Uitslapen aan zee, dat kan ik echt niet. Hoe moe ik ook ben. Het is het schoonste moment van de dag. In alle stilte, de zon zien opkomen, je even alleen voelen op de wereld in de grootsheid van de zee. Als je dan in Oostduinkerke logeert krijg je er ook nog een extraatje bovenop; de garnaalvissers te paard. Ik heb hier al meermaals een fotoverslagje gedeeld maar deze moeten er ook nog bij. Mijn lijf doet altijd een vreugdesprongetje als ik ze in de verte kan zien. Jammergenoeg zijn ze dan ook echt ver af en durf ik me al eens te vergissen in de afstand. Je ziet altijd hun karren op het strand staan, maar eens ze in zee zitten, weet je niet waar en wanneer ze naar het strand komen. Dat is een beetje geluk hebben dan. Er zijn vaak ook zwinnen waar je gemakkelijk doorstapt, maar bij vloed komen ze dan samen en kan je al eens voor uitdagingen komen te staan. Koud water is een trigger voor een hartritmestoornis door mijn hartziekte. Heel complex allemaal, maar daar moet ik steeds rekening mee houden. Het is dan zeker geen goed plan om tot aan mijn heupen door het koude water te lopen. .Deze keer voelde ik me niet zo veilig, dus nam ik het risico ook niet. Zelfs niet door de geulen die maar tot aan mijn knieën kwamen. Zodus maakte ik maar enkele foto's vanop afstand. Daarna had ik dus wel chance, want de vissers kwamen net uit het water, waar ik wel tot bij hen kon stappen.
Zo schoon hoe ze zo geconcentreerd, bijna synchroon hun taken afwerken. Ik heb het al zo vaak gezien maar het blijft me fascineren. Dus foto's horen daar dan ook bij.
Zo schoon hoe ze zo geconcentreerd, bijna synchroon hun taken afwerken. Ik heb het al zo vaak gezien maar het blijft me fascineren. Dus foto's horen daar dan ook bij.
En deze keer was ik niet alleen op mijn vroege wandeling; want ik heb nu eindelijk een compagnon die graag met me mee gaat. Daarover vertel ik morgen in een nieuw blogje!
