Het heeft me heel veel zweet en tranen gekost, Na maanden van kei hard trainen viel vandaag het verdict. 3x/week naar de cardiale revalidatie, dat was met momenten meer dan heftig. Vooral in combinatie met het openbaar vervoer (fiets, trein, bus), ons gezin, het huishouden, mijn bloementuintje. Het recupereren verliep niet altijd even vlot. Meer dan eens heb ik me afgevraagd waar ik aan begonnen was. Al heb ik geen enkel moment gedacht aan opgeven. In mijn achterhoofd bleef ik erop vertrouwen en geloven dat ik er sterker zou uitkomen. Dat het me zou helpen in het dagelijkse leven. Ook al zou de nieuwe fietsproef geen verbetering hebben gegeven; toch heeft het me geholpen.
Want soms moet je durven kijken naar de kleine dingen, naar de positieve vooruitgang op welke manier dan ook.
De trein nemen is daar ééntje van. Tot enkele maanden geleden vond ik dat elke keer een opgave. Mijn hoofd durft al eens een link missen waardoor ik ontelbare keren bleef checken of de uren en de trein wel juist was. Of een overvol station, al die drukte, al die energietjes. Het kon me zodanig in de war brengen dat ik last kreeg van pleinvrees. Met hartkloppingen tot gevolg; en waartoe dat dan kan leiden, is natuurlijk niet ver te zoeken in mijn geval. Door 3x per week heel het traject af te leggen werd het een automatisme, waardoor ik het ook allemaal gemakkelijker kon weerstaan.
Tijdens de training draag ik ook een Polar met een band. Dat heeft me geleerd om mijn hartslag beter te leren begrijpen en aanvoelen. Waarbij ik vroeger dacht dat ik tegen mijn limiet zat en angstig werd om een ritmestoornis en een shock van mijn defibrillator; zo voel ik me nu ook rustiger en veiliger. Alsof ik meer vertrouwen heb gekregen in mijn lichaam.
Een derde voordeel van deze cardiale revalidatie is dat ik op enkele maanden tijd mijn lichaam zag veranderen. Er zijn best wel wat kilo's af. Maar ook zie en voel ik nu hier en daar al wat spiermassa. Dat zorgt er ook voor dat ik mijn lijfje liever ben gaan zien. Maar ook het minderen van suikers eten en koffie drinken zorgen ervoor dat het een geheel vormt. Het één brengt het ander mee. Als je zo hard voor je lichaam werkt, dan verzorg je het ook beter.
Ondanks het feit dat ik eind vorige maand even op instorten stond en een weekje een time-out moest inlassen; voel ik me nu weer wat beter. En sterker. Maar vandaag vooral ook even een topwijfje. (iedereen die me goed kent weet dat dit héél straf is dat ik zoiets over mezelf zou zeggen). Deze namiddag had ik dus mijn afspraak in Gasthuisberg voor de nieuwe inspanningstest (Test waarbij de elektrische activiteit van het hart wordt gemeten tijdens een inspanning. Dit kan ritmestoornissen of tekort aan zuurstof tijdens inspanning aantonen.) adhv een fietsproef en daarna de bespreking van het resultaat bij de cardioloog.
Op 25 juli zat ik aan een conditie van 78% (van het gemiddelde van een vrouw van mijn leeftijd). Dat ik daar toen ook best fier op was. Dat ik erop vooruitgegaan was, dat werd al wel voorspeld. Maar dat het zo goed zou zijn... . Mijn test vandaag gaf het mooie resultaat van 115% met een vooruitgang van 55%! Niet alleen in conditie, hartslag, aantal Watt dat ik op de toestellen aankan; maar bv ook de maximale zuurstofopname (ml/min/kg) is er een groot stuk op vooruitgegaan.
Ik hoef hier zeker niet te vertellen dat ik daar serieus zat te glunderen bij de cardioloog. Al dat harde werk is het zo dubbel en dik waard geweest. Maar toch mag ik het nu hier niet bij laten. Nog even ga ik 2x/week en ga ik op zoek naar een kiné of fitness in de buurt waar ik kan blijven werken aan mijn hartjesconditie. Niet alleen voor dat cijfertje op papier, maar om me in het dagelijks leven sterker te voelen. Om uitstapjes met de kinderen te kunnen doen zonder ziek te zijn op de volgende dag. Om mijn huishouden te runnen zonder telkens over mijn schreef te gaan. Om de kleine dingen die voor anderen zo zelfsprekend zijn. Heel dit traject heeft me doen wankelen, maar toch ben ik er weer sterker uitgekomen. Om te blijven zoeken naar mijn limiet en die grens te blijven opzoeken zonder ze telkens te overschrijden. Ook dit was weer een mooi lesje voor mezelf. Ik wist niet dat ik zoveel doorzettingsvermogen had. Dit resultaat geeft me het vertrouwen dat ik tot dingen in staat ben waarvan ik niet wist dat ik het kon. Kei hard vechten en goed voor jezelf zorgen, dat loont. Dat heb ik nu wel bewezen! Merci voor alle steun tijdens de afgelopen maanden. Dat jullie in mij geloofden gaf me telkens weer de moed en dat nodige duwtje in de rug.
Want soms moet je durven kijken naar de kleine dingen, naar de positieve vooruitgang op welke manier dan ook.
De trein nemen is daar ééntje van. Tot enkele maanden geleden vond ik dat elke keer een opgave. Mijn hoofd durft al eens een link missen waardoor ik ontelbare keren bleef checken of de uren en de trein wel juist was. Of een overvol station, al die drukte, al die energietjes. Het kon me zodanig in de war brengen dat ik last kreeg van pleinvrees. Met hartkloppingen tot gevolg; en waartoe dat dan kan leiden, is natuurlijk niet ver te zoeken in mijn geval. Door 3x per week heel het traject af te leggen werd het een automatisme, waardoor ik het ook allemaal gemakkelijker kon weerstaan.
Tijdens de training draag ik ook een Polar met een band. Dat heeft me geleerd om mijn hartslag beter te leren begrijpen en aanvoelen. Waarbij ik vroeger dacht dat ik tegen mijn limiet zat en angstig werd om een ritmestoornis en een shock van mijn defibrillator; zo voel ik me nu ook rustiger en veiliger. Alsof ik meer vertrouwen heb gekregen in mijn lichaam.
Een derde voordeel van deze cardiale revalidatie is dat ik op enkele maanden tijd mijn lichaam zag veranderen. Er zijn best wel wat kilo's af. Maar ook zie en voel ik nu hier en daar al wat spiermassa. Dat zorgt er ook voor dat ik mijn lijfje liever ben gaan zien. Maar ook het minderen van suikers eten en koffie drinken zorgen ervoor dat het een geheel vormt. Het één brengt het ander mee. Als je zo hard voor je lichaam werkt, dan verzorg je het ook beter.
Ondanks het feit dat ik eind vorige maand even op instorten stond en een weekje een time-out moest inlassen; voel ik me nu weer wat beter. En sterker. Maar vandaag vooral ook even een topwijfje. (iedereen die me goed kent weet dat dit héél straf is dat ik zoiets over mezelf zou zeggen). Deze namiddag had ik dus mijn afspraak in Gasthuisberg voor de nieuwe inspanningstest (Test waarbij de elektrische activiteit van het hart wordt gemeten tijdens een inspanning. Dit kan ritmestoornissen of tekort aan zuurstof tijdens inspanning aantonen.) adhv een fietsproef en daarna de bespreking van het resultaat bij de cardioloog.
Op 25 juli zat ik aan een conditie van 78% (van het gemiddelde van een vrouw van mijn leeftijd). Dat ik daar toen ook best fier op was. Dat ik erop vooruitgegaan was, dat werd al wel voorspeld. Maar dat het zo goed zou zijn... . Mijn test vandaag gaf het mooie resultaat van 115% met een vooruitgang van 55%! Niet alleen in conditie, hartslag, aantal Watt dat ik op de toestellen aankan; maar bv ook de maximale zuurstofopname (ml/min/kg) is er een groot stuk op vooruitgegaan.
Ik hoef hier zeker niet te vertellen dat ik daar serieus zat te glunderen bij de cardioloog. Al dat harde werk is het zo dubbel en dik waard geweest. Maar toch mag ik het nu hier niet bij laten. Nog even ga ik 2x/week en ga ik op zoek naar een kiné of fitness in de buurt waar ik kan blijven werken aan mijn hartjesconditie. Niet alleen voor dat cijfertje op papier, maar om me in het dagelijks leven sterker te voelen. Om uitstapjes met de kinderen te kunnen doen zonder ziek te zijn op de volgende dag. Om mijn huishouden te runnen zonder telkens over mijn schreef te gaan. Om de kleine dingen die voor anderen zo zelfsprekend zijn. Heel dit traject heeft me doen wankelen, maar toch ben ik er weer sterker uitgekomen. Om te blijven zoeken naar mijn limiet en die grens te blijven opzoeken zonder ze telkens te overschrijden. Ook dit was weer een mooi lesje voor mezelf. Ik wist niet dat ik zoveel doorzettingsvermogen had. Dit resultaat geeft me het vertrouwen dat ik tot dingen in staat ben waarvan ik niet wist dat ik het kon. Kei hard vechten en goed voor jezelf zorgen, dat loont. Dat heb ik nu wel bewezen! Merci voor alle steun tijdens de afgelopen maanden. Dat jullie in mij geloofden gaf me telkens weer de moed en dat nodige duwtje in de rug.
Dinsdag zag ik volgende vergelijking met mijn bloemen. Enkele weken geleden passeerde er een herfstwindje in mijn bloementuin en alles lag er donker en triestig bij. De meeste planten van de cosmea's waren helemaal afgeknakt en er stond nog amper een bloemknop in. Deze week viel het me op dat ondanks de kapotte stelen, de plant zich verder heeft vastgehecht en de ganse zomer niet zo mooi en talrijk in bloei heeft gestaan als nu. Dat is een beetje zoals ik me nu voel. Ondanks de storm die in mijn hoofd en lijf is gepasseerd, ben ik blijven groeien en durf ik meer dan ooit mezelf laten zien.
