Deze heerlijke plek hebben we niet zomaar gevonden. Die hebben we leren kennen door een -niet zomaar- bevriend koppel. Ze komen hier met hun gezinnetje al heel veel jaren genieten. Zo zijn we hier vorig jaar voor de eerste keer terecht gekomen en verloren we onmiddellijk ons hart. Dit jaar hadden we afgesproken om de 14 dagen vakantie hier samen door te brengen. Sien en hun oudste zoontje Lowie schelen 5 weken, dus zijn echt goede kameraadjes. Lucas, de zoon van Tine haar zus was er ook bij. Hij is een jaar ouder dan Lieze. Zodus hadden onze kinderen iemand van hun leeftijd om mee op te trekken en zich te amuseren. En of ze dat deden! En kleine Felix, die amuseerde zich met iedereen.
Zomeren is ...
... je eigen gezellige plek creëren
... samen het zotteke uithangen
... de tijd van je leven hebben
... mijn angst voor Lieze in koud water loslaten. Ik had tenslotte iemand in de buurt dat kan reanimeren ;)
... na 8 jaar voor de eerste keer over mijn reanimatie kunnen praten.
Tine en Jan, zijn niet zomaar vrienden. Tine is mijn heldin. Mijn redder in nood. Echt! Letterlijk! Zij was diegene die in 2008 op de juiste plaats op het juiste moment was en me als eerste is beginnen reanimeren! We kenden elkaar niet, maar ik heb haar achteraf op een foto herkend. Maar gek genoeg kenden Steven en Tine elkaar wel van vroeger op school! Al zijn we dat pas een jaar later te weten gekomen. Het heeft ook even geduurd voor ik Tine als vriendin zag en niet als 'de vrouw die mijn leven gered heeft'.
Na onze eerste ontmoeting op een verrassingsfeestje moest ik naar de keuken vluchten van misselijkheid. Zo heftig voelde die ontmoeting. We lopen elkaars deur niet plat, dus het was nu ook de eerste keer dat we zoveel tijd samen doorbrachten. Het was voor mij, na 8 jaar, de eerste keer dat ik openlijk over de reanimatie kon praten met haar. Dat gevoel, dat besef, daar zijn ook amper woorden voor. Zo kwam ik wel nog te weten dat ze de reanimatie niet uit handen wou geven toen de hulpdiensten ter plaatse waren. En dat ze achteraf nog felicitaties in ontvangst mocht nemen van de dokters. Straffe madam, ons Tine!
Mijn hartje werd er helemaal warm van! <3
(Je kan zelfs niet geloven hoe lang ik over deze blog al zit te schrijven en naar mijn scherm zit te kijken. Omdat ik het in geen woorden krijg uitgelegd)
Tine en Jan, zijn niet zomaar vrienden. Tine is mijn heldin. Mijn redder in nood. Echt! Letterlijk! Zij was diegene die in 2008 op de juiste plaats op het juiste moment was en me als eerste is beginnen reanimeren! We kenden elkaar niet, maar ik heb haar achteraf op een foto herkend. Maar gek genoeg kenden Steven en Tine elkaar wel van vroeger op school! Al zijn we dat pas een jaar later te weten gekomen. Het heeft ook even geduurd voor ik Tine als vriendin zag en niet als 'de vrouw die mijn leven gered heeft'.
Na onze eerste ontmoeting op een verrassingsfeestje moest ik naar de keuken vluchten van misselijkheid. Zo heftig voelde die ontmoeting. We lopen elkaars deur niet plat, dus het was nu ook de eerste keer dat we zoveel tijd samen doorbrachten. Het was voor mij, na 8 jaar, de eerste keer dat ik openlijk over de reanimatie kon praten met haar. Dat gevoel, dat besef, daar zijn ook amper woorden voor. Zo kwam ik wel nog te weten dat ze de reanimatie niet uit handen wou geven toen de hulpdiensten ter plaatse waren. En dat ze achteraf nog felicitaties in ontvangst mocht nemen van de dokters. Straffe madam, ons Tine!
Mijn hartje werd er helemaal warm van! <3
(Je kan zelfs niet geloven hoe lang ik over deze blog al zit te schrijven en naar mijn scherm zit te kijken. Omdat ik het in geen woorden krijg uitgelegd)
... iemand hebben die je wil schommelen terwijl je in de hangmat ligt te lezen. (echt waar!!!)
... een showke opvoeren
... ontbijten met gewonnen brood
 |  |
... tijd hebben om wakker te worden
 |  |
... kei lang nagenieten aan tafel
... om 8u op je espadrillekes en met je wegwerpcamera brood gaan halen en ondertussen fotootjes maken *today is OK*
... elke ochtend een foto in de hangmat maken terwijl iedereen nog ligt te slapen. Uren heb ik daarin doorgebracht! <3
... met Gus een dutje doen in de hangmat. Of toch tenminste doen alsof.
... die zere voet in het water laten afkoelen
... de mooiste hartjesstenen zoeken én vinden
 |  |
... blij zijn om 's morgens de volle maan nog te zien (omdat ik de avond ervoor zo vroeg moest gaan slapen om mijn batterijtjes opgeladen te krijgen)
... net na zonsopgang pancakes met havermout en besjes bakken, en iedereen wekken met de heerlijke geur van versgebakken pannenkoekjes
... aan de Chambres d'hotes lavendel en een oost-indische kers plukken om er dan een ijsje mee te maken
... je meisjes trakteren op een lavendelvoetenbadje
(die ik de avond voor ons vertrek nog maakte, kijk maar mee via deze link)
(die ik de avond voor ons vertrek nog maakte, kijk maar mee via deze link)
... een namiddagje quality-time voor moeder en dochter en onze bucketlist *Mum & Me*
... samen selfies maken
... extra punten scoren voor onze bucketlist door elkaar een modderbadje te geven. (en voor de eerste keer op de foto te durven met mijn nieuwe defibrillator op mijn ribben)
... nog meer punten scoren met onze grote en kleine Salt Water Sandals
... stralen
... alweer een hartjessteen vinden voor mama
... tijdens de terugweg beseffen dat de gesmeerde bokes nog in de frigo op de camping liggen. Gelukkig had ik genoeg lekkers voorzien om zonder honger thuis te geraken.
Dat er nog volgen hoor! Foto's uit het lavendelveld en onze picknick, ons bellenblaasavontuur én nog meer leuke campingfoto's. Maw het bewijs dat we geen luxe nodig hebben om vanuit ons hart te kunnen genieten! x
