Het was een week met hele lange dagen. En ik ben zo blij dat we er eindelijk door zijn. Door het ergste. Vorige week zaterdag rond dit uur was ik er nog van overtuigd dat ze me in het ziekenhuis, na een nachtje opname, wel naar huis zouden sturen. Vrijdag avond stuurde onze huisarts me door naar spoed. Na wat onderzoeken bleek er een infectie in mijn buik te huizen en hoopten ze om een ingreep af te wenden door het toedienen van antibiotica. Zoveel drama voor wat buikpijn zeg! Tot de dokter rond de middag langskwam met het verdict. De appendix bleek toch ontstoken te zijn en diende verwijderd te worden. Twee uur later stond de ingreep gepland. De cardioloog van wacht werd opgebeld. Want mijn defibrillator moest worden uitgezet tijdens de ingreep Alsook de nodige voorbereiding in de ok. Het reanimatietoestel werd klaargelegd en ik kreeg al elektroden opgeplakt.
De moed zonk me in de schoenen. Niet weer een narcose. Uit ervaring weet ik waar ik me kan aan verwachten. Doodziek ben ik er telkens van. Na 30 uur nuchter zijn, bleef ik maar overgeven. Met een migraineke erbovenop, en zo een lage bloeddruk en pols dat ik mijn hartmedicatie niet mocht nemen. Ik was zelfs zo ziek dat ik niets voelde van de ingreep aan mijn buik, dat kwam pas later.
Maar het ergste en moeilijkste van al was en is nog steeds het herstel en recuperatie van mijn lijfje. Doodop, vreselijke hoofdpijnen en alle moed bij elkaar moeten grijpen om onze meisjes 's morgens klaar te krijgen voor school. Steven werkte zoveel uren, met dagen van een dubbele shift, dat hij weg was voor onze wekker ging en hij pas thuis kwam als ze al in bed lagen. Ook dat is het leven van een zelfstandige. Vraag me niet hoe, maar ik ben erin geslaagd om elke avond een maaltijd op tafel te toveren, en onze meiden met propere kleren en een lekkere gezonde brooddoos naar school te sturen. Want daar lagen mijn prioriteiten.
Het voelt wel alsof ik liters gehuild heb, maar ook dat is goed, dat laat veel los. Ik probeer het huishouden weer op de rails te krijgen en mijn lichaam de tijd te geven om te herstellen en die narcose te verwerken. Hopelijk kunnen mijn gordijntjes komende week al weer eens open.
Dankjewel voor de vele lieve berichtjes die langs alle kanalen binnenkwamen. Want woorden van troost kunnen zoveel betekenen op momenten als deze! Love you all x
De moed zonk me in de schoenen. Niet weer een narcose. Uit ervaring weet ik waar ik me kan aan verwachten. Doodziek ben ik er telkens van. Na 30 uur nuchter zijn, bleef ik maar overgeven. Met een migraineke erbovenop, en zo een lage bloeddruk en pols dat ik mijn hartmedicatie niet mocht nemen. Ik was zelfs zo ziek dat ik niets voelde van de ingreep aan mijn buik, dat kwam pas later.
Maar het ergste en moeilijkste van al was en is nog steeds het herstel en recuperatie van mijn lijfje. Doodop, vreselijke hoofdpijnen en alle moed bij elkaar moeten grijpen om onze meisjes 's morgens klaar te krijgen voor school. Steven werkte zoveel uren, met dagen van een dubbele shift, dat hij weg was voor onze wekker ging en hij pas thuis kwam als ze al in bed lagen. Ook dat is het leven van een zelfstandige. Vraag me niet hoe, maar ik ben erin geslaagd om elke avond een maaltijd op tafel te toveren, en onze meiden met propere kleren en een lekkere gezonde brooddoos naar school te sturen. Want daar lagen mijn prioriteiten.
Het voelt wel alsof ik liters gehuild heb, maar ook dat is goed, dat laat veel los. Ik probeer het huishouden weer op de rails te krijgen en mijn lichaam de tijd te geven om te herstellen en die narcose te verwerken. Hopelijk kunnen mijn gordijntjes komende week al weer eens open.
Dankjewel voor de vele lieve berichtjes die langs alle kanalen binnenkwamen. Want woorden van troost kunnen zoveel betekenen op momenten als deze! Love you all x
