Stel ... het is vandaag de laatste dag, straks vergaat de wereld. Wat zou je vanuit uw hart echt nog willen doen?
Ik?! Ik zou nog 1 ding doen, (én heb het ook gedaan) enkele speciale mensen dankjewel zeggen!
Vandaag is het 4 jaar geleden dat mn hartje het niet meer aankon, en besliste om op te geven. Maar ik mocht en kon mn meisje niet achterlaten, dus kreeg ik van mn bewaarengel een reddende engel! Dankzij de vechtlust en de gedrevenheid van Tine en de hulpverleners, kreeg ik een nieuwe kans. Dankzij al de mensen die in gedachten bij mij waren, al de kaarsjes die er gebrand werden, mn dierbaren aan mn bed; besliste mn geest en lichaam om -uit dankbaarheid voor dit leven- terug te vechten. Het is een echte strijd geweest, want na het lichamelijk herstel kwam het emotionele proces. En net dat is het allermoeilijkste van alles. De angst loslaten. Het intense verdriet voor mn Lieze, dat ze dit als 4 jarige moest meemaken; zal voor altijd een knoopje in mn maag blijven. Maar ondanks de vele tranen ben ik ontzettend trots op mezelf! Dat ik op 31 december met mn meisje weer alleen naar huis ging, en 2009 startte met heel veel moed en de hoop op een beter leven nooit heb opgegeven! En nu, aan de start van 2013, heb ik de 4 moeilijkste, maar meest intens gelukkige jaren van mn leven geleefd vanuit het diepste van mn hart!
Mijn dankjewel gaat in de eerste plaats naar Tine! Maar ook naar alle lieve mensen die de afgelopen 4 jaar een speciaal plaatsje in mn leven en mn hart hebben gekregen, voor altijd!
- een welgemeende hartjesdankjewel - x
Ik?! Ik zou nog 1 ding doen, (én heb het ook gedaan) enkele speciale mensen dankjewel zeggen!
Vandaag is het 4 jaar geleden dat mn hartje het niet meer aankon, en besliste om op te geven. Maar ik mocht en kon mn meisje niet achterlaten, dus kreeg ik van mn bewaarengel een reddende engel! Dankzij de vechtlust en de gedrevenheid van Tine en de hulpverleners, kreeg ik een nieuwe kans. Dankzij al de mensen die in gedachten bij mij waren, al de kaarsjes die er gebrand werden, mn dierbaren aan mn bed; besliste mn geest en lichaam om -uit dankbaarheid voor dit leven- terug te vechten. Het is een echte strijd geweest, want na het lichamelijk herstel kwam het emotionele proces. En net dat is het allermoeilijkste van alles. De angst loslaten. Het intense verdriet voor mn Lieze, dat ze dit als 4 jarige moest meemaken; zal voor altijd een knoopje in mn maag blijven. Maar ondanks de vele tranen ben ik ontzettend trots op mezelf! Dat ik op 31 december met mn meisje weer alleen naar huis ging, en 2009 startte met heel veel moed en de hoop op een beter leven nooit heb opgegeven! En nu, aan de start van 2013, heb ik de 4 moeilijkste, maar meest intens gelukkige jaren van mn leven geleefd vanuit het diepste van mn hart!
Mijn dankjewel gaat in de eerste plaats naar Tine! Maar ook naar alle lieve mensen die de afgelopen 4 jaar een speciaal plaatsje in mn leven en mn hart hebben gekregen, voor altijd!
- een welgemeende hartjesdankjewel - x
