zelfzorg

Gisteren stelde m'n zussie me gerust en zei ze me nog dat we niet altijd superwoman moeten zijn of proberen te zijn.
Soms moeten we ook eens toegeven en ons kwetsbaar kunnen opstellen. Naar de buitenwereld, maar vooral voor onszelf. Laat dat net het moeilijkste voor me zijn. Zoveel willen doen, maar niet kunnen. Hoe graag ik het ook allemaal wil, het lukt me nog niet.
Mijn lichaam heeft duidelijk wat meer tijd nodig om te recupereren.

Er zijn al heel veel tranen gehuild afgelopen week. Want als het lichamelijk niet vlot, dan helpt dat je moraal ook niet vooruit! Het is alsof ik weer moet herbeginnen zoals zes jaar geleden. Het accepteren van die nieuwe ICD. Die heel erg in de weg zit en me enorm stoort. Nu vooral omdat het nog zo pijnlijk is. Ik weet dat ik niet zonder kan, dat hij waarschijnlijk mijn leven ook nog wel eens zal redden. Maar voorlopig kan ik hem nog niet omarmen en koesteren. Omdat dit niet volgens plan was.

Dus tijd om ons weer even helemaal over te geven. Het weekend was ontzettend zwaar. Mijn jarige lieve Lieze verdiende haar feestje; en dat kreeg ze ook. Maar vrijdagavond besefte ik al dat dit geen goed idee was, als ik naar mn lichaam luisterde. Ik had zoveel ideetjes en plannen, maar ik kreeg het niet rond. En hetgeen ik toch gedaan had, was er ver over. Ik heb er weer uit geleerd, maar toch ben ik blij dat zij dit weekend in de belangstelling stond. Ze heeft het al zwaar genoeg gehad de laatste week.

Vanmorgen ben ik even opgestaan om m'n meisjes mee klaar te maken voor ze naar school vertrokken, om dan weer flink in m'n bed te kruipen. Ik heb tot de middag geslapen, en heb geen enkele keer gedacht aan al het werk dat er nog lag te wachten. Ik laat het even voor wat het is en ga extra hard mijn best doen om te rusten en mijn lichaam de kans te geven om te herstellen. Zelfzorg krijgt nu ook even een belangrijk plekje in m'n hoofd en hart! Dit accepteren heeft me vandaag precies al een stukje geholpen! En mijn ventje die zo goed voor ons zorgt natuurlijk ook! <3