Zieke Sien

•To be grateful is to find blessings in everything•

Ik ga daar niet onnozel over doen. Maar deze week heb ik meer dan eens meegehuild met mijn kleine Sien. Telkens ze smekend zegt dat ze naar huis wil. Wanneer ze helemaal overstuur geraakt elke keer er iemand de kamer binnenkomt met een gele schort aan, handschoenen en een masker.
Het is een heftige week geweest van minuutjes slaap en uren gehuil, van een oververhit lijfje met hoge koorts (op spoed was het zelfs tot 41) dat ik tot tweemaal toe op een avond in de douche moest zetten om af te koelen.
De eerste dagen dachten we dat het om oververmoeidheid ging. Je weet wel, zo tegen het einde van het schooljaar. De vervangjuf die plots niet meer komt en het jaar moeten afsluiten met een nieuwe meester. Het werd allemaal te veel voor dat gevoelig meisje. Maar naast de koorts kon ze plots ook niets meer binnenhouden. 1 slokje drinken en de hoeveelheid x7 er weer uit. Zelfs een smelttabletje paracetamol kon ze niet binnenhouden. Op vrijdag moest ik zelf weer naar de cardioloog en ook dat was geen meevaller. Daarna bleef ik maar twijfelen of we toch nog naar de dokter zouden gaan. Maar tegen de avond knapte ze op en dachten we dat ze er stilaan doorkwam. De nacht bleek nog zwaarder dan alle vorige en om 7u hadden we al besloten om naar de huisartsenpost te rijden. Net op tijd dus. Na controle bleek er enorm veel aceton in haar urine aanwezig door het vele braken. Suikerklontjes to the rescue dus. We kregen wat belangrijke tips mee waar we moesten op letten en wanneer we naar spoed zouden moeten. Want ook dat is niet zo evident meer. Alle richtlijnen hiervoor zijn in aanpassing. Ik kreeg van de secretaresse al tegen mn voeten dat ik niet eerst had gebeld voordat we naar de wachtpost reden. Je moet nu naar een noodnummer bellen waar er beslist wordt wat je moet doen.
Het is de derde keer dat ik naar een dokter van wacht ga met mn meiden (in 13 jaar). Maar goed, na heel veel pogingen lukte het ons om het braken te stoppen zodat ze toch wat vocht kon binnenhouden.

Hopend op een rustig en koortsvrij nachtje kroop ik vroeg met haar in bed. Tegen middernacht begon het gekrijs opnieuw. Haar lijfje voelde zo heet dat het pijnlijk aanvoelde als ik ze naar beneden droeg. Mijn moederhart brak door zoveel pijn en verdriet in dat kleine lijfje te zien. Hoe graag ik het wou overnemen, ik kon haar niet helpen.
Onze spring in ‘t veld, ons buitenspeelkind (zoals de juf haar noemde) lag al dagen in de zetel of smeekte om boven in bed te mogen, kon zelfs geen tv meer kijken en nog amper op haar beentjes staan. Om nog maar te zwijgen van het gekrijs van de buikpijn en de hoge koorts. Dan weet je dat het niet ok is. Dus de ochtend van vaderdag maakte ik snel een valiesje met een paar spulletjes voor haar en het hoogstnodige voor mij en vertrokken we naar spoedgevallen. Ook al wou ze absoluut niet, we hadden geen keuze meer. Heel wat onderzoeken later werd er snel het 1 en het ander uitgesloten. De resultaten wezen niet op longontsteking, appendix, blaasontsteking , klierkoorts, ... . Maar wat dan wel? Daar is nog steeds geen antwoord op. Voorlopig houden ze het op een virale infectie met een atypisch beeld dat hard heeft toegeslagen; waarvan ze extra moet recupereren. Het heeft nog enkele uren geduurd voor we naar een kamer gestuurd werden omdat de artsen haar graag van dichtbij wilden blijven opvolgen.

De eerste nacht was een ramp. Door alle gebeurtenissen, prikken en onderzoeken was ze zo overprikkeld dat het leek of ze alleen nog maar kon huilen. Panisch huilen als ik nog maar naar het infuus wees.
Ook al was dat met momenten grappig, als ik me in haar hoogsensitiviteit plaatste voelde ik hoe het voor haar aanvoelde. Maar dat is niet evident om aan verpleging en dokters uit te leggen. Stap voor stap probeerde ik met alle kleine middeltjes haar comfort te vergroten. Er zijn nog heel wat symptomen waar er vraagtekens bij staan. Nog steeds blijft ze koorts maken, al is het minder heftig. Haar eetlust komt stilaan weer op gang en er waren vandaag al momenten van ‘dat is hier saai’. Dat ze niet van de kamer mag, helpt natuurlijk niet. Maar naast al dat kon ze ook blij zijn met ontbijt op bed, een bezoekje van Cliniclowns Limou en Wablief,, is ze fier dat ze zelfs met haar linkerhand binnen de lijntjes kan kleuren en dat er iemand met haar op de kamer met Lego kwam spelen. Heel veel liefde en respect voor deze vrijwilligers!

Maar wat ik nu echt wil zeggen. Ondanks de slapeloze nachten, en het feit dat mijn meisje heel hard heeft afgezien, ben ik ook dankbaar. Zo erg zelfs dat ik vond dat we geen recht hebben op klagen. Deze week zag ik hier kindjes rondlopen met een kaal hoofdje van de chemo, zag ik gezinnen toekomen met een kind in de rolstoel, verzwakt van de behandelingen. En hoe graag ik mn ogen ervoor wou sluiten, was het een zware confrontatie.
Hoe zwaar en heftig dat dat moet zijn kunnen we ons niet voorstellen. De angst,de pijn dat dat met zich meebrengt.
Hoe zielig ze hier nu naast mij ook ligt te snurken en hoe zwaar ik het lichamelijk ook heb; ik vind dat ik niet het recht heb om te klagen en te zagen. Enorm veel respect en liefde voor alle ouders die hiermee geconfronteerd worden.
Sien haar ziek zijn gaat voorbij en eens we terug thuis zijn gaan we dat snel vergeten zijn. Maar kindjes die moeten vechten tegen kanker (of een levensbedreigende ziekte) dat is een verhaal dat nooit voorbij is.


DANKBAAR dus. En een gebedje dat we dit nooit zouden moeten meemaken. Niemand trouwens.

*Ondertussen sliep Sien de eerste keer door zonder koorts; dus vermoed ik dat we straks wel weer naar huis mogen. Dankjewel voor de vele berichtjes!