Ik verkeer momenteel in een toestand waarbij ik het gevoel heb dat m'n keel en m'n hart dichtgeknepen zit. Alsof er geen lucht meer in en uit kan. Dus besliste ik gisteren ochtend heel impulsief om twee uurtjes aan zelfzorg te doen en vertrok ik naar het Arboretum. De stilte, de mist, de zon die door de wolken brak, de vogeltjes, het geritsel van de blaadjes. Het gevoel hebben om weer even vrij te kunnen ademen, om weer contact te maken met de aarde. Het zijn de kleine momenten die me overeind houden, nu nog meer dan anders. Wie me een beetje kent of volgt heeft op Instagram of Facebook misschien al gemerkt dat mijn foto's en gevoelens anders zijn sinds een tijdje. Het gaat niet om een dipje of een depressie want het is meer dan dat. We staan midden in een zeer zware en emotionele tijd waarbij we moeten ploeteren om overeind te blijven. Er staan ons nog heel zware weken te wachten, maar we klampen ons vast aan de liefde voor elkaar. Gezien het nogal delicaat ligt, wens ik er verder niet op in te gaan. Het is zo al emotioneel en zwaar om te dragen, dat zelfs buitenstaanders het ook nog nodig vinden om hun gedacht te zeggen of hun mening te uiten. En dat is iets wat we kunnen missen op dit moment, dus hebben we besloten om in alle sereniteit hiermee om te gaan. Misschien komt er nog een moment dat er wel over gepraat kan worden. Maar voorlopig denk ik dat het hier even stil wordt. Omdat mijn laatste beetje energie nood heeft aan wat zelfzorg, om staande te blijven voor mijn gezinnetje en iedereen rondom.
Ik hou me nog steeds aan mijn krachten en de positiviteit die ik de wereld wil insturen en delen, maar op dit moment voelt dat een beetje als verraad.
Ik hou me nog steeds aan mijn krachten en de positiviteit die ik de wereld wil insturen en delen, maar op dit moment voelt dat een beetje als verraad.
Ik wil lachen, maar kan alleen maar huilen.
Ik wil mensen opbellen, maar wil niemand horen.
Ik wil genieten, maar kan alleen maar droevig zijn.
Ik wil de klok verder draaien tot aan de lente,
maar wou dat vandaag vandaag kon blijven.
Ik wil de schoonheid van elke dag delen,
maar ik zie alleen maar duisternis.
Ik wil roepen en schreeuwen,
maar kan alleen maar in een hoekje kruipen.
Ik wil ze redden,
maar ik moet ze loslaten.
Ik wil mensen opbellen, maar wil niemand horen.
Ik wil genieten, maar kan alleen maar droevig zijn.
Ik wil de klok verder draaien tot aan de lente,
maar wou dat vandaag vandaag kon blijven.
Ik wil de schoonheid van elke dag delen,
maar ik zie alleen maar duisternis.
Ik wil roepen en schreeuwen,
maar kan alleen maar in een hoekje kruipen.
Ik wil ze redden,
maar ik moet ze loslaten.
Wees lief voor elkaar want elke dag is kostbaar! x
