Na een zalige vakantie ben ik hier weer terug. We hebben genoten van het even weg van alles te zijn. Natuurlijk wil ik jullie daar nog veel over vertellen, en vooral laten zien. Maar onze computer heeft het even laten afweten waardoor ik nog heel wat fotowerk in te halen heb. Dan maar naar vandaag. Ik moet niet meer vertellen dat ik van picknicken hou. Dus moesten we natuurlijk ook eens aan deze tafel plaatsnemen. De langste picknicktafel ter wereld staat in de Plantentuin in Meise en meet 300 meter en 58 cm. Dat moest wel mee op mijn lijstje komen natuurlijk!
In 2011 waren we hier al eens op bezoek en dat bracht voor mij best wel wat herinneringen naar boven. En dat ging ook over een picknick. Het was de periode dat ik het emotioneel zwaar had. Ik ben nogal perfectionistisch en had het heel erg moeilijk met loslaten. In alle mogelijke vormen. Dat is zowat begonnen met het feit dat ik mijn lichaam -of beter gezegd mijn hart- niet meer onder controle had. Want het optreden van de hartritmestoornissen zijn niet te voorspellen. Het bezorgde met niet alleen heel veel angst maar ook onrust en onzekerheid. Het was alsof ik alles nog meer onder controle wou houden. Geen mens dat dat kan volhouden natuurlijk! Ik herinnerde me vandaag een gesprekje bij mijn psychologe van toen. Dat ik de voorbereiding van onze picknick uit handen had gegeven, dat Steven deze had mogen klaarmaken. En dat we daar op een bankje zaten en hij de overschot van de pannenkoekenbak van de vorige dag had meegebracht. Gewoon tussen 2 grote borden, en een mes en vork. Dat was echt wel een lesje in loslaten, geloof me! Maar toch kon ik ermee lachen en genoot ik van onze picknick. Uiteindelijk ;) Hoe ook kleine momenten toch een betekenis blijven houden. Het doet me vandaag misschien ook een beetje stilstaan en de bedenking maken dat loslaten weer wat meer aandacht verdient.
Tussen de fotoreeks van 2011 kan je ook een foto terugvinden die ik later gebruikt heb voor het ontwerp van een wenskaartje!
Maar terug naar ons dagje. Opa werkt in een houtzagerij en is nog steeds gefascineerd door hout en bomen. Dus moest hij mee voor een dagje weg met onze meisjes! Dat picknicken vond hij toch maar een beetje onwennig denk ik. Maar iedereen dat ons passeerde lachte en wenste ons smakelijk eten. Dat het best gezellig was. Zo alleen aan de langste tafel!
Mijn slaatjes met yoghurtdressing in 'a jar' werden gesmaakt!
In 2011 waren we hier al eens op bezoek en dat bracht voor mij best wel wat herinneringen naar boven. En dat ging ook over een picknick. Het was de periode dat ik het emotioneel zwaar had. Ik ben nogal perfectionistisch en had het heel erg moeilijk met loslaten. In alle mogelijke vormen. Dat is zowat begonnen met het feit dat ik mijn lichaam -of beter gezegd mijn hart- niet meer onder controle had. Want het optreden van de hartritmestoornissen zijn niet te voorspellen. Het bezorgde met niet alleen heel veel angst maar ook onrust en onzekerheid. Het was alsof ik alles nog meer onder controle wou houden. Geen mens dat dat kan volhouden natuurlijk! Ik herinnerde me vandaag een gesprekje bij mijn psychologe van toen. Dat ik de voorbereiding van onze picknick uit handen had gegeven, dat Steven deze had mogen klaarmaken. En dat we daar op een bankje zaten en hij de overschot van de pannenkoekenbak van de vorige dag had meegebracht. Gewoon tussen 2 grote borden, en een mes en vork. Dat was echt wel een lesje in loslaten, geloof me! Maar toch kon ik ermee lachen en genoot ik van onze picknick. Uiteindelijk ;) Hoe ook kleine momenten toch een betekenis blijven houden. Het doet me vandaag misschien ook een beetje stilstaan en de bedenking maken dat loslaten weer wat meer aandacht verdient.
Tussen de fotoreeks van 2011 kan je ook een foto terugvinden die ik later gebruikt heb voor het ontwerp van een wenskaartje!
Maar terug naar ons dagje. Opa werkt in een houtzagerij en is nog steeds gefascineerd door hout en bomen. Dus moest hij mee voor een dagje weg met onze meisjes! Dat picknicken vond hij toch maar een beetje onwennig denk ik. Maar iedereen dat ons passeerde lachte en wenste ons smakelijk eten. Dat het best gezellig was. Zo alleen aan de langste tafel!
Mijn slaatjes met yoghurtdressing in 'a jar' werden gesmaakt!
 |  |
Tussen de bomen werden er zalige hangmatten opgehangen. Het deed ons terug verlangen naar ons matje in Frankrijk.
Net nu staat de reuzenaronskelk in bloei. 2,37m pracht, en die geur valt best wel mee hoor! Zo heb ik deze zeldzame bloem onverwacht ook nog op foto! Ze bloeit maar 72 uur, je moet snel zijn als je deze ook wil gaan bewonderen.
