Het moet zo een anderhalf jaar geleden zijn dat Ish Ait Hamou een oproep deed om ons verhaal te delen. Zonder te weten waarom het zou gebruikt worden stuurde ik een mailtje met mijn hartjesverhaal. Sinds enkele weken deelt Ish deze verhalen tijdens zijn radiomoment bij De Madammen op Radio2. Elke week luisterde ik naar deze inspirerende verhalen. Ik heb er geen seconde bij stilgestaan dat ik mijn verhaal ook had ingestuurd en hier een plaatsje zou tussen krijgen.
Vorige maand ging ik in Haacht naar de voorstelling 'Aangenaam ik ben Ish'. Een momentje om bij stil te staan, om de wereld even van de andere kant te bekijken. Achteraf signeerde Ish mijn boek nog en bedankte ik hem om zijn verhaal met ons te delen.
En dat was exact hetzelfde wat Ish maandag na ons gesprek tegen mij zei. De maandag na de voorstelling kwam trouwens het mailtje met de vraag of ik het nog zag zitten om mijn verhaal te delen. En toen is het plots heel erg snel gegaan.
Maandag kwamen Els (reporter-redacteur voor Radio2) en Ish bij ons langs voor een babbeltje. Het was voor mij echt een beetje sterven. (gelukkig nam ik dat niet al te letterlijk). Maar het uur voor onze afspraak dacht ik alleen maar dat ik het niet zou kunnen, dat ik geen deftig woord, laat staan een zin zou verwoord krijgen. Gelukkig stelden ze me snel op m'n gemak en zijn het ook twee lieve mensen met een fijne en positieve energie. Het gesprek duurde veel langer dan de uitzending en ik wou graag nog zoveel delen. Maar toch ben ik ontzettend dankbaar voor de kans dat ik hier kreeg om mijn hartjesverhaal te delen. Het was achteraf gezien misschien toch de stress waard. Een ongelooflijke ervaring rijker en weer mooie mensen op mijn pad! Mijn dank aan Ish en het ganse team bij De Mdammen! Je kan het stukje opnieuw beluisteren via deze link. Ellemieke heeft een bijzonder hart.
Tijdens de uitzending zat ik voor de tv klaar om te kijken en te luisteren. Maar van het moment dat het fragment begon kon ik niet naar mezelf luisteren. Dus ben ik in de keuken maar gaan opruimen en heb ik vanop afstand de uitzending gevolgd. Eerlijk gezegd was ik ook een beetje aangedaan door de zenuwen die zo fel aanwezig waren. Een stevige huilbui hielp me om het los te laten. Het blijft vreemd om mijn stukje te horen alsof het niet van mij is.
Voor wie nog twijfelt om een les reanimatie te gaan volgen; dan hoop ik dat dit een extra motivatie is.
Vorige maand ging ik in Haacht naar de voorstelling 'Aangenaam ik ben Ish'. Een momentje om bij stil te staan, om de wereld even van de andere kant te bekijken. Achteraf signeerde Ish mijn boek nog en bedankte ik hem om zijn verhaal met ons te delen.
En dat was exact hetzelfde wat Ish maandag na ons gesprek tegen mij zei. De maandag na de voorstelling kwam trouwens het mailtje met de vraag of ik het nog zag zitten om mijn verhaal te delen. En toen is het plots heel erg snel gegaan.
Maandag kwamen Els (reporter-redacteur voor Radio2) en Ish bij ons langs voor een babbeltje. Het was voor mij echt een beetje sterven. (gelukkig nam ik dat niet al te letterlijk). Maar het uur voor onze afspraak dacht ik alleen maar dat ik het niet zou kunnen, dat ik geen deftig woord, laat staan een zin zou verwoord krijgen. Gelukkig stelden ze me snel op m'n gemak en zijn het ook twee lieve mensen met een fijne en positieve energie. Het gesprek duurde veel langer dan de uitzending en ik wou graag nog zoveel delen. Maar toch ben ik ontzettend dankbaar voor de kans dat ik hier kreeg om mijn hartjesverhaal te delen. Het was achteraf gezien misschien toch de stress waard. Een ongelooflijke ervaring rijker en weer mooie mensen op mijn pad! Mijn dank aan Ish en het ganse team bij De Mdammen! Je kan het stukje opnieuw beluisteren via deze link. Ellemieke heeft een bijzonder hart.
Tijdens de uitzending zat ik voor de tv klaar om te kijken en te luisteren. Maar van het moment dat het fragment begon kon ik niet naar mezelf luisteren. Dus ben ik in de keuken maar gaan opruimen en heb ik vanop afstand de uitzending gevolgd. Eerlijk gezegd was ik ook een beetje aangedaan door de zenuwen die zo fel aanwezig waren. Een stevige huilbui hielp me om het los te laten. Het blijft vreemd om mijn stukje te horen alsof het niet van mij is.
Voor wie nog twijfelt om een les reanimatie te gaan volgen; dan hoop ik dat dit een extra motivatie is.
trots om deze dag28 tussen mijn #40dagenbloggen te mogen zetten.
