grow like a wildflower

*like a wildflower, she spent her days allowing herself to grow. Not many knew of her struggle, but eventually all knew of her light.*

Ik voel het al enkele weken, dat er iets aan het broeden is in dat hartje van me. Maar vandaag was het ook intens aanwezig. Daarnet bij het zoeken naar een hartjesfoto; kwam ik op deze foto uit. Toen ik de datum zag wist ik het weer. 13 oktober 2016. Het moeilijkste gesprek ooit. Het begin van een zeer zware en intense periode. Het begin van een afscheid. Op deze dag startte  ik het gesprek met mijn mama, over haar wens tot euthanasie. Tot dan wisten we dat het in de lucht hing, maar ieder van ons bleef zijn hoofd in het zand steken. Want je denkt echt dat zolang het niet uitgesproken wordt, dan is het er niet. Of dan zal het niet gebeuren. Maar mijn hart kon haar pijn niet meer dragen, niet meer aanzien. Na een afspraak bij de psychologe besliste ik om de communicatie open te gooien. Het is met geen woorden te beschrijven hoe heftig dat dit was. Tegen de avond werd zelfs de datum al vastgelegd. Ik heb nooit geweten dat ik zo sterk was, dat ik dit aankon. Maar het was dit of het besef dat ze het zelf in handen zou nemen. Dat is iets wat we onszelf nooit zouden hebben vergeven. Naar de buitenwereld hebben we dit nooit echt open gecommuniceerd, omdat het allemaal zo heftig en confronterend is. Ook omdat er niet altijd begrip voor was en er ook nog een taboe rondhangt. De goede vrienden die haar en ons de laatste jaren hadden bijgestaan wisten hoe erg haar pijn was. Maar daarnaast hadden er ook anderen hun mening, zonder te weten hoe onmenselijk haar pijn was geworden, ook al was ze niet palliatief. Uit liefde hebben we haar moeten loslaten, omdat we haar zo ontzettend graag zien. Nog steeds immens. Soms ben ik boos. Soms ben ik teleurgesteld. Soms voel ik me schuldig. Omdat ik haar niet heb kunnen redden. Maar heel diep in mijn hart weet ik dat we haar het mooiste geschenk hebben gegeven door haar in liefde te omringen tot haar allerlaatste minuut. Dat we haar een mooi en liefdevol afscheid hebben gegeven. 

​Heel het proces was ik zo enorm sterk. Geen idee waar ik de kracht vandaan bleef halen. Maar na haar overlijden was het alsof mijn hart er werd uitgerukt. Alsof onze band werd doorgeknipt. Het wordt beslist een zeer zware periode de komende weken en vooral de maand november; omdat ik het nu alweer herbeleef. Het is alsof heel het traject weer wordt opengesmeten. Maar ook dat is rouwen en toelaten. Om elke keer weer een stapje verder te kunnen. Ik herinner me nog elk moment in mijn bloementuin; waar ik altijd kon vluchten. Waar ik haar laatste brief schreef. Zelfs de geur van de cosmea, het allerlaatste boeket uit mijn tuin, voor haar; dat ik heel bewust voor haar knipte, bloem per bloem. De foto's en teksten voor haar afscheid, De uren dat ik nog met haar doorbracht en haar verzekerde dat ze geen bang moest hebben om naar het licht te (mogen) gaan. Op momenten dat ik erbij stilsta kan ik me niet voorstellen dat er gewoon al bijna een jaar voorbij is gegaan zonder haar. Heel het huis ziet er nog exact hetzelfde uit. <3