Vanavond de grote dag met de boekvoorstelling van Kwetsbaar Krachtig. Het boek waar ik in het begin van #40dagenbloggen al eens over schreef. Ik heb er dan ook enorm naar uitgekeken om hierbij aanwezig te zijn. Niet alleen omdat ik het een eer vond om mijn plekje tussen de 92 auteurs. Maar ook omdat de WonderWijven daar ongetwijfeld ook iets moois en krachtigs van hebben gemaakt.
Maar kijk, het leven en mijn dagen lopen niet zoals gepland. Vanmorgen stond ik op met een gigantische migraine aanval. Ik ben weer gestart met de cardiotraining en mijn lichaam reageert daar heftig op. Tel daarbij een kleuter met pedagogische studiedag en een tiener met examens.
Ons Lieze was vanmorgen ook redelijk tegen haar stressmoment omdat de bus hun had laten staan aan de halte. Tweede dag op rij dat ze niet stoppen. Dat gebeurt wel vaker, maar tijdens de examens is er al stress genoeg. Zulke momenten kunnen we nu wel missen. De volgende bus moest er een kwartier later zijn en deze was er na een half uur nog niet. Ik heb geen auto om de meiden uit de nood te helpen. Gelukkig was er een andere ouder die ze naar school kon brengen. Het enige wat ik kon doen was naar school bellen en ze proberen gerust te stellen. De ochtend was al goed ingezet. Gelukkig waren ze niet al te veel te laat en viel het examen goed mee.
Wat volgde werd alleen maar erger en intenser. Sien vertrekt morgenochtend op boerderijklassen met alle kleuters van de derde kleuterklas. Dat we daar al een week slapeloze nachten mee hebben is niet overdreven. We dachten altijd dat Lieze een hoge dosis sensitiviteit bezit, maar ons kleintje is daartegen nog een tikkeltje erger. Er werd afgelopen weken intensief gewerkt rond deze uitstap. Met de kleuters maar ook adhv een infoavond voor de ouders. Sien kijkt er ontzettend naar uit om de dieren te helpen verzorgen, naar alle leuke avonturen en het logeren. Alles werd op voorhand uitgestippeld en besproken; wie bij wie slaapt, wat de taakjes zijn, wat er op het menu staat, naar de foto’s gekeken. Zelfs de kindjes die vorig jaar op boerderijklassen waren zijn in de klas komen vertellen over hun leuke avonturen. Een betere voorbereiding kon gewoon niet, waar ik op zich al heel blij mee was.
Maar je hoort me al aankomen. Vandaag was het zowat de ergste dag sinds maanden. Als hooggevoelig kind heeft ze het nogal lastig in deze drukke en intense wereld. Ik weet hoe ze zich voelt en herken me er veel te goed in. Zo probeer ik haar ook te begrijpen en bij te staan waar ik kan. De zenuwen en onrust gieren door haar lijf. Net zoals ik vorige week ziek was van de stress en overprikkeling rond het interview heeft ze dat rond deze uitstap. Vooral het mama missen kan ze maar niet aan. Als een peuter met verlatingsangst hing ze de ganse dag aan mijn lijf en sinds de late namiddag is ze beginnen huilen en dat is niet meer gestopt. Haar oogjes zijn rood van de tranen, haar hoofdje doet zo een pijn en eten lukte niet. Ik stond er zelf bijna bij te huilen. Op zo’n momenten is het heel moeilijk om dan niet gewoon te zeggen dat ze niet mee moet. Ze kijkt er ook kei hard naar uit. Dan is het zoeken naar een evenwicht. Want ik weet uit ervaring dat ik haar er niet mee help om haar gewoon thuis te houden. Want ze gaat haar daar gewoon ook kei hard amuseren. Ze heeft een ontzettend lieve juf die ondertussen weet hoe ze zich voelt en daar op een fijne en positieve manier mee omgaat. Maar langs de andere kant; is het dit allemaal waard?
Ondertussen raast de migraine nog steeds door mijn hoofd (en maag), is Steven naar een familievergadering en ligt Sien bij mij in bed te slapen. Elk half uur huilt ze even in haar slaap en klampt ze zich aan me vast. Dus geen avondje uit voor mij en geen idee wat morgen brengt. Door alle omstandigheden en tranen is haar valiesje nog niet gemaakt.
Morgen ochtend belooft spannend te worden. Opa had zich opgegeven om mee voor taxi te spelen om de kinderen naar hun logement te brengen. Dus moeten we sowieso mee. Of Sientje daar blijft of de rit mee terug naar huis doet valt nog af te wachten. Hopelijk een goed examen wiskunde voor mijn Lieze. Als troost tijdens deze overprikkelde dag bakte ik voor haar gezonde wafeltjes (rijstbloem, havermout, melk, ei, banaan en blauwe besjes). Ik mag er niet van eten (het ei en banaan zorgen voor nog meer migraine), dus fotografeerde ik ze maar. ;)
(Mijn excuses voor de eventuele typ- of schrijffouten. Nalezen lukt me niet meer.)
Dit was een pijnlijke dag 33 van #40dagenbloggen
Maar kijk, het leven en mijn dagen lopen niet zoals gepland. Vanmorgen stond ik op met een gigantische migraine aanval. Ik ben weer gestart met de cardiotraining en mijn lichaam reageert daar heftig op. Tel daarbij een kleuter met pedagogische studiedag en een tiener met examens.
Ons Lieze was vanmorgen ook redelijk tegen haar stressmoment omdat de bus hun had laten staan aan de halte. Tweede dag op rij dat ze niet stoppen. Dat gebeurt wel vaker, maar tijdens de examens is er al stress genoeg. Zulke momenten kunnen we nu wel missen. De volgende bus moest er een kwartier later zijn en deze was er na een half uur nog niet. Ik heb geen auto om de meiden uit de nood te helpen. Gelukkig was er een andere ouder die ze naar school kon brengen. Het enige wat ik kon doen was naar school bellen en ze proberen gerust te stellen. De ochtend was al goed ingezet. Gelukkig waren ze niet al te veel te laat en viel het examen goed mee.
Wat volgde werd alleen maar erger en intenser. Sien vertrekt morgenochtend op boerderijklassen met alle kleuters van de derde kleuterklas. Dat we daar al een week slapeloze nachten mee hebben is niet overdreven. We dachten altijd dat Lieze een hoge dosis sensitiviteit bezit, maar ons kleintje is daartegen nog een tikkeltje erger. Er werd afgelopen weken intensief gewerkt rond deze uitstap. Met de kleuters maar ook adhv een infoavond voor de ouders. Sien kijkt er ontzettend naar uit om de dieren te helpen verzorgen, naar alle leuke avonturen en het logeren. Alles werd op voorhand uitgestippeld en besproken; wie bij wie slaapt, wat de taakjes zijn, wat er op het menu staat, naar de foto’s gekeken. Zelfs de kindjes die vorig jaar op boerderijklassen waren zijn in de klas komen vertellen over hun leuke avonturen. Een betere voorbereiding kon gewoon niet, waar ik op zich al heel blij mee was.
Maar je hoort me al aankomen. Vandaag was het zowat de ergste dag sinds maanden. Als hooggevoelig kind heeft ze het nogal lastig in deze drukke en intense wereld. Ik weet hoe ze zich voelt en herken me er veel te goed in. Zo probeer ik haar ook te begrijpen en bij te staan waar ik kan. De zenuwen en onrust gieren door haar lijf. Net zoals ik vorige week ziek was van de stress en overprikkeling rond het interview heeft ze dat rond deze uitstap. Vooral het mama missen kan ze maar niet aan. Als een peuter met verlatingsangst hing ze de ganse dag aan mijn lijf en sinds de late namiddag is ze beginnen huilen en dat is niet meer gestopt. Haar oogjes zijn rood van de tranen, haar hoofdje doet zo een pijn en eten lukte niet. Ik stond er zelf bijna bij te huilen. Op zo’n momenten is het heel moeilijk om dan niet gewoon te zeggen dat ze niet mee moet. Ze kijkt er ook kei hard naar uit. Dan is het zoeken naar een evenwicht. Want ik weet uit ervaring dat ik haar er niet mee help om haar gewoon thuis te houden. Want ze gaat haar daar gewoon ook kei hard amuseren. Ze heeft een ontzettend lieve juf die ondertussen weet hoe ze zich voelt en daar op een fijne en positieve manier mee omgaat. Maar langs de andere kant; is het dit allemaal waard?
Ondertussen raast de migraine nog steeds door mijn hoofd (en maag), is Steven naar een familievergadering en ligt Sien bij mij in bed te slapen. Elk half uur huilt ze even in haar slaap en klampt ze zich aan me vast. Dus geen avondje uit voor mij en geen idee wat morgen brengt. Door alle omstandigheden en tranen is haar valiesje nog niet gemaakt.
Morgen ochtend belooft spannend te worden. Opa had zich opgegeven om mee voor taxi te spelen om de kinderen naar hun logement te brengen. Dus moeten we sowieso mee. Of Sientje daar blijft of de rit mee terug naar huis doet valt nog af te wachten. Hopelijk een goed examen wiskunde voor mijn Lieze. Als troost tijdens deze overprikkelde dag bakte ik voor haar gezonde wafeltjes (rijstbloem, havermout, melk, ei, banaan en blauwe besjes). Ik mag er niet van eten (het ei en banaan zorgen voor nog meer migraine), dus fotografeerde ik ze maar. ;)
(Mijn excuses voor de eventuele typ- of schrijffouten. Nalezen lukt me niet meer.)
Dit was een pijnlijke dag 33 van #40dagenbloggen
