Al was ik erg teleurgesteld. Door de zware regenval is er heel wat bloemenzaad en eerste kiemen weggespoeld en het gebrek aan zon houdt de groei tegen van de overige kiemen. Zo triest dat ik daar van word! Zoveel werk, zoveel liefde dat er in gestoken werd. Dat kan alleen nog gered worden als de zon snel komt. Vorige week zaterdag dus. Dacht ik nog snel even naar Colruyt te gaan om enkele boodschappen voor het vaderdagontbijt. Was dat even anders uitgedraaid. Details ga ik jullie besparen. Een diepvriezer in het midden van de gang en een vrouw die niet goed uitkijkt was genoeg om me een gezellig avondje spoed te bezorgen.
Gelukkig was dat niet aan de orde. Geen breuk, wel scheur in ligamenten. Been beetje omhoog en wat ijs leggen. Komt goed verzekert de spoedarts me. Morgen zal dat het ergste zijn daarna zie je dat met de dag beteren. Ikke content! Als tiener heb ik dit al drie keer voorgehad, ook aan m'n andere voet en toen was het telkens enkele weken gips. Dat ze daar van afgestapt zijn, kan ik alleen maar blij om zijn.
Ondertussen zijn we een week verder en werd die voet met de dag dikker en meer blauw. Een uurtje strijken zorgde ervoor dat die voet 's avonds op ontploffen stond. Hup, omhoog en ijs erop. Op dinsdag was het niet haalbaar om te gaan helpen in de serre. Mijn papa reed even met me naar daar om de goudsbloemetjes te plukken zodat ze gedroogd kunnen worden. Nog voor ik mijn verhaal en stommiteit had uitgelegd en ik de toestand van mijn voet had getoond, was er al iemand op weg om een smeerwortel te gaan uitsteken! Dat zijn zo van die kleine dingen waar ik dan ontzettend blij van word! Elke avond een stukje van deze wortel in een tetradoek rond mijn voet gewikkeld heeft zeker voor beterschap gezorgd. Maar toch was het een week de muren oplopen. De energie hebben om zoveel te willen doen, maar letterlijk niet uit de voeten kunnen. Al heb ik wel geprobeerd. Wat opruimen, stofzuigen en poetsen afgewisseld met wat rust en ijs, zodat het huis er toch nog goed bij lag tegen het einde van de week.
Dat ze deze week twee maal zei dat haar oortje 'kraakte' en pijn deed, deed me onmiddellijk een afspraak maken bij de huisarts. We hebben namelijk ook al een hele tijd het idee dat ze niet goed hoort. Wel honderd keer op een dag zegt ze 'wablief'. Tot we er echt onnozel van worden.
16u10 dus. Laten we snel even naar de dokter gaan. Misschien heeft ze last van stopjes in haar oor. En is alles snel opgelost. Wel ja.
De huisarts merkt onmiddellijk op dat Sien met haar mondje open zit en vuurt direct heel wat vragen op ons af. Laten we eens kijken. Stopjes langs beide kanten, en geen kleintjes! Blijkt er ook nog heel wat vocht achter haar trommelvliezen te zitten en heeft ze opgezette amandelen.
Een prikje voor een bloedname voor allergietesten zet de behandelkamer ook nog even op alarm. Met een hele uitleg over de buis van Eustachius, poliepen, allergie en een voorschrift voor een rx en medicatie later staan we toch wel even versteld. Dit hadden we absoluut niet verwacht! Maar het zou wel eens heel wat kunnen verklaren. Nu is het tot maandag afwachten wat de bloedtesten en de foto ons kunnen vertellen. Wat moet dat kleine meisje zich slecht gevoeld hebben de laatste tijd! Je zou voor minder last hebben van humeurige momenten! Nog maar te zwijgen van de lastige slaap.
Dat belooft nog een weekje te worden. Laten we vooral ook hopen dat het zonnetje snel tevoorschijn komt. Daar heeft iedereen echt nood aan. Woensdag hebben we ook een jarige onder ons. En dat kleine meisje wil graag een bloemenfeestje. Ik denk dat ik te vaak en te veel over bloemen praat, want ze wil als cadeautje graag een boeketje pioenrozen. Hoe geweldig kan je zijn op je 4de?! 💟