Even de weg kwijt. Niet alleen in dit schoon bos vandaag, maar ook even in mijn dagelijkse zijn. We worden weer wreed uitgedaagd door het leven. En op deze momenten is het zoeken naar de schoonheid in de kleine dingen. Ik heb het nog niet gevonden; de kracht om de liefde te voelen stromen. Maar de rust en de stilte opzoeken doet deugd. Dat was wat mijn papa en ik vandaag deden. Hij parkeerde zijn auto op parking 1; en een hele tijd later dachten we terug in de buurt te zijn. Maar we zaten gewoon aan de andere kant van het bos; aan parking 10. Niet iedereen heeft een goede gps in zijn systeem. Ik voelde zelfs geen stress en kon het gewoon laten zijn. Gewoon wandelen, een bocht of paadje links of rechts. Er was vanbinnen wel een vertrouwen dat we er wel zouden geraken en misschien is dat ook wel mijn lesje voor vandaag. Hoe zwaar de weg ook is; hoe groot het doolhof; uiteindelijk komen we er wel. Met af en toe een mooi kleurig momentje.
Voor wie nog niet in het Hallerbos is geweest; het is nu het moment. Er is geen enkele foto die het op beeld kan laten zien hoe prachtig het daar echt is. Bij deze enkele momentopnames; rechtstreeks uit mijn Fujifilm. Zonder filter of aanpassing. De kleuren spreken voor zich; zonder meer.
We ontdekten ook een stuk in het bos dat groen zag van de meiklokjes. Nog net niet in bloei, en met op de achtergrond de paarse mist van boshyacinten. Jammer genoeg kan ik naast de schone kleuren geen geuren naar jullie doorsturen.
