Maandag 2 december ging mijn pakketje vanuit Brussel op de post. Elke dag keek ik uit naar de postbode. Ik liep ontelbare keren naar de brievenbus, want die staat aan straat en zie ik vanuit het huis niet staan. En een postbode die pas om half twee komt, dat is lang wachten. Dat het klepje van de brievenbus ook telkens openwaaide en bleef openstaan, zorgde voor nog meer natte post. Dus droogde ik de brievenbus uit en plakte het vol met magneetjes zodat ie goed gesloten en droog bleef! Want een doorweekte tekening wou ik al zeker niet. Na 2 weken wachten en ontelbare keren onze brievenbus checken, werd ik wanhopiger en droeviger met de dag. Mijn pakketje was verloren gegaan. Als het in een andere brievenbus beland is, hoop ik dat er met heel veel liefde zorg voor gedragen is! Florence was zo lief om me na 4 weken wachten, een nieuw pakketje op te sturen.
24 december zat het wel in de brievenbus. Gepropt en gekreukt weliswaar. Want echt waar, hoeveel zorg wordt er aan liefdevolle post besteed door Bpost?? Droevig is dat hoor! Maar ondanks dat was ik superblij met mijn tekening en alle kleine extraatjes! Wat een talent! Wat een liefdevol pakketje! Zelfs haar geschreven letters zijn pareltjes.
Met pincet en heel veel gepruts is dit het eindresultaat. Mijn eigen bloemenhart, naast het wondermooie hart van Florence.
7 maanden na onze verhuis is dit het eerste wat effectief een mooi plaatsje aan de muur kreeg! Zo ontzettend blij mee!