Nog een laatste uitstapje voor we de vakantie afsluiten en weer in de routine duiken. Ik zag onlangs op Instagram foto’s van Winterfloridylle in de plantentuin van Meise. Nog net op tijd kon ik tickets boeken voor zaterdagavond. Een enorme drukte, niet in de tuin of inkom zelf, want dat was goed georganiseerd, maar wel om een parkeerplaats te vinden.
Het was echt genieten van een prachtig spektakel van licht en muziek, mooi op elkaar afgestemd met telkens een knipoog naar de bloemen en planten.
Vooral de gigantische serre was een prachtig kleurenspel. Hier en daar de mogelijkheid om even te gaan zitten aan een vuurtje en iets te drinken om je op te warmen. Ideaal om samen met de kinderen te doen en zeker een aanrader voor volgend jaar. De foto's spreken voor zich.
Het was echt genieten van een prachtig spektakel van licht en muziek, mooi op elkaar afgestemd met telkens een knipoog naar de bloemen en planten.
Vooral de gigantische serre was een prachtig kleurenspel. Hier en daar de mogelijkheid om even te gaan zitten aan een vuurtje en iets te drinken om je op te warmen. Ideaal om samen met de kinderen te doen en zeker een aanrader voor volgend jaar. De foto's spreken voor zich.
Tijdens de wandeling naar de auto zagen we een ouder koppel die problemen hadden bij het wegrijden. Hun auto stond geparkeerd op het gras en had een serieus slijkbad veroorzaakt. Zonder hulp geraakten ze er niet uit. We wandelden voorbij en lachten even met de opmerking, “deze heeft een probleempje”. We draaiden ons om en ik stelde de vraag of we toch niet moesten gaan helpen. Steven en mijn papa liepen terug en ze besloten toch maar om deze mensen even te helpen. Want iedereen keek wel en liep maar verder. Met als resultaat een dankbaar koppel die eindelijk kon wegrijden en 2 mannen van kop tot teen met slijk. Maar content met hun goeie daad van de avond.
Enkele minuten later zitten we in de auto en net op de A12 in die heel scherpe bocht hoor ik onze papa en Steven vloeken en vragen ze aan elkaar of ze moeten stoppen? Nog voor ik gezien had wat er aan de hand was, stond de Volvo op de pechstrook en loopt onze papa naar de kant van de weg. Net voor ons was er een auto die in het midden van de 2 rijstroken stond, helemaal kapot door het tollen en het vangen van de vangrails en ontplofte airbags. De chauffeur gewond en nog niemand die gestopt was.
Ik roep als een hysterisch wijf (echt waar!) dat ze fluohesjes moeten aandoen. Maar ook Steven loopt naar de autobestuurder om hem te helpen en de hulpdiensten te bellen.
Steven is ondertussen met de politie en de ambulance aan de telefoon, heeft de driehoek gezet en de fluohesjes gevonden in onze papa zijn auto. Maar als ik zie hoe onze papa daar net voor die bocht staat en aan elke autobestuurder teken doet dat ze moeten afremmen staat mijn hart meerdere keren stil. In zijn trui, zonder extra zichtbaarheid staat hij daar als een zot zich kwaad te maken op de chauffeurs om ze te waarschuwen. Ik zie een aantal keren auto’s recht op het wrak afkomen, die ze net kunnen ontwijken. Het is bijna hallucinant om dit te zien en de minuten lijken kwartieren te duren. Ik ontferm me even over onze kinderen en beslis dan toch om de gewonde bestuurder te helpen en hem achter de vangrail te zetten. En hem gerust te stellen tot de ambulance er is. Ondertussen is er toch een hulpverlener (ik denk van het rode kruis) gestopt die de gewonde even kort bekijkt en met een waarschuwingslichtje naar onze papa en Steven loopt om ze beter zichtbaar te maken. Net op het moment dat ik besluit om onze kinderen ook uit de auto te halen om ze achter de vangrail te zetten, hoor ik de ambulance en brandweer toekomen. De politie had ondertussen de weg al afgesloten zodat er geen auto's meer doorkonden en de hulpdiensten veilig hun werk konden doen. Even later zijn we vol adrenaline ook doorgereden. Met natuurlijk ook een huilende Sien van al de spanning.
Dit was heftig en stemt toch tot nadenken. Het zal niet de eerste zijn die tijdens het bieden van hulp aangereden wordt. En dat ging constant door mijn hoofd. Ik vond het zot en waanzin hoe mijn papa zonder aarzelen en zonder extra zichtbaarheid en veiligheid die pechstrook opliep en de auto’s wou aanmanen om te vertragen. Hij zei me achteraf dat hij daar gewoon niet over nadacht en dat gewoon deed. Maar ook onze auto -die met 2 kinderen in- op de pechstrook stond. Het ging uiteindelijk maar om enkele minuten maar ondanks dat we die gast geholpen hebben, én ervoor gezorgd hebben dat er niks ergers gebeurd is, blijf ik met een wrang gevoel zitten. We hebben niet correct gehandeld door onszelf en onze kinderen in gevaar te brengen. Dat schuldgevoel knaagt, al weet ik zeker dat we hier een lesje uit geleerd hebben. De volgende keer zullen we opnieuw stoppen om hulp te bieden. Maar deze week zorg ik ervoor dat er een lichtje en extra fluohesjes in de autodeur liggen. Zowel in onze papa zijn auto als in de onze. En dat we in de eerste plaats ook aan onze eigen veiligheid moeten denken. Die mannen hier zijn dat al lang vergeten, maar in mij hsp-lijf blijft dit toch nog serieus nazinderen.
Maar buiten dit alles, wat een twee helden!
Ik roep als een hysterisch wijf (echt waar!) dat ze fluohesjes moeten aandoen. Maar ook Steven loopt naar de autobestuurder om hem te helpen en de hulpdiensten te bellen.
Steven is ondertussen met de politie en de ambulance aan de telefoon, heeft de driehoek gezet en de fluohesjes gevonden in onze papa zijn auto. Maar als ik zie hoe onze papa daar net voor die bocht staat en aan elke autobestuurder teken doet dat ze moeten afremmen staat mijn hart meerdere keren stil. In zijn trui, zonder extra zichtbaarheid staat hij daar als een zot zich kwaad te maken op de chauffeurs om ze te waarschuwen. Ik zie een aantal keren auto’s recht op het wrak afkomen, die ze net kunnen ontwijken. Het is bijna hallucinant om dit te zien en de minuten lijken kwartieren te duren. Ik ontferm me even over onze kinderen en beslis dan toch om de gewonde bestuurder te helpen en hem achter de vangrail te zetten. En hem gerust te stellen tot de ambulance er is. Ondertussen is er toch een hulpverlener (ik denk van het rode kruis) gestopt die de gewonde even kort bekijkt en met een waarschuwingslichtje naar onze papa en Steven loopt om ze beter zichtbaar te maken. Net op het moment dat ik besluit om onze kinderen ook uit de auto te halen om ze achter de vangrail te zetten, hoor ik de ambulance en brandweer toekomen. De politie had ondertussen de weg al afgesloten zodat er geen auto's meer doorkonden en de hulpdiensten veilig hun werk konden doen. Even later zijn we vol adrenaline ook doorgereden. Met natuurlijk ook een huilende Sien van al de spanning.
Dit was heftig en stemt toch tot nadenken. Het zal niet de eerste zijn die tijdens het bieden van hulp aangereden wordt. En dat ging constant door mijn hoofd. Ik vond het zot en waanzin hoe mijn papa zonder aarzelen en zonder extra zichtbaarheid en veiligheid die pechstrook opliep en de auto’s wou aanmanen om te vertragen. Hij zei me achteraf dat hij daar gewoon niet over nadacht en dat gewoon deed. Maar ook onze auto -die met 2 kinderen in- op de pechstrook stond. Het ging uiteindelijk maar om enkele minuten maar ondanks dat we die gast geholpen hebben, én ervoor gezorgd hebben dat er niks ergers gebeurd is, blijf ik met een wrang gevoel zitten. We hebben niet correct gehandeld door onszelf en onze kinderen in gevaar te brengen. Dat schuldgevoel knaagt, al weet ik zeker dat we hier een lesje uit geleerd hebben. De volgende keer zullen we opnieuw stoppen om hulp te bieden. Maar deze week zorg ik ervoor dat er een lichtje en extra fluohesjes in de autodeur liggen. Zowel in onze papa zijn auto als in de onze. En dat we in de eerste plaats ook aan onze eigen veiligheid moeten denken. Die mannen hier zijn dat al lang vergeten, maar in mij hsp-lijf blijft dit toch nog serieus nazinderen.
Maar buiten dit alles, wat een twee helden!
