Vergeet-mij-nietjes-dag

Afgelopen zondag vierden we 'vergeet-mij-nietjes' dag. Net zoals we vorig jaar ook deden. Vieren, een vreemd woord om het afscheid van mijn mama te herdenken. Maar we vieren het leven en de liefde die ze ons achterliet. Voor mij voelt het een beetje als een kleine overwinning, dat het ons gelukt is om alweer een jaar verder te leven zonder haar. Ondanks dat ik nog vaak het gevoel heb niet te weten hoe het moet zonder haar aanwezigheid.
​We herdenken haar in alles wat ze ons schonk. Ontzettend veel intense momenten en vrienden die nog steeds dicht bij ons staan. Ook deze zondag, het leek zowat de laatste stralende en warme zonnige zomerse herfstdag te zijn. En ook deze keer bracht ze ons weer samen, werden er grappige anekdotes opgehaald en voelden we de liefde. We werden omringd en gesteund door de mensen die het meeste voor haar betekend hebben in de laatste jaren van haar leven. Ondanks de pijn van het afscheid en het rauwe dat rouwen ook is; was het een perfecte dag. Niet alleen het zonnetje maar vooral het samenzijn zorgde voor heel veel warmte. Af en toe een traan tussen de glimlach om mooie herinneringen. Maar vooral zo dankbaar dat we haar zo dichtbij hadden en nog steeds hebben. 
Die ochtend reed ik nog snel naar de winkel voor een brikje room en kon ik alleen maar hopen dat ik alles in orde zou krijgen zoals ik het wou. Maar op dat moment zag ik de zon opkomen en wist ik dat het hoe dan ook een schone dag zou worden. Ook al zouden mijn taartjes niet gelukt zijn of zou ik de helft vergeten; het was goed. 

Mijn tuin is ook een stukje haar plekje, waar ze voor mij ook altijd in de buurt is. De Vergeet-mij-nietjes staan weer in bloei en de bloemenpracht fleurde alles op. Het was dan ook vanzelfsprekend dat we daar samenkwamen. Ik bakte heel wat zoets bij elkaar en werkte het af met eetbare bloemetjes. In plaats van een buffetje te maken, koos ik voor een lange tafel om samen aan te zitten en al dat lekkers gewoon door te geven. Dat maakte het ook gezelliger samenzitten.

Het boekje waar vorig jaar mooie woorden en herinneringen in geschreven werden, voorzag ik met foto's van toen en lag weer tussen ons op tafel. In de wilgentipi maakte ik een plekje om een kaarsje te branden bij haar foto en haar boeketje bloemen.
De leegte die ze achterliet kan nooit opgevuld worden, maar de warmte en liefde voelde als één grote omhelzing. ​

Liefde sterft nooit; het is de erfenis van je hart. (via deze link lees je meer over ons afscheid, deze foto en de vergeet-mij-nietjes)

Na het opruimpen van mijn tuin, wanneer iedereen naar huis was, ging ik nog even een momentje terug naar haar plekje waar de kaarsjes nog brandden. Met een warm hart nam ik afscheid van onze dag. Thuisgekomen zagen we de mooie maan en felle sterretjes waarbij Sien een kusje naar oma  (het mooiste sterretje) gooide en ze me zei dat ze een kusje had teruggestuurd naar haar. Bij het slapengaan zei ze me; "mama, ik ben trots op jou". Zomaar. 

Dankbaar voor iedereen die er bij was, voor ieders plekje in ons leven. Deze week vertel ik in Knack Weekend ook nog over onze manier van afscheid nemen en hoe dat dat voor ons van betekenis is geweest.