De voorbije dagen kreeg ik meer dan eens de vraag hoe het nu afgelopen is met Sien en de boerderijklassen. Nu de rust weer in huis is en de nachten terug wat rustiger, kunnen we er met een andere blik op terugkijken. Sien huilde de dag voor ze zou vertrekken een ganse dag. Het was oh zo zielig en mijn hart brak bij elke traan die nog volgde. Ze is uiteindelijk bij mij in bed in slaap gevallen en heeft de nacht dicht bij me geslapen. Of wat je slapen kon noemen. De ochtend van het vertrek opende ze haar ogen en kwamen de tranen opnieuw. Wat een tweestrijd. Ze wou zo graag mee, maar die heimwee, mama missen en vooral ook het niet weten wat er zou gebeuren. De onzekerheid was ondraaglijk voor haar. Maar gezien we ons hadden opgegeven om mee te rijden om de kinderen op hun bestemming te krijgen, moesten we ons klaarmaken. De twijfel en onzekerheid over de juiste keuze was er voor mij ook. Omdat ik geen overhaaste en emotionele beslissing wou nemen maakten we samen toch haar valiesje.. Een half uur voor vertrek. En toen kwam ergens de klik en verdwenen de tranen. Dat ik haar wat homeopatische korreltjes had gegeven hielpen haar misschien ook. Plots veranderde de onzekerheid in heel veel goesting. Goesting om op avontuur te gaan, spanning met de juiste positieve vibes. Op school kwamen we nog even samen en vertrokken we volgens de planning. Het was ongelooflijk plezant om de verhalen op de achterbank te volgen.
Mijn papa en ik keken naar elkaar en konden niet geloven hoe groot het verschil was. Maar toch, op een moment ging ze precies weer in angst en kroop ze in haar coconnetje. Met een eenzaam traantje viel ze alweer uitgeput in slaap tijdens de rit. Je moet weten dat Sien echt nooit overdag slaapt. Behalve nu, omdat ze compleet leeg en uitgeput was van alle emoties.
Mijn papa en ik keken naar elkaar en konden niet geloven hoe groot het verschil was. Maar toch, op een moment ging ze precies weer in angst en kroop ze in haar coconnetje. Met een eenzaam traantje viel ze alweer uitgeput in slaap tijdens de rit. Je moet weten dat Sien echt nooit overdag slaapt. Behalve nu, omdat ze compleet leeg en uitgeput was van alle emoties.
**word wakker, trek je mooiste glimlach uit de kast en versier de dag met grapjes**.
Wat moet je dan als moeder beslissen? Neem ik haar terug mee naar huis? Of maak ik van mijn hart een steen en laat ik ze toch gewoon daar? Heel dit gebeuren is voor mij zo herkenbaar. Ik wist exact hoe ze zich voelde, hoe intens haar gevoelens zijn. Dat wel willen maar niet durven. De heimwee dat op dat moment zo allesoverheersend is.
Mijn mama was hier niet sterk genoeg in en besliste veel te snel dat ik dan maar mocht thuisblijven. Natuurlijk was ik dan dolgelukkig dat ik de uitdaging niet moest aangaan. In mijn kindertijd werd er over hoogsensitiviteit ook nog niet gesproken. Omdat ik weet dat ik hooggevoelig ben, net zoals mijn meisjes, kan ik ze er ook beter in begeleiden. Maar misschien was dat ook iets te voorbarig om te zeggen dat ik door wat ik nu weet; de fouten die ons mama met me maakte (om het cru uit te drukken), niet zou maken. Omdat we er na al die jaren uit geleerd hebben. Gewoon ook omdat we nu weten hoe we in elkaar zitten. Maar op dat moment, op de boerderij aangekomen, wist ik het helemaal niet meer. Waarmee help ik haar de grootste stap zetten en maak ik de juiste beslissing? Kies ik voor het veilige en neem ik ze mee naar huis; maar neem ik haar dan ook ineens de kans af om op ontdekking te gaan. Om zich te leren loslaten en amuseren met haar klasgenootjes? Ik had het grootste vertrouwen in haar juf; die ook bezorgd was. Zo erg zelfs dat bij de kamerindeling beslist werd dat ze bij haar in bed mocht slapen door de 2 matrassen tegen elkaar te schuiven.
We hebben nog even mee de bedjes van de kinderen helpen opmaken en dan kwam het moment van afscheid nemen. Met tranen, maar er was geen enkel moment dat ze zich aan me vastklampte. De angst stond in haar ogen te lezen, maar toch wou ze dit ook zo graag. Ik heb haar geen enkel moment gepusht of verplicht. Zij maakte zonder het uit te spreken de keuze en het was alsof het toch vanzelfsprekend was dat ze zou blijven. Met een bang hart en een traan vertrokken we weer naar huis. De juf beloofde ons nog dat ze die avond mocht bellen indien ze daar nood aan had. Ik durfde die avond niet gaan sporten uit angst dat ik het telefoontje zou missen. Maar dat kwam er niet. Wat voor mij toch een klein beetje een geruststelling was.
Al was ook dat te voorbarig. Mijn hart brak toen ik een sms’je kreeg van de juf.
Mijn mama was hier niet sterk genoeg in en besliste veel te snel dat ik dan maar mocht thuisblijven. Natuurlijk was ik dan dolgelukkig dat ik de uitdaging niet moest aangaan. In mijn kindertijd werd er over hoogsensitiviteit ook nog niet gesproken. Omdat ik weet dat ik hooggevoelig ben, net zoals mijn meisjes, kan ik ze er ook beter in begeleiden. Maar misschien was dat ook iets te voorbarig om te zeggen dat ik door wat ik nu weet; de fouten die ons mama met me maakte (om het cru uit te drukken), niet zou maken. Omdat we er na al die jaren uit geleerd hebben. Gewoon ook omdat we nu weten hoe we in elkaar zitten. Maar op dat moment, op de boerderij aangekomen, wist ik het helemaal niet meer. Waarmee help ik haar de grootste stap zetten en maak ik de juiste beslissing? Kies ik voor het veilige en neem ik ze mee naar huis; maar neem ik haar dan ook ineens de kans af om op ontdekking te gaan. Om zich te leren loslaten en amuseren met haar klasgenootjes? Ik had het grootste vertrouwen in haar juf; die ook bezorgd was. Zo erg zelfs dat bij de kamerindeling beslist werd dat ze bij haar in bed mocht slapen door de 2 matrassen tegen elkaar te schuiven.
We hebben nog even mee de bedjes van de kinderen helpen opmaken en dan kwam het moment van afscheid nemen. Met tranen, maar er was geen enkel moment dat ze zich aan me vastklampte. De angst stond in haar ogen te lezen, maar toch wou ze dit ook zo graag. Ik heb haar geen enkel moment gepusht of verplicht. Zij maakte zonder het uit te spreken de keuze en het was alsof het toch vanzelfsprekend was dat ze zou blijven. Met een bang hart en een traan vertrokken we weer naar huis. De juf beloofde ons nog dat ze die avond mocht bellen indien ze daar nood aan had. Ik durfde die avond niet gaan sporten uit angst dat ik het telefoontje zou missen. Maar dat kwam er niet. Wat voor mij toch een klein beetje een geruststelling was.
Al was ook dat te voorbarig. Mijn hart brak toen ik een sms’je kreeg van de juf.
Het klonk vertrouwd. De verwerking ven de emoties, de spanning en de overprikkeling. Alles samen zorgt ervoor dat ze dat ‘s nachts verwerkt. Letterlijk en figuurlijk moet dat dan uit haar lijfje.
Na enkele sms’jes over en weer kon ik alleen maar hopen dat de nacht wat rust zou brengen. Ik was er zelf ook even door uit mijn lood geslagen. Was het nu toch de juiste keuze geweest? Was het dit allemaal waard? Woog de pijn op tegen het avontuur? Hoe kon ik nu gedacht hebben om het beter aangepakt te hebben dan dat mijn mama met me deed? De volgende dag duurden de uren eens zo lang en probeerde ik zoveel mogelijk bezig te zijn om niet te piekeren.
Om 15u arriveerden ze met de laatste auto weer op school. Bij het weerzien vloog Sien dan ook in mijn armen alsof ze me dagen niet had gezien. En dan kreeg ik het te horen. Haar versie en die van de juf.
Ze vond het super leuk en vertelde ronduit over haar avonturen. Over de dieren, het voederen, de spelletjes, het lekker eten.
De juf zei me dat ze er ongelooflijk van had genoten, maar wanneer het stil werd tijdens een rustmomentje kwamen de tranen. Gelukkig zijn de mooie momenten diegene die voor haar overblijven. Alles errond neemt ze erbij en hoort voor een stuk ook bij haar. Pas op dat moment kreeg ik de bevestiging en het gevoel dat we de juiste beslissing hadden genomen.
Maar ook dat moment deed me weer kei hard beseffen dat het ouderschap niet met een handleiding komt.
Dat het een ongelooflijke uitdaging is om bij je gevoel te blijven. Dat tranen er ook gewoon bij horen. Dat het mag. Dat we leren met vallen en opstaan. En dat we allemaal doen wat we het beste achten voor onze kinderen.
En Sien, die vraagt wanneer ze nog eens op boerderijklas mag ...
Na enkele sms’jes over en weer kon ik alleen maar hopen dat de nacht wat rust zou brengen. Ik was er zelf ook even door uit mijn lood geslagen. Was het nu toch de juiste keuze geweest? Was het dit allemaal waard? Woog de pijn op tegen het avontuur? Hoe kon ik nu gedacht hebben om het beter aangepakt te hebben dan dat mijn mama met me deed? De volgende dag duurden de uren eens zo lang en probeerde ik zoveel mogelijk bezig te zijn om niet te piekeren.
Om 15u arriveerden ze met de laatste auto weer op school. Bij het weerzien vloog Sien dan ook in mijn armen alsof ze me dagen niet had gezien. En dan kreeg ik het te horen. Haar versie en die van de juf.
Ze vond het super leuk en vertelde ronduit over haar avonturen. Over de dieren, het voederen, de spelletjes, het lekker eten.
De juf zei me dat ze er ongelooflijk van had genoten, maar wanneer het stil werd tijdens een rustmomentje kwamen de tranen. Gelukkig zijn de mooie momenten diegene die voor haar overblijven. Alles errond neemt ze erbij en hoort voor een stuk ook bij haar. Pas op dat moment kreeg ik de bevestiging en het gevoel dat we de juiste beslissing hadden genomen.
Maar ook dat moment deed me weer kei hard beseffen dat het ouderschap niet met een handleiding komt.
Dat het een ongelooflijke uitdaging is om bij je gevoel te blijven. Dat tranen er ook gewoon bij horen. Dat het mag. Dat we leren met vallen en opstaan. En dat we allemaal doen wat we het beste achten voor onze kinderen.
En Sien, die vraagt wanneer ze nog eens op boerderijklas mag ...
Maar vooral ook heel veel liefde en dankbaarheid voor haar lieve en begripvolle juf! Ik wens elk kind een kleuterjuf toe zoals deze!
dag 35 van #40dagenbloggen
dag 35 van #40dagenbloggen
