het vakje in mijn hoofd 'één van hen'

Daar zat ik vanmiddag weer, op de raadpleging cardiologie. In een wachtzaal, tussen de kranige oudjes. Die me dan vanuit hun ooghoeken zitten aan te staren. Dan wil ik zeggen, ja, ik ben ook één van jullie.

Toen ik een uurtje daarvoor in het station aankwam en ik met mijn eerste takeaway coffee bij Starbucks buitenwandelde, besefte ik nog maar eens hoe klein mijn wereld geworden is. Ik keek rond en observeerde de dames die ik passeerde, en met mijn koffie in mijn hand voelde ik me heel even ook 'één van hen'.

Ik haat vakjes, maar betrap mezelf er vaak op dat ik me meer dan eens in zo een vakje stop. Tijd om ze op te ruimen. In mijn hoofd. (Maar ondertussen wel denken dat ik straks ga sporten en me ook 'één van hen' ga voelen als ik geniet van de pijnlijke buikspieren 😄)

Ah ja, mijn nieuwe subcutaan defibrillator werd goedgekeurd, net als mijn hartslag en de metingen van de afgelopen 2 maand. Na wat zoekwerk omdat hij geen verbinding wou maken met de tablet. Stel je voor. Moesten ze toch weer even naar de firma bellen. Dat scenario had ik al eerder meegemaakt.
Nu hopen dat ik nog eens 6 maanden gerust ben tot mijn volgende uitlezing. Want eerder naar daar gaan is nooit goed.