Wat een storm is er deze week gepasseerd over mama's en de moeilijke combinatie met hun job.
Ik kan het echt niet laten, want het borrelt hier vanbinnen. Ik kan het niet met zoveel mooie woorden en termen uitleggen als die blogsters en journalisten, maar ik ga het toch proberen. Gewoon in mijn woorden, als thuismama.
Ik ben sinds 6 jaar een thuisblijfmama. (Meiden van 2 en 9 jaar) Na een hartstilstand en zo heel veel meer wat er bij komen kijken is.
(Hiervoor was ik een alleenstaande, werkende mama!)
Ik ben altijd thuis. Ja, echt altijd! Ik ben er op elk moment voor mijn kinderen. Goh, hoeveel keer krijg ik niet te horen wat een luxeleventje ik wel heb! Tuurlijk! Dat is ook zo. Ik zit elke ochtend mee aan de ontbijttafel. Ik sta elke dag aan de schoolpoort als de bel gaat en op woensdag maken we samen vetbollen voor vogels of bakken we koekjes, taart of cake. Maar ook hier is er een keerzijde aan het verhaal.)
Facebook, dat is mijn enig sociaal contact! Autorijden is een probleem, dus eropuittrekken als ik er zin in heb, dat is geen optie. Mijn man werkt voor 2, waardoor ik er vaak alleen voor sta. En wat het moeilijkste is; gezien mijn gezondheid heb ik soms weken met zeker zoveel moeilijke dagen dan goede. Dan moet ik er ook zijn voor mijn kinderen, want we hebben geen mogelijkheid tot opvang van grootouders of crèche. Er zijn dagen dat ik huilend doorbreng, de uren aftellend tot de avond. Blij als ons meisjes in bed liggen! Dat ik het einde van de dag gehaald heb.
Maar echt elke dag probeer ik er het beste van te maken!
Een momentje voor mezelf? Dat heb ik sinds enkele weken. 1 uurtje sport, waar ik meestal zo heftig op reageer dat ik een nacht met hartkloppingen en al bevend doorbreng. Nog maar te zwijgen van de dag erop.
Financieel is het ook geen makkie. We komen rond en op het einde vd maand zijn al de rekeningen betaald, maar op vakantie gaan, eens goed gaan shoppen voor mezelf, een uitstapje naar een welness of kapper of zelfs een eigen huis, dat zit er niet in.
Na al die jaren heb ik ook het gevoel dat dit het enige is waar ik goed in ben. Mijn zelfbeeld en -zelfvertrouwen staat op een heel laag pitje. Want ik heb geen idee waar ik buiten moederen ook nog wel kan. En dan voel in me ook nog een ploetermama en krijg ik ook niet elke week m'n huis van onder tot boven gepoetst en de strijk blijft hier ook wel eens staan. En ons huis ligt hier ook meer dan eens overhoop.
Maar klagen of zagen, dat doe ik niet graag. Want ik heb heel bewust voor mijn kindjes gekozen. Ja, ook voor de jongste, toen ik het lichamelijk al zo zwaar had. En ondanks de moeilijke dagen ben ik perfect gelukkig als thuismama! En vind ik het fijn als de keuken hier op woensdagmiddag naar verse koekjes ruikt! Want ik vind de aandacht en liefde die ik m'n kinderen kan geven onbetaalbaar. Daar kan geen loonbrief tegen op.
Maar pas op, ik ben geen zielige moederkloek, want ik probeer waar en wanneer ik kan iets te doen als vrijwilliger en zorg wel eens mee voor een meisje dat het thuis moeilijk heeft.
Dus lieve mama's, uit of thuiswerkend; moederen is een job op zich en we doen het allemaal op ons manier met veel liefde, met vallen en opstaan. Perfectie bestaat niet, ook niet als mama of papa. Dat is hetgeen wat we voor ogen moeten houden. Zorgen, vanuit ons hart, dat is het mooiste en het beste wat we onze kinderen kunnen meegeven!
Misschien moet iedereen voor zichzelf eens gewoon een keuze maken en zich daar gelukkig bij voelen. En niet omdat het zo moet of hoort om als jonge mama weer snel aan de slag te gaan. Of neerkijken of jaloers zijn op de moederkloekjes. Kies en wees gelukkig!
