moeders en dochters op de Balkende Hoeve

Een moeder-dochter weekend; hoe fijn klinkt dat?! Probeer je daar maar eens iets bij voor te stellen. Welnee, geen trip naar Parijs of weet ik veel waar. Maar een weekendje in de puurste vorm. Sarah droomde er al even van om dit op haar 'Balkende (ezels) Hoeve te organiseren. En of ze dat deed!
Ze werkte een hele planning uit en zorgde voor inspirerende workshops voor mama's en hun dochters tussen 5 en 18 jaar.
Een op en top natuur/ezel/verwen/moeder-dochter weekend.
Het thema voor dit weekend waren bloemen. Wie aan bloemen denkt, denkt dan ook wel eens aan mij.
​Net voor onze verhuis kreeg ik van Sara al de vraag of we samen iets konden doen, een ideetje voor een workshop en of ik een bloementaartje zou kunnen bakken. Ideetjes genoeg; maar toch moest ik haar het antwoord even schuldig blijven. Mijn hoofd en lijf was samen zoveel chaos, dat ik niet kon inschatten of het mogelijk zou zijn om iets te kunnen plannen. Ik wou eerst onze verhuis achter de rug hebben en weer wat rust in mijn hoofd krijgen. Pas dan kon ik ruimte maken voor meer of iets extra. Dit is de manier dat ik het voor mezelf moet leren aanpakken. Naar mijn lichaam, hart en hoofd luisteren hoe het voelt.

Vrij last-minute besloot ik toch wat energietjes te sparen om mijn bloemetjes met haar te delen. Woensdagavond vulde ik een houten bak kleine vaasjes met bloemen uit mijn tuin. Jammer genoeg was het aanbod nog vrij beperkt, om voluit te kunnen gaan. Had ik op voorhand geweten hoe groot haar ezelweide en ruimte was, had ik beter het dubbele voorzien. ;) Naar mijn gevoel verdween het een beetje in het niets omdat er zoveel ruimte was. Vrijdagochtend bakte ik 3 taarten en 18 cupcakejes die ik versierde met eetbare bloemetjes uit mijn tuin. 
Opa gaf ons een lift naar Aarschot (wat een avontuur in de auto met al die taarten en mijn papa als chauffeur ;)) en wij bleven de rest van de dag daar.

Met een voorbeeldje van pitriet als basis liet ik zien hoe ik zelf bloemenkroontjes maak. Ik doe ook maar wat en volg vooral mijn gevoel, dus hoopte dat de moeders en dochters dat ook zouden doen. En echt, wat een prachtige, originele bloemenkroontjes zag ik daar tevoorschijn komen. Tussen al dat geknutsel door  maakte ik wat sfeerfoto's en moeder-dochter portretjes om hun kroontje te showen. 

Het moment dat het echte werk voor mijn eraan kwam, begon ik het toch wel even warm te krijgen. Tijd om mijn bloementaarten op tafel te toveren. Mijn ego kreeg daar wel even een boost want ik heb nog nooit zoveel jolijt gezien van 26 vrouwen aan een tafel met mijn taarten voor hun neus. Ik hoop dat ze even hard gesmaakt hebben als hun enthousiasme! Er bleef 1 stukje vlierbloesemcake over uit Sien haar bord; dat de hond wist te bemachtigen. 

Na de taart was er ook nog een prachtig momentje samen voor een lied, intuïtief gezongen door Marieke van der Leijé, waarbij ze begeleid werd op de piano door haar partner Roger. Van het moment dat ze begon te zingen raakte ze mijn hart en als ik voor de ganse groep mag spreken; dat van iedereen erbij! Zo blij dat ik het ook gefilmd heb om het nog eens te kunnen herbeluisteren. Sien zei haar achteraf, tussen de bokes en de soep, dat ze zooooo mooi kan zingen. Ha! Haar hart had ze dus ook geraakt!

Voor 's avonds had Sara voor een ware afsluiter van hun tweede dag gepland. Syntia en haar team zorgden voor een vuurloop. Het opbouwen van de houtstapel, een wens utspreken en aansterken met witte salie, het samen aansteken van het vuur, Al dit werd gevolgd door een krachtige voorbereiding om daarna het pad met de gloeiende houtskolen te kunnen trotseren. 
Wat een energie en liefde hadden deze moeders en dochters samen opgebouwd. Elkaar aansterken en motiveren, samen zingen en aanmoedigen, tranen van geluk en dankbaarheid!

Zelf heb ik hier niet aan deelgenomen omdat ik me niet sterk genoeg voelde in de groep. Maar ook omdat ik die nacht wakker geschrokken was van een vermoedelijke shock en hartritmestoornis. Ik durfde niet te vertrouwen op mijn hart en mijn lichaam, en dat was best confronterend. Hopelijk krijg ik ooit nog eens de kans om dit wel te doen en aan te durven! Want ik had geen schrik van de hete kolen, maar wel voor mijn hart. Maar het was intens om getuige te zijn van dit gebeuren en de verbindende kracht mee te mogen voelen.

Sien vond het 's avonds toch wel jammer dat we niet konden blijven slapen. Maar misschien doen we dat een ander keertje wel eens. Meer over De Balkende Hoeve van Sara vind je via deze link of op Facebook! Ik kan hierover blijven vertellen en foto's laten zien, maar geen woorden of beelden kunnen deze ervaring weergeven. Dankjewel Sara, dat ik er bij mocht zijn met mijn bloemetjes!

En volgende week alweer een leuk afspraakje in Aarschot bij een andere bijzondere vrouw!