Vorige zondag, trok ik voor even naar het Arboretum, hier een straat verder. Even, een uurtje was het plan. Maximum! Twee uur later stuurde ik mijn ventje een sms dat ik ging proberen om af te ronden. Ik wou ook nog naar mijn tuin en we moesten nog wilgentakken gaan ophalen. Te weinig uren op een zondag. Dus, 2 uur en 400 foto's later geraakte ik toch thuis. Jammer genoeg was daarmee mijn batterij ook al plat. Dus veel werken ik m'n tuin zat er voor mij niet meer in.
Maar ik was wel heel blij met zoveel schone bloesems en blauwe lucht foto's! Omdat ik deze week ook nog geen tijd had om ze te sorteren, koos ik er voor elke dag ééntje uit. Voor op Instagram. Om in de sfeer te blijven hé :)
maandag.
Wat is het hier stil in huis! Hoera voor weer routine!
dinsdag.
Na 7,5 jaar thuis in mijn veilige cocon, start ik vandaag met de eerste uren stage. Met het traject ben ik al enkele maanden bezig, maar nu neem ik alvast een nieuwe stap. Het voelt vreemd en een beetje onwennig, maar toch kijk ik ernaar uit. Dankjewel voor de vele succeswensen!
Die dinsdag was goed begonnen, maar toen ik om half vier aan de schoolpoort kwam had ik een vreemd voorgevoel als ik de turnleraar passeerde. Maar ik dacht nog, als er iets zou geweest zijn met ons Lieze, dan had hij vast wel iets gezegd of me aangesproken. Maar mijn voorgevoel werd snel bevestigd. Ik zag dat ze er moe en bezorgd uitzag en toen haar hoofdje nee schudde wist ik het al. Ja, die intuïtie van mij kan nogal straf zijn. Lieze had mee een tikspelletje gespeeld en na 3 minuten was ze onwel geworden. Daarna had ze het gevoel dat ze niet meer op haar benen kon staan, dat ze heel snel begon te ademen en helemaal begon te beven. Na wat extra water drinken en rust voelde ze zich stilaan beter worden. Met onze hartjesziekte vind ik dat we daar geen risico in mogen nemen. Dus belde ik toch maar even naar de huisarts om raad, want op de consultatie van kindercardiologie kreeg ik niemand aan de lijn. Ze stelde toch wel voor om even naar spoed te rijden, zodat ze even aan de hartmonitor kon. We werden heel snel verder geholpen en ze mocht onmiddellijk aan de monitor. Enkele gesprekjes en onderzoeken later werd haar hartje ok bevonden. Blijkbaar was het een hyperventilatie aanval. Iedereen verzekerde haar dat het best wel mag en normaal is om bang te zijn. Het is niet niks hé, want we al allemaal hebben meegemaakt. Ze was zo oud als ons Sientje nu is, toen ik mijn hartstilstand en reanimatie had, ze was erbij aanwezig. Die angst, om wat geweest is en wat misschien nog allemaal komt, dat speelt ook in haar hoofd. Achteraf was iedereen gerustgesteld, maar toch heb ik 's avonds nog heel erg gehuild. Mijn hart breekt als ik me in haar gevoel probeer te stellen, hoe erg zo een aanval wel is. De angst dat er iets gaat gebeuren met ons hartje. Want zelfs na 7 jaar heb ik het er soms nog moeilijk mee. Ik ben wel blij dat we goed opgevangen werden in Gasthuisberg, dat ze de tijd namen om ons gerust te stellen. Thuis nam ik ook rustig mijn tijd met haar, voor een babbeltje en een ontspannend momentje met oorkaarsen. Daar was ze al enkele dagen om aan het zeuren. Dat had ze wel verdiend voor een zorgeloze nacht. <3
Woensdag.
Ondanks de angst die me bekruipt en de nieuwe zoektocht om het weer een plaats te geven; ben ik ontzettend dankbaar. Dat het allemaal weer goed is. Maar toch is het besef er weer kei hard, dat deze onzekerheid en angst voor altijd in mijn lijf zal blijven zitten. Want hoe je het ook keert en draait, ons hart is onvoorspelbaar. Hoe goed we ook voor ons lichaam proberen te zorgen, het is en blijft een reële angst. Maar dankbaar, laten we het daar op houden. En vertrouwen, heel veel vertrouwen!
Donderdag.
Happy Friday!
De dag begon bewolkt, maar ondertussen zie ik toch weer wat blauwe wolkjes passeren. Geniet van het weekend! En straal!