Morgen het Paasfeest, dat wil ook zeggen dat vandaag de vastenperiode eindigt met daarbij de laatste dag van het projectje 40 dagen bloggen.
Zo goed als elk stukje heb ik pas tegen de avond geschreven. Vaak zelfs als iedereen in bed lag. Zeker als ik moet zoeken naar de juiste woorden heb ik de stilte nodig. Ook al ben ik overdag thuis, aan mijn computer zitten lukt me dan niet. Zeker nu er zoveel werk is met de voorbereidingen voor de tuin en de grote lentekuis in huis. Maar ook omdat ik niets had uitgeschreven, geen lijstje of planning had. Meestal schreef ik gewoon op mijn gevoel, wat er die dat gepasseerd was.
Ik dacht hierbij te zeggen dat mijn leventje thuis nu niet bepaald spannend te noemen is. Maar afgelopen 40 dagen is er toch wel wat op mijn pad gekomen. Ontzettend veel intense momenten, emotionele, super spannende en totaal onverwachte maar ook zoveel liefde en vreugde waar ik ontzettend dankbaar voor ben. En dat is waarom ik blij ben dat ik deze veertig dagen heb volgehouden; zodat ik er ook weer kan op terugkijken.
Of ik volgend jaar opnieuw zou meedoen? Dat denk ik niet. Er is meer tijd ingekropen dan ik had of wou. Maar ik vind het ook fijn als jullie graag blijven komen lezen. Schrijven om te schrijven over bijvoorbeeld mijn favoriete tv-series ofzo, wel dat kan ik niet. Het moet telkens iets vanuit mijn buikgevoel zijn. Voor anderen werkt dat misschien wel.
Maar deze vastenperiode wou ik ook gebruiken om eens stil te staan. Ik heb mezelf getrakteerd op een abonnement voor de fitness. Dat wil zeggen dat ik probeer om 2 à 3x per week te gaan sporten. Al voelt het nu nog als werken. De cardiotraining is nog niet op het punt van waar ik gestopt was in de revalidatie. Na de longontsteking moest ik weer opnieuw opbouwen. Ik wacht geduldig het moment af tot ik weer kan presteren en ik de zweetdruppels van mijn gezicht voel lopen. Maar om eerlijk te zijn wil ik nu vooral mijn lijf bikiniproof krijgen. Ik heb me gisteren laten verleiden om na jaren zonder, weer een weegschaal te kopen. Ook dat is een goede motivatie om te blijven werken aan mijn cardio. Tegen de zomer moet ik weer op controle voor de hele reeks testen en deze keer ga ik voor een vooruitgang!
Na 2,5 maand heb ik me ook opnieuw op Instagram laten zien. Dat kwam vooral door het interview met Ish dat ik daar ook wou delen. Ik vond het al heel wat dat ik het 40 dagen project niet als excuus gebruikte om weer te gaan instagrammen. Maar gisteren wist ik weer waarom ik dat op een zijspoor had gezet. IG is een super fijn mediakanaal maar voor mij meer dan regelmatig een trigger. En daar hou ik niet van. Ik gun iedereen het zijne en al dat moois op ieder z’n pad. Maar dan word ik ook een beetje Calimero. Ik wil me te vaak bewijzen of laten zien maar voor wie en waarom? Die nummertjes en likes tellen al lang niet meer mee in mijn ogen. Gewoon dicht bij mezelf blijven, en al die energie voor iets anders gebruiken. Ook dat was weer een mooi lesje.
Maar vooral ook dankbaar ben ik; om zoveel bezoekjes op mijn blog; ondanks de grote stroom aan artikeltjes. Om de lieve reacties en hartverwarmende woorden, hier en op Facebook. Om de tijd dat jullie namen om mijn stukje te lezen.
Eén van dezer volgt er misschien nog een fotoverslagje van onze Paasbrunch en het chocoladeplezier; maar daarna laat ik jullie even gerust. Volgende week ga ik me ook weer even op mijn tuintje concentreren. Mijn dagboekje zal daar in foto's wel aangevuld worden.
Maar nu ga ik met een content gevoel afsluiten want ik ben zo moe en vind de juiste woorden echt niet meer. Morgen houden we onze jaarlijkse paasbrunch omringd met de liefste mensen. Maar eerst hopelijk nog een goede nacht (volle maan en een kleuter vol stress om het bezoek van de paashaas) en morgen gaan we genieten. Ik wens ieder van jullie een zalig Paasweekend; omringd door veel zonnestraaltjes, liefde en natuurlijk kei veel chocolade! Liefs x
Zo goed als elk stukje heb ik pas tegen de avond geschreven. Vaak zelfs als iedereen in bed lag. Zeker als ik moet zoeken naar de juiste woorden heb ik de stilte nodig. Ook al ben ik overdag thuis, aan mijn computer zitten lukt me dan niet. Zeker nu er zoveel werk is met de voorbereidingen voor de tuin en de grote lentekuis in huis. Maar ook omdat ik niets had uitgeschreven, geen lijstje of planning had. Meestal schreef ik gewoon op mijn gevoel, wat er die dat gepasseerd was.
Ik dacht hierbij te zeggen dat mijn leventje thuis nu niet bepaald spannend te noemen is. Maar afgelopen 40 dagen is er toch wel wat op mijn pad gekomen. Ontzettend veel intense momenten, emotionele, super spannende en totaal onverwachte maar ook zoveel liefde en vreugde waar ik ontzettend dankbaar voor ben. En dat is waarom ik blij ben dat ik deze veertig dagen heb volgehouden; zodat ik er ook weer kan op terugkijken.
Of ik volgend jaar opnieuw zou meedoen? Dat denk ik niet. Er is meer tijd ingekropen dan ik had of wou. Maar ik vind het ook fijn als jullie graag blijven komen lezen. Schrijven om te schrijven over bijvoorbeeld mijn favoriete tv-series ofzo, wel dat kan ik niet. Het moet telkens iets vanuit mijn buikgevoel zijn. Voor anderen werkt dat misschien wel.
Maar deze vastenperiode wou ik ook gebruiken om eens stil te staan. Ik heb mezelf getrakteerd op een abonnement voor de fitness. Dat wil zeggen dat ik probeer om 2 à 3x per week te gaan sporten. Al voelt het nu nog als werken. De cardiotraining is nog niet op het punt van waar ik gestopt was in de revalidatie. Na de longontsteking moest ik weer opnieuw opbouwen. Ik wacht geduldig het moment af tot ik weer kan presteren en ik de zweetdruppels van mijn gezicht voel lopen. Maar om eerlijk te zijn wil ik nu vooral mijn lijf bikiniproof krijgen. Ik heb me gisteren laten verleiden om na jaren zonder, weer een weegschaal te kopen. Ook dat is een goede motivatie om te blijven werken aan mijn cardio. Tegen de zomer moet ik weer op controle voor de hele reeks testen en deze keer ga ik voor een vooruitgang!
Na 2,5 maand heb ik me ook opnieuw op Instagram laten zien. Dat kwam vooral door het interview met Ish dat ik daar ook wou delen. Ik vond het al heel wat dat ik het 40 dagen project niet als excuus gebruikte om weer te gaan instagrammen. Maar gisteren wist ik weer waarom ik dat op een zijspoor had gezet. IG is een super fijn mediakanaal maar voor mij meer dan regelmatig een trigger. En daar hou ik niet van. Ik gun iedereen het zijne en al dat moois op ieder z’n pad. Maar dan word ik ook een beetje Calimero. Ik wil me te vaak bewijzen of laten zien maar voor wie en waarom? Die nummertjes en likes tellen al lang niet meer mee in mijn ogen. Gewoon dicht bij mezelf blijven, en al die energie voor iets anders gebruiken. Ook dat was weer een mooi lesje.
Maar vooral ook dankbaar ben ik; om zoveel bezoekjes op mijn blog; ondanks de grote stroom aan artikeltjes. Om de lieve reacties en hartverwarmende woorden, hier en op Facebook. Om de tijd dat jullie namen om mijn stukje te lezen.
Eén van dezer volgt er misschien nog een fotoverslagje van onze Paasbrunch en het chocoladeplezier; maar daarna laat ik jullie even gerust. Volgende week ga ik me ook weer even op mijn tuintje concentreren. Mijn dagboekje zal daar in foto's wel aangevuld worden.
Maar nu ga ik met een content gevoel afsluiten want ik ben zo moe en vind de juiste woorden echt niet meer. Morgen houden we onze jaarlijkse paasbrunch omringd met de liefste mensen. Maar eerst hopelijk nog een goede nacht (volle maan en een kleuter vol stress om het bezoek van de paashaas) en morgen gaan we genieten. Ik wens ieder van jullie een zalig Paasweekend; omringd door veel zonnestraaltjes, liefde en natuurlijk kei veel chocolade! Liefs x
dit was de allerlaatste dag van #40dagenbloggen !!!
