Onze aftelkalender, dat is hier écht een succes in huis! Elke dag is het kijken wie aan de beurt is. Wie een envelopje mag kiezen als we 's avonds napraten aan tafel. Dat is ons momentje samen. De tegoedbonnetjes hangen hier in een kader op als herinnering. Lieze koos er gisteren ook al ééntje uit. Thuiskomen na je laatste examen; dat is je in de zetel smijten en er de rest van de namiddag niet uitkomen voor een film, popcorn én chips. Maar ook voor dit pakje dat ik voor haar won. 2 boeken van uitgeverij Van Halewyck met oa dit boek van haar favoriete auteur. Elke keer als ik de cover zie; moet ik denken dat zij het zo kon geweest zijn op de coverfoto. :) Natuurlijk zie ik haar ook liever met een boek in haar handen zitten dan met haar smartphone!
Maar door die kalender heb ik weer iets in me wakker gemaakt. Wat dit is iets waar ik me als kind in kon verliezen. Knutselen. Projectjes bedenken en dat dan ook uitwerken. Het is dat mijn bloementuin even stil ligt dat ik mijn ei ergens anders in kwijt moet. Maar ook dat beetje perfectionisme dat dan weer opspeelt. Het idee in mijn hoofd dat die pakjes onder de boom er ook mooi moeten uitzien. Ik hou niet zo van die verschillende merken inpakpapier. Want zeg nu zelf. Hoe groot is de verrassing als je een boek krijgt dat ingepakt zit in een papiertje van Standaard Boekhandel? Zoals ik in mijn vorig blogje al schreef, de foto's gebruik ik gewoon opnieuw voor de cadeautjes. Met een standaard kraftpapier, wat groen of rode besjes, een stokje kaneel of een hamasterretje pimpte ik onze pakjes.
De mooie bio limonadeflessen uit Frankrijk (die ik recycleerde ipv ze in de glasbak te gooien) gebruikte ik om een simpele advent te maken. 4 flessen versierd met wat groen, en witte kaarsen. Op zondag wordt er telkens een extra kaars aangestoken.
Voor mijn kransje ben ik al een hele tijd aan het wachten tot mijn papa een driehoek voor me zou lassen. Gezien ik nogal ongeduldig van aard ben, wou ik er niet op blijven wachten. Dus haalde ik mijn zak met pitriet nog eens boven. In het jeugdatelier waar ik als tienjarige naartoe ging leerde ik hiermee vlechten. En, net als origami, verleer je zulke dingen echt niet. Op 2 minuten had ik de ring gevlochten (of beter gezegd in elkaar gedraaid) en bond ik er een takje eucalyptus in; een grasje uit de tuin en gedroogde verbena en mijn mooie droogbloemen. Zelfs rond Kerst is mijn bloementuin niet ver af. Less is more.
Voor mijn kransje ben ik al een hele tijd aan het wachten tot mijn papa een driehoek voor me zou lassen. Gezien ik nogal ongeduldig van aard ben, wou ik er niet op blijven wachten. Dus haalde ik mijn zak met pitriet nog eens boven. In het jeugdatelier waar ik als tienjarige naartoe ging leerde ik hiermee vlechten. En, net als origami, verleer je zulke dingen echt niet. Op 2 minuten had ik de ring gevlochten (of beter gezegd in elkaar gedraaid) en bond ik er een takje eucalyptus in; een grasje uit de tuin en gedroogde verbena en mijn mooie droogbloemen. Zelfs rond Kerst is mijn bloementuin niet ver af. Less is more.
Voor mijn papa zit er hier een spaarpotje (no smoking fund) in. Op de kalender van vandaag hangt er ook een envelopje met zijn foto met wat kleingeld en een briefje wat bij dit pakje hoort. Hij heeft namelijk vanavond zijn laatste bijeenkomst van de rookstopcursus en mag er zijn diploma in ontvangst nemen. Hij besliste enkele weken geleden om te stoppen met roken. Wie onze papa kent, zag hem ook altijd met een pakje rode Ajja en zijn sigaret. Na zoveel jaren roken én een zwaar emotioneel jaar met het afscheid van mijn mama én zijn job, heeft hij het gewoon geflikt! Zot fier zijn we! En dat zou ons mama ook geweest zijn! <3
