1 november. Een staalblauwe hemel, een zalig zonnetje. Bij mijn ouders in de tuin staan de bloemen nog zo mooi te schitteren in de ochtendzon, gehuld in een laagje dauw. Ik sta wat foto's te nemen als de overbuurvrouw me tot bij haar roept. Dat ik even moet komen kijken hoe mooi haar roosjes ook nog zijn! Op deze triestige dag staan we daar naast elkaar in het zonnetje dat moois te bewonderen. Het leven kan toch zo mooi zijn, maar je moet het willen zien hé, zegt ze me. En dat herhaalt ze enkele keren. Omdat het van heel diep komt. Alsof ze zichzelf moet overtuigen dat ze al dat moois écht wil zien!
Net voor de zomer, slechts enkele maanden na het verdict, verloor ze haar man aan longkanker. Ik heb zelden iemand gekend die altijd voor een ander klaarstond. Het was een mens met een gouden hart, waar je echt alles aan mocht vragen. En wat wordt hij gemist. Niet alleen in hun klein gezellig huisje, maar ook in hun tuin, waar ze samen ook altijd met zoveel liefde in werkten. In zijn garage, waar hij altijd wel iets in elkaar aan het steken was. Het blijft zo onwezenlijk die hij er niet meer is.
Met veel zorg knipte ze de 2 mooiste roosjes voor me af. En ik kon alleen maar denken aan al de liefde die deze bloemetjes gegeven was. We praatten nog even en waren er het over eens dat we hopen dat de donkere dagen nog even op zich laten wachten. Dat het zonnetje nog een tijdje bij ons blijft. Dat de roosjes ons nog laten herinneren hoe schoon het leven kan zijn.
We namen met een lachje afscheid, en mijn hartje deed pijn. Toen ik bijna op straat stond keerde in terug om haar een dikke knuffel te geven.
Levenslesjes <3
Keken jullie ook naar Voor altijd?
Net voor de zomer, slechts enkele maanden na het verdict, verloor ze haar man aan longkanker. Ik heb zelden iemand gekend die altijd voor een ander klaarstond. Het was een mens met een gouden hart, waar je echt alles aan mocht vragen. En wat wordt hij gemist. Niet alleen in hun klein gezellig huisje, maar ook in hun tuin, waar ze samen ook altijd met zoveel liefde in werkten. In zijn garage, waar hij altijd wel iets in elkaar aan het steken was. Het blijft zo onwezenlijk die hij er niet meer is.
Met veel zorg knipte ze de 2 mooiste roosjes voor me af. En ik kon alleen maar denken aan al de liefde die deze bloemetjes gegeven was. We praatten nog even en waren er het over eens dat we hopen dat de donkere dagen nog even op zich laten wachten. Dat het zonnetje nog een tijdje bij ons blijft. Dat de roosjes ons nog laten herinneren hoe schoon het leven kan zijn.
We namen met een lachje afscheid, en mijn hartje deed pijn. Toen ik bijna op straat stond keerde in terug om haar een dikke knuffel te geven.
Levenslesjes <3
Keken jullie ook naar Voor altijd?
