De klop van de hamer komt er stilaan aan. Letterlijk een bal in m'n maag. De onrust giert door m'n lijf. Als ik zie hoe bang mijn lieve Lieze is, dan breekt mijn hart. Voor haar is alles wat met ons hart te maken heeft extra confronterend.
Maar ik ben ontzettend blij dat ze ook op school, bij haar juf en haar hartsvriendinnetje haar verhaal kwijt kan! Er over kunnen praten kan al zoveel deugd doen.
Ik ben echt bang voor wat gaat komen. De ingreep. Het moment dat je klaargemaakt wordt, de verpleging die je meeneemt als het zover is. De voorbereidingen in de ok. Het ontwaken in recovery, de katheter in je nek. Zoveel indrukken, zoveel gevoelens. Ik blijf het vreemd vinden dat er aan mijn hart gewerkt wordt, dat raakt me echt intens.
Dan is het nog de vraag hoe ik me achteraf ga voelen.
Ik heb een hele periode van acceptatie achter de rug, en dan is die icd plots weg op die gevoelige plek. Maar wordt het ook weer revalideren en herstellen met die nieuwe defibrillator. Weer iets vreemd in m'n lichaam, dat daar eigenlijk niet hoort te zitten.
Het is een dubbel gevoel. Ik loop hier rond als een kippetje zonder kop. Ik zou willen dat het al zover was, dat alles al achter de rug zou zijn. Maar langs de andere kant wil ik er nog even van genieten dat ik alles nog kan. Mijn lieve Lieze platknuffelen, samen gezellig bij haar in de zetel kruipen. Ons zotte Sien over m'n schouders zwieren en kietelen tot ze roept dat ze een plasje moet maken. De eerste weken na de ingreep zal ik toch een paar weekjes minder mobiel zijn.
Om m'n gedachten toch een beetje te verzetten probeer ik m'n huishouden in orde te houden en ervoor te zorgen dat alle was en strijk gedaan is.
Maar ook de voorbereiding voor mijn lieve Lieze haar tiende verjaardag! Ze moet en zal haar feest krijgen!
Dat maandag dat telefoontje met de datum maar snel komt!
