Eigen lof stinkt. Maar mag ik voor 1 keertje? Ook al krijg ik wel eens complimentjes, over mijn foto's blijf ik onzeker. Mijn zussie zegt me dan altijd dat ik zelf niet besef hoe mooi en speciaal mijn foto's zijn.
Vorige week schreef ik al een kort stukje over de boekvoorstelling van Evi Renaux. Maar waar Life on sneakers over gaat, dat had ik nog niet verteld. Evi huppelde -op hoge hakken- door het leven als een op en top carrièrevrouw. Tot het moment dat haar lichaam niet meer kon volgen en erg ziek werd. Hoe ze stap voor stap weer overeind kwam en nu weer doet wat ze wil en kan doen. Al is dat niet meer zoals twee jaar geleden, op hoge hakken maar op zachte sneakers. Haar dagelijks leven is er ook eentje geworden van vallen en weer opstaan. Van het schone in de dagelijkse dingen herkennen, en daar dankbaar voor kunnen zijn. Met pijn.
Haar boek staat in Standaard Boekhandel ondertussen al op nummertje 4. Evi en haar mooie verschijning kwam je de laatste weken ook tegen in Flair, De Morgen, Knack weekend, het Nieuwsblad, de Zondag, het Laatste Nieuws en dan ben ik waarschijnlijk nog de helft vergeten.
Evi heeft haar carrière als marketing lady moeten opgeven, maar ondanks dat weet ze nog perfect hoe ze iets moet aanpakken. Haar boekvoorstelling was er dan ook eentje waar iedereen naar uitkeek! En terecht ook. We werden uitgenodigd in de prachtige B&B Arck in Tielrode, waar je het boek kon beleven doorheen de kamers. Elke kamer vertolkte een emotie, zoals de hoofdstukken in haar boek. Met ingesproken stukjes tekst uit het boek, muziek en foto's. Elke kamer had ook zo zijn kleur naar emotie.
Nog geen twee weken voor de boekvoorstelling kwam Evi met een vraagje. Of ik zin had om mee te werken aan de boekvoorstelling. Of ik voor elke kamer foto's wou maken, foto's die bij elke emotie en kleur zou passen.
Ik had het boek nog niet gelezen of gezien maar ik kon me wel inleven in deze emoties. Maar toch moest ik er een nachtje over slapen. Ik moest mezelf ervan overtuigen dat ik deze emoties ook op beeld kon overbrengen. Nadat ik beslist had om ervoor te gaan heb ik me er ook enkele dagen fulltime ingesmeten. Moodboards maken, kleuren uitzoeken en vooral zelf in dat gevoel gaan en de emoties (her)beleven. Maar omdat ik niet zoveel verschillende foto's op drie dagen kon maken, koos ik er ook enkele uit mijn archief. Ik heb er van wakker gelegen en wist niet of het wel goed genoeg zou zijn. Maar Evi reageerde enthousiast bij het doorsturen van de beelden.
Maar dan had ik toch nog geen idee hoe ze zouden verwerkt worden in de kamers. Misschien werden ze wel in een klein hoekje opgehangen in de kamers, probeerde ik mezelf gerust te stellen. (Loslaten, dat is voor mij nog een werkpuntje) Maar niets was minder waar. Mijn foto's werden als een mooi geheel in de kamers gebruikt. Al, zeg ik het zelf ja! Ik was niet alleen onder de indruk van de beleving in elke kamer, maar ook om mijn foto's daar te zien. Ik heb de belevingstour zelfs een tweede keer moeten doen om het allemaal te kunnen opnemen. Je kan je niet voorstellen hoe ik stond te blinken als ik dames foto's zag nemen van mijn beelden! En het strafste van al, op elk verslagje van de aanwezige blogsters, het filmpje op Evi's blog én filmpje van Tendens tv zie je mijn foto's passeren. In detail. Dat geeft mij toch het gevoel dat het plaatje klopt. Elke foto zijn stukjes recht uit mijn hart en ziel en het is daarom dat ze zoveel voor me betekenen. Zodus ben ik er best trots op en dat mocht ook eens vermeld worden. toch?
Op deze blogjes kwam ik een verslagje en mijn foto's tegen.
(klik op de naam en je wordt doorgestuurd naar de artikels)
Bij deze laat ik jullie ook graag mee de emoties beleven in mijn foto's rond de hoofdstukken van Life on sneakers.
Vorige week schreef ik al een kort stukje over de boekvoorstelling van Evi Renaux. Maar waar Life on sneakers over gaat, dat had ik nog niet verteld. Evi huppelde -op hoge hakken- door het leven als een op en top carrièrevrouw. Tot het moment dat haar lichaam niet meer kon volgen en erg ziek werd. Hoe ze stap voor stap weer overeind kwam en nu weer doet wat ze wil en kan doen. Al is dat niet meer zoals twee jaar geleden, op hoge hakken maar op zachte sneakers. Haar dagelijks leven is er ook eentje geworden van vallen en weer opstaan. Van het schone in de dagelijkse dingen herkennen, en daar dankbaar voor kunnen zijn. Met pijn.
Haar boek staat in Standaard Boekhandel ondertussen al op nummertje 4. Evi en haar mooie verschijning kwam je de laatste weken ook tegen in Flair, De Morgen, Knack weekend, het Nieuwsblad, de Zondag, het Laatste Nieuws en dan ben ik waarschijnlijk nog de helft vergeten.
Evi heeft haar carrière als marketing lady moeten opgeven, maar ondanks dat weet ze nog perfect hoe ze iets moet aanpakken. Haar boekvoorstelling was er dan ook eentje waar iedereen naar uitkeek! En terecht ook. We werden uitgenodigd in de prachtige B&B Arck in Tielrode, waar je het boek kon beleven doorheen de kamers. Elke kamer vertolkte een emotie, zoals de hoofdstukken in haar boek. Met ingesproken stukjes tekst uit het boek, muziek en foto's. Elke kamer had ook zo zijn kleur naar emotie.
- onmacht - houtskool
- verdriet - zand
- hoop - munt
- aanvaarding - blush
- dankbaarheid - goud
Nog geen twee weken voor de boekvoorstelling kwam Evi met een vraagje. Of ik zin had om mee te werken aan de boekvoorstelling. Of ik voor elke kamer foto's wou maken, foto's die bij elke emotie en kleur zou passen.
Ik had het boek nog niet gelezen of gezien maar ik kon me wel inleven in deze emoties. Maar toch moest ik er een nachtje over slapen. Ik moest mezelf ervan overtuigen dat ik deze emoties ook op beeld kon overbrengen. Nadat ik beslist had om ervoor te gaan heb ik me er ook enkele dagen fulltime ingesmeten. Moodboards maken, kleuren uitzoeken en vooral zelf in dat gevoel gaan en de emoties (her)beleven. Maar omdat ik niet zoveel verschillende foto's op drie dagen kon maken, koos ik er ook enkele uit mijn archief. Ik heb er van wakker gelegen en wist niet of het wel goed genoeg zou zijn. Maar Evi reageerde enthousiast bij het doorsturen van de beelden.
Maar dan had ik toch nog geen idee hoe ze zouden verwerkt worden in de kamers. Misschien werden ze wel in een klein hoekje opgehangen in de kamers, probeerde ik mezelf gerust te stellen. (Loslaten, dat is voor mij nog een werkpuntje) Maar niets was minder waar. Mijn foto's werden als een mooi geheel in de kamers gebruikt. Al, zeg ik het zelf ja! Ik was niet alleen onder de indruk van de beleving in elke kamer, maar ook om mijn foto's daar te zien. Ik heb de belevingstour zelfs een tweede keer moeten doen om het allemaal te kunnen opnemen. Je kan je niet voorstellen hoe ik stond te blinken als ik dames foto's zag nemen van mijn beelden! En het strafste van al, op elk verslagje van de aanwezige blogsters, het filmpje op Evi's blog én filmpje van Tendens tv zie je mijn foto's passeren. In detail. Dat geeft mij toch het gevoel dat het plaatje klopt. Elke foto zijn stukjes recht uit mijn hart en ziel en het is daarom dat ze zoveel voor me betekenen. Zodus ben ik er best trots op en dat mocht ook eens vermeld worden. toch?
Op deze blogjes kwam ik een verslagje en mijn foto's tegen.
(klik op de naam en je wordt doorgestuurd naar de artikels)
Bij deze laat ik jullie ook graag mee de emoties beleven in mijn foto's rond de hoofdstukken van Life on sneakers.
Dat plan B, daar heb ik veel te lang over ingezeten. Tot het mij begon te triggeren zelfs. Vooral ook omdat we in deze maatschappij zo gericht zijn op presteren. En nog meer omdat dat mijn plan B niet is, laat staan dat het ooit een plan A was. Hetgeen ik naar streef is om mijn hartjesenergie te delen, met mijn gezin, de lieve mensen rondom en het voor een heel klein beetje de wereld in te kunnen sturen. Het mooiste geschenk is dan ook als het gezien en gevoeld wordt, als ik dat kan overbrengen en delen. Ik droomde er ook al jaren van om een boek uit te brengen. Maar als je niet zo goed met woorden bent, dan ligt dat nogal moeilijk hé. Ook al is dat hartje van me zowel lichamelijk als emotioneel een verhaal op zich. Ik heb me er al bij neergelegd dat schrijven nooit mijn ding zal zijn. Maar wie weet lukt het me op een dag wel met foto's en beelden? Neen hoor, ik ben blij dat ik hieraan mee mocht werken. Missie geslaagd zou ik zeggen!
