De laatste maand van het jaar is aangebroken. De maand van feesten, familie, cadeautjes, lichtjes en bubbels.Maar ook van enorme drukte, het rondcrossen en confrontaties. De herinneringen die aan een kerstmarkt gekoppeld zijn breng wat naar boven!
Deze keer nam ik me voor om december rustig te laten passeren. Proberen te genieten, niet te veel moeten en vooral niet te veel nadenken. Maar zelfs op deze eerste dag heb ik al prijs.
Een goeie 2 weken geleden begon ik met heel veel moed aan onze keuken. Die moest eens dringend onder handen genomen worden. Van boven tot onder, van binnen tot buiten. Elk kastje werd leeggehaald en uitgewassen. De indeling werd grondig aangepakt, want ook nadat ze opgeruimd en gepoetst was bleef het er rommelig uitzien. Vorige week werd de verf en lak bovengehaald en transformeerde ik de keuken tot een fijne gezellige plek. Maar zo koppig dat ik ben, wou ik alles zelf doen. Je kent dat wel, jezelf wel eens willen bewijzen. Dat je ook écht toe iets in staat bent.
Maar daartussen moest ik ook nog eens 3 dagen de trein naar Leuven op. Ik ben namelijk gestart met een project naar integratie op de werkvloer. Groepsgesprekken, modules bespreken, contracten tekenen. Daar kwam nogal wat bij kijken. Vrijdag namiddag, de trein naar huis was er te veel aan. Uitgeput, hartkloppingen, noem maar op. Het weekend moest ik me voortslepen. Maar toch deed ik dapper verder. De laatste kleine dingetjes afwerken en de kuis van de keuken. Tot daar. Dan voelde het alsof mijn lichaam op non actief werd gezet. De trap op en af lopen voelt als een bergbeklimming, ik hoest alsof er een gevaarlijke hond op uitbreken staat, de tranen zijn niet meer te stoppen.
Elke keer opnieuw komt dat zo hard aan. Dat lichaam dat zo tegenwerkt. Het werk van de afgelopen week en de besprekingen geraken maar niet verteerd.
Vandaag om 10u werd ik opnieuw in Leuven verwacht voor mijn eerste individuele gesprek met de dame rond begeleiding empowerment.
Noodgedwongen moest ik naar dat stemmetje in mijn hoofd luisteren. Dus stuurde ik om 6 uur al een mailtje met mijn verontschuldigingen en maakte ik alweer een afspraak bij de huisarts. Dat Steven over en weer van zijn werk moest komen om de meisjes naar school te brengen, maakt duidelijk dat ik even echt aan de grond zit.
Dat wel willen, maar niet kunnen. Dat is een heel erg moeilijk proces om te aanvaarden. Deze week zal mijn bed mijn vast plekje worden. Hoe moet ik dit ooit gaan klaarspelen en gaan combineren met werk en huishouden? Hoe dapper ik me vorige week ook voelde, zo klein en teneergeslagen voel ik me nu. Letterlijk én figuurlijk!
Maar van zodra ik een klein beetje energie en een zonnestraaltje zie opduiken, maak ik foto's van de keuken. Om hier een beetje te komen stoefen. Of zoals ik al zei; om te tonen dat ik ook écht iets kan.
X
Deze keer nam ik me voor om december rustig te laten passeren. Proberen te genieten, niet te veel moeten en vooral niet te veel nadenken. Maar zelfs op deze eerste dag heb ik al prijs.
Een goeie 2 weken geleden begon ik met heel veel moed aan onze keuken. Die moest eens dringend onder handen genomen worden. Van boven tot onder, van binnen tot buiten. Elk kastje werd leeggehaald en uitgewassen. De indeling werd grondig aangepakt, want ook nadat ze opgeruimd en gepoetst was bleef het er rommelig uitzien. Vorige week werd de verf en lak bovengehaald en transformeerde ik de keuken tot een fijne gezellige plek. Maar zo koppig dat ik ben, wou ik alles zelf doen. Je kent dat wel, jezelf wel eens willen bewijzen. Dat je ook écht toe iets in staat bent.
Maar daartussen moest ik ook nog eens 3 dagen de trein naar Leuven op. Ik ben namelijk gestart met een project naar integratie op de werkvloer. Groepsgesprekken, modules bespreken, contracten tekenen. Daar kwam nogal wat bij kijken. Vrijdag namiddag, de trein naar huis was er te veel aan. Uitgeput, hartkloppingen, noem maar op. Het weekend moest ik me voortslepen. Maar toch deed ik dapper verder. De laatste kleine dingetjes afwerken en de kuis van de keuken. Tot daar. Dan voelde het alsof mijn lichaam op non actief werd gezet. De trap op en af lopen voelt als een bergbeklimming, ik hoest alsof er een gevaarlijke hond op uitbreken staat, de tranen zijn niet meer te stoppen.
Elke keer opnieuw komt dat zo hard aan. Dat lichaam dat zo tegenwerkt. Het werk van de afgelopen week en de besprekingen geraken maar niet verteerd.
Vandaag om 10u werd ik opnieuw in Leuven verwacht voor mijn eerste individuele gesprek met de dame rond begeleiding empowerment.
Noodgedwongen moest ik naar dat stemmetje in mijn hoofd luisteren. Dus stuurde ik om 6 uur al een mailtje met mijn verontschuldigingen en maakte ik alweer een afspraak bij de huisarts. Dat Steven over en weer van zijn werk moest komen om de meisjes naar school te brengen, maakt duidelijk dat ik even echt aan de grond zit.
Dat wel willen, maar niet kunnen. Dat is een heel erg moeilijk proces om te aanvaarden. Deze week zal mijn bed mijn vast plekje worden. Hoe moet ik dit ooit gaan klaarspelen en gaan combineren met werk en huishouden? Hoe dapper ik me vorige week ook voelde, zo klein en teneergeslagen voel ik me nu. Letterlijk én figuurlijk!
Maar van zodra ik een klein beetje energie en een zonnestraaltje zie opduiken, maak ik foto's van de keuken. Om hier een beetje te komen stoefen. Of zoals ik al zei; om te tonen dat ik ook écht iets kan.
X
