Een dag als vandaag was er ééntje om van te huilen. Dat deed ik ook. Uit frustratie. Want hier is het ook niet elke dag zonneschijn. Het zijn de dagen dat mijn lichaam protesteert, me laat voelen en beseffen dat ik niet ok ben. Geen ontkennen aan. Ik ging gisteren kei stoer wezen sporten. Dat was geleden sinds de Paasvakantie. Veel te lang dus. Binnen de twee minuten, tijdens de opwarming, kon ik al niet meer mee. Na tien minuten zag ik sterretjes. Maar toch deed ik op mijn tempo het uurtje uit. Het is ook dat wat ik vandaag moest bekopen en uitzweten.
Ik kruip nog maar eens in mijn bed, en hoop dat de volgende ochtend er snel is. Met nieuwe moed, een rustiger lijf. En dan weer die grote dankbaarheid voor een -hopelijk- betere dag! Sweet dreams! 💕