Afgelopen vrijdag en vandaag afspraak in het ziekenhuis. Veel onrust, veel bangheid, weer helemaal geconfronteerd worden met mn hartprobleem. Er wordt daar gesproken over hartritmestoornissen alsof het elk moment kan toeslaan. Dat is de realiteit; maar op zo'n moment word je daar nog maar eens met uw neus op de feiten gedrukt. Maar al bij al; kreeg ik goed nieuws; beter dan ik durfde hopen. Alweer! We zijn ondertussen meer dan een jaar verder; waarbij het één goed nieuws het ander opvolgt. Het lijkt alsof alles zomaar in mn schoot gelegd wordt. Misschien is dat ook wel zo. Maar van al die positieve berichtjes die ik wel eens post op mn Facebook, gaat er ook veel angst schuil.
Handelingen of zaken die voor anderen alledaags zijn, kosten me soms enorm veel moeite en doorzetting. Vandaag moest ik met mn 2 dochters de trein en bus op om in het ziekenhuis te geraken. Dagen op voorhand stress, want autorijden is uitgesloten. De angst die plots weer toeslaat als ik op het perron sta, het zweet dat uitbreekt, hartkloppingen. Dan begint dat hoofdje weer, stel dat ik nu neerga, wat dan met mn dochters? De schrik dat mn Lieze dit nog maar eens moet zien gebeuren. Met tranen in mn ogen moet ik dan doorzetten, mn positiviteit bovenhalen. Proberen om mn vertrouwen te laten winnen van de paniek. Uiteindelijk lukt me dat dan ook, na veel moeite.
Achteraf, terug thuis; als ik het helemaal heb kunnen loslaten kan ik weer zeggen dat ik trots ben op mezelf; want ik heb het toch maar weer gedaan! Hoe simpel sommige dingen voor anderen zijn, kunnen een wereld voor een ander betekenen. Hoe stom het misschien ook klinkt, zo'n kleine dingen zijn voor mij hele overwinningen, die me elke keer weer een beetje zelfvertrouwen geven!
Handelingen of zaken die voor anderen alledaags zijn, kosten me soms enorm veel moeite en doorzetting. Vandaag moest ik met mn 2 dochters de trein en bus op om in het ziekenhuis te geraken. Dagen op voorhand stress, want autorijden is uitgesloten. De angst die plots weer toeslaat als ik op het perron sta, het zweet dat uitbreekt, hartkloppingen. Dan begint dat hoofdje weer, stel dat ik nu neerga, wat dan met mn dochters? De schrik dat mn Lieze dit nog maar eens moet zien gebeuren. Met tranen in mn ogen moet ik dan doorzetten, mn positiviteit bovenhalen. Proberen om mn vertrouwen te laten winnen van de paniek. Uiteindelijk lukt me dat dan ook, na veel moeite.
Achteraf, terug thuis; als ik het helemaal heb kunnen loslaten kan ik weer zeggen dat ik trots ben op mezelf; want ik heb het toch maar weer gedaan! Hoe simpel sommige dingen voor anderen zijn, kunnen een wereld voor een ander betekenen. Hoe stom het misschien ook klinkt, zo'n kleine dingen zijn voor mij hele overwinningen, die me elke keer weer een beetje zelfvertrouwen geven!
