Sinds ik mijn blogje bijhoud merk ik dat ik vaak iets heb synchronisaties. Dat gaat van uitstapjes, knutsels, baksels maar ook emoties. Vaak zie ik dezelfde zaken dag op dag passeren. Zo ook maandag en wat ik schreef in 2014.
Die ochtend deelde ik deze foto van mijn sportoutfit. Wat begin ik tegen die cardiale revalidatie op te kijken. Het vraagt zoveel energie. Niet alleen het 1,5 uur sporten; maar ook alles wat erbij komt kijken. Onze meiden op tijd klaar stomen voor school. Sien met de fiets naar school brengen om dan nog enkele minuten (2,5 min) overschot hebben om naar het station te crossen voor de trein naar Leuven. Om daar de bus op te springen naar Gasthuisberg. Na de training doen we dat dan nog eens over in de andere richting. Dat op maandag, woensdag én vrijdag! Maar thuis wacht ook mijn huishouden. En om half 4 fiets ik nog eens naar school om Sien op te halen. Ik wil niet klagen, echt niet. Maar het is gewoon kei hard zoeken naar dat evenwicht. Want naast dit heb ik ook nog mijn bloementuin en werk ik ook nog heel wat afspraken af. Er zit wel ergens een verbetering in. Ik voel dat mijn hartconditie erop vooruitgaat. Dat mijn slechte dagen iets minder zijn. Maar op dagen met dipjes is dan de vraag of het één het ander waard is? Het afzien en kei hard tot of soms over mijn grens gaan vergt heel wat van mijn lichaam. Zo ging ik onlangs onderuit met de fiets; met Sien achterop. Alsof ik geen enkele kracht meer had om ons recht te houden. Een fractie van een seconde een black-out. Maar ook mijn haar ziet af. Net als na elke narcose en ingreep heb ik het gevoel dat mijn lichaam ook daarmee laat zien dat het zwaar moet recupereren; met enorme haaruitval als resultaat. En echt, dat helpt je zelfvertrouwen er niet op vooruit! Gelukkig is er wel een meevaller. De weegschaal geeft ook al heel wat kilo's minder aan!
Opgeven is -voorlopig- geen optie. Al was de teleurstelling nog groter dat ik nog maar aan sessie 20 van 48 zit. Nog een aantal weken kei hard werken dus. Als ik dat stukje op mijn blog uit 2014 herlees; dan weet ik waarom ik dit doe. Waarom ik blijf vechten. Ik kan er alleen maar beter en sterker uitkomen. Op goeie dagen besef ik dat ook eens te meer. Het over en weer pendelen in een overvol station; dat alleen al, had ik toen zelfs amper aangedurfd zonder paniekaanval.
Dankjewel voor alle oppeppertjes die ik toegestuurd kreeg! Elke ochtend wanneer ik nr GHB moet en de energie of de moed kwijt ben zal ik ze herlezen. Vanmorgen nam ik uit mijn kaartjesrek ook nog maar eens een wenskaartje mee. Om ergens een boodschapje achter te laten. Kwestie van mijn focus even te verleggen tijdens de ochtendrush. Geniet van de zonnestraaltjes op je snoet, fijne woensdag.
Die ochtend deelde ik deze foto van mijn sportoutfit. Wat begin ik tegen die cardiale revalidatie op te kijken. Het vraagt zoveel energie. Niet alleen het 1,5 uur sporten; maar ook alles wat erbij komt kijken. Onze meiden op tijd klaar stomen voor school. Sien met de fiets naar school brengen om dan nog enkele minuten (2,5 min) overschot hebben om naar het station te crossen voor de trein naar Leuven. Om daar de bus op te springen naar Gasthuisberg. Na de training doen we dat dan nog eens over in de andere richting. Dat op maandag, woensdag én vrijdag! Maar thuis wacht ook mijn huishouden. En om half 4 fiets ik nog eens naar school om Sien op te halen. Ik wil niet klagen, echt niet. Maar het is gewoon kei hard zoeken naar dat evenwicht. Want naast dit heb ik ook nog mijn bloementuin en werk ik ook nog heel wat afspraken af. Er zit wel ergens een verbetering in. Ik voel dat mijn hartconditie erop vooruitgaat. Dat mijn slechte dagen iets minder zijn. Maar op dagen met dipjes is dan de vraag of het één het ander waard is? Het afzien en kei hard tot of soms over mijn grens gaan vergt heel wat van mijn lichaam. Zo ging ik onlangs onderuit met de fiets; met Sien achterop. Alsof ik geen enkele kracht meer had om ons recht te houden. Een fractie van een seconde een black-out. Maar ook mijn haar ziet af. Net als na elke narcose en ingreep heb ik het gevoel dat mijn lichaam ook daarmee laat zien dat het zwaar moet recupereren; met enorme haaruitval als resultaat. En echt, dat helpt je zelfvertrouwen er niet op vooruit! Gelukkig is er wel een meevaller. De weegschaal geeft ook al heel wat kilo's minder aan!
Opgeven is -voorlopig- geen optie. Al was de teleurstelling nog groter dat ik nog maar aan sessie 20 van 48 zit. Nog een aantal weken kei hard werken dus. Als ik dat stukje op mijn blog uit 2014 herlees; dan weet ik waarom ik dit doe. Waarom ik blijf vechten. Ik kan er alleen maar beter en sterker uitkomen. Op goeie dagen besef ik dat ook eens te meer. Het over en weer pendelen in een overvol station; dat alleen al, had ik toen zelfs amper aangedurfd zonder paniekaanval.
Dankjewel voor alle oppeppertjes die ik toegestuurd kreeg! Elke ochtend wanneer ik nr GHB moet en de energie of de moed kwijt ben zal ik ze herlezen. Vanmorgen nam ik uit mijn kaartjesrek ook nog maar eens een wenskaartje mee. Om ergens een boodschapje achter te laten. Kwestie van mijn focus even te verleggen tijdens de ochtendrush. Geniet van de zonnestraaltjes op je snoet, fijne woensdag.
