Vandaag had ik, net als die donderdag, weer een afspraak bij mijn coach. Net als toen, was het vandaag een zonnige dag en een staalblauwe hemel. Wat een deugd dat dat toch doet. Vandaag speelde ik een beetje vals, want mijn ventje gaf me een lift zodat ik de trein en bus niet hoefde te nemen. Want dat lijfje van me, heeft nog heel wat te herstellen na de zware weken.
Het was dan ook één van de eerste keren dat ik er zonder stress zat. Vooral omdat ik me weer wat sterker voel. En dat geeft me moed om er stilaan weer te staan. Er werd ook voor de eerste keer gesproken over een stageplaats, daar kreeg ik het dan wel weer even benauwd van; maar ik blijf erin geloven dat de puzzel op een dag voor me in elkaar valt. Dat er toch iets op m'n pad zal komen, wat dat ook mag wezen. Na ons gesprekje, wachtte Steven me op in de Kruidtuin; en deze keer zaten we samen op mijn favoriete bankje. Met onze picknick. Ik heb het hier al zo vaak verteld, maar dat zijn de mooie kleine momenten die zoveel kunnen betekenen. Dat zijn de momenten dat ik mijn hartje kan laten helen van de vele emoties en pijn. Dat doet mijn batterijtjes weer opladen.
Vorige keer schreef ik over het grasperk dat gevuld stond met krokusjes. Wel ja, dan moet je nu eens kijken! Nú stond het gevuld, van voor tot achter. Het is maar hoe je het bekijkt en wat op dat moment jouw perspectief is. En wat jou op dat moment zo blij kan maken. Ik hoop dat ieder van jullie vandaag ook zo een klein gelukje had waarbij je hart een vreugdedansje deed!