Na de vele lieve en hartverwarmende reacties op mijn blogje over de cardiale revalidatie en de vraag hoe het momenteel loopt, wou ik graag toch even een verslagje schrijven. Vooral ook als herinnering aan mezelf als soort dagboekje. Na 2,5 week was me best al een heel avontuur. Vandaar dat ik het graag wil bijhouden om de evolutie te zien. Nu, maar vooral ook na 3 maanden trainen.
Na de fietstest schreef ik een blogje met heel erg veel enthousiasme. Als ik iets doe, dan wil ik er ook echt voor gaan. Een beetje naïviteit hoort daar dan ook bij. Ik dacht namelijk dat ik dit er gewoon ook nog wel even bij zou nemen. Maar niets is minder waar. Zelfs na de 2,5 weken was het al een uitdaging om goed bij mezelf te blijven. De eerste les ging vrij vlot. Tijdens de tweede sessie moest ik een test ondergaan om de spierkracht te meten. Nog meer euforie want ik kwam uit op een goeie 85%. Dus had ik er nog meer zin in om er kei hard voor te gaan. Na deze test moest ik mijn spieren nog even losfietsen en was de sessie van de eerste vrijdag al snel voorbij. Daar kon ik dus nog niet echt iets over zeggen. Omdat mijn hartslag vrij laag blijft werd in de volgende sessies de intensiteit al snel wat opgedreven. Het fietsen, de loopband, crosstrainer, armergometrie, roeien gevolgd met 20min gymnastiek en een relaxatie oefening, ik deed het allemaal mee. Maar tegen het moment dat ik met de bus en trein ook nog eens thuis was, voelde ik al snel dat het minder ging. Tegen de avond was ik zo ziek dat ik 's nachts zelfs niet kon slapen van uitputting. Mijn lichaam recupereert en verteert al dat zeer moeilijk. Zelfs de dag erna, de rustdag tussen de sessies had ik nodig om weer op mijn positieven te komen. Om dan de ochtend erna om 8u30 weer op de trein richting Leuven te zitten. Het moeilijkste moment was de confrontatie. Het moeten en durven vertellen dat het thuis zo moeilijk was. Want dat is zoals altijd; hetgeen er niet gezien wordt.
Niet te vergeten dat ik ook nog mama ben van 2 energierijke meiden en vrouw van een zelfstandige tuinaannemer die deze dagen de klok rond werkt. Het huishouden blijft natuurlijk ook doordraaien. Om nog te zwijgen over de chaos en het vele werk in mijn bloementuin, waar ik nood aan heb om te vertoeven. Zelfs dat was deze week telkens in tranen met het besef dat er niks van werkjes inzat.
Ondertussen heb ik wel begrip gekregen en is de boodschap goed aangekomen dat mijn schema moest aangepast worden. Mijn situatie is natuurlijk niet te vergelijken met de ouderen die een hartinfarct of overbrugging moesten ondergaan. Dus ook daar was even wat aandacht voor nodig. Dat was zowat mijn verslagje dat ik woensdag uitschreef, ervan uitgaande dat het vanaf nu alleen nog maar in stijgende lijn zou gaan. Helaas.
Gisteren op uitstap, vandaag een wrak. Zo gaat dat altijd. Natuurlijk was dat niet slim. Na de cardio sessie van woensdag die weer intenser werd, een babbel bij de sociaal werkster van de dienst (die vind dat ik een boek moet schrijven) en een afspraak bij de tandarts kreeg ik niet de kans om het rustig aan te doen. Om dan op mijn rustdag om 7u26 alweer aan de trein te staan was niet mijn beste idee. (meer over dat geweldig tripje lees je via deze link)
Vanmorgen werd ik wakker met vreselijke hoofdpijn en zo misselijk dat ik amper een glaasje water kon binnenhouden. Dàt is wat ik altijd moet uitzweten. Mijn lijf dat werkelijk ziek is en pijn doet omdat het niet gerecupereerd geraakt.
Na een huilbui, even kei boos zijn op mijn lijf nam ik een ontspannende douche, gooide ik een paar pijnstillers en wat gember naar binnen en besliste ik toch om naar Leuven te pendelen. Het was afwegen en raden naar hoe het zou uitdraaien. Ofwel zou ik me er gewoon doorwerken en het uitzweten of zou ik kei hard crashen. Het werd uiteindelijk iets tussen de twee in.
Dat er opgemerkt werd dat ik er niet al te best uitzag, vertelt op zich al genoeg. Er werd al snel beslist om de intensiteit terug te verlagen. Al was het maar om vandaag door te geraken. Maar na enkele minuten fietsen ging mijn hartslag veel te hoog zonder nog maar aan zware inspanning te denken. Na nog wat minder weerstand bleek zelf dat niet te helpen en moest ik verder doen op het ritme van mijn hartslag. Na mijn sessie (2x 7 min) op de loopband voelde ik me zo leeg, uitgeput boos en vol frustratie. Al snel volgden er dan ook weer tranen. Gelukkig wist ik mezelf snel weer op te peppen en probeerden we nog een oefening. Bij het volgende piekte mijn hartslag nog een pak hoger en werd het een reeksje vroeger gestopt. De kiné wou mijn hartslag van dichtbij opvolgen en deed de roeioefening mee om me nog die extra boost te geven. Mijn hartslag piekte daar op 150 en ik voelde dat het begon over te slaan. In rust is mijn pols door de medicatie 67 en bij inspanning zit ik rond de 96. De medicatie dient om de pieken eraf te houden en mijn hartslag naar beneden te halen. Anders kan het, door de hartziekte lqts, in een fractie van een seconde veranderen in een levensbedreigende hartritmestoornis en dan moet mijn defibrillator ingrijpen. Dat zou zowat het ergste zijn dat er nu kan gebeuren. Gelukkig zakte het snel maar na een tweede sessie en manuele telling ter controle besliste de kiné dat het genoeg geweest was. Volgende week moet ik al zeker aan de monitor om alles van dichterbij op te volgen.
Hoe heftig het ook was, toch ben ik opgelucht dat ik al mijn moed en energie bij elkaar wist te rapen om naar de revalidatie te gaan. Op deze manier is nu ook echt duidelijk vastgesteld dat het letterlijk afzien ook op mijn hartslag te lezen valt.
Want ik wil geen aansteller zijn maar laten zien dat ik alles in de strijd gooi om me beter te willen voelen.
Het is best moeilijk om er niet tegen te vechten en boos te zijn op dat lichaam. Het heeft geen zin om te veel te willen. Ook dit vraagt tijd en acceptatie. Het doel is nu nog duidelijker bijgesteld om mijn conditie op punt te krijgen en om mijn comfortzone iets uit te breiden. Laat ons hopen dat ik na de volgende fietstest na 6 weken toch al wat vooruitgang boek.
Ondanks alles ga ik nog steeds met heel veel moed elke keer naar de sessie. Ook al is het lichamelijk zwaar; ik haal er wel voldoening uit. Nu is het vooral proberen om vandaag en het weekend wat extra rust te nemen en goed naar mijn lichaam te luisteren.
Na de fietstest schreef ik een blogje met heel erg veel enthousiasme. Als ik iets doe, dan wil ik er ook echt voor gaan. Een beetje naïviteit hoort daar dan ook bij. Ik dacht namelijk dat ik dit er gewoon ook nog wel even bij zou nemen. Maar niets is minder waar. Zelfs na de 2,5 weken was het al een uitdaging om goed bij mezelf te blijven. De eerste les ging vrij vlot. Tijdens de tweede sessie moest ik een test ondergaan om de spierkracht te meten. Nog meer euforie want ik kwam uit op een goeie 85%. Dus had ik er nog meer zin in om er kei hard voor te gaan. Na deze test moest ik mijn spieren nog even losfietsen en was de sessie van de eerste vrijdag al snel voorbij. Daar kon ik dus nog niet echt iets over zeggen. Omdat mijn hartslag vrij laag blijft werd in de volgende sessies de intensiteit al snel wat opgedreven. Het fietsen, de loopband, crosstrainer, armergometrie, roeien gevolgd met 20min gymnastiek en een relaxatie oefening, ik deed het allemaal mee. Maar tegen het moment dat ik met de bus en trein ook nog eens thuis was, voelde ik al snel dat het minder ging. Tegen de avond was ik zo ziek dat ik 's nachts zelfs niet kon slapen van uitputting. Mijn lichaam recupereert en verteert al dat zeer moeilijk. Zelfs de dag erna, de rustdag tussen de sessies had ik nodig om weer op mijn positieven te komen. Om dan de ochtend erna om 8u30 weer op de trein richting Leuven te zitten. Het moeilijkste moment was de confrontatie. Het moeten en durven vertellen dat het thuis zo moeilijk was. Want dat is zoals altijd; hetgeen er niet gezien wordt.
Niet te vergeten dat ik ook nog mama ben van 2 energierijke meiden en vrouw van een zelfstandige tuinaannemer die deze dagen de klok rond werkt. Het huishouden blijft natuurlijk ook doordraaien. Om nog te zwijgen over de chaos en het vele werk in mijn bloementuin, waar ik nood aan heb om te vertoeven. Zelfs dat was deze week telkens in tranen met het besef dat er niks van werkjes inzat.
Ondertussen heb ik wel begrip gekregen en is de boodschap goed aangekomen dat mijn schema moest aangepast worden. Mijn situatie is natuurlijk niet te vergelijken met de ouderen die een hartinfarct of overbrugging moesten ondergaan. Dus ook daar was even wat aandacht voor nodig. Dat was zowat mijn verslagje dat ik woensdag uitschreef, ervan uitgaande dat het vanaf nu alleen nog maar in stijgende lijn zou gaan. Helaas.
Gisteren op uitstap, vandaag een wrak. Zo gaat dat altijd. Natuurlijk was dat niet slim. Na de cardio sessie van woensdag die weer intenser werd, een babbel bij de sociaal werkster van de dienst (die vind dat ik een boek moet schrijven) en een afspraak bij de tandarts kreeg ik niet de kans om het rustig aan te doen. Om dan op mijn rustdag om 7u26 alweer aan de trein te staan was niet mijn beste idee. (meer over dat geweldig tripje lees je via deze link)
Vanmorgen werd ik wakker met vreselijke hoofdpijn en zo misselijk dat ik amper een glaasje water kon binnenhouden. Dàt is wat ik altijd moet uitzweten. Mijn lijf dat werkelijk ziek is en pijn doet omdat het niet gerecupereerd geraakt.
Na een huilbui, even kei boos zijn op mijn lijf nam ik een ontspannende douche, gooide ik een paar pijnstillers en wat gember naar binnen en besliste ik toch om naar Leuven te pendelen. Het was afwegen en raden naar hoe het zou uitdraaien. Ofwel zou ik me er gewoon doorwerken en het uitzweten of zou ik kei hard crashen. Het werd uiteindelijk iets tussen de twee in.
Dat er opgemerkt werd dat ik er niet al te best uitzag, vertelt op zich al genoeg. Er werd al snel beslist om de intensiteit terug te verlagen. Al was het maar om vandaag door te geraken. Maar na enkele minuten fietsen ging mijn hartslag veel te hoog zonder nog maar aan zware inspanning te denken. Na nog wat minder weerstand bleek zelf dat niet te helpen en moest ik verder doen op het ritme van mijn hartslag. Na mijn sessie (2x 7 min) op de loopband voelde ik me zo leeg, uitgeput boos en vol frustratie. Al snel volgden er dan ook weer tranen. Gelukkig wist ik mezelf snel weer op te peppen en probeerden we nog een oefening. Bij het volgende piekte mijn hartslag nog een pak hoger en werd het een reeksje vroeger gestopt. De kiné wou mijn hartslag van dichtbij opvolgen en deed de roeioefening mee om me nog die extra boost te geven. Mijn hartslag piekte daar op 150 en ik voelde dat het begon over te slaan. In rust is mijn pols door de medicatie 67 en bij inspanning zit ik rond de 96. De medicatie dient om de pieken eraf te houden en mijn hartslag naar beneden te halen. Anders kan het, door de hartziekte lqts, in een fractie van een seconde veranderen in een levensbedreigende hartritmestoornis en dan moet mijn defibrillator ingrijpen. Dat zou zowat het ergste zijn dat er nu kan gebeuren. Gelukkig zakte het snel maar na een tweede sessie en manuele telling ter controle besliste de kiné dat het genoeg geweest was. Volgende week moet ik al zeker aan de monitor om alles van dichterbij op te volgen.
Hoe heftig het ook was, toch ben ik opgelucht dat ik al mijn moed en energie bij elkaar wist te rapen om naar de revalidatie te gaan. Op deze manier is nu ook echt duidelijk vastgesteld dat het letterlijk afzien ook op mijn hartslag te lezen valt.
Want ik wil geen aansteller zijn maar laten zien dat ik alles in de strijd gooi om me beter te willen voelen.
Het is best moeilijk om er niet tegen te vechten en boos te zijn op dat lichaam. Het heeft geen zin om te veel te willen. Ook dit vraagt tijd en acceptatie. Het doel is nu nog duidelijker bijgesteld om mijn conditie op punt te krijgen en om mijn comfortzone iets uit te breiden. Laat ons hopen dat ik na de volgende fietstest na 6 weken toch al wat vooruitgang boek.
Ondanks alles ga ik nog steeds met heel veel moed elke keer naar de sessie. Ook al is het lichamelijk zwaar; ik haal er wel voldoening uit. Nu is het vooral proberen om vandaag en het weekend wat extra rust te nemen en goed naar mijn lichaam te luisteren.
