hartjes en een geheime missie

Vrijdag namiddag, en de eerste schoolweek zit er al op. Voor we het goed en wel beseffen zitten we alweer in de dagelijkse routine.

Maar wat ben ik trots op mijn 2 madammen! 
Na een erg lastig schooljaar -en dat is zacht uitgedrukt- besloot ons Lieze om een nieuwe start te maken op een school waar ze niemand kent. Ook al waren er hyperventilatie- en paniekaanvallen, migraine en misselijkheid van de stress; ze deed het! En hoe! Als ouder zou je willen dat je sommige dingen in hun plaats kon doen, zodat ze van dit alles gespaard bleven. Als hoogsensitieve moeder van 2 gevoelige dochters is het vaak nog eens zo lastig om al die prikkels op te vangen. Het grootste voordeel is dat ik me in hun plaats kan zetten en me afvragen wat mij, als kind, als puber, zou geholpen hebben. En dan kan ik al eens zotte moeder-momentjes hebben Want het hoeft niet altijd groots te zijn, het is het laten zien en voelen dat er begrip is voor hun angsten en pijn. Het mag er ook gewoon zijn. 

Omdat Lieze vanaf nu elke dag naar school moet fietsen, naar een kant waar we onze weg absoluut nog niet kennen, gingen we samen op zoektocht. We fietsten en zochten de veiligste en gemakkelijkste weg, we reden verloren en fietsten terug. En nog eens. Zo kreeg ik het idee om maandag op geheime missie te gaan. Met een (krijtverf)spuitbus en een sjabloon fietste ik haar weg naar school. Onderweg tekende ik hartjes op straat, het fiets- of voetpad. Om haar eraan te herinneren dat ik aan haar denk, dat ik er altijd voor haar/hun ben maar vooral ook omdat ik ze zo'n geweldige madammekes vind!

Lieze had het heel snel door dat het mijn geheim plannetje was, maar ze moest telkens harder lachen wanneer ze 1tje tegenkwam tijdens haar eerste rit naar school. Ze was ervan uitgegaan dat er alleen in onze straat witte hartjes te zien waren. :)

Omdat Sien ook zo dapper elke dag door weer en wind, 5km naar school fietst (enkele rit) verfde ik op onze weg ook nog enkele hartjes. Zij snapte er echt niks van en kon de link niet leggen. "Mama, wat is dat toch met al die hartjes onderweg?! Bij ons aan de oprit staan er en hier ook, en hier nog? Wie doet dat toch?" Lieze maakte een filmpje wanneer ik nog een extra hartje verfde en dit toonden we aan ons Sien om het uiteindelijk te verklappen! Dat gezichtje sprak boekdelen!

​Vanmorgen regende het goed en waren we al snel nat. Sien probeert daar dan altijd iets positiefs uit te halen. Dus vanmorgen fietste ze op elk hartje op onze weg want "dat geeft zeker extra kracht en snelheid in deze regen". Het zal wel zijn!

Omdat ik geen boete wou voor het bekladden van de weg, ging ik op zoek naar een spuitbus op basis van krijt. Na enkele regenbuien verdwijnen ze vanzelf. Dus helemaal veilig ook voor plant en dier! (en mijn geweten)

Mijn spuitbus is nog lang niet leeg, dus ga ik af en toe opnieuw op missie! :)