Aan dat sterk zijn is er ook nog een keerzijde. Soms word ik na 10 jaar nog steeds overmand door een beangstigend gevoel. Net zoals vandaag. Ik voel me niet helemaal ok, en dat werkt op mijn zelfvertrouwen. Ontzettend moe van alle emoties van afgelopen week en mijn lijf heeft nood aan rust. Ik wou gisteren nog een blogje schrijven maar ik was er bij in slaap gevallen.
Vorig jaar las ik een artikel of advertentie dat Editors naar het sportpaleis komen. Ervanuitgaand dat het toch al uitverkocht zou zijn nam ik toch een kijkje op de website. Maar daar bleken toch nog tickets beschikbaar te zijn. In een moment van euforie bestelde ik onmiddellijk 3 tickets. Normaal gezien neem ik daar altijd rustig wat bedenktijd voor. Dkeze keer dus niet. Ik vind het altijd jammer dat ik de afsluiter van Rock Werchter nooit kan meemaken, omdat ik het nooit zo laat kan volhouden. Dus deze keer zou ik niet jaloers zijn als Steven en mijn papa de Editors alleen zouden zien. Want ik zou deze keer gewoon eens meegaan.
Het is ook al heel wat jaren geleden dat ik nog naar een concert in een zaal ben geweest. Het geeft me een benauwd gevoel om in die ruimte te zitten tussen een massa mensen. Maar daar komt ook nog eens de vibratie van het geluid, de muziek, drums, ... bij wat me een onregelmatige hartslag en hartkloppingen geeft. Genieten en niet in paniek geraken is dan de focus.
Net vandaag stond ik op met een oogontsteking en een oog dat constant traant. Het helpt niet om ook nog wazig te zien dus. Deze ochtend heb ik nog geprobeerd om mijn ticket door te verkopen, maar dat is zo last-minute niet meer gelukt. Het zij zo. Dus ga ik maar proberen om te genieten van ons avondje uit zonder onze meisjes. De enige keer dat Sien gaat logeren is een dagje met Rock Werchter, één keertje per jaar dus.
Ik heb me alvast een kopje kamille thee gezet. Als rustgever voor mijn lijf én voor een kompresje om op mijn oog te leggen.
So, Editors, here I come!
Fijn weekend! Verwarm jullie dicht bij elkaar!!
Vorig jaar las ik een artikel of advertentie dat Editors naar het sportpaleis komen. Ervanuitgaand dat het toch al uitverkocht zou zijn nam ik toch een kijkje op de website. Maar daar bleken toch nog tickets beschikbaar te zijn. In een moment van euforie bestelde ik onmiddellijk 3 tickets. Normaal gezien neem ik daar altijd rustig wat bedenktijd voor. Dkeze keer dus niet. Ik vind het altijd jammer dat ik de afsluiter van Rock Werchter nooit kan meemaken, omdat ik het nooit zo laat kan volhouden. Dus deze keer zou ik niet jaloers zijn als Steven en mijn papa de Editors alleen zouden zien. Want ik zou deze keer gewoon eens meegaan.
Het is ook al heel wat jaren geleden dat ik nog naar een concert in een zaal ben geweest. Het geeft me een benauwd gevoel om in die ruimte te zitten tussen een massa mensen. Maar daar komt ook nog eens de vibratie van het geluid, de muziek, drums, ... bij wat me een onregelmatige hartslag en hartkloppingen geeft. Genieten en niet in paniek geraken is dan de focus.
Net vandaag stond ik op met een oogontsteking en een oog dat constant traant. Het helpt niet om ook nog wazig te zien dus. Deze ochtend heb ik nog geprobeerd om mijn ticket door te verkopen, maar dat is zo last-minute niet meer gelukt. Het zij zo. Dus ga ik maar proberen om te genieten van ons avondje uit zonder onze meisjes. De enige keer dat Sien gaat logeren is een dagje met Rock Werchter, één keertje per jaar dus.
Ik heb me alvast een kopje kamille thee gezet. Als rustgever voor mijn lijf én voor een kompresje om op mijn oog te leggen.
So, Editors, here I come!
Fijn weekend! Verwarm jullie dicht bij elkaar!!
