geen kerkhofbloemen

Geen kerkhofbloemen hé. Dat zei ze altijd, want daar hield ons mama niet van. 3 jaar geleden knipte ik het laatste boeket van cosmea en verbena uit mijn tuin voor haar. Haar laatste verse boeket. Ik herinner me nog als de dag van vandaag hoe blij ze daarmee was.

De geur van Cosmea doet me nog steeds aan dat moment terugdenken. Dat halfuurtje dat ik in mijn bloementuin rondliep, begin november en op zoek naar de laatste mooie bloemetjes.

​Afgelopen week katapulteerde de geur van de Cosmea me terug naar dat moment. Er waren nog zoveel mooie kleurtjes in mijn tuin. Nog zoveel vrolijkheid waar mijn hart blij van werd.
Begin deze week, kwam de eerste koude sneller dan voorspeld. De Bloemen waren omhuld in een laagje ijs. Bij het dooien was het voorbij. Al mijn mooie dahlia’s, zinnia, zonnebloemetjes en zoveel meer, alles is zwart gekleurd. Nog amper een kleurtje waar te nemen. Zaterdag gaf mijn thermometer 21 graden aan. Enkele dagen later deed de eerste vorst alles verdwijnen.

Deze middag stond ik in mijn tuin. Afscheid nemen van wat was. En de donkerte van november kroop kei hard in mijn lijf. Maar ondanks de regen ging ik toch op zoek naar de allerlaatste bloemetjes voor haar boeketje. Want ze hield niet van kerkhofbloemen. En al zeker niet op Allerheiligen.

Voor ons mama, vandaag, alweer mijn laatste boeketje.

​We gaan niet vaak naar het kerkhof en daar voel ik me best schuldig om. Want dat is gewoon te confronterend. Voor ons is ze niet daar, maar nog wel steeds bij ons. Ook al blijft het gemis zo intens aanwezig, ik voel ze nog steeds. Als ik mijn ogen sluit kan ik haar hand op mijn gezicht nog voelen, haar lach nog horen en haar parfum nog ruiken.

​Ik wil niet dat november weer die donkere maand van verdriet wordt, maar een maand met mooie, kleurrijke liefdevolle herinneringen. Net als dit boeketje dat ik vorige zaterdag knipte en onze living en haar foto nog steeds opfleurt.

Een warme hartjesknuffel voor elk hartje dat vandaag iemand mist.En morgen.