Een zonnetje op donderdag, daar had ik zo naar uitgekeken. Want ik had gisteren een afspraak bij mijn coach. Want geef nu toe; een zonnetje en blauwe lucht geeft toch veel meer energie dan een druilerige regendag?! En ik wou zo graag in de Kruidtuin gaan fotograferen. Want als ik in Leuven ben, dan is dat mijn plekje om tot rust te komen. Voordat ik de drukte van de trein en de bus weer moet trotseren.
En dat zonnetje, dat was gisterenochtend al aanwezig. Maar voor mij was er alleen weer angst en tranen. Ja, er zijn nog steeds zo van die dagen. Dan weet ik niet hoe ik het voor elkaar moet krijgen. Dan lijkt elke stap of ik een grote muur over moet. Alsof iemand me de keel toeknijpt. Dan bekruipt me een gevoel van onbehagen. De kleinste, meest gewone dingen vragen dan zoveel energie. Daar kan ik zoveel verdriet en boosheid om hebben. Waarom gaat het niet allemaal vanzelf, zoals bij andere mensen.
De kinderen had ik al op school gekregen. Mijn eerste kleine overwinning. Ik had nog een half uurtje om mijn ticket te bestellen en me klaar te maken. Mijn benen voelden loodzwaar. Alsof ik geen meter vooruit geraakte. En dan weer die tranen. Ik zag het niet. Echt niet. Maar ik kon deze afspraak niet afbellen. Dan is het hét moment om mijn moed en kracht bij elkaar te rapen. Een korte WhatsApp babbel met mijn zussie. We voelen bij elkaar zo goed aan als we er nood aan hebben. Het even kunnen zeggen, onze angst verwoorden. Alleen dat, dat kan zoveel betekenen. Voor ons beide, want ook zij heeft een moeilijke periode. Ze vertelde dat ze ook een slapeloze nacht had en nood had aan rust en natuur. Aan buitenlucht, aan ademen. Toen spraken we af om elk op onze manier onze taak af te werken, wat moest gebeuren. Om dan op zoek te gaan naar een momentje rust in het zonnetje. Op dat moment zouden we elkaar een foto doorsturen. Voor ik het wist zat ik met een glimlach mijn ticket te betalen en moest ik nog rennen om mijn trein te halen.
De trein, bus en mijn gesprek verliepen vlotter dan gevreesd. Vooral omdat ik er rustiger in was, omdat in uitkeek naar het uurtje erna.
Op het moment dat ik de tuin in liep en mijn iPhone nam, werd ik helemaal vrolijk van de zalige foto's die ondertussen binnengekomen waren! Vuistje en hartje voor mijn zussie! Uiteindelijk zat ik zelf ook nog meer dan twee uur in de Kruidtuin. Op mijn favoriete bankje, uit de wind, naast de serre. Het zonnetje warmde m'n gezicht op. Ik las er in één keer de novelle van Ish Ait Hamou uit en herkende datzelfde gevoel van mijn gesprekje vanmorgen. De kracht die we bij elkaar naar boven kunnen halen. Dingen kunnen uitspreken, begrip vinden bij elkaar. En ik denk dat dat ook de boodschap is dat Ish met zijn boek wil brengen. Wees lief voor elkaar, luister maar (ver)oordeel niet. Haal de kracht in elkaar naar boven.
Ik twijfelde om toch nog even te gaan fotograferen. Want ik vond dat ik echt al zo hard had genoten op mijn bankje. Mijn hartje en mijn hoofd hadden weer rust. Maar och, ik had niet voor niks mijn fototoestel bij. Laat ik de tuin maar even doorlopen. Alsof iemand me bij de hand nam en me dat duwtje gaf. En dan zie ik dit. Het grasperk gevuld met krokusjes en hier en daar een sneeuwklokje. En ja, ik heb er op mijn knieën bij gezeten om deze foto's te maken. De mensen die me passeerden lachten en stonden een seconde stil om dit beeld in hun op te nemen. Mooi hé, zei een dame toen ze me voorbij gelopen kwam. Het zijn deze kleine, onnozele momentjes die mij de kracht geven. Want mijn moment in het park voelde aan als een beloning, een schouderklopje. Goed gedaan Ellemieke!
Want het is niet wat ik vroeger allemaal kon wat nu telt. Het is de schoonheid van nu, van dit moment!
Bij deze, deel ik ook mijn momentje met jullie. Heb je ook zo van die gelukjes? Deel ze gerust, stuur ze de wereld in. Heb je het moeilijk? Durf het ook eens delen, probeer het te verwoorden.
Fijn weekend! liefs x
En dat zonnetje, dat was gisterenochtend al aanwezig. Maar voor mij was er alleen weer angst en tranen. Ja, er zijn nog steeds zo van die dagen. Dan weet ik niet hoe ik het voor elkaar moet krijgen. Dan lijkt elke stap of ik een grote muur over moet. Alsof iemand me de keel toeknijpt. Dan bekruipt me een gevoel van onbehagen. De kleinste, meest gewone dingen vragen dan zoveel energie. Daar kan ik zoveel verdriet en boosheid om hebben. Waarom gaat het niet allemaal vanzelf, zoals bij andere mensen.
De kinderen had ik al op school gekregen. Mijn eerste kleine overwinning. Ik had nog een half uurtje om mijn ticket te bestellen en me klaar te maken. Mijn benen voelden loodzwaar. Alsof ik geen meter vooruit geraakte. En dan weer die tranen. Ik zag het niet. Echt niet. Maar ik kon deze afspraak niet afbellen. Dan is het hét moment om mijn moed en kracht bij elkaar te rapen. Een korte WhatsApp babbel met mijn zussie. We voelen bij elkaar zo goed aan als we er nood aan hebben. Het even kunnen zeggen, onze angst verwoorden. Alleen dat, dat kan zoveel betekenen. Voor ons beide, want ook zij heeft een moeilijke periode. Ze vertelde dat ze ook een slapeloze nacht had en nood had aan rust en natuur. Aan buitenlucht, aan ademen. Toen spraken we af om elk op onze manier onze taak af te werken, wat moest gebeuren. Om dan op zoek te gaan naar een momentje rust in het zonnetje. Op dat moment zouden we elkaar een foto doorsturen. Voor ik het wist zat ik met een glimlach mijn ticket te betalen en moest ik nog rennen om mijn trein te halen.
De trein, bus en mijn gesprek verliepen vlotter dan gevreesd. Vooral omdat ik er rustiger in was, omdat in uitkeek naar het uurtje erna.
Op het moment dat ik de tuin in liep en mijn iPhone nam, werd ik helemaal vrolijk van de zalige foto's die ondertussen binnengekomen waren! Vuistje en hartje voor mijn zussie! Uiteindelijk zat ik zelf ook nog meer dan twee uur in de Kruidtuin. Op mijn favoriete bankje, uit de wind, naast de serre. Het zonnetje warmde m'n gezicht op. Ik las er in één keer de novelle van Ish Ait Hamou uit en herkende datzelfde gevoel van mijn gesprekje vanmorgen. De kracht die we bij elkaar naar boven kunnen halen. Dingen kunnen uitspreken, begrip vinden bij elkaar. En ik denk dat dat ook de boodschap is dat Ish met zijn boek wil brengen. Wees lief voor elkaar, luister maar (ver)oordeel niet. Haal de kracht in elkaar naar boven.
Ik twijfelde om toch nog even te gaan fotograferen. Want ik vond dat ik echt al zo hard had genoten op mijn bankje. Mijn hartje en mijn hoofd hadden weer rust. Maar och, ik had niet voor niks mijn fototoestel bij. Laat ik de tuin maar even doorlopen. Alsof iemand me bij de hand nam en me dat duwtje gaf. En dan zie ik dit. Het grasperk gevuld met krokusjes en hier en daar een sneeuwklokje. En ja, ik heb er op mijn knieën bij gezeten om deze foto's te maken. De mensen die me passeerden lachten en stonden een seconde stil om dit beeld in hun op te nemen. Mooi hé, zei een dame toen ze me voorbij gelopen kwam. Het zijn deze kleine, onnozele momentjes die mij de kracht geven. Want mijn moment in het park voelde aan als een beloning, een schouderklopje. Goed gedaan Ellemieke!
Want het is niet wat ik vroeger allemaal kon wat nu telt. Het is de schoonheid van nu, van dit moment!
Bij deze, deel ik ook mijn momentje met jullie. Heb je ook zo van die gelukjes? Deel ze gerust, stuur ze de wereld in. Heb je het moeilijk? Durf het ook eens delen, probeer het te verwoorden.
Fijn weekend! liefs x
