Daarin vertelt Tine -mijn superheld- hoe ze voor mijn leven heeft gevochten. Hoe ze 45 minuten heeft gestreden en hoe vastberaden ze was en de reanimatie niet uit handen wou geven. Ze heeft achteraf zelfs felicitaties in ontvangst mogen nemen voor haar perfecte reanimatie! Dat hebben de artsen achteraf gezien bij het uitlezen van de externe defibrillator die ze bij me aangesloten hadden om me electroshocks toe te dienen. Het is echt dankzij haar dat ik hier nog zit, en vooral ook in welke staat. Er zijn geen woorden genoeg om haar te bedanken, dus deze erkenning heeft ze dubbel en dik verdiend! Zelfs na acht jaar, want het is nog steeds even betekenisvol, voor mezelf en iedereen van mijn gezin en familie. Zo blij dat ik haar beter heb leren kennen de afgelopen jaren en dat ze een schone hartsvriendin is.
Deze zijn 5 dagen voor het geplande afscheid van mijn mama gemaakt. Ook al heb ik er meer dan eens over nagedacht om het te annuleren, deze moesten we gewoon doen. Voor ons, als herinnering. Maar ook voor mijn mama. Ze heeft me 's avonds en de dagen erna vaak gevraagd om nog eens alles te vertellen hoe onze dag was verlopen en wat Tine allemaal had verteld. Van haar moest ik genieten van deze dag, en dat hebben we ook echt gedaan. Ik denk dat ik nog nooit zo een spontane en plezante fotoshoot heb gehad. Misschien wel omdat ik wist dat onze hartjes kei hard zouden stralen, en dat dat gewoon op de foto's zou te zien zijn. Dus bij deze; lieve mama, je zou ontzettend fier geweest zijn en iedereen hebben afgebeld om te zeggen dat we in Libelle staan. Vandaar dat ik het in jouw plaats doe, hier, op mijn blogje. Nog een dikke dankjewel aan Lien Lammar en iedereen die er aan heeft meegewerkt om ons verhaal te willen delen. Aan iedereen die Tine tegenkomt of haar herkent (in Haacht en omstreken of in Imelda waar ze werkt) zeg haar maar dat ze een wonderwijfje is!