Carnaval, daar is mijn Lieze nooit fan van geweest. Ze houdt nog steeds niet van verklede mensen. Vorig jaar was Sien ziek, dus moest ik niks tevoorschijn toveren. In 2016 was ze verkleed als ballonvaarder en dat was best wel schattig. Al kon de afwerking misschien nog iets beter. Dat was te wijten aan mijn planning. En dat wou ik dit jaar anders aanpakken. Afgelopen week maakte stylist Harald Ligtvoet enkele superschattige pakjes in Libelle. Mijn favorietje hiervan was het slakje. Daar wou ik ook zo graag een Sientjesversie van maken. Zaterdag passeerde ik nog even de maalderij voor bloem en vroeg ik daar naar enkele grote bloemzakken, die anders toch bij het papier terechtkomen. Voor het slakkenhuisje had ik best wel wat kraftpapier nodig. Ik vond het dan wel weer verspilling om daar een rol papier voor te gebruiken. Zo zijn die zakken een mooi alternatief. Het enige wat ik hiermee moest doen was ze proper maken en ze binnenstebuiten draaien. De juiste methode om ze mooi op te rollen en er lintjes aan te hangen was even een zoektocht. Ik weet naderhand wel hoe snel Sien overprikkeld is als haar kleding niet goed zit of lastig aanvoelt. Van een kapotte strandtas haalde ik de gevlochten handvaten af en bond ze aan de opgerolde kraftzakken. In haar kast vond ik ook nog een perfect passend kleedje, op een diadeem knutselde ik nog 2 voelsprietjes en Sien maakte met een vork pomponnetjes. Zowel het slakkenhuisje als de sprietjes werkte ik af met een laagje brons.
Alles op tijd klaar lag dit mooi pakje te wachten voor het carnavalsfeest vandaag. Wat keek ze hier naar uit! En zeg nu zelf, hoe schattig ziet dat er nu uit?! Ze zou vast het mooiste slakje van de klas zijn. .
Alles op tijd klaar lag dit mooi pakje te wachten voor het carnavalsfeest vandaag. Wat keek ze hier naar uit! En zeg nu zelf, hoe schattig ziet dat er nu uit?! Ze zou vast het mooiste slakje van de klas zijn. .
Maar helaas draaide dat anders uit. Haar kostuum ligt er nog steeds. In plaats van het feest werd het een ritje naar spoed. Gisterenmiddag had ze haar voetje omgeslagen. De juf zei me dat ze mankte maar niks abnormaals zag. Ze had er dus nog wel een halve dag op rondgestrompeld én na school zelfs naar huis gefietst. Thuis zag ik direct dat die enkel er niet goed uitzag. Begin december had ik net hetzelfde voor, dus ondertussen kennen we dit al. Voetje omhoog, ijs en Traumeel bracht geen beterschap. Vanmorgen kon ze er helemaal niet meer op staan. Na overleg met de huisarts werd het dus een bezoekje aan Gasthuisberg. Verdict: een scheurtje in het ligament en 1,5 week een open gips. Daarna valt het even afwachten. Ondertussen trekt ze al goed haar plan met haar kleurrijke krukken. Ik duim toch maar dat we eind volgende week naar Kamperland kunnen. En dat slakje, dat loopt niet weg. Daar volgt vast nog wel een fotoshoot van.
Mijn soms zo stoere Sien vertrouwde het hele zaakje toch niet in het ziekenhuis. Gelukkig voelt ze zich thuis wel beter en hopelijk is het snel weer voorbij en vergeten. Al zal due enkel vanaf nu een gevoelig plekje blijven. Ook dat heeft ze duidelijk van haar mama geërfd.
