Mijn vorige fiets was al gemakkelijk twaalf jaar oud. Dus mocht het wel. Dus, deze rode Lief! fiets van Cortina zou het worden.
Mijn lijfje haalt het niet. Zaterdag fietsten we samen naar het dorp, welgeteld 1,5 km en een aantal uren later nog eens terug naar huis. Ik durf bijna niet zeggen dat ik onderweg ben moeten afstappen om even te rusten. Mijn hart deed zoveel pijn, net alsof ik een kramp in mijn kuit had. Ik geef toe dat mijn conditie niet in topvorm is, maar dit was er echt wel over. Ik wil er heel graag wat meer op uit trekken en dan liefst zonder achteraf ziek te zijn van de inspanning. En hoe mooi hij ook is, of hoe fijn het ook rijden is, het zorgt alleen maar voor frustraties.
De enige optie is op dit moment een elektrische fiets. Zo ga ik toch nog kunnen genieten van het fietsen, en wat meer bewegen zonder telkens over mijn limiet te gaan. Dus heb ik beslist om deze te verkopen om zo te kunnen sparen voor een fiets met een motortje. Dan ga ik het autorijden ook (wat meer) achterwege kunnen laten, want dat haat ik tegenwoordig echt. Maar omdat ik geen andere optie/keuze heb, moet ik me soms wel over die angst zetten. Al is het gewoon voor onze meisjes naar school te brengen en boodschappen te doen.