Als je op zondag, de avond voor de start van 'de week van migraine' gaat slapen met een migraine-aanval; dan moet ik daar toch iets over schrijven.
Vanmorgen hoorden we Isolde Lasoen op StuBru vertellen over de migraine aanvallen waar ze mee kampt. Lieze en ik luisterden en knikten samen omdat we er ondertussen ook genoeg ervaring in hebben. Volgens mijn mama was ik een jaar of zes toen ik mijn eerste migraine aanval had. Dertig jaar later kan ik er een boek over schrijven. Het is echt verschrikkelijk. Ik omschrijf het meestal als een ballon die in je hoofd zit, die steeds dikker wordt en op het punt staat kapot te knallen. Die druk in je hoofd is echt onhoudbaar. Ik heb meer dan eens met mijn hoofd tegen de muur staan bonken, al was het maar om even een andere pijn te voelen.
Maar de andere bijwerkingen zijn ook niet te onderschatten. Ik heb heel vaak last van oogmigraine, die vieze vlek voor m'n ogen, die steeds groter wordt. Op school voelde ik het aankomen, en zag het vooral als ik aan het schrijven was, en de letters op mijn blad zag, maar mijn pen niet. Of als ik in de spiegel kijk en mijn gezicht maar half zie. Ik heb meer dan eens gedacht dat ik zot werd in mijn hoofd hoor! Je kan niet meer nadenken, redeneren en zelfs nog amper praten. Je komt echt letterlijk niet meer uit je woorden. Dan nog maar te zwijgen van de misselijkheid, de overprikkeling van het kleinste geluidje, geur of licht.
Ik ken heel veel mensen die last hebben van migraine, maar waarom blijft het toch zo misbegrepen?
In het derde middelbaar werd ik tijdens de examens naar spoed gebracht omdat ik zo een erge aanval had. Daar werd ik 2 dagen opgenomen en uitvoerig doorgelicht. Dat de leerkracht Frans me daarna zei dat het wel een gemakkelijke manier was om onder je examens uit te komen, vond ik nog het ergste van al.
Zo moest ik bij de tandarts wel eens vragen om af te ronden omdat ik een aanval had gekregen. Het was zelfs zo erg dat ik onderweg iemand moest bellen om me naar huis te brengen.
Zo was migraine ook wel eens de doorslag en reden van ontslag, omdat er te veel onbegrip was. Ik was te vaak een dag of twee afwezig. Alsof ik snipperdagjes nam. Ook al had diezelfde werkgever enkele maanden ervoor een taxi moeten bellen om me tijdens een opleiding naar huis te moeten laten brengen. Naast het toilet liggen wachten tot de taxi er was, je zou toch denken dat mensen dan wel zouden beseffen hoe erg het met je gesteld is.
Of het moment dat ik -tijdens mijn zwangerschap- op Kerstavond naar spoed moest, na 3 dagen afzien. Het is niet dat ik niet naar het ziekenhuis wou, ik wist gewoon niet hoe ik er moest geraken. Steven heeft me toen moeten aankleden en me in de auto gedragen. Een intraveneuze paracetamol bracht gelukkig wat rust.
Pagina's kan ik zo volschrijven. Ik geloof niet dat er ooit een pilletje gevonden wordt dat migraine kan genezen. Er bestaan wel heel wat middeltjes om een aanval te verzachten. Maar genezen, daar geloof ik niet in. Het is ook iets dat afhangt van heel veel factoren. Stress, voeding, slaapritme, hormonen het is soms een combinatie van alles.
Ook al weet ik dat ik migraine krijg van bepaalde merken koffie, alcohol (1 slokje proeven is voldoende), eieren, alles met sterke kruiden, zoals chips, marinades, bouillon, rijpe bananen, kaas, chocolade, ... Ik durf me nog steeds te laten vangen. Al heb ik geleerd dat ik met bepaalde kruiden zoals gember mijn lever kan ondersteunen.
De grootste trigger voor mij is de limiet van mijn kunnen, van mijn lichaam. Het moment dat ik over de schreef ga, word ik zo hard neergeknuppeld door een aanval. Alsof mijn lichaam me duidelijk wil maken dat ik moet rusten. Zo van niet willen? Dan zorgen we dat je moet! Leren luisteren en toegeven aan rust. Mijn lichaam dat gunnen.
Vanmorgen hoorden we Isolde Lasoen op StuBru vertellen over de migraine aanvallen waar ze mee kampt. Lieze en ik luisterden en knikten samen omdat we er ondertussen ook genoeg ervaring in hebben. Volgens mijn mama was ik een jaar of zes toen ik mijn eerste migraine aanval had. Dertig jaar later kan ik er een boek over schrijven. Het is echt verschrikkelijk. Ik omschrijf het meestal als een ballon die in je hoofd zit, die steeds dikker wordt en op het punt staat kapot te knallen. Die druk in je hoofd is echt onhoudbaar. Ik heb meer dan eens met mijn hoofd tegen de muur staan bonken, al was het maar om even een andere pijn te voelen.
Maar de andere bijwerkingen zijn ook niet te onderschatten. Ik heb heel vaak last van oogmigraine, die vieze vlek voor m'n ogen, die steeds groter wordt. Op school voelde ik het aankomen, en zag het vooral als ik aan het schrijven was, en de letters op mijn blad zag, maar mijn pen niet. Of als ik in de spiegel kijk en mijn gezicht maar half zie. Ik heb meer dan eens gedacht dat ik zot werd in mijn hoofd hoor! Je kan niet meer nadenken, redeneren en zelfs nog amper praten. Je komt echt letterlijk niet meer uit je woorden. Dan nog maar te zwijgen van de misselijkheid, de overprikkeling van het kleinste geluidje, geur of licht.
Ik ken heel veel mensen die last hebben van migraine, maar waarom blijft het toch zo misbegrepen?
In het derde middelbaar werd ik tijdens de examens naar spoed gebracht omdat ik zo een erge aanval had. Daar werd ik 2 dagen opgenomen en uitvoerig doorgelicht. Dat de leerkracht Frans me daarna zei dat het wel een gemakkelijke manier was om onder je examens uit te komen, vond ik nog het ergste van al.
Zo moest ik bij de tandarts wel eens vragen om af te ronden omdat ik een aanval had gekregen. Het was zelfs zo erg dat ik onderweg iemand moest bellen om me naar huis te brengen.
Zo was migraine ook wel eens de doorslag en reden van ontslag, omdat er te veel onbegrip was. Ik was te vaak een dag of twee afwezig. Alsof ik snipperdagjes nam. Ook al had diezelfde werkgever enkele maanden ervoor een taxi moeten bellen om me tijdens een opleiding naar huis te moeten laten brengen. Naast het toilet liggen wachten tot de taxi er was, je zou toch denken dat mensen dan wel zouden beseffen hoe erg het met je gesteld is.
Of het moment dat ik -tijdens mijn zwangerschap- op Kerstavond naar spoed moest, na 3 dagen afzien. Het is niet dat ik niet naar het ziekenhuis wou, ik wist gewoon niet hoe ik er moest geraken. Steven heeft me toen moeten aankleden en me in de auto gedragen. Een intraveneuze paracetamol bracht gelukkig wat rust.
Pagina's kan ik zo volschrijven. Ik geloof niet dat er ooit een pilletje gevonden wordt dat migraine kan genezen. Er bestaan wel heel wat middeltjes om een aanval te verzachten. Maar genezen, daar geloof ik niet in. Het is ook iets dat afhangt van heel veel factoren. Stress, voeding, slaapritme, hormonen het is soms een combinatie van alles.
Ook al weet ik dat ik migraine krijg van bepaalde merken koffie, alcohol (1 slokje proeven is voldoende), eieren, alles met sterke kruiden, zoals chips, marinades, bouillon, rijpe bananen, kaas, chocolade, ... Ik durf me nog steeds te laten vangen. Al heb ik geleerd dat ik met bepaalde kruiden zoals gember mijn lever kan ondersteunen.
De grootste trigger voor mij is de limiet van mijn kunnen, van mijn lichaam. Het moment dat ik over de schreef ga, word ik zo hard neergeknuppeld door een aanval. Alsof mijn lichaam me duidelijk wil maken dat ik moet rusten. Zo van niet willen? Dan zorgen we dat je moet! Leren luisteren en toegeven aan rust. Mijn lichaam dat gunnen.
Mijn lieve Lieze heeft ondertussen ook al aardig wat aanvallen gehad. Bij haar is het meestal voedingsgerelateerd. Op een feestje een beetje chips eten en de dag erna een eitje bij het ontbijt, dat kan al voldoende zijn. Niet gemakkelijk natuurlijk, om als kind zelf die verantwoordelijkheid te moeten nemen en beseffen dat als ze ervan eet, het 's avonds 'prijs' is. Maar ook stress is een belangrijke factor. Vooral het loslaten ervan. Zo is ze na een yogalesje al wel eens thuisgekomen met migraine. Omdat er gewerkt werd aan emoties en blokkades, als dat dan loskomt, is dat dan ook letterlijk. Ik vind het zo erg als ik op de badkamervloer naast haar zit om haar haren bij elkaar te houden als ze boven het toilet hangt. De pijn in haar ogen te zien. Dan wens ik elke keer dat ik het kon overnemen. Ook voor haar is het goed leren luisteren naar haar lichaam én haar hartje.
Door onze hartziekte mogen we geen medicatie innemen tegen de misselijkheid of migraine. Dus het is werken met kruiden en lief zijn voor onszelf. Ook dat is een mooi lesje voor ieder van ons. <3
Het strafste, dat geen enkele dokter tot nu toe kon verklaren is, mijn migrainevrij jaar, na mijn hartstilstand. Eitje ontbijtje, een glaasje wijn 's avonds, het kon plots allemaal. Alsof mijn lichaam gereset werd. Jammer genoeg was het na een jaar weer over.
Vandaag wordt de "week van de migraine" voorgesteld. Bij de apotheek kan je terecht voor een migrainedagboek of een migrainetest. Wat zijn jouw ervaringen rond of met migraine? Delen verzacht de pijn, dus laat je gaan! Heel veel zachte aaitjes ;)
Door onze hartziekte mogen we geen medicatie innemen tegen de misselijkheid of migraine. Dus het is werken met kruiden en lief zijn voor onszelf. Ook dat is een mooi lesje voor ieder van ons. <3
Het strafste, dat geen enkele dokter tot nu toe kon verklaren is, mijn migrainevrij jaar, na mijn hartstilstand. Eitje ontbijtje, een glaasje wijn 's avonds, het kon plots allemaal. Alsof mijn lichaam gereset werd. Jammer genoeg was het na een jaar weer over.
Vandaag wordt de "week van de migraine" voorgesteld. Bij de apotheek kan je terecht voor een migrainedagboek of een migrainetest. Wat zijn jouw ervaringen rond of met migraine? Delen verzacht de pijn, dus laat je gaan! Heel veel zachte aaitjes ;)
