Even weg met ons gezin, daar waren we zo erg aan toe! Ik boekte een weekendje Texel en probeerde dat voor onze meiden toch nog geheim te houden. Maar dat was ik dus vergeten toen ik er begon over te vertellen. Iets té enthousiast dus. Het is best spannend geweest want 2 dagen voor ons vertrek voelde ik me weer opnieuw heel slecht en moest ik een RX van mijn longen laten maken. Alweer een longontsteking. Het weekendje verplaatsen lukte niet meer en omdat de zeelucht me altijd enorm veel deugd doet, vertrokken we toch. Maar laten we eerlijk zijn. Het is een hele rit en ik ben een enorme stresskip in de auto. Gelukkig waren we nog net op tijd voor de laatste veerboot in Den Helder. Bij de receptie van Roompot hadden ze op ons zitten wachten; want ondertussen was het al voorbij 22u. 
Sien is altijd een vroege vogel, ook nu dus. Omdat ik niet in de bungalow wou blijven zitten trokken we er een gans weekend op uit.
​Op zaterdag ochtend kwamen we hier uit en we waren allemaal op slag verkocht. Het was echt koud en enorm veel wind. Maar het voelde allemaal zo zalig aan. We hadden het gevoel dat we hier helemaal alleen waren. Het eerste wat ik zei was dat het toch fantastisch zou zijn als ik hier een regenboog zou krijgen. De foto's vertellen voldoende! Kijk maar even mee!

Suki is even zot van het zeetje en het gevoel van eens lekker uit te waaien. Maar als ons Lieze haar telefoon boven haalt, dan steekt ze gewoon haar tong uit!

Deze ballon vonden we in de duinen. Het ging echt recht naar mijn hart! <3

Even later volgde dit. Ah ja, met tranen enal! #overtherainbow 

Eten, slapen, rusten en opwarmen deden we in een chalet op Kustpark Texel van Roompot. Spotgoedkoop geboekt via VakantieVeilingen. Maar wel met alles wat we nodig hebben. Netjes ingericht, zeer proper en best gezellig voor de compacte ruimte. Het is ook fijn dat we Suki hier kunnen meenemen. Alleen jammer dat we dan moeten bijbetalen voor de verplichte kuis. Al begrijp ik dat best wel. De foto's zijn die van het moment van ons vertrek. We proberen het hoe dan ook altijd netjes achter te laten. 

Als je naar Texel komt staat een bezoekje aan de vuurtoren hoog genoteerd. We hadden dan ook nog eens geluk met het weer. Stralend blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Mijn lijfje kon de 8 verdiepingen en de 153 treden niet aan, dus bleef ik met Suki beneden wachten. Lieze kreeg mijn Fujifilm mee en maakte volgende geweldige beelden! Hopelijk lukt het me volgende keer wel om naar boven te gaan om dit te bewonderen. 

Enkele weetjes over de vuurtoren:
Ontwerp: Dhr. Q. Harder
​Bouwjaar: 1863-1864, herbouwd in 1948
Lichthoogte: 53 meter boven NAP
Torenhoogte: 34,7 meter
Verdiepingen: 8
Traptreden: 153
Lichtsterkte: 2,85 miljoen candela
Zichtbaarheid: tot 29 zeemijl, 54 km
Karakter: 2 schitteringen per 10 seconden

Een vreugdedansje voor dat moederhart is je kinderen zien genieten van het moment en dat op beeld kunnen vastleggen. 

We hebben intens genoten van elke minuut. Van het samenzijn, het niksen en de liefde in ons gezin. Ik heb lang getwijfeld of ik het zou aankunnen, maar ontzettend dankbaar dat we toch gekomen zijn. Tot we ook nog het bericht kregen dat mijn broer zwaargewond in het ziekenhuis lag. Op dat moment voelde het alsof we heel erg ver van huis zaten op dat (Wadden)eiland. (Ondertussen stelt hij het goed en is hij aan de beterhand.)

Het is ongeveer een 290km rijden tot aan de veerboot in Den Helder. Gezien we ook een beetje wereldvreemd zijn, was dit onze eerste keer op de boot! Wat een spannend avontuur!

Voor de Texel-liefhebbers; stuur me gerust jullie tips door. Wat moeten we zeker gezien hebben? Op welk punt heb je de mooiste zonsopkomst of -ondergang. Zijn er leuke en betaalbare logeer- of kampeerplekjes. We willen er graag alles over weten!

Nog een laatste uitstapje voor we de vakantie afsluiten en weer in de routine duiken. Ik zag onlangs op Instagram foto’s van Winterfloridylle in de plantentuin van Meise. Nog net op tijd kon ik tickets boeken voor zaterdagavond. Een enorme drukte, niet in de tuin of inkom zelf, want dat was goed georganiseerd, maar wel om een parkeerplaats te vinden.
Het was echt genieten van een prachtig spektakel van licht en muziek, mooi op elkaar afgestemd met telkens een knipoog naar de bloemen en planten.
Vooral de gigantische serre was een prachtig kleurenspel. Hier en daar de mogelijkheid om even te gaan zitten aan een vuurtje en iets te drinken om je op te warmen. Ideaal om samen met de kinderen te doen en zeker een aanrader voor volgend jaar.  De foto's spreken voor zich.​

Tijdens de wandeling naar de auto zagen we een ouder koppel die problemen hadden bij het wegrijden. Hun auto stond geparkeerd op het gras en had een serieus slijkbad veroorzaakt. Zonder hulp geraakten ze er niet uit. We wandelden voorbij en lachten even met de opmerking, “deze heeft een probleempje”. We draaiden ons om en ik stelde de vraag of we toch niet moesten gaan helpen. Steven en mijn papa liepen terug en ze besloten toch maar om deze mensen even te helpen. Want iedereen keek wel en liep maar verder. Met als resultaat een dankbaar koppel die eindelijk kon wegrijden en 2 mannen van kop tot teen met slijk. Maar content met hun goeie daad van de avond.​

Wie van planten houdt en wel eens een tuincentra of bloemenwinkel bezoekt, heeft ze vast al eens gezien. De Kokodama. Een plantje dat niet in een plastic potje zit, maar in een bol van kokosvezels. Ze zien er echt wel tof uit en gezien ik heel veel ruimte heb voor hangplanten en macramé, viel mijn oog daar al snel op. Voor deze betaal je al snel min 20€. Dat vond ik best wel prijzig omdat er meestal ook maar een klein plantje in past. Ik heb hier enorm veel stekjes staan (en een tekort aan bloempotjes), dus ging ik op zoek naar de lege Kokodama's. Helaas zijn deze niet zo gemakkelijk te vinden. Dus besloot ik maar om er zelf wat meer over op te zoeken.

De Kokodama is geinspireerd op de Kokedama, oftewel een mosbal. Een Japanse bonsai-technologie om mossen te bewerken.
Google wist me al snel te vertellen dat dat ook gemakkelijk zelf te maken is. Al is gemakkelijk snel gezegd natuurlijk. Maar zeker het proberen waard. 

Wat heb je hiervoor nodig? 

• 1 deel potgrond
• 1 deel potgrond voor bonsaiplantjes
• 1 deel water
• plantjes of stekjes
• plakjes mos
• stevig touw

Aan de slag!

1. meng de 2 soorten potgrond en het water. Kneed goed tot een bol en knijp het overtollige water eruit. Neem de bol in je handen en draai in tegenovergestelde richting. Zo breek je de bol in twee gelijke stukken. (Net zoals je een nectarine of pruim van hun steen kan draaien.)
2. Neem het stekje en verwijder zoveel mogelijk van de aarde en leg het op één helft van de bol. Plak de andere helft ertegenaan en kneed opnieuw tot een mooie bol.
3. Leg wat plakjes mos, met de mooie groene kant op tafel. In het midden leg je de bol neer en vorm je het mos rond de bol. Het is een klein beetje puzzelen, maar dat lukt vrij goed. 
4. Neem het touw erbij en draai het mos vast en zorg ervoor dat het er netjes over verdeeld is. Knoop vast.
5. Laat de bol een dagje uitlekken op een stuk hout of een bordje. Hang dan op aan een macramékoord of leg op een schoteltje.
6. Vernevel of besproei de bol dagelijks even en leg wekelijks even in een schaaltje water. Hang het best niet aan een raam in de volle zon, anders gaat het te snel uitdrogen en/of verbranden. 

Dit is écht super gemakkelijk want het was mijn eerste probeersel en ze zien er best mooi uit. Op een kwartiertje had ik deze 3 mosbollen klaar. Het is nu even bekijken en uitzoeken hoe ik ze best water geef en ze moet verzorgen. Ik had nog dunne schijfjes hout liggen, die ik als ondergrond gebruik. Deze hangen in een macraméhanger zodat ik de bol er gemakkelijk uit kan halen en water geven zonder ze te beschadigen.  

Ook eens proberen of heb je ze zelf al gemaakt? Laat het me zeker weten. Of heb je zelf nog tips, dan zijn die ook welkom.

Half december, dat zijn ook al heel wat opdrachtjes en fijne momenten verder in onze aftel(advent)kalender. Zaterdagochtend deden we iets nieuws. En deze keer voor onze lieve Suki. Ik had ons namelijk ingeschreven voor een demo 'bak gezonde koekjes voor je hond'. Suki is heel kieskeurig wat haar eten betreft, maar  op het natvoer én de brokjes met vis van Edgard & Cooper .is ze wel verzot. En op de snoepjes en koekjes natuurlijk. Die nemen we altijd mee in onze zak tijdens onze wandelingen. 

Gezien hier altijd veel gebakken wordt, waar ze alleen naar mag kijken, wou ik deze keer voor haar iets maken. 
Laura van Shiinu.be geeft deze demo's en workshops ism Edgard & Cooper. Zeker de moeite waard om eens te gaan kijken op haar website. We kregen een receptenboekje met 6 receptjes mee, waarvan ze er ons 4 heeft leren bakken. Snelle pindakaasballetjes, feestelijke bananendonuts, appel-peterseliekoekjes en gezonde Oreo's. De koekjes werden onder de deelnemers verdeeld om mee te nemen voor ieder z'n hondje thuis. Wij kregen ook nog een restje deeg mee naar huis om verder af te werken. Daar gingen we dan ook direct mee aan de slag. Met heel wat tips en weetjes over welke ingrediënten we kunnen gebruiken, geen toegevoegde suikers, kleurstoffen en bewaarmiddelen.  In sommige recepten wordt er een blikje nat voer gebruikt of dienen de brokjes als crunchy topping. Maar je kan dit ook weglaten en een blikje tonijn in de plaats gebruiken zodat je er zelf ook van kan eten. En weet je wat? Zelfgebakken, dat is het nog het allerbeste. Suki heeft geproefd en gekeurd. Nog meer van dat dus! 

Deze hartjes bakte ik thuis met het recept voor de appel(munt)peterselie koekjes. Niet te groot en ideaal om mee te nemen voor een wandelingetje en beloning met de clicker. Suki geeft al een vuistje voor een hartjeskoekje. 

Bovenaan zijn het de pindakaasballetjes en de koekjes met de pootafdrukjes (foto hieronder) is van het recept voor de donuts. Deze werden tijdens de demo gemaakt. De andere foto's zijn van thuis. ​

Zoals de vorige jaren maakte ik dit jaar ook weer een aftelkalender voor de maand december. Het is alweer de laatste maand van het jaar en dan is het weer even terugblikken naar wat dit jaar ons bracht. Als ik mijn foto's doorneem valt het me op dat ik tot eind april heel weinig goeie foto's heb. Daaruit kan je mijn staat van welzjin opmaken. 2018 eindigde met een zware periode die in mijn hoofd voor heel veel onrust zorgde. De twee pleegkindjes in ons gezin waar mijn draagkracht te klein voor bleek. Het nieuws dat we op zoek moesten naar een andere woning. Alles bij elkaar voelde ik me zo hard gefaald. Als moeder, metie, partner, vrouw en vriendin. Maar na regen kwam zonneschijn. Heel veel zonneschijn en een warme, gezellige zomer. We vonden een zaaaalige plek om te wonen, genoten van onze thuisvakantie in 'Ster en weerelt' en Suki kwam officieel bij ons wonen. En ik, ik leerde om alles weer in perspectief te zetten en te zien. Zo bracht 2019 toch echt nog enorm veel schone momenten. Ik selecteerde de tofste foto's met de leukste herinneringen en die liet ik in retroformaat afprinten.
Ik had er maar 31 nodig, maar strandde op 105 foto's. En dat was al een heel grote selectie! 
31 dagen, 31 zakjes met opdrachten en/of tijd samen. Kleine dingetjes om te delen. Om dankbaar te zijn voor dit jaar en al wat op ons pad kwam. 

Ik hoop hier tussendoor nog ergens wat tijd te vinden om over onze opdrachtjes te bloggen. En anders mag je altijd eens gaan spieken op Instagram. Daar deel ik regelmatig ons envelopje van de dag.  Ik wens jullie allen alvast een fijne laatste maand van het jaar!

Drie jaar zonder mijn liefste mama en oma voor onze meisjes. Dat is nog steeds op dagen niet weten hoe ik zonder haar moet leven. Dat is nog steeds de telefoon willen nemen om haar op te bellen. Dat is nog steeds haar geur opsnuiven aan haar sjaaltjes.
Afgelopen week was er ééntje van veel tranen, maar ook de warmte in mijn hart, troost om alle liefde die ze ons naliet.

Mijn jaarlijkse vergeet-mij-nietjes-dag had ik nog altijd niet kunnen houden. En dat zorgde voor onrust in mijn hart. Ik had het gevoel dat ik niet naar de feestdagen kon als dit niet gebeurd was. Op deze dag wil ik haar herdenken in alles wat ze ons schonk, de gezelligheid waar ze altijd voor zorgde, haar groot hart en de liefde die zo puur was. 

Donderdag kreeg ik het in mijn hoofd dat zondag een schone dag zou zijn voor ons samenzijn. Ik stuurde last-minute een uitnodiging en ging aan het plannen. 

Taartjes, verse erwtensoep met zuurdesembrood, warme melk en chocolade, marshmallows voor s'mores, … een mand vol dekentjes, heel veel kaarsjes en een schaal met knetterend vuur.

Door de gezelligheid van het moment vergat ik mijn camera maar mijn hart was 's avonds zo gevuld dat deze dag ons nog heel lang gaat bijblijven. Mooie herinneringen, tranen bij onze papa bij het weerzien van vrienden, zoveel te vertellen met een lach en een traan. Hoe iets kleins toch zo groot van betekenis kan zijn! 

En wat wij dan soms toch niet durven of kunnen uitspreken, dat doet ons Sien dan op haar manier. Ik had nog een kommetje met gedroogde salie en laurier klaar gezet voor op het vuur. Waarop zij het dan gewoon meedeelt om allemaal een kruidje te nemen, er een wens voor oma in te stoppen en het op het vuur te gooien. Zodat alle wensen samenkomen en naar de hemel en haar sterretje gaan. <3 Ik had haar daar niets van gezegd maar het was wel mijn intentie. Alleen kreeg ik het niet zo goed verwoord.

Er zijn geen woorden of foto's die de dankbaarheid en de liefde van deze dag kunnen omschrijven. Voor diegenen die er niet konden bij zijn, komen we op een winteravond zeker nog eens samen rond het vuur! 

Dank je wel mama, om ons weer samen te brengen. Dit is allemaal voor en dankzij jou! *Liefde is de erfenis van ons hart*

​De eerste vorst hebben we al gehad. Dat wil ook zeggen dat het tijd wordt om aan onze vogeltjes te denken. Naast mijn bloemen en taarten is dit iets waar ik vaak ons geknutsel of brouwsels over deel. Op een zonnige frisse herfstdag is er niks zo leuk om met de kinderen buiten aan de slag te gaan. Om daarna binnen aan het raam te genieten van het schouwspel is dubbele pret.

In de herfstvakantie was Sien ziek. Tijdens die slapeloze nachten en de aanhoudende hoestbuien heb ik haar proberen af te leiden met de vraag welke herfstknutsels ze graag wou maken. Een voederhuisje voor de vogeltjes was haar eerste idee. Ze tekende   ‘s morgens een idee uit en zocht op Pinterest naar voorbeeldjes. Dat ze dat dan niet kan loslaten is haar niet vreemd. Ze tekende zelf een plannetje van een voorbeeld en ging met haar papa op zoek naar restjes hout. Want ja, het moet dan ook uitgewerkt worden. Als het in haar hoofd zit dan ... .
Enkele houten plankjes van een oud zandbakje waren al voldoende om hier 's middags al een vogelhuisje op tafel te toveren. Zeg nu zelf, wat een schoon project?!

Sien vulde ook nog een zandbakvormpje met water en daar matcht dit roodborstje dan nog mooi mee op de foto! ;)

​Omdat ik tegenwoordig ontspanning vind in macramé (dat zie je aan het raam aan de binnenkant wel) knoopte ik een hanger voor een voederpotje.

Wat heb je hiervoor nodig?

• Macraméhanger voor plant
• Terracotta bloempotje met schoteltje
• Terracotta schoteltje dat min 2 maten groter is
• Een steenboor

Boor enkele gaatjes in het grootste schoteltje. Hierdoor kan er geen water in blijven staan. Anders gaat het gemakkelijk kapotvriezen.
In het potje zelf boor je ook enkele gaatjes waardoor het vogelvoer kan uitgepikt worden.

Stapel op elkaar, vul het potje met zaadjes en hang het geheel in de macraméhanger. Hang aan een tak of aan je raam.

Blije vogeltjes verzekerd!

In de klas knutselde Sien ook dit mini kleurrijk voederplankje. 

Vorige jaren maakten we ook al deze:

• zelf vetbollen maken (en trouwens ook mijn meest bezochte pagina van mijn blog, elk jaar opnieuw! (2011)
• smulkerstboom waarmee we een wedstrijd op vtm wonnen (2015)
• wc-rolletjes met pindakaas en zaadjes (2017)
• taart voor de vogeltjes (2018)

Voor de link naar deze blogjes kan je gewoon p de blauw gemarkeerde woorden klikken.

Hoe helpen jullie de vogeltjes de winter door? 

Tussen de donkere dagen en het ziek zijn, scheen gisteren de zon. Hoog tijd om onze schade in te halen en wat gezonde boslucht op te snuiven. Twee uurtjes genoten van dit. 

Van wie zou Sien dit hebben? Samen op speurtocht naar mooie paddenstoelen om te fotograferen. 

En dit kunnen ze ook om het beste. Een wandeling door het bos is niet geslaagd als je geen slijkspoor mee naar huis neemt. 

Gevangen in de avondzon.

Omdat het in en rond het bos erg druk was, moesten we zoeken naar een parkeerplaatsje.

Hierdoor deden we onze vaste wandeling andersom en eindigden we tegen zonsondergang waar we anders starten. Hier ontdekten we nog een stukje veld; ingezaaid met kleine zonnebloemen in combinatie met kool-, mosterd- of raapzaad. (Ik ken ze niet uit elkaar). Dat we hier net passeerden in een heerlijke gloed van de herfstige avondzon was mijn magisch momentje. 

Of ze stonden te wachten om weer verder te wandelen? Sien wou niet op de foto, maar bij het opladen zag ik toch een extra zonnebloemetje op mijn foto! <3

​Ik hoop dat ik volgend jaar hier in Tildonk ook zo een stukje veld kan creëren. Naast al mijn plannen heeft dit me ook weer op ideeën gebracht!Stel dat me al de rest niet lukt, dan is dit een zeer mooi alternatief. 

Geen kerkhofbloemen hé. Dat zei ze altijd, want daar hield ons mama niet van. 3 jaar geleden knipte ik het laatste boeket van cosmea en verbena uit mijn tuin voor haar. Haar laatste verse boeket. Ik herinner me nog als de dag van vandaag hoe blij ze daarmee was.

De geur van Cosmea doet me nog steeds aan dat moment terugdenken. Dat halfuurtje dat ik in mijn bloementuin rondliep, begin november en op zoek naar de laatste mooie bloemetjes.

​Afgelopen week katapulteerde de geur van de Cosmea me terug naar dat moment. Er waren nog zoveel mooie kleurtjes in mijn tuin. Nog zoveel vrolijkheid waar mijn hart blij van werd.
Begin deze week, kwam de eerste koude sneller dan voorspeld. De Bloemen waren omhuld in een laagje ijs. Bij het dooien was het voorbij. Al mijn mooie dahlia’s, zinnia, zonnebloemetjes en zoveel meer, alles is zwart gekleurd. Nog amper een kleurtje waar te nemen. Zaterdag gaf mijn thermometer 21 graden aan. Enkele dagen later deed de eerste vorst alles verdwijnen.

Voor ons mama, vandaag, alweer mijn laatste boeketje.

​We gaan niet vaak naar het kerkhof en daar voel ik me best schuldig om. Want dat is gewoon te confronterend. Voor ons is ze niet daar, maar nog wel steeds bij ons. Ook al blijft het gemis zo intens aanwezig, ik voel ze nog steeds. Als ik mijn ogen sluit kan ik haar hand op mijn gezicht nog voelen, haar lach nog horen en haar parfum nog ruiken.

​Ik wil niet dat november weer die donkere maand van verdriet wordt, maar een maand met mooie, kleurrijke liefdevolle herinneringen. Net als dit boeketje dat ik vorige zaterdag knipte en onze living en haar foto nog steeds opfleurt.

Een warme hartjesknuffel voor elk hartje dat vandaag iemand mist.En morgen.