Deze zonnige herfstdag konden we niet aan ons voorbij laten gaan. Dus trok ik met mn dochter naar de Wijngaardberg in Wezemaal. Ze is er onlangs met de klas geweest en was er van overtuigd dat ze de weg nog kende. Het eerste weggetje links omhoog, we wandelen rustig tussen de fruitbomen, maar dan begint de twijfel. Uiteindelijk beseffen we dat we volledig fout zitten, dus de eerste 20 mintuten zaten we al uit de richting. Weer naar het beginpunt waar we eerst even rusten en aan onze picknick beginnen, met het zonnetje op ons gezicht. Zalig! Dan trekken we het bos in en genieten we van de prachtige uitzichten, de intense kleuren, elkaars gezelschap en lachen we samen wat af en krijg ik om de 5 minuten de vraag: 'vind je het ook zo leuk mama?'. Op een gegeven punt staat de wandeling naar rechts aangeduid, maar mn madammeke is er zeker van dat we naar links moeten. Dus ik volg mijn klein gps'ke. Als dan de twijfel weer begint zijn we vertrokken voor een fijne, maar veel te lange wandeling. We proberen toch te genieten van de mooie plekjes, de paddestoelen en alles wat er op ons pad volgt; ondanks de vermoeidheid en de hartjespijn die ik tot in de toppen van mn tenen voel. Hetgeen ze zich erg goed herinnerde was een heel groot beeld van Jezus, op het einde van het pad.
Maar we hebben het gevoel dat we helemaal verdwaald zitten in het bos. Tot ze opeens heel erg hard roept:
mamaaaaa: hier is Jezus!!!!! Ik kan met heel mn hart zeggen dat ik nog nooit zo blij geweest ben om Jezus te zien.
Maar we hebben het gevoel dat we helemaal verdwaald zitten in het bos. Tot ze opeens heel erg hard roept:
mamaaaaa: hier is Jezus!!!!! Ik kan met heel mn hart zeggen dat ik nog nooit zo blij geweest ben om Jezus te zien.
