Het is al even geleden dat ik hier nog iets geschreven heb en bij de start van mijn favoriete herfstmaand maak ik daar maar even tijd voor. Omdat het me helpt om alles even op een rijtje te krijgen. Om alles even in perspectief te plaatsen. Opeens is die zomer echt voorbij en komt het herfstgevoel kei hard binnen. September was voor mij een pittige maand. Zowel lichamelijk als emotioneel. De veranderingen van het seizoen, het loslaten, het gevoel dat mijn lichaam op breken staat na de drukke zomer. Alles was zeer intens, een beetje zoals het weer. Heel veel onrust in mijn lijfje.
Ondanks dat ik op het vlak van gezondheid me weer een beetje gedragen voel; kreeg ik vandaag alweer een vette uitdaging op mijn bord. Ook al had ik gehoopt dat deze nieuwe maand voor wat rust en stabiliteit zou zorgen. Maar daarnaast kregen we ook zeer dichtbij wat klappen te verduren en werden we geconfronteerd met de K-ziekte.
De oogstmaan, de volle maan van september, stond in het teken van oogsten. Onze taak is klaar, wat nemen we mee naar volgend jaar en wat is de ballast dat we loslaten? Wat hebben we niet meer nodig en voor welke verandering gaan we onze nieuwe energie inzetten? Het moment om onze plannen en dromen te visualiseren en uit te voeren. Het is iets dat heel erg op mijn gemoedsrust weegt. Keuzes maken en beslissingen nemen. Maar misschien moet ik eerst doen wat nodig is.
Mezelf de tijd gunnen om afscheid te nemen. Tegen het einde van het bloemenseizoen voelt het ook een beetje als rouwen. De kleur vermindert zienderogen, de dagen worden korter en donkerder. Ik heb het gevoel dat ik nog niet klaar ben om afscheid te nemen van de zomerse gezelligheid en alles wat het met zich meebracht. De fijne momenten buiten, de leuke uitstapjes, de vrolijke fietstochtjes met mijn Sientje, de logeerpartijtjes in de caravan en de tent, de ontelbare vaasjes met bloemen. De vele uren buiten genieten waar nu het gevoel overheerst van zoveel mogelijk op te nemen om weer naar binnen te gaan. Om ook weer dichterbij jezelf te komen. De donkere maanden, de koude die in ons lijf kruipt; dat is ook ontzettend geconfronteerd worden met binnenin.
Er waren ontzettend veel mooie momenten in mijn bloementuin; maar evenzeer ook heel wat teleurstellingen. Momenten die me meer energie hebben gekost dan ze hebben opgebracht. Het is moeilijk om dat toe te geven. Om het evenwicht te vinden in het geven en nemen. Er is naar mijn gevoel te veel hebberigheid; en daar heb ik het enorm moeilijk mee. Omdat ik zelf vanuit mijn hart leef en dingen graag wil delen. Maar daartussen ben ik mezelf ook ergens kwijtgespeeld. Het is even zoeken naar het evenwicht en durven kijken naar wat goed ging ipv me te focussen op wat tegenzat.
Ik wil ook graag af van de druk die ik mezelf opleg over dat Instagram profieltje. Omdat ik het gevoel heb dat ik er niet thuishoor. Maar anderzijds wil ik toch graag mijn stukje delen en ook ergens (graag) gezien worden. Het klinkt ook heel onnozel want likes op een foto, dat is niet waar het in het leven om draait. Maar wel wat er achter schuilt, het moment dat er gedeeld wordt en wat het van of voor iemand van betekenis kan zijn. Zonder dat je gebruik moet maken van de juiste quote of de meest gelikete hashtags. Ik weet dat ik mijn verhaal nooit zou kunnen delen zonder social media en dat het er wel voor zorgt dat er mooie mensen op je pad komen.
Dat is wat oktober me hopelijk ook zal brengen want ik had afgelopen week ook een interview en fotoshoot voor een mooie en liefdevolle reportage. Ook daar toch wel een stresske voor het eindresultaat en de reacties hierop.
Hopelijk brengen al deze kleine momentjes me weer in balans en kan ik mezelf er ook weer in terugvinden. De liefde voor mezelf en het leven; de dankbaarheid en het delen. Even terug naar de essentie zonder het te moeten van vanalles en nog wat. Gewoon het hier en nu.
Ondanks dat ik op het vlak van gezondheid me weer een beetje gedragen voel; kreeg ik vandaag alweer een vette uitdaging op mijn bord. Ook al had ik gehoopt dat deze nieuwe maand voor wat rust en stabiliteit zou zorgen. Maar daarnaast kregen we ook zeer dichtbij wat klappen te verduren en werden we geconfronteerd met de K-ziekte.
De oogstmaan, de volle maan van september, stond in het teken van oogsten. Onze taak is klaar, wat nemen we mee naar volgend jaar en wat is de ballast dat we loslaten? Wat hebben we niet meer nodig en voor welke verandering gaan we onze nieuwe energie inzetten? Het moment om onze plannen en dromen te visualiseren en uit te voeren. Het is iets dat heel erg op mijn gemoedsrust weegt. Keuzes maken en beslissingen nemen. Maar misschien moet ik eerst doen wat nodig is.
Mezelf de tijd gunnen om afscheid te nemen. Tegen het einde van het bloemenseizoen voelt het ook een beetje als rouwen. De kleur vermindert zienderogen, de dagen worden korter en donkerder. Ik heb het gevoel dat ik nog niet klaar ben om afscheid te nemen van de zomerse gezelligheid en alles wat het met zich meebracht. De fijne momenten buiten, de leuke uitstapjes, de vrolijke fietstochtjes met mijn Sientje, de logeerpartijtjes in de caravan en de tent, de ontelbare vaasjes met bloemen. De vele uren buiten genieten waar nu het gevoel overheerst van zoveel mogelijk op te nemen om weer naar binnen te gaan. Om ook weer dichterbij jezelf te komen. De donkere maanden, de koude die in ons lijf kruipt; dat is ook ontzettend geconfronteerd worden met binnenin.
Er waren ontzettend veel mooie momenten in mijn bloementuin; maar evenzeer ook heel wat teleurstellingen. Momenten die me meer energie hebben gekost dan ze hebben opgebracht. Het is moeilijk om dat toe te geven. Om het evenwicht te vinden in het geven en nemen. Er is naar mijn gevoel te veel hebberigheid; en daar heb ik het enorm moeilijk mee. Omdat ik zelf vanuit mijn hart leef en dingen graag wil delen. Maar daartussen ben ik mezelf ook ergens kwijtgespeeld. Het is even zoeken naar het evenwicht en durven kijken naar wat goed ging ipv me te focussen op wat tegenzat.
Ik wil ook graag af van de druk die ik mezelf opleg over dat Instagram profieltje. Omdat ik het gevoel heb dat ik er niet thuishoor. Maar anderzijds wil ik toch graag mijn stukje delen en ook ergens (graag) gezien worden. Het klinkt ook heel onnozel want likes op een foto, dat is niet waar het in het leven om draait. Maar wel wat er achter schuilt, het moment dat er gedeeld wordt en wat het van of voor iemand van betekenis kan zijn. Zonder dat je gebruik moet maken van de juiste quote of de meest gelikete hashtags. Ik weet dat ik mijn verhaal nooit zou kunnen delen zonder social media en dat het er wel voor zorgt dat er mooie mensen op je pad komen.
Dat is wat oktober me hopelijk ook zal brengen want ik had afgelopen week ook een interview en fotoshoot voor een mooie en liefdevolle reportage. Ook daar toch wel een stresske voor het eindresultaat en de reacties hierop.
Hopelijk brengen al deze kleine momentjes me weer in balans en kan ik mezelf er ook weer in terugvinden. De liefde voor mezelf en het leven; de dankbaarheid en het delen. Even terug naar de essentie zonder het te moeten van vanalles en nog wat. Gewoon het hier en nu.
