Ons weekje aan zee.

Het zeetje, altijd al mijn favoriete plekje geweest. De enige plek waar ik echt tot rust kan komen. De geur en het geruis van de zee, uren kan ik ernaar blijven kijken en intens genieten.
Ik was dan ook ontzettend blij dat we tijdens de herfstvakantie de kans kregen om enkele dagen te gaan. (wat uiteindelijk een hele week werd) Maar toch was het deze keer met een heel klein hartje.
Angst. Het is iets dat je overvalt. Dag en nacht hangt het als een sluier over je heen. Het gevoel hebben dat je jezelf even kwijt bent. Steven kon niet mee, hoogstens een dagje op bezoek. Wat het werk, dat kon niet wachten. Zo ver weg, alleen met m'n meisjes. Wat als er iets gebeurt? Mijn pleinvrees en angst speelt weer op. Hoe erg ik er blijf tegen vechten, het lukt me niet altijd om in mezelf te geloven. Zijn het de donkere dagen, het einde van het jaar dat er weer stilaan aankomt dat ook weer herinneringen oproept?
Misschien moet ik gewoon even zacht en lief zijn voor mezelf, in plaats van altijd te vechten.
Toch heb ik echt genoten van elke minuut samen, aan het zeetje! Kijk maar mee!