Vandaag 1 jaar geleden namen we afscheid van mijn mama. Dat was zonder twijfel de pijnlijkste dag uit mijn leven. Haar moeten loslaten uit liefde; het was zo intens. De weken naar deze dag leken in mijn hoofd zo donker. Het verdriet is met momenten nog steeds intens aanwezig wat misschien voor altijd zo zal blijven. Ik stel me vaak de vraag hoe ons leven gewoon is verder gegaan.Hoe hebben we een jaar verder geleefd zonder haar? Hoe hebben we haar kunnen laten gaan? Mijn ogen zijn ontstoken van de huilbuien die opkomen als ik in het midden van de winkel sta of 's nachts ervan wakker wordt. De pijn is vandaag net weer zo rauw als vorig jaar. Als ik terugdenk aan het moment van haar laatste reis dan krijg ik opnieuw dezelfde paniekaanval en verlies ik me opnieuw in die pijn. Haar missen is het moeilijkste wat ik in mijn leven al heb moeten doorstaan. En dat geldt ongetwijfeld niet alleen voor mij. Ik wou dat ik vandaag een pijnstiller kon nemen die de rauwe pijn kan verzachten. Dat ik vandaag de liefde weer kan voelen. De liefde die zo sterk aanwezig was tijdens onze laatste weken samen. De liefde die zo allesoverheersend was. Die zelfs sterker was dan het verdriet. Omdat we zo dankbaar waren voor alles wat we samen hadden doorstaan. Voor het mooiste geschenk dat we haar konden geven. Rust in haar hoofd en rust in haar lichaam. Dat de zon vandaag zo mooi aanwezig is, dat het geen miezerige dag is maar stralende blauwe wolken; daar zorgt ze hierboven ook ongetwijfeld voor! Vandaag ga ik naar haar plekje, onze thuis en mijn bloementuin. Daar waar ik vorig jaar op dit moment mijn laatste brief aan haar schreef. Daar waar we extra licht en warmte aanstaken. Daar waar we enkele uren voor haar afscheid nog de slappe lach hadden door de schoonste anekdotes die we samen als herinnering ophaalden.
22/11/2016 *hier, in mijn geliefde bloementuin, waar elk kleurtje en vrolijkheid uit verdwenen is, schrijf ik mijn allerlaatste brief aan de meest liefdevolle en warme vrouw. Mijn mama. Straks zeggen we tot ziens en laten we je leiden door liefde, op weg naar het licht. Ik lief jou, van hier, tot altijd.*
22/11/2016 *Ik draag je bij me, tot ik je weer zie. Laten we samen een kaarsje branden en haar veel licht en liefde sturen op haar laatste reis.
Straks
Of later
Liefste mama
Zullen de nacht
In mijn hoofd en
De winter
In mijn hart
Het grijs
Voor altijd
Ontwaken
Ontdooien
En openbreken
En de bloemen bloeien
En ik zal dankbaar glimlachen
Om herinneringen aan jou
Of later
Liefste mama
Zullen de nacht
In mijn hoofd en
De winter
In mijn hart
Het grijs
Voor altijd
Ontwaken
Ontdooien
En openbreken
En de bloemen bloeien
En ik zal dankbaar glimlachen
Om herinneringen aan jou
Laten we straks een kaarsje aansteken om de duisternis wat warmte toe te sturen. <3 ...
 |  |
en een doos witte Leonidas pralines gaan halen en ons 'ziek fretten'.
Een anekdote van 't volgende moment: Tijdens haar laatste maand belde ze zelf naar de begrafenisondernemer voor een afspraak. Wanneer deze man bij ons langskwam om het één en het ander te regelen waarbij ze ook met haar vragen terechtkon, zaten we allemaal samen te huilen. Op dat moment kijkt ze naar de zakdoekendoos en zegt ze al lachend: wel, nu dacht ik .... en op dat moment wist ik wat ze dacht en vulde ik haar zin aan. ...dat daar een doos Leonidas stond! Dus bracht ik de volgende dag voor haar een kilo Leonidas pralines -witte met noten- en aten we ons ziek! <3
Een anekdote van 't volgende moment: Tijdens haar laatste maand belde ze zelf naar de begrafenisondernemer voor een afspraak. Wanneer deze man bij ons langskwam om het één en het ander te regelen waarbij ze ook met haar vragen terechtkon, zaten we allemaal samen te huilen. Op dat moment kijkt ze naar de zakdoekendoos en zegt ze al lachend: wel, nu dacht ik .... en op dat moment wist ik wat ze dacht en vulde ik haar zin aan. ...dat daar een doos Leonidas stond! Dus bracht ik de volgende dag voor haar een kilo Leonidas pralines -witte met noten- en aten we ons ziek! <3
