Gisteren schreef ik over mijn bijdrage voor het boek Kwetsbaar Krachtig. Maar ook deze week kan je in Libelle een persoonlijk stukje van mezelf lezen. Het is het stukje over mijn bijna-doodervaring dat al meer dan eens werd verteld en over geschreven. Maar deze keer is het nog intenser; omdat ik onlangs besefte dat het allemaal niet voor niets is geweest. Door deze ervaring kon ik ons mama een boodschap meegeven op haar laatste reis naar het licht. Tijdens een interview vertel ik gewoon mijn verhaal vanuit mijn hart, soms met een extra inzicht. Maar als het op papier staat dan lijkt het alsof het een scenario uit een film is. Of een ver-van-mijn-bed show. Het is niet dat ik de media telkens weer opzoek om mijn verhaal te willen vertellen. Ook deze keer werd ik gecontacteerd door een journaliste van het weekblad. Getuigenissen over dit onderwerp zijn blijkbaar niet zo gemakkelijk te vinden. Toch ben ik elke keer weer zenuwachtig voor de reacties; een Vlaams weekblad is nog iets anders dan mijn bescheiden blogje. Tot nu toe was dat gelukkig alleen maar positief.

​Nadat ik vorige week 3 interviews las over vrouwen en hoe bloemen hun leven veranderden was ik best wel een beetje jaloers. Ik heb al lachend gezegd dat ze me niet meer moeten vragen voor een interview; alleen als het over mijn bloemen(tuin) gaat. Straks zijn mensen me helemaal beu gelezen. Maar dan kwam er nog een ander mailtje waarvan mijn hart toch even in overdrive ging. Meer durf ik daar nog niet over vertellen, zo lang het nog niet rond is. Als het zover is dan horen jullie het als eerste!

Natuurlijk blijft mijn hartjesverhaal iets magisch waar ik nog steeds elke dag dankbaar voor ben. Ook al is mijn leven er niet gemakkelijker op geworden door de intensiteit waarop ik het dagelijkse leven beleef. Het is elke dag waard. Na 10 jaar heb ik stilaan mijn zoektocht naar mijn plaats in de maatschappij een plekje gegeven. Daar is mijn bloementuin ook het resultaat van. Op deze plaats kan ik iets betekenen voor anderen. Al is het maar één iemand dat ik kan inspireren; dan is mijn missie geslaagd!

Laten we het vandaag eens hebben over 'Kwetsbaar Krachtig'. Twee straffe woorden die samen de titel vormen van het eerste boek van de nieuwe uitgeverij Wonderschrijverij. Deze is ontstaan uit de Facebook groep WonderWijven, die ondertussen al een goede 20.000 vrouwen samen verbindt. Het boek bundelt 92 getuigenissen van WonderWijfjes die kracht en moed wisten te verzamelen op de meest intense gebeurtenissen of sleutelmomenten in hun leven. 

​Voor wie de Facebook groep niet kent; wil ik graag de definitie van een wonderwijf even delen zoals het omschreven staat. (Ik kopieer even omdat ik het niet beter kan verwoorden):
​Een wonderwijf is een positief ingestelde madam die met haar twee voeten in 't leven staat maar zich ook bewust is van haar intuïtie en daar schaamteloos naar handelt. Een wonderwijf gelooft niet in toeval maar rekent op serendipiteit. Ze creëert haar eigen kansen en gunt ook anderen ruimte voor kansen en groei. Een wonderwijf gelooft dat magie mogelijk is en dat zij daar een belangrijk deel aan heeft. Ze geniet van het leven en is dankbaar voor wat op haar pad komt. 
​Een wonderwijf is een vrouw die bovenstaande definitie in twijfel trekt op dagen dat het moeilijk gaat. Kwetsbaarheid, zelfrelativering en humor zijn daarbij haar kernwoorden. 

​Het schone van dit is dat je alleen een Wonderwijfje wordt en kan toegevoegd worden in deze groep als iemand anders jou die titel spontaan wil geven. Geloof gerust dat het een compliment is als een vrouw jou een wonderwijf noemt!

​Ik ben heel fier en content dat ik bij het begin, ergens in de eerste weken werd toegevoegd door een ander wonderwijf! Je leest er de schoonste en meest pure verhalen en woorden waarvan je weet dat ze ook op jou van toepassing zijn. Toen er de eerste weken geschreven werd over het boek dat zou komen en er een oproep werd gelanceerd om jouw krachtverhaal in te sturen bleef ik dat maar negeren. Ik ging er gewoon van uit dat mijn hartjesverhaal niet opwoog tegen al die andere straffe verhalen. Zo liet is ook mijn kans varen; ook al droom ik al heel lang van een eigen hartjesverhalenboek. Tot ik Birgit ontmoette op het wonderwijvenmarktje. Haar enthousiasme voor mijn foto's en wenskaartjes was met zo een positieve vibe dat ze onmiddellijk vroeg waarom ik niets had ingediend voor het boek 'Kwetsbaar Krachtig'. Een beetje verlegen antwoordde ik dat ik dacht dat ik niets te bieden had wat krachtig genoeg zou zijn voor die wonderschrijverij. Ze zei me dat ze me wel zou weten te vinden en weg was ze. Ik was vooral blij met het schoon compliment en eerlijk gezegd dacht ik ook dat het daarbij zou blijven. Maar nee joh, ondanks de drukte van die dag, kreeg ik de ochtend erop een mailtje van haar. En van het één kwam het ander. Een uitgebreid verhaal indienen was niet meer mogelijk omdat de teksten allemaal al waren verwerkt en goedgekeurd. Maar het is en blijft natuurlijk een opperwonderwijf; dus werd er nog een klein stukje toegevoegd wat omschrijft wie ik ben en wat mijn hartjesverhaal met mij heeft gedaan. Maar het schoonste is natuurlijk dat waar ik me het beste mee kan uitdrukken; mijn beelden. Dus werd 1 van mijn schoonste hartjesfoto uitgekozen en binnenkort gepubliceerd in het boek Kwetsbaar Krachtig!

​Het is en blijft zo speciaal om zo van die schone mensen op mijn pad te krijgen. Dat ik daar ontzettend dankbaar voor ben en blijf, elke keer opnieuw. 21 maart is het boekvoorstelling waar ik met heel veel trots mijn eigen hartjesfoto ga kunnen bewonderen in waarschijnlijk het strafste boek van het jaar. Onthoud de naam maar want het kan niet anders dat dit boek heel wat zal teweegbrengen door al die fantastische vrouwen en hun schrijverij. Een mooie puzzel die ervoor gezorgd heeft dat ik ook mijn stukje heb mogen bijdragen.

​Meer weten over de vzw wonderwijven en Kwetsbaar Krachtig vind je door op de blauwe letters als link te klikken. 

​Jullie mogen al eens raden welke foto er in het boek zal te zien zijn! <3

Morgen vertel ik jullie over nog een ander publicatie die deze week in de winkel ligt. Een zeer persoonlijk en emotioneel stukje waarvan ik best zenuwachtig ben voor de reacties. 

.Valentijn, Aswoensdag bij de start van de Vastenperiode én het begin van 40 dagen bloggen. Allemaal vandaag op 14 februari. Dat ik me impulsief heb ingeschreven voor die veertig dagen bloggen; wel, dat is nog maar de vraag wat ik daarmee aan moet. Eerst afkicken van Instagram om me dan op het bloggen te gaan smijten. Misschien toch niet zo verstandig? Vooral omdat ik wat meer wil leren doseren. Het is niet omdat ik thuis ben, dat ik toch niets te doen heb en een ganse dag voor de tv of in mijn zetel hang; Ik ben ook niet iemand dat een blogkalender heeft en artikels gaat inplannen met een lijstje over wat ik ga schrijven. Het is nu al zo moeilijk om uit mijn woorden te geraken voor dit stukje. Ik deel graag wat er op mijn pad komt, hoe ik de schoonheid van elke dag probeer te omvatten of welke obstakels we weer even moeten trotseren. Dus, het plan is: 

• ​gewoon mijn ding doen
• fijne projectjes delen
• bij moeilijke dagen mag het ook gewoon een schone foto zijn zoals ik deed tijdens mijn 365 dagen project in 2014
• niks moet, zondigen (dagen overslaan) mag
• lief zijn voor mezelf

​De komende maanden wil ik graag proberen om de cardiale revalidatie weer op te pikken. Na het zware werk en de super goede prestatie in het najaar volgde een zwaar verrokken enkel en meer dan 2 maanden recuperatie door de griep en een longontsteking met de nodige kwalen door de antibiotica. Al dat zware werk mag niet voor niets geweest zijn. Dus moet ik nu snel weer aan de slag. De komende weken staan er weer enkele afspraken op de afdeling cardiologie op de agenda. Ik hoop dat ik me tegen dan weer wat sterker voel. Hopelijk vind ik snel de motivatie en is dit hier misschien wel een goede plek om mezelf er door te sleuren. 

​40 dagen; hoe snel gaat dat voorbij? Tegen dan wil ik ook mijn huishouden helemaal weer op de rails krijgen. Maar dan vooral een grote lentekuis en ontspullen. Hier ben ik al even aan bezig; elke week probeer ik iets af te werken. Zodat ik tegen de lente helemaal klaar ben voor het voorzaaien, verspenen en verpotten. Want dat is allemaal mijn werk; terwijl de mannen nu nog het zware werk doen. Het proces van voorzaaien tot een zomer van bloemen heb ik elk jaar mooi in beeld gebracht. Maar een te veel aan foto's en details maakt het er niet gemakkelijker op. Dus dat ga ik proberen om in kleine stapjes beter te delen. Dit doe ik alvast op mijn FB pagina waar je in een fotoalbum elke kleine stap en verandering kan zien. En oh, die lente, wat kijk ik daar toch naar uit! 

​Bij de start van de Vasten wil ik ook even voor mezelf stilstaan en reflecteren. Kijken naar wat beter kan, zelfzorg, zorg voor anderen. Wat en op welke manier kan ik nog meer betekenen voor mijn naasten? Maar ook dankbaar zijn met wat ik heb, en niet jaloers zijn op wat anderen kunnen wat niet in mijn mogelijkheden ligt. Dankbaar zijn met mezelf. Ik wil leren inzien dat dat mijn proces alleen maar tegenwerkt. Een beetje meer 'go with the flow' en kijken wat er allemaal op mijn pad komt. Afgelopen jaar was daar een heel mooi voorbeeld van.

​Of ik jullie 40 dagen ga kunnen inspireren, dat weet ik niet. Maar het is alvast het proberen waard. Wat al wel vaststaat is dat er enkele mooie projectjes volgen. Misschien moet ik maar eens een vragenrondje houden. Stel ze me gerust; wat wil je graag van of over me weten? Waar zou ik volgens jou eens iets meer over moeten vertellen? Vragen staat vrij op Ellemieke@live.be

​Als afsluiter nog ons Valentijntje. Ons meisje heeft nog geen pech genoeg om deze vakantie in het gips door te brengen, dat ze nu ook nog geveld is door de griep. Dus probeerde ik haar een beetje op te fleuren met wat hartjes en heel veel liefde! Met deze bokes kon ik toch een lachje tevoorschijn toveren. 

Moeten er nog hartjes zijn?! Dat het in jullie hart elke dag Valentijn mag zijn. Het zijn de kleine dingen die de liefde zo mooi maken! Ik plakte een hartje van Post-its op onze muur. Dat deze snel mogen gevuld worden met lieve woorden voor elkaar! 

Nog een simpel maar zo'n fijn knutselideetje van begin deze week. Hier werden alvast hartverwarmende kaartjes gemaakt!

Carnaval, daar is mijn Lieze nooit fan van geweest. Ze houdt nog steeds niet van verklede mensen. Vorig jaar was Sien ziek, dus moest ik niks tevoorschijn toveren. In 2016 was ze verkleed als ballonvaarder en dat was best wel schattig. Al kon de afwerking misschien nog iets beter. Dat was te wijten aan mijn planning. En dat wou ik dit jaar anders aanpakken. Afgelopen week maakte stylist Harald Ligtvoet enkele superschattige pakjes in Libelle. Mijn favorietje hiervan was het slakje. Daar wou ik ook zo graag een Sientjesversie van maken. Zaterdag passeerde ik nog even de maalderij voor bloem en vroeg ik daar naar enkele grote bloemzakken, die anders toch bij het papier terechtkomen. Voor het slakkenhuisje had ik best wel wat kraftpapier nodig. Ik vond het dan wel weer verspilling om daar een rol papier voor te gebruiken. Zo zijn die zakken een mooi alternatief. Het enige wat ik hiermee moest doen was ze proper maken en ze binnenstebuiten draaien. De juiste methode om ze mooi op te rollen en er lintjes aan te hangen was even een zoektocht. Ik weet naderhand wel hoe snel Sien overprikkeld is als haar kleding niet goed zit of lastig aanvoelt. Van een kapotte strandtas haalde ik de gevlochten handvaten af en bond ze aan de opgerolde kraftzakken. In haar kast vond ik ook nog een perfect passend kleedje, op een diadeem knutselde ik nog 2 voelsprietjes en Sien maakte met een vork pomponnetjes. Zowel het slakkenhuisje als de sprietjes werkte ik af met een laagje brons.
Alles op tijd klaar lag dit mooi pakje te wachten voor het carnavalsfeest vandaag. Wat keek ze hier naar uit! En zeg nu zelf, hoe schattig ziet dat er nu uit?! Ze zou vast het mooiste slakje van de klas zijn. .

Maar helaas draaide dat anders uit. Haar kostuum ligt er nog steeds. In plaats van het feest werd het een ritje naar spoed. Gisterenmiddag had ze haar voetje omgeslagen. De juf zei me dat ze mankte maar niks abnormaals zag. Ze had er dus nog wel een halve dag op rondgestrompeld én na school zelfs naar huis gefietst. Thuis zag ik direct dat die enkel er niet goed uitzag. Begin december had ik net hetzelfde voor, dus ondertussen kennen we dit al. Voetje omhoog, ijs en Traumeel bracht geen beterschap. Vanmorgen kon ze er helemaal niet meer op staan. Na overleg met de huisarts werd het dus een bezoekje aan Gasthuisberg. Verdict: een scheurtje in het ligament en 1,5 week een open gips. Daarna valt het even afwachten. Ondertussen trekt ze al goed haar plan met haar kleurrijke krukken. Ik duim toch maar dat we eind volgende week naar Kamperland kunnen. En dat slakje, dat loopt niet weg. Daar volgt vast nog wel een fotoshoot van.

Mijn soms zo stoere Sien vertrouwde het hele zaakje toch niet in het ziekenhuis. Gelukkig voelt ze zich thuis wel beter en hopelijk is het snel weer voorbij en vergeten. Al zal due enkel vanaf nu een gevoelig plekje blijven. Ook dat heeft ze duidelijk van haar mama geërfd.