•You cry a little, and then you wait for the sun to come out.
It always does.•
It always does.•
Op sommige dagen is het gemis om ons mama zo groot en intens dat ik wil schreeuwen dat iemand ze ajb moet terugbrengen. Maar ik weet dat er ook momenten volgen dat ik ze ook weer heel intens bij mij voel. 💔 Dus laten we vertrouwen dat er na regen weer zonneschijn volgt. Altijd.
Maart, de maand waar ik al maanden naar uitkijk. In december, zo rond de feestdagen, kon ik alleen maar trachten naar mijn favoriete maand. De maand van licht, van de lente, de kriebels in mijn buik bij de eerste zonnestralen. Het stilaan weer beginnen plannen uittekenen voor mijn tuintje. Deze momenten geven me de energie en de boost waar ik naar verlang. De verrassing van mijn lieve vriendjes, de liefde die zo sterk en voelbaar aanwezig was afgelopen zaterdag. Het houdt ons overeind en brengt ons nog steeds dichter bij elkaar. Maar het gemis, dat snijdt soms zo erg en scherp in mijn hart. Ik wil het zo graag buiten houden, maar het gaat niet. En dat is niet erg, zolang ik me niet in dat verdriet verlies. Dus moet ik op zoek naar die kleine momentjes. Naar vreugdedansjes van mijn hart. Waarom eens niet 40 dagen vieren? Vasten. Weer teruggaan naar onze kern. Aarden en voelen. Hetgeen me letterlijk ook zoveel rust geeft als ik met mijn handen in de aarde zit te wroeten. ik voel dat ik veel minder zin heb om te fotograferen, wat ook wil zeggen dat ik het allemaal minder zie. Of wil zien. Of moeite kan nemen om het te zien. Of om het te delen? De afwisseling van de regen en het zonnetje, het ontluiken van de krokussen en het begin van de lente deed me weer naar m'n fototoestel grijpen. En dan ben ik blij met een foto van dat momentje en het besef dat er na regen weer zonneschijn volgt. Altijd. Ook in ons hart. <3
