Hoe trauma's zich diep wortelen en ergens altijd aanwezig blijven. Mijn lieve Lieze heeft net als ik de hartziekte LQTS. Op het moment dat we de uitslag te horen kregen bij de prof dr van het centrum menselijke genetica, werd er onmiddellijk beslist om te starten met de hartmedicatie. Uit voorzorg. Om net als bij mij de hartslag te temperen. Voor het geval hij in (levensbedreigende) overdrive gaat. We weten heel goed wat mag en vooral niet mag. Het leren luisteren naar ons lichaam en de grens opzoeken blijft een uitdaging.
Zoals elke ouder ben ik ook bezorgd; maar op momenten als deze toch nog iets intenser. Sinds ze naar het humaniora gaat hebben we duidelijke afspraken. Net als kleine dingen zoals een sms'je als ze op de bus zit en op school is aangekomen.
Maandag namiddag stuurde ze me onderweg naar huis een berichtje dat ze de weg van de bushalte naar huis aan het wandelen was.
Enkele minuten later hoorde ik de ambulance rijden, (de brandweerkazerne ligt hier even verderop) het geluid van de sirenes kwam steeds dichterbij. Mijn maag werd misselijk en mijn hart stond bijna stil. De angst overviel me en het enige wat ik kon doen is haar bellen en een gebedje dat ze aub die telefoon opneemt. Op dat moment. Mijn hart. Die enkele seconden.
Ze nam snel op en ze wist onmiddellijk waarom ik haar belde. Maar ook zij was op haar beurt zo dankbaar dat ze mijn stem hoorde. Want die ambulance was haar ook gepasseerd en reed richting onze thuis. Net als bij mij was de angst haar ook overvallen. Ze had net haar gsm genomen om een liedje te luisteren om haar gedachten en angst van haar af te zetten. Ze durfde me zelfs niet opbellen. Enkele minuten later komt ze binnengewandeld en vertelde ze me haar angst. Dat gevoel dat haar ook was overvallen. De angst dat er weer iets met mijn hart was gebeurd.
Ze was net geen 4 toen ze naast me stond op de kerstmarkt op het moment dat ik in elkaar stuikte. Ze heeft gezien hoe hard ze voor haar mama hebben gevochten. Een kleuter in shock. En nu een gevoelige maar sterke tiener, maar toch nog met wat achtergebleven trauma. Het beheerst ons leven niet meer, maar toch is het nog steeds ergens aanwezig. Als een bang vogeltje op onze schouders, dat altijd en overal meereist.
Deze week ben ik na een weekje rust opnieuw gestart met de cardiale revalidatie. Om mijn gedachten te verzetten tijdens de sessie vond ik een mooie vergelijking met mijn fiets en de platte band. Sinds september gaat ons kleintje naar het kleuterschooltje hier in het dorp. Dat maakt dat we vanaf nu alles met de fiets kunnen doen. Vorige week maandag ging ik haar na school ophalen. Halverwege onze rit voelde ik dat mijn band lek ging en binnen een paar seconden stond hij helemaal plat. Er zat niets ander op dan te voet naar huis te gaan. Bij het nakijken van mijn band bleek er een gaatje net naast het ventiel te zitten. Van onze papa kreeg ik direct de vraag of ik met een (te) platte band heb rondgereden. Ik ontkende. Maar achteraf gezien had hij mss wel een punt. Vaak stond die band iets zachter dan de dag ervoor. Maar toch nog zeker goed genoeg om mee te rijden. Dat is zowat hetgeen er bij me gebeurde afgelopen weken. De cardiale sessies wegen zwaar door. Het huishouden, mijn ventje altijd aan het werk. Maar ook het stukje emotionele uitputting. En maar blijven doorgaan en denken dat je gewoon even door die vermoeidheid moet. Maar blijven rijden met een platte band geeft op een moment ook gewoon een lek. En dan is het afstappen en gedaan. Alsof het licht even uitgaat. Met de lucht die uit de band suiste, voelde ik de energie uit mijn lijf leeglopen. Naar mijn gevoel ben ik niet iemand dat snel opgeeft. Maar vorige week moest ik toegeven aan dat lijf van me. Een weekje geen cardio. Een week rust. Op mijn gemak het huishouden. Maar zonder het gevoel te moeten. Even alles weer bij elkaar lijmen. Gewoon even huilen. De confrontatie aangaan. Het deed deugd.
Die lekke band is ondertussen geplakt. Maar het is opletten voor het moment dat hij weer wat druk zal minderen.
Het huilen is nog niet gestopt. Maar dat is ok. Ik laat het voor wat het is.
Vandaag is het blij zijn dat het weekend is en dat ik de sessies 3/3 netjes heb afgewerkt. (Al is het met dikke wallen onder mn ogen). Maandag gaat m'n Lieze nog eens mee naar de cardio. Om te supporteren voor mij en dan ga ik op mijn beurt haar motiveren. Tijd voor haar jaarlijkse reeks onderzoeken op kindercardiologie. Met de vreselijke uithoudingsproef met alles erop en eraan. In plaats van felicitaties voor mij mag je haar een duimpje sturen. Want dat is voor ieder van ons de meest gevreesde raadpleging van het jaar.
Zoals elke ouder ben ik ook bezorgd; maar op momenten als deze toch nog iets intenser. Sinds ze naar het humaniora gaat hebben we duidelijke afspraken. Net als kleine dingen zoals een sms'je als ze op de bus zit en op school is aangekomen.
Maandag namiddag stuurde ze me onderweg naar huis een berichtje dat ze de weg van de bushalte naar huis aan het wandelen was.
Enkele minuten later hoorde ik de ambulance rijden, (de brandweerkazerne ligt hier even verderop) het geluid van de sirenes kwam steeds dichterbij. Mijn maag werd misselijk en mijn hart stond bijna stil. De angst overviel me en het enige wat ik kon doen is haar bellen en een gebedje dat ze aub die telefoon opneemt. Op dat moment. Mijn hart. Die enkele seconden.
Ze nam snel op en ze wist onmiddellijk waarom ik haar belde. Maar ook zij was op haar beurt zo dankbaar dat ze mijn stem hoorde. Want die ambulance was haar ook gepasseerd en reed richting onze thuis. Net als bij mij was de angst haar ook overvallen. Ze had net haar gsm genomen om een liedje te luisteren om haar gedachten en angst van haar af te zetten. Ze durfde me zelfs niet opbellen. Enkele minuten later komt ze binnengewandeld en vertelde ze me haar angst. Dat gevoel dat haar ook was overvallen. De angst dat er weer iets met mijn hart was gebeurd.
Ze was net geen 4 toen ze naast me stond op de kerstmarkt op het moment dat ik in elkaar stuikte. Ze heeft gezien hoe hard ze voor haar mama hebben gevochten. Een kleuter in shock. En nu een gevoelige maar sterke tiener, maar toch nog met wat achtergebleven trauma. Het beheerst ons leven niet meer, maar toch is het nog steeds ergens aanwezig. Als een bang vogeltje op onze schouders, dat altijd en overal meereist.
Deze week ben ik na een weekje rust opnieuw gestart met de cardiale revalidatie. Om mijn gedachten te verzetten tijdens de sessie vond ik een mooie vergelijking met mijn fiets en de platte band. Sinds september gaat ons kleintje naar het kleuterschooltje hier in het dorp. Dat maakt dat we vanaf nu alles met de fiets kunnen doen. Vorige week maandag ging ik haar na school ophalen. Halverwege onze rit voelde ik dat mijn band lek ging en binnen een paar seconden stond hij helemaal plat. Er zat niets ander op dan te voet naar huis te gaan. Bij het nakijken van mijn band bleek er een gaatje net naast het ventiel te zitten. Van onze papa kreeg ik direct de vraag of ik met een (te) platte band heb rondgereden. Ik ontkende. Maar achteraf gezien had hij mss wel een punt. Vaak stond die band iets zachter dan de dag ervoor. Maar toch nog zeker goed genoeg om mee te rijden. Dat is zowat hetgeen er bij me gebeurde afgelopen weken. De cardiale sessies wegen zwaar door. Het huishouden, mijn ventje altijd aan het werk. Maar ook het stukje emotionele uitputting. En maar blijven doorgaan en denken dat je gewoon even door die vermoeidheid moet. Maar blijven rijden met een platte band geeft op een moment ook gewoon een lek. En dan is het afstappen en gedaan. Alsof het licht even uitgaat. Met de lucht die uit de band suiste, voelde ik de energie uit mijn lijf leeglopen. Naar mijn gevoel ben ik niet iemand dat snel opgeeft. Maar vorige week moest ik toegeven aan dat lijf van me. Een weekje geen cardio. Een week rust. Op mijn gemak het huishouden. Maar zonder het gevoel te moeten. Even alles weer bij elkaar lijmen. Gewoon even huilen. De confrontatie aangaan. Het deed deugd.
Die lekke band is ondertussen geplakt. Maar het is opletten voor het moment dat hij weer wat druk zal minderen.
Het huilen is nog niet gestopt. Maar dat is ok. Ik laat het voor wat het is.
Vandaag is het blij zijn dat het weekend is en dat ik de sessies 3/3 netjes heb afgewerkt. (Al is het met dikke wallen onder mn ogen). Maandag gaat m'n Lieze nog eens mee naar de cardio. Om te supporteren voor mij en dan ga ik op mijn beurt haar motiveren. Tijd voor haar jaarlijkse reeks onderzoeken op kindercardiologie. Met de vreselijke uithoudingsproef met alles erop en eraan. In plaats van felicitaties voor mij mag je haar een duimpje sturen. Want dat is voor ieder van ons de meest gevreesde raadpleging van het jaar.
