Zoals ik in mijn blogje hieronder al schreef, genoten we van een zalige nazomerdag in Oostende. Ik had een enorme zware en slechte week. Dan is een dagje dat wel lukt zoveel meer waard! Mijn hart voelde zo zacht en intens gelukkig. Dankbaar voor mijn gezin, het samenzijn en even weg van alle pijn. Het heeft me zoveel deugd gedaan en weer gezorgd voor nieuwe energie.

Omdat ik nood had aan een rustig plekje én omdat er geen honden op het strand mochten in het drukke Oostende, reden we naar Oosteroever. Lieze ging daar eens op zeeklassen en sindsdien weten we er de rustige plekjes. Gratis parkeren, de auto in de buurt en in de duinen een stilteplekje voor onze kroost. 
Het was de eerste keer deze zomer dat we aan de Belgische kust waren geraakt, hoe erg is dat voor een zeekind en -moeder?! 
Want hoe gelukkig worden wij van het zeetje?!

We vonden een klein stukje waar nergens een bord stond dat Suki niet op het strand mocht, dus lieten we die twee madammen even spelen en zich uitleven. 

en dan naar huis met een natte hond en een natte kont!.

Afgelopen zaterdag organiseerde WalkieTalkie een workshop in Oostende. Op ontdekking door de stad, op zoek naar de gigantische muurschilderingen en kunstinstallaties van The Chrystal Ship. Dit onder begeleiding van Fujifilm X-fotograaf Tom Museeuw en gids Niel van Herck. Tom zorgde voor heel wat tips & tricks rond fotograferen met de X-T100 en X-T30. Deze Fujifilm camera's werden ter beschikking gesteld om ze te leren ontdekken en te fotograferen. Niel gidste ons door de stad en wist ons heel wat details te vertellen over de kunstwerken. Hoe kan je op een betere manier 3 dingen combineren dan in deze workshop?! Hier wou ik absoluut bij zijn om verschillende redenen. 

Vorige week was voor mij een enorme zware week voor mijn lijf. Tot zaterdagochtend was het afwachten of het me zou lukken. Gelukkig voelde ik me iets beter en durfde ik het proberen om toch te gaan. Lieze mocht met mij mee naar de workshop en Steven, Sien en Suki trokken in Oostende naar het park en het strand tot wij klaar waren met de workshop. We werden verwacht in het Upstairs hotel. Eerlijk gezegd had ik daar nog niet van gehoord, maar wauw, wat een toffe plek! We vonden het met dit mooi nazomerweer jammer dat er geen kamer meer vrij was, anders had ik een overnachting geboekt. Staat zeker op ons lijstje genoteerd. 

Over mijn liefde voor het fotograferen heb ik hier al heel veel geschreven. Vooral over de gemiste kansen in mijn studiejaren dan. Als er iets is waar ik echt spijt van heb in mijn leven, dan is het dat ik op mijn 17de gestopt ben met school. Na mijn humaniora wou ik kei graag fotografie gaan studeren in Mechelen. Maar ik durfde die stap niet te zetten en het is ook jammer dat mijn ouders mij die stamp onder mijn kont niet hebben gegeven. 
Het fotograferen heeft me wel geholpen in die laatste tien jaren thuis. Mijn foto's bezorgden me rust tijdens momenten van overprikkeling. Dan nam ik mijn camera en trok in de natuur in. Ik leerde het leven vanuit een ander standpunt te bekijken; namelijk dat vanuit mijn camera. Ik werd me meer bewust van de kleine dingen waar we zo snel overheen gaan, waar we anders geen oog voor hebben. Zo ontstond mijn blog en ging ik meer en meer fotograferen en durfde ik weer op pad in mijn ééntje. 

Bij fotografen die me aanspreken in hun manier van fotograferen durf ik al wel eens een workshop te volgen. Want elke tip helpt me om weer nieuwe dingen te ontdekken. Enkele jaren geleden volgde ik er ééntje bij Nicky Jacobs in samenwerking met Peter Nackaerts. Daar zat ik aan tafel met allemaal pro's en de naam van fotograaf Tom Museeuw is daar meermaals gevallen. Als je bij iemand een workshop moest gaan volgen, dan was dat bij hem. Die naam is altijd in mijn achterhoofd blijven hangen. Sinds enkele jaren is hij ook ambassadeur voor Fujifilm. Top combinatie dus!

Twee jaar geleden besloot ik om van mijn Nikon spiegelreflex camera over te stappen naar de X-serie van Fujifilm. Het heeft heel wat maanden geduurd voor ik de liefde voor mijn Fuji had gevonden. Heel veel tranen en gevloek omdat ik er geen weg mee kon. Mijn budget is zeer beperkt en als je spaargeld dan ergens naartoe gaat waarvan je vreest dat dat een verkeerde keuze is; dan doet dat heel veel pijn. Maar gaandeweg leerde ik mijn plan trekken. De kleuren van mijn foto's zijn veel mooier dan de Nikon. Ik zie aan oudere foto's onmiddellijk met welke camera ik ze genomen heb.. Want aan Photoshop en filtertjes doe ik niet mee. Ik fotografeer manueel en vanuit mijn buikgevoel. De camera is zoveel compacter en gaat altijd en overal mee. Geen cameratas, maar wel met een extra lens in een toilettas en zo in mijn handtas, rugzak of in mijn rieten mandje naar mijn bloementuin. Er gaat geen dag voorbij dat ik mijn camera niet vastgenomen heb. In mijn archief sorteer ik per jaar/maand/dag mijn foto's. De lege folders van data zijn de dagen dat ik in het ziekenhuis doorbracht. 

Ik zou echt niet meer terug willen naar de spiegelreflex. Maar het vraagt tijd en aandacht. Fotograaf Tom Museeuw vertelde ook dat hij een jaar nodig had voor de overschakeling. Want het is een hele andere manier van fotograferen, menubediening, … .
Wat ik zelf ook geweldig vind aan Fujifilm is de reeks gadgets die ze tegenwoordig op de markt hebben. Zo won ik enkele maanden geleden de Instax Share SP-3 printer. Via een app op mijn iPad laad ik mijn foto's van mijn camera op en dan print ik die op een retro vierkant fotootje. Daar moet ik zeker ook nog eens iets over schrijven, want die wordt hier zo vaak gebruikt!

Elke avond kruip ik met mijn camera en de iPad in de zetel en dan laad ik via de app enkele foto's van die dag op. Daarom ook dat ik op Instagram altijd zo laat mijn foto's post. ;)

Lieze fotografeerde met de X-T100 en maakte écht wel toffe beelden. Deze foto's heb ik gemerkt met 'Zetta'. De andere foto's maakte ik met de X-T30.

Als ik nu opnieuw de keuze voor een camera zou maken, dan zou ik zeker voor de X-T30 gaan. Hierover kreeg ik van Tom Museeuw nog heel wat tips en waarin hij nog zoveel beter is dan de X-T20 die ik nu heb. Op Instagram heeft Fujifilm België een wedstrijd lopen met weekopdrachten. De beste, leukste of origineelste foto van die week wordt gedeeld en krijgt een vermelding. De beste foto wint op het einde van het jaar een X-T30. Deze zomer werd ik weekwinnaar met een foto van mijn bloementaart. Geen idee wat de reden was; de schoon taart of de foto?! Maar 1 kans op de zoveel misschien hé. Wie niet waagt, niet wint. Het is trouwens al heel lang geleden dat ik nog iets gewonnen heb. :)

Maar hoe meer ik op Instagram ronddwaal, des te meer ik twijfel aan mijn foto's en mijn blog. Soms is het lastig om dicht bij jezelf te blijven. Ik wil gewoon graag mijn verhaal vertellen op mijn manier, vanuit mijn hart. Tegenwoordig blijk je maar mee te tellen als er veel nummertjes staan en je alles in je schoot geworpen krijgt. In mijn grote bubbel van onzekerheid is dat niet altijd motiverend. 

In mijn volgend blogje deel ik de foto's van onze namiddag aan het strand. Niets speciaals, maar wel zoveel dankbaarheid en liefde voor deze dag. Het zijn de dagen die gewoon lukken, die me dan zo blij maken. En dat was ik die dag écht intens. 

Bij deze dus ook een dikke dankjewel voor de fijne ontvangst door WalkieTalkie. Fujifilm om ons te laten kennismaken met deze X-serie. Tom Museeuw voor alle tips en raad. En Niel van Herck voor de plezante rondleiding en info over de kunstwerken. Bij ons volgend bezoek aan Oostende gaan we op zoek naar meer moois van The Chrystal Ship!

Het einde van de vakantie komt heel dichtbij. Verdorie, nog maar een week voor het school weer begint. Ik word dan altijd een beetje misselijk dat die zomervakantie dan alweer voorbij is. Na twee weken zitten we weer in heel dat schoolse ritme en ligt die vakantie precies al zo ver achter ons. Maar ik voel me ook een beetje schuldig naar mijn meisjes toe. We hadden toch heel wat plannen, maar we hebben uiteindelijk zo goed als niks gedaan. 
Amper 1 keer met de trein op uitstap naar Mechelen. Geen pretpark bezocht en zelfs de zee niet gezien. Er zijn best wel wat moeilijke dagen gepasseerd waardoor een uitstap echt niet haalbaar was voor mij. De kinderen zijn op geen enkel kampje geweest, dus even me-time of wat recuperatie zat er ook niet in. 
Wat we wél gedaan hebben is genoten van het samenzijn en dat niks moest. We hebben al 27 dagen in onze tent geslapen (die ondertussen alweer opstaat) en dat was elke dag een avontuur op zich. Deze zomer is alvast gelinkt aan de zomerse avonden met gezelschapsspelletjes, de tent en onze vlinders.

Gisteren stelde ik voor om eens vroeg op te staan om de zon te zien opkomen. Sien zag dat helemaal zitten. Gisterenochtend had ze er toch geen zin in en liet ik ze maar slapen. Maar vanmorgen was ze zelf al vroeg wakker en besloten we om de weides in te wandelen. Dat kan hier gewoon ook, om 6u, in onze pyama en ongekamde haren. We werden beloond met zowat de mooiste zonsopgang van deze zomer. De lucht kleurde aan elke kant in alle kleuren. Het begon met oranje, dan rozig terwijl de andere kant een mistbank verscheen. Aan de andere kant, werden we dan ineens ook omhuld in de mist. Het was echt fascinerend en een schoon uurtje samen in de koude ochtend.

Sien vroeg zich af of we zelf ook in de mist stonden, en of ze erin kon verdwijnen. Zodus liep ze de weide in en riep ze om de 5 meter f ik haar nog kon zien?!

Nadat de mist zo fel opkwam stelden we ons de vraag of de zon echt zo sterk kon schijnen om door de mist te breken. Om ons te gaan opwarmen wandelden we maar terug naar huis. 4 minuten na de bovenste foto zagen we deze heerlijke zonnegloed. Het antwoord was dus JAAAAAA! En toen liepen we terug om nog eens te gaan kijken.

Het zijn deze kleine momenten die het doen voor ons. En hopelijk is het dat wat ze zich binnen enkele jaren herinneren. Weet je nog mama, die keer dat we in de tent sliepen en het 's morgens zo koud was en we opstonden om de zon te zien opkomen … .
Ik koester en geniet nog van de laatste week!

De eerste week van de vakantie werd er al gezeurd om de tent op te zetten. Maar het kleine pop-up tentje (zie vorige blogjes) bleek toch niet echt te voldoen aan hun eisen. Als je kussen 's morgens helemaal nat is door de vochtigheid, is dat alles behalve aangenaam. We deden ook van beoordeling zoals in het tv-programma 'met 4 in bed'. Gelukkig kreeg het ontbijt en de activiteit wel een positieve review. Maar de accommodatie kon beter. Daar moesten we dus iets aan doen.

Wie me al even volgt, weet vast dat we elk jaar op vakantie gaan naar een kleine camping waar we een belltent (soort tipi) huren Eentje zoals deze dus! In mijn archief vind je er massa's foto's van terug onder de titels 'zomeren'. Van het eerste moment was ik op slag verliefd op deze tent en het glamping. Want het is natuurlijk iets beter slapen in een bed in uw tent. Het geeft ook een open en groot ruimtegevoel.
Enkele weken geleden begon ik op 2de hands wat zoekacties naar een tweedehands exemplaar, want deze zijn in aankoop best wel prijzig. Ik vermoed dat de meeste mensen zo content zijn van hun katoenen tent, want je vindt ze amper 2de hands te koop. Ik vond er ééntje in Nl, tegen een betaalbare prijs, maar daar moesten we wel 6 uur voor rijden. Dat was toch iets te ver want je weet ook niet of deze nog in goede staat is natuurlijk. Zeggen en zijn kan nogal een verschil opleveren. 
Uiteindelijk kwam ik op een Nederlandse website van kampeerartikelen terecht waar er een grote promo werd aangeboden nav hun 60 jaar bestaan. Na heel veel getwijfel en overleg besloten we dan toch om een nieuwe canvastent te kopen. Op zondag besteld, dinsdag geleverd! 

Ik nam onze meiden mee naar mijn bloementuin en een uur later had Steven de tent alleen uitgepakt en opgezet! Onze madammekes wisten van niks en konden hun ogen niet geloven wanneer we thuiskwamen. 

De dagen erna gingen we op zoek naar leuke spulletjes om ze gezellig in te richten. Houten appelbakken en wijnkistjes dienden als tafeltjes en kastje voor Sien haar speelgoed. Van bij opa bracht ik de matrassen van hun logeerbed mee. In de kringwinkel vond ik de roestkleurige doeken voor op de grond en oude gordijnen gebruikte ik eveneens om onder de matrassen te leggen. Een droogboeketje en een lichtjesketting op batterijen zorgen voor wat extra sfeer 's avonds.  Ik koos er bewust voor om geen nieuwe dingen te kopen om ze in te richten. Het was wat zoeken naar toffe dingetjes, maar een mens heeft overal nog wel iets liggen wat kan dienen. 

Zelfs Suki vindt het plezant op onze camping! Ze kreeg een nieuw kussen en haar plekje in de tent. Wanneer ze samen met mij vroeg opstaat, gaat ze op het matje liggen wachten wanneer ze terug bij onze meisjes mag gaan liggen. 

Sien is na zeven jaar nog steeds een moeilijke slaper. Behalve in de tent. Ze slaapt nergens zo goed en vast als hier. Ik lig dan 's morgens gewoon te genieten en te kijken naar mijn schone slaapsters! Geluksmomentjes zijn dat.

Sien stelde zelf haar spulletjes samen voor in de tent. Zelfs haar Ukelele voor de juiste sfeer kreeg een plaatsje!

Lieze en ik waagden ons aan een vlaggenlijntje om de tent wat kleur te geven. We kregen onlangs een zak met restjes stof en met nog wat samenraapsels konden we een mooie kleurenlijn samenstellen. Ik tekende, knipte en spelde, zij naaide alles aan elkaar. Ik kan nog geen knoop aannaaien, maar zij dus wel! 

We hebben natuurlijk ook een hordeur die altijd dicht blijft. Hierdoor hebben we geen last gehad van de muggen, wat we in huis wel hebben. 

Vrijdag hebben we heel hard getwijfeld maar besloten we om de tent even leeg te maken en op te bergen. Met het voorspelde onweer en de regendagen, leek het ons verstandig om voor de veiligste optie te kiezen. Zo een canvastent is daar zeker tegen bestand en mag daar niet van weten. In Frankrijk blijft die tent die we er huren 3 maand staan, en de onweders daar in de bergen zijn een pak intenser dan hier. Maar toch, het zorgde bij mij voor te veel onrust, dus koos ik voor gemoedsrust. Net voor de opruim (en de zeer donkere wolken in aantocht) maakte ik nog snel deze foto's. Vandaar dat het er nogal rommelig uitziet. Maar voor sfeer en gezelligheid krijgt het zeker een dikke voldoende! En zo snel gaat dat dus! Met de iPad maakte ik dit timelapsfilmpje.

We zijn er zeker van dat ze snel weer haar plaatsje in de tuin krijgt. Want we missen haar al! Na 10 dagen in deze tent slapen, vielen de eerste nachten in ons bed dik tegen. Vooral voor ons Sien dan, want dat slapen lukte weer voor geen meter. 

Nog enkele grappige anekdotes.
Wonen tussen de velden, dat is soms ook nog eens schrikken. Tijdens een nacht van de warmste dagen besloot de boer om z'n graan nog af te doen. Ik dacht dat hij elk moment onze tent zou binnenrijden! Het bleek uiteindelijk twee velden verder te zijn. En toch vielen we in slaap met het enorme lawaai. En Sien, die sliep er gewoon door!

Eén van de laatste nachten kwam er 's nachts nogal wind opzetten. Als er iets is wat echt in mijn systeem kruipt dan is het dat. Het maakt me enorm onrustig en zenuwachtig. Zelfs als ik binnen in huis zit heb ik er last van, dus nu in de tent al zeker. Ik maakte Lieze wakker door mijn schrik en onrust. En Suki kwam al even onrustig tussen ons zitten, alsof ze het oppikte dat we zenuwachtig waren. Uiteindelijk besloten we om naar het toilet te gaan en merkten we dat die wind amper iets voorstelde. We hadden het onszelf gewoon moeilijker gemaakt. Na de slappe lach om onze onnozelheden, vielen we dan toch in slaap en genoten we van een lange ochtend en ontbijt in bed. Want zelfs tijdens de hete dagen, was het er 's nachts en 's morgens heerlijk vertoeven! Het was ook mijn redding tijdens de warme dagen om 's nachts te kunnen slapen zodat ik toch wat kon recupereren. 
​
In mijn blogje hieronder staan nog wat sfeerfoto's en de gezelligheid er rond. Denk dan vooral aan een prachtig gekleurde zonsondergang enzo. 

Wie heeft er zin om eens te komen logeren? <3

Mijn maag geraakt al in de knoop als ik eraan denk dat juli al op z'n einde loopt. De zomervakantie is al halverwege. Kan er iemand de klok even stilzetten ajb? De weken vliegen voorbij en we willen nog zoveel doen. Sommige dagen lukt het, andere helemaal niet. De hitte van de afgelopen week zorgde ervoor dat er niet veel uitstapjes mogelijk waren. De eerste warme dag lette ik niet goed op en dat heb ik zwaar moeten bekopen. De dagen erna was het luisteren naar mijn lichaam en de tips van de cardioloog in het achterhoofd houden. Het was uitkijken naar de gezellige avonden, naar het moment dat we weer buiten konden gaan zitten en Qwirkle op tafel kwam. Wij hadden overigens geen last van de warme nachten. Samen met onze meisjes sliep ik in onze nieuwe tent. Dat was 's nachts zelfs een extra dekentje nodig hebben. Dat moet een beetje mijn redding geweest zijn afgelopen week, want dankzij de goede nachtrust kon ik wel recupereren. 

De details en foto's van de inrichting van onze belltent, deel ik graag in een volgend blogje. Anders wordt het hier een beetje te veel. Maar kort samengevat. Dit is de aanpassing van onze accommodatie van camping "Ster en weerelt" (naam door ons Sien bedacht en uitgeschreven, en ja, het is niet helemaal juist gespeld. Maar ik vond het te schattig om het te verbeteren.)
We hebben hier al 10 dagen in geslapen. Elke dag genoten van het wakker worden met de zon die opkomt, de schaduw van de bomen die je door de tent ziet. De vogeltjes horen fluiten en heerlijk buiten ontbijten. 's avonds is het uitkijken naar de prachtige zonsondergan, elke dag opnieuw een mooi kleurspel. . En het beste van al? Sien, onze moeilijke slaper; slaapt hier kei goed! Een fotoverslagje van de afgelopen tien dagen. 

Ontbijt en lunch, de ene keer al wat uitgebreider dan de andere. 

Vroege ochtenden. Suki kreeg een nieuw kussen en slaapt mee in de tent. Die ochtend stond ze samen met mij vroeg op. Daarna had ze duidelijk spijt en bleef ze voor de tent liggen wachten tot ze er weer in mocht. 

Zalige ochtendsnuitjes! 

Tijd om onze bloemen water te geven. Wat dan ontaardt in een ongelijk watergevecht. Waterpistooltjes versus de tuinslang. 

Elke avond opnieuw, maar toch ook telkens weer anders. 

Met ledlichtjes voor wat sfeerverlichting zorgen.

Zonsondergang versus opgang. 

Tijdens de warme dagen bleven we wel binnenshuis. Lieze en ik maakten een vlaggenlijntje voor in onze tent. Ik knip en speld, zij naait. 

Ontbijt op bed, dat mag ook wel eens! 

Vrijdag besloten we om de tent af te breken. Met de voorspelling van het onweer en de regendagen durfden we geen risico's nemen. Ook al weten we dat deze tent hiervoor bestand is. Maar de onrust in mijn hoofd was te groot. Van zodra het weer beter wordt, zetten we ze terug op. Want ik mis ze nu al! 

Tijdens de week moet ik alle uitstapjes met onze meisjes met de fiets of het openbaar vervoer doen. Planckendael is hier in de buurt en daarvoor kunnen we gemakkelijk de bus nemen. Of in het weekend, samen met Steven, met de auto. Tijdens de tweede week van de vakantie trokken we naar Planckendael. Dat was al even geleden, maar we wilden kei graag het zebraatje en het vernieuwde park van de apen zien.. Hoewel we al veel jaren hier naartoe komen, was het deze keer een absolute tegenvaller. Het verblijf van de Bonobo's was nog niet klaar. Dat was toch wel balen. Net als de vele werken doorheen het park. Er wordt natuurlijk hard gewerkt achter de schermen, en zulke projecten vragen tijd. Maar in het hoogseizoen vind ik dat een domper. Meerdere keren waren weggetjes afgesloten en we hadden het gevoel alleen maar rond te lopen op zoek naar een uitweg. Wanneer Sien dan ook nog kei graag naar de speeltuin wou om ons bezoek af te sluiten; bleek ook deze compleet afgebroken te zijn. Zeer teleurgesteld dus. Bij thuiskomst hoorde ik dat er kennissen die dag ook een bezoek brachten, maar zelfs als abonneehouder, toch nieuwe inkomtickets kregen. Als compensatie voor deze ongemakken. Helaas werden we daar niet over ingelicht of werd het ons niet gemeld. 

Maar gelukkig kwam de ooievaar wel langs en bracht die een zebraveulentje dat de naam Uzuri kreeg. Schattig, dat wel!

Onze andere uitstap die week was daarentegen gratis maar wel een aanrader! We trokken met de trein en de bus naar het Tivolipark in Mechelen. Met een goed gevulde picknicktas spraken we daar af met Sien haar vriendinnetje Suze, broertje Seppe en mama An. Ook zij had een overvloed aan lekkers bij! Veel Tupperwarepotjes samen en een goed gevulde tafel. 

Het Tivolipark is niet zomaar een parkje. Zoveel te beleven hier. Er is naast de speeltuin ook een bijenhal, kinderboerderij met knuffelhoek, tutjesbomen, blote voetenpad, ruilboekenkastjes, kruidentuin, speelbos en een megaschattig pannenkoekenhuisje. 

En dan heb je ook nog Kadodder. de mascotte van de kinderboerderij. Hij symboliseert de waarden die het park uitdraagt: respect en liefde voor de natuur, het milieu en het leven in al zijn facetten. Marc de Bel schreef het fantasierijk verhaal en Marijke Meersman tekende de schattige Kadodder. Door het park en het bos ga je op zoek naar dit guitige mannetje. Hij zingt zelfs een mooi verhaaltje wanneer je hem vindt. Suze had haar prentenboek bij en leerde Sien er alles over. 

Niet alleen op de kinderboerderij, maar ook in het speelbos draait alles rond Kadodder. Er valt hier heel wat te ontdekken en te leren over de dieren en de natuur. 

Na al dat gespeel was er tijd voor een ijsje voor de kinderen en een koffietje voor de mama's. 

In de namiddag is er een uurtie tijd om de diertjes te komen knuffelen. 

Zelfs de toiletdeuren zien er hier geweldig schoon uit!

Een superfijne dag samen met mijn meisjes! Zotte toeren horen daar dan ook bij!

Voor wie binnenkort het park eens zou bezoeken moet maar eens op zoek gaan naar de deur met het kijkgaatje waardoor ik toevallig deze hartjesboom zag! Benieuwd wie hem ook kan vinden! 

Wie nog leuke uitstapjes en tips heeft, mag ze me gerust delen! 

Gelukkig volgde ik hun advies (mijn voorkeur ging naar een andere foto) want ik werd als winnaar uitgekozen. En toen kwam de twijfel. Zelf meevliegen of het aan iemand van ons gezin overlaten? Zou ik het aandurven? Nemen we gans ons gezin mee of of of.
Iedereen zei me dat ik het zelf moest doen. Maar ik wist zelfs niet of ik het wel zou aandurven. 
Ik besprak het ook met mijn cardioloog om zeker te zijn dat het mocht met mijn defibrillator en hartziekte. Hij twijfelde geen seconde en zei me dat ik het moest doen! Dat het zo een unieke ervaring is waar ik ten volle moest van genieten. Dat heeft me denk ik over de schreef geholpen om te beslissen om zelf mee te vliegen, en een extra plaatsje voor Steven te boeken. Onze meiden en opa durfden het in eerste instantie ook niet aan om mee te vliegen, maar daar denken ze nu wel anders over. Zij volgden samen de vlucht mee vanop de grond en achter de volgauto. 

Na een afspraak met slecht weer, stond 21 juli opnieuw in de agenda. Deze keer waren het dus perfecte weersomstandigheden!
Wat hier volgt is dus een uitgebreid fotoverslag. Omdat het zo speciaal, zalig en schoon was. Wat een ervaring! 

De overload aan foto's heb ik proberen te verkleinen door fotocollages te maken. En hieronder staat een filmpje waarin ik de foto's en filmpjes samen in verwerkt heb. <3

We moesten richting Gent, naar Laarne, om van daaruit te vertrekken. Tot onze grote verbazing waren we daar niet alleen. De ene auto na de andere kwam het veld opgereden. Passagiers, luchtballonnen, kleine en grote manden, aanhangwagens. Een enorme bedrijvigheid. Allemaal verschillende ballonvaarders, concullega's die er samenkwamen om ieder zijn ballon op te laten. Een terrein gevuld met bedrijvigheid en een tikje zenuwen. Alles werd mooi op elkaar afgestemd wie wanneer vertrok waarbij ze bij elkaar een handje toestaken. Ik moet wel zeggen dat wij de mooiste ballon hadden! 

Steven kreeg al direct een paar handschoenen om mee te helpen. Ze stonden met twee achteraan om de ballon tegen de grond te houden. 

En dan is er het moment om zelf in te stappen en je klaar te zetten voor vertrek. Heel zachtjes gingen we de lucht in om dan een heel eind te stijgen. Wat een uitzicht boven deze mooie streek. Het was een perfecte avond met een prachtig zicht over de horizon. Het andere koppel dat in de luchtballon zat was van deze streek, en dan is het natuurlijk nog leuker om zoveel bekends vanuit de lucht te zien en te herkennen. Maar hoe dan ook is het niet weten waar je eerst moet kijken. Ik nam heel veel foto's, maar genoot ook intens van dat uurtje in de lucht. Steven vond het geweldig om een zwerm vogels van bovenaf te zien en er over te vliegen. 

Dat uurtje in de lucht was veel te snel voorbij. Het uitkijken voor een plaatsje om te landen is best wel spannend. Zo laag boven de huizen vliegen en niet weten waar we terecht zullen komen. Mijn papa en onze meiden volgden mee vanuit de auto. De filmpjes die ons Lieze maakte zijn dan ook echt kei tof!

We mochten bij een gezin in hun achtertuin landen. Ze hoopten dat hun eens zou overkomen, maar hadden niet gedacht dat het zou lukken. Super toffe ontvangst, de buren bij elkaar en samen opruimen. 

Als alles weer netjes ingeladen was, was het tijd voor de afsluiter. De bar werd opgezet met een lekker hapje en een drankje. Een babbeltje, napraten en een goodiebag als afsluiter. Grappig detail: op de rand van mijn zakje kroop Pur Natur gewijs een lieveheersbeestje. 

Een dikke dankjewel voor het team van Pur Natur om me uit te kiezen als winnaar. Als ik dit niet had gewonnen had ik het nooit aangedurfd. En wat ben ik blij dat ik zelf ook besloten heb om deze keer eens voor mezelf te kiezen!
Een applausje voor Luc de ballonvaarder en zijn team. Het was echt een ervaring om nooit meer te vergeten. Er is geen moment geweest dat ik schrik had of me onveilig voelde. Zelfs niet voor mijn hart. Het zijn stuk voor stuk zeer bekwame mensen die weten waarmee ze bezig zijn! Een absolute aanrader, zelfs al moesten we er wat verder voor rijden. 

Ik denk dat ik nog eens ga meedoen aan een wedstrijd om mijn gezin en opa deze ervaring ook eens te schenken. 

Voor ons geen vakantie naar Frankrijk dit jaar. Dus gaan wij thuis een beetje zomeren. Mijn blogje ga ik gebruiken als dagboekje, omdat ik hier zelf zo graag kom terugkijken naar wat we wanneer gedaan hebben. Week 1 van de vakantie was alvast plezant! We moeten niet jaloers zijn op al die mooie vakantiefoto's die ons om de oren gesmeten worden. Het is van je rijk voelen met waarmee je omringd wordt en wat je er zelf van maakt. 

02 juli. Fietstochtje naar Leuven langs de vaart, met in onze fietstas een picknickske. Het plan was om naar de ijsjesboot te fietsen, maar die was gesloten. Het werd dan maar een cornettoke onderweg.

Sien wou graag haar Frankrijk bij ons organiseren. Een heel uitgebreid plan met alles erop en eraan. Dus werd de kleine tent voor de meiden opgezet en sliepen ze enkele nachten onder een schone zonsondergang. 's avonds speelden we samen tot het te donker was gezelschapsspelletjes. 

We doen aan puntentelling zoals in 'Met 4 in bed'. De accommodatie (tent) viel wat tegen, maar het ontbijt kreeg best veel punten. Scoren dat ik doe!

In plaats van de smartphone deden we aan oldschool macramé met een boek uit de bib. Marshmallows aan de vuurschaal en fruittaart tijdens een spelletje 'Raad je plaatje'. Wie kent dat trouwens nog?

Sinds we hier wonen heb ik Instagram al volgesmeten met foto's van de mooie zonsondergang. Elke zonnige dag opnieuw en telkens weer anders.

Na een nachtje in de tent starten we onze dag met een momentje ochtendyoga. Of was het lachyoga? 

Sommige dagen wanen we ons echt in Frankrijk. Tussen het geronk van de tractoren en de boeren die tot laat hun velden maaien.

Als Sien overloopt van energie nemen we 's avonds nog de fiets voor een tochtje langs de vaart. De ganse weg naast een containerschip fietsen was voor haar het hoogtepunt van de dag. 

Ik vind het zalig om vroeg op te staan. Hier was ik al op 5u wakker en zag ik de zon opkomen tussen de velden. Met een tasje koffie in de hand en Suki aan mijn voeten genoot ik van de stilte. Maar Suki, die dacht daar anders over. 

Op deze ochtenden is er tijd en ruimte genoeg om eens iets extra op de ontbijttafel te toveren. 

Tussen de zonsopgang en ondergang is het gewoon genieten. Soms eens niksen. Of zeuren en ruziën, opruimen en poetsen. Dat hoort er ook allemaal bij. Maar wel telkens afsluiten met een mooi momentje samen. <3

Wonen jullie in een regio waar vaak luchtballonnen te spotten zijn? In onze kinderjaren zagen we er regelmatig over ons huis in Baal vliegen. Dan sprongen we op onze fiets om te gaan zoeken waar hij geland was. Want dat was echt altijd toch een avontuur. Sinds de vliegroutes in Zaventem aangepast werden, zien we er geen meer. Ook in Tildonk, waar we nu wonen, mogen er geen luchtballonnen meer in het luchtruim passeren. 
Sinds ik zo graag fotografeer stond dit op mijn lijstje. Niet het vliegen zelf, maar het fotograferen ervan. Ik heb er heel lang van gedroomd om het eens van dichtbij te mogen fotograferen. Liefst op een zeer vroege zomerochtend, bij zonsopgang of met een schone zonsondergang. Ik moet bekennen dat ik wel eens een mailtje heb gestuurd om te vragen of ik eens mee mocht. Maar helaas nooit enige reactie gekregen. 

Vorige maand kreeg vriendin Agnes een ballonvlucht van haar zoon als verjaardagscadeau. Met Step In Balloons zouden ze samen de lucht ingaan. Dat was dus twee vliegen in 1 klap. Ik kon heel dat gebeuren eens fotograferen en zij kreeg een herinnering aan een supergezellige avond en ervaring. Gelukkig mocht ik ook mee. ;) Bij het klaarmaken van de ballon werd ik zenuwachtiger dan hun vermoed ik. Maar met de professionaliteit van de ballonvaarder en zijn team, stelde me dat toch gerust. De routine, hoe ze op elkaar ingespeeld zijn, het was echt tof om dat van dichtbij eens mee te maken. 

En dan gaat het opeens snel vooruit en zijn ze de lucht in. Na de opruim mocht ik mee in de volgwagen van Step in. Spannend om de ballon te kunnen volgen, want met alle wegenwerken is dat niet altijd even evident hoor. Natuurlijk willen ze er graag bij zijn wanneer de ballonvaarder zijn landing inzet; maar blijkbaar is dat niet altijd haalbaar. Een paar stopjes onderweg en snel uit de auto springen voor een foto te maken en dan weer verder. 

Van een zachte landing gesproken! 

Samen de ballon inpakken, napraten en nog klinken met een glaasje cava! Daarna kregen we opnieuw een lift naar Herselt. Wat een ervaring! Iedereen had duidelijk genoten van deze zalige vlucht! De volgende keer wil ik het toch graag eens vanuit de luchtballon fotograferen. :) Wie van jullie vloog wel al eens mee? 

Dit was onze Rock Werchter. Een fotoverslagje dat zeker in mijn blogarchief moet. Een jaar om niet snel te vergeten want het was op zaterdag echt bloedheet op de wei.

Een uurtje voordat de deuren opengingen en de stroom aan festivalgangers kon beginnen. 

Onze Muzetoog en mijn jobke. Pintjes aan de sneltap.

Dit is zondag middag, bloedheet en ik heb geen idee hoe mensen het er zelfs maar een uur in die felle zon kunnen volhouden. Wij stonden gelukkig wel in de schaduw en achteraan onze toog stond er een ton met fris water, om er af en toe onze voetjes eens in te steken om te kunnen afkoelen. Ik heb nog nooit zoveel liters water op 1 dag gedronken. 

Voor mij is twee dagen helpen echt de limiet, zelfs met telkens een rustdag tussen. Maar deze twee, die doen de 4 dagen en pikken daarna ook nog de optredens mee. 

In mijn dagboekje van de vorige jaren staat steeds hetzelfde. Enerzijds de teleurstelling dat ik om 21u alweer thuis was omdat mijn lijfje niet meer verder kon. Maar ook de dankbaarheid, dat ik het toch enkele uurtjes heb kunnen volhouden en daar dan ook intens van genoten heb. Sinds onze verhuis wonen we nu vlak aan de crew parking, dus ben ik op enkele minuutjes fietsen thuis. En daar werd ik nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Voor mij de perfecte afsluiter!