Een jaar in de Kapelleweg, dat is ondertussen al uit ervaring weten dat we in de tofste straat wonen. Plezante buren, die telkens voor elkaar klaarstaan en waar iedereen een beetje voor iedereen zorgt. Dat is met een buren-WhatsApp-groep waarin er, in deze Corona weken, gevraagd wordt wie er iets van de winkel nodig heeft, of er een bestelling van de bakker moet doorgegeven worden, of wie asperges van bij de boer wil. Of zoals in mijn geval, hulp inroepen als onze pony's ontsnapt zijn. Waarbij iedereen zijn thuiswerk even onderbreekt en op 13 minuten onze 4 pony's terug in de wei zitten. 
Dat is dikke chance hebben om op zo een plek terecht te komen. Maar dat is nog niet alles, want onze straat blijkt ook nog de mooiste te zijn! Na de werkzaamheden vorig jaar werden de bermen door de bewoners ingezaaid met wilde bloemen. Sien en ik maakten in maart nog zaadbommetjes die we na het drogen ook in de bermen gooiden. Ik ging vanmorgen toch eens met mijn camera door onze straat. Als bloemenmeisje ook nog eens de kleurrijkste straat hebben in een bloemendorp, dat kan geen toeval meer zijn. Wist je dat Tildonk in 1976 verkozen werd tot bloemendorp? Sindsdien organiseert Landelijke Gilde nog jaarlijks een wedstrijd voor de mooiste voortuin. 

Bij deze ook een oproep naar onze gemeente om de bermen in onze straat niet te maaien. Het is niet alleen kleurrijk en fleurig, maar het gonst er ook van de hommeltjes, de bijen, lieveheersbeestjes, krekels, vlinders en nog veel meer beestjes die we zelfs zo niet opmerken. Buurgemeenten werken ook al met een aangepast maaibeheer, dus we hopen dat we ons gemeentebestuur ook kunnen overtuigen om onze straat, en liefst nog vele andere straten niet te maaien deze lente. Zo krijgen de bloemen ook de kans om zich uit te zaaien zodat het nog een mooier bloemenfestijn wordt en de insecten meer kansen krijgen. Naar ons gevoel wordt er ook nog trager gereden, en wordt er uitgekeken om de bermen niet kapot te rijden. Voor de fietsers en wandelaars is het alvast geen storend element. Alleen maar voordelen dus! Onze gemeente Haacht tekende ook de charter tot bijvriendelijke gemeente en engageert zich ook tot het opstellen van een concreet lokaal actieplan voor bijen. Op dit moment onze berm maaien zou helemaal ingaan tegen hun actieplan en voornemen.

Ik ben erg benieuwd hoe het in jullie gemeente gaat? Hebben jullie ook zo een kleurrijke en fleurige straat? Ik word er alvast vrolijk van om dit te zien. En hopelijk komen er snel wat regennachtjes aan zodat mijn bloementuin tussen de velden ook voor wat kleur kan zorgen! :)

Donderdagavond, met het uitzicht op een mooie zonsondergang in de velden en de geur van een versgebakken brood uit de oven. Al zeven -of zijn het er acht- weken in onze cocon. Op onze plek waar het veilig voelt.
Ik geef toe, de eerste week van de lockdown kwamen kei hard binnen. Laat me even mijn situatie schetsen. Sinds mijn eerste hartstilstand, ben ik al 11 jaar thuismama. Met de ontdekking van mijn hartziekte, de complicaties na ingrepen en plaatsing van mijn defibrillator verloopt niet alles zoals het hoort. Na een griepje blijf ik tot 2 maanden op de sukkel met luchtweginfecties en longontstekingen. Mede omdat ik niet de juiste medicatie mag nemen die nodig zou zijn. Dat ik deze zomer ook nog een ingreep zal nodig hebben voor het plaatsen van een nieuwe icd, baart me best wel zorgen. Want de zorg hieromtrent is ook wat stilgevallen. Maar ik wil niet naar een ziekenhuis voor een ingreep die ik alleen, zonder partner moet ondergaan. Geloof me gerust; als je wakker wordt uit een narcose nadat er aan je hart gewerkt werd, dan heeft dat een impact op je hele zijn!
Die eerste week sloeg de angst me enorm op mijn hart. Wat als... . Maar toch herpakte ik me, want iedereen heeft zijn verhaal en angsten. Is het niet om je eigen gezondheid, dan is het die van je naasten, de financiële zorgen, de onveilige thuissituatie, het gemis, .... . Ik vond dat we ons toch nog in een bevoorrechte situatie bevonden! Steven werkt door, als hovenier op een kasteel en komt met niemand in contact. Wij houden het hier ook veilig in onze bubbel. Ik ben in al die weken nergens geweest, alleen onze tijd buiten, wandelend of eens een fietstochtje. We zetten zelfs onze canvastent al in de tuin en genoten op een positieve manier van onze veilige thuis. Nieuwsberichten probeerde ik te negeren en me te concentreren op de schooltaken van onze meisjes. 

Net als ik heeft Lieze, onze oudste dochter ook de hartziekte geërfd. Zij moet gelukkig niet meer naar school. Maar stilaan kwamen de berichten binnen dat dat er voor Sien wel zat aan te komen. Sien, 7 jaar, tweede leerjaar, hoogsensitief, een buitenkind en een echt knuffelbeest. Ik maak me enorm veel zorgen. Om onze gezondheid én het welzijn van mijn jongste. Want hoe moet ik mijn kind op een vertrouwde manier naar school sturen? 
Er komt een berichtje van de juf met een filmpje hoe het er in de school aan toe zal gaan. Mijn hart wordt dichtgeknepen en ik hou het filmpje achter want dit durf ik haar niet laten zien. Absurde regeltjes van vakjes en gekleurde bolletjes die hun plekje op de speelplaats aanduiden. Geen schommel, glijbaan of tikkertje spelen. Elkaar niet knuffelen na het lange gemis. Geen praatronde, leeshoekje en spelletje in de klas. Want we behouden altijd 1,5 m afstand. Chapeau voor de school en de uitwerking van alle regeltjes die hun opgelegd worden! Maar theorie en praktijk is niet altijd in hetzelfde vakje te plaatsen.

De twijfel zit in mijn lijf en de tranen stromen. Sien is ondertussen enthousiast want ze mag weer naar school en denkt dat alles weer vanouds is; ook al probeer ik haar voor te bereiden dat het nu allemaal anders zal verlopen. Ondertussen lees ik verschillende berichten van ouders die hun kinderen niet naar school willen sturen, van scholen die besluiten om niet te starten, ... Maar tegelijkertijd komt er nog een laatste bericht van de directie dat kinderen aanwezig moeten zijn indien ze gezond zijn. Dat schoolweigeraars naar het CLB zullen worden doorgestuurd. Sien voelt dat er iets speelt en vraagt me naar het filmpje. Dat ze haar vast tot bij de buren hebben horen huilen omdat ze zo echt niet naar school wil! Mijn twijfel sloopt nog harder binnen want dit klopt echt niet met mijn moedergevoel. Niet voor haar welzijn en niet voor onze gezondheid.

Dus contacteer ik onze huisarts om raad en advies. Zij deelt me mee dat er gisteren overleg was met viroloog Van Ranst en een kinderarts. Kinderen dragen het virus niet over, ze zijn absoluut geen risico! We moeten van onze kinderen geen angsthaasjes maken. We moeten toch ooit eens uit onze veilige bubbel komen en dit is een goeie start voor haar. Want dit zal het nieuwe normaal worden. Voor het welzijn van onze kinderen moeten ze naar school. Ze moeten vriendjes zien en weer kunnen spelen en leren. Het voelt voor mijn huisarts niet juist om Sien een attest te geven om thuis te blijven. Want er is geen risico. Geen enkel. Net daarom was er gisteren een overleg, om bange ouders gerust te stellen. Ze probeert, maar mijn angst en ongeloof wordt alleen maar groter. Ik ben na dit gesprek nog meer in de war. Na zeven weken ben ik uit mijn lood geslagen. Waarom werden de scholen dan gesloten? Waarom mag mijn kind haar lieve opa al weken niet meer zien? Waarom al die absurde regeltjes op school? Waarom? 
Sorry, ik snap er niks meer van. En daarmee wil ik geen vinger wijzen naar onze huisarts, want zij geeft me de medische raad die ik haar gevraagd heb, en die haar is opgedragen! 

Hoe moet ik in godsnaam morgen mijn kind met een gerust hart naar school sturen? Waarom worden we verplicht om onze kinderen naar school te laten gaan terwijl anderen mogen thuisblijven? Waarom mag ik niet verder gaan met pre-teaching; wat hier zeer goed loopt dankzij de fantastische mailings en opdrachten van Sien haar juf?! Van deze krijg ik vanavond ook een mailtje met de vraag hoe we ons voelen, omdat ze Sien en onze situatie kent. Ik had het allemaal ook graag anders gezien en het schooljaar op een positieve manier willen afsluiten. Maar dit kan ik echt niet. In het welzijn van mijn gezin.

*** Net als ik dit neergeschreven heb, krijg ik een bericht van mijn cardioloog. Ook hem stuurde ik na heel lang twijfelen vanmorgen een vraag om advies en zijn mening. Als ik zijn eerste zin lees die begint met "Ik deel uw bezorgdheid..." krijgt mijn hart weer rust. 

Voor nu durf ik niet naar de toekomst te kijken. Maar dat heb ik de laatste 11 jaar al geleerd. Leef dag per dag. Zorg goed voor elkaar en jezelf. Met alle liefde en respect. We zien wel wat morgen brengt. Voor nu een mooie zonsondergang om de dag af te sluiten en morgen een nieuwe dag met nieuwe moed. 
Wij blijven nog even in onze veilige bubbel! <3

Vorige week bestelde ik bij Lotte Alissa een paastekening. Of beter gezegd een raamtekening in posterformaat en krijt(bord)stiften. 
In een enthousiaste bui stuurde ik de bestelling en betaling door. Toen ik de tekening uit de envelop haalde en open plooide zag ik dat dit echt wel een erg groot formaat is. Pas dan besefte ik dat we geen grote ramen hebben. Wel veel ramen, maar die zijn telkens in stukken verdeeld. Ik moest er echt hartelijk om lachen. We wonen hier nu bijna een jaar en toch had ik er niet bij stilgestaan. 
Maar dat maakte het net ook veel leuker om hiermee creatief aan de slag te gaan. Zowel onze meiden als ik zijn er heel wat momenten zoet mee geweest. Om te beginnen met het poetsen van de ramen. Een ideaal excuus om ze mee te laten helpen, want hoe sneller ze kunnen beginnen met tekenen, des te beter. 

Je krijgt in het pakketje ook nog een waslijst aan tips (én extra prints) mee. Het lijkt zo simpel en op zich is het dat ook. Maar toch blijft het een uitdaging en veel oefenen omdat er toch best wel een verschil zit tussen je tekening buiten en het raam langs binnen met dubbel (of drie-) glas. De grote tekening verdeelden we over de kleine raampjes 3x3. Met wat vouw- en plakwerk van de tekening lukte dat wel. Lieze moest zich af en toe wel in bochten wringen.

Deze lentetekeningen fleuren onze ramen en de ruimtes wel op!

Met de ochtendzon vinden we overal de schaduwtekeningen terug. Op de muur, het gordijn, de grond en de zetels. Elk stuk heeft op een bepaald uur een design. Sien is er ook al van overtuigd dat de paashaas heel blij gaat zijn met de mooie tekeningen.

Je mag eens raden wat ik nog het leukste van al vond?! We worden hier elke zonnige dag getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Hier is zelfs geen Photoshop filterke voor nodig. Dus zit ik hier telkens foto's te maken van deze tafereeltjes! Want, hoe schattig is dees ook?!

Deze KIEKEBOE! naast Suki haar mand tekende Sien ook. 

Ondertussen heb ik toch ook nog maar eens alle ramen langs buiten gepoetst. Want van al die washi-tape en vettige vingertjes was dat nog eens nodig. De tekeningen ogen eens zo mooi op een proper raam. 

Ondertussen droom ik er ook al van om onze serre in mijn bloementuin een mooie tekening te geven. Iets met bloemekes en vlinders. Ah ja! (hint)

Voor wie meer info wil over de paastekening van LotteAlissa, kijk dan zeker eens op haar Instagram. Je vindt er ook 'bedankt' posters en raamtekeningen terug. 
(dit is geen gesponsorde blog want alles zelf betaald, maar in deze tijden moeten we elkaar en alle creatieve zielen en kleine zelfstandigen wat extra steunen. Alsook ons enthousiasme voor toffe ontdekkingen!)

We hebben zo lang gewacht op de lente. Na de vele en lange regenweken, snakten we naar wat zon en lentegevoel. En dan was ze er ineens; net zoals het gevreesde virus. Plots lijkt iedereen vergeten hoeveel nood we hadden aan dat zonnetje. Alles draait tenslotte om het virus en de quarantaine. We moeten alle maatregelen meer dan ernstig nemen en opvolgen. Maar dat wil niet zeggen dat je niet meer in de tuin of een wandelingetje door de straten mag maken. Voor diegenen waarbij het mogelijk is, mits social distancing. 

Wij voelen en zien de lente kriebelen en dat doet zoveel deugd. Het is dezer dagen proberen om dicht bij jezelf te blijven en dankbaar te zijn. Sien is een kind dat houdt van buiten spelen en bezig zijn. Dus besloot ik deze week om met haar zaadbommetjes te maken. Hoera voor de burencommunity hier in den Hambos! Dankzij een samenaankoop en levering aan huis kon ik nog 2 zakken potgrond bestellen. Ideaal om aan de slag te gaan. Ze vond het zo leuk dat ze voor haar klas ook een filmpje wou maken en de kinderen kan aansporen om mee te doen. 

Bij deze het filmpje en wat meer uitleg hoe ze te werk gaat. 

Normaal gezien kan je rond deze periode in het gemeentehuis een zakje bloemenzaadjes ophalen. Maar gezien de sluiting van deze diensten, is er misschien wel een andere oplossing voorzien? In sommige gemeentes kan je een zakje zaadjes bestellen en wordt het in de brievenbus gedropt. Kijk dus zeker ook eens op de website van je gemeente. Bentoniet koop je ook gewoon in tuincentra of bestel je online. 

In april 2016 deelde ik al eens een blogje over onze zaadbommetjes. Bij deze nog eens de tips:

​Benodigdheden:

• ​4 eenheden klei in poedervorm of bentoniet
• 1 eenheid potgrond
• 1 eenheid zaadjes
• een plantenspuit met water
• een grote mengkom

Neem een maatbekertje of klein potje om je eenheden mee af te meten. Neem 4x klei, 1x potgrond en 1x bloemenzaadjes. Meng goed door elkaar. Benevel nu met water tot je een kneedbaar deeg krijgt. Zorg ervoor dat het niet te nat is, dat de zaadjes niet te snel gaan kiemen. Rol er nu kleine balletjes van, maak ze niet te groot zodat het goed uit elkaar kan vallen en de zaadjes de grond gaan raken. Laat de zaadbommetjes een dagje of 3 drogen op de vensterbank.

tips:

• kies voor zaadjes van vorstbestendige bloemen, zodat je niet tot mei moet wachten om je bommetjes te gooien
• drop de bommetjes niet waar er regelmatig gras gemaaid wordt
• onthou waar je ze gegooid hebt en ga binnen enkele weken eens kijken aar het resultaat
• je kan de zaadbommetjes ook in je eigen tuin gooien, laat de kinderen elk een hoekje uitkiezen

Sien haar voorstel! "Maak veel zaadbommetjes en ga ze binnenkort droppen tijdens je wandeling. Gezien het nog een hele tijd zal duren voor we weer naar school mogen, kan je af en toe eens gaan kijken of er al bloemetjes beginnen te groeien. Dan kan je binnenkort in plaats van op berenjacht; op bloementocht gaan!
De natuur, bijtjes, vlinders en alle andere insecten zullen blij zijn!"

Dankzij deze foto wonnen we ook nog de lentewedstrijd en krijgen we een pakket bloemenzaadjes opgestuurd! We kijken er heel erg naar uit. Dat ons dorp Tildonk enkele jaren geleden werd uitgeroepen tot bloemendorp; gaan we nu proberen om dat toch weer eens in de bloemetjes te zetten. Het zal geen toeval zijn dat deze bloemenmeisjes naar hier verhuisd zijn!

​Wie doet er mee? Bij interesse kan ik het wel eens bekijken of ik pakketjes kan samenstellen om zaadbommetjes te maken. Laat dan gerust een berichtje achter!

Maar natuurlijk ook nog dit! #takecare #staysafe

Over kleine gelukskes. die deze dagen zo moeilijk zijn. Voor mij hoort bakken en creatief zijn daarbij. Omdat ik al mijn focus er kan op leggen en de wereld buiten even kan vergeten. Vorige week bakte ik enkele Angel Food Cakes waardoor ik nog heel wat eidooiers over had. Dus maakte ik voor mijn wederhelft zijn favoriete ijs. 

Voor het koffiearoma gebruik ik de Espresso koffieboontjes van Java en giet ik een sterke -slow- koffie op. 
​
Op vraag, het recept 

• 300 ml slagroom
• 5 eidooiers
•  115 gr fijne kristalsuiker
• 300 ml sterke -vers gezet- espresso

Aan de slag!
Verwarm de slagroom tot aan het kookpunt en laat even afkoelen.
Klop ondertussen de eidooiers met de suiker tot er een romig en dik mengsel ontstaat. Klop de espresso en de hete slagroom erdoor. Plaats de (hittebestendige) kom boven een pan zachtkokend water.
Blijf de custard roeren tot je voelt dat het dikker wordt. Ga met de bolle kant van een lepel door het mengsel. Als er een laagje blijft hangen, dan mag je het van het vuur halen.

Laat dit mengsel volledig afkoelen en plaats in de koelkast tot de volgende dag. Giet het mengsel in een ijsmachine en laat draaien tot je een romig ijs bekomt. Zet hierna nog minstens 15 minuten in de diepvriezer. Je kan dit ijs 3 maanden bewaren.

Dit was alvast één van onze kleine gelukjes. Om op deze zonnige dagen ons eerste ijsje buiten te eten.

Op geen enkele creatie kreeg ik zoveel toffe reacties als voor mijn bijenkoninginnetje. Al heeft dat waarschijnlijk ook te maken met dat schattig meisje van me. 

Sien houdt niet van grimeren. Haar kleren moeten goed aanvoelen (je kent dat wel met hsp'tjes), dus verkleden moet iets zijn waar ze zich echt comfortabel in voelt anders doet ze er niet aan mee. En natuurlijk moest ze er ook nog (bijna 5km) mee kunnen fietsen zonder kou te lijden. Dat ik niet kan naaien hoef ik er zelfs al niet meer bij te vertellen. Op zoek gaan naar iets dat voldeed aan alle eisen bleek toch niet zo moeilijk. Want als je mama een bloementuin heeft en net gestart is met imkeren, dan komen er al eens wat ideetjes boven. 

Haar outfit bestond uit een donkere jas, gele warme sjaal, een pastelgeel rokje en truitje, zwart gestreepte t-shirt en zwarte thermische kousenbroek. Dit alles komt uit de kringwinkel en haar eigen kleerkast. In dezelfde kleur als haar sjaal vond ik in de kringwinkel een bol wol. Hiervan knipte ik lange slierten die ik in een lus draaide op haar eigen hoge staart. Als dit te lastig werd, kon ze haar 'bijenkorfje' er gewoon uithalen. Met een hooggevoelig kind is het wel extra nadenken over die prikkels die haar te veel kunnen worden.

Ik rolde een vel bijenwas op en kleurde dat met zwarte oogschaduw. Zo had ik supersnel en gemakkelijk een afdruk op haar wang. Met wat gouden highlighter werkte ik het af voor wat extra glans. 

De bijtjes knutselden we met gele en zwarte pijpragers, die we rond een potlood draaiden. De vleugeltjes zijn restjes van gordijnen. 

​Samen met de fanfare trokken de kinderen door Haacht dorp. Wat een creatieve ouders wonen er in ons dorp! Zoveel toffe outfits en ideetjes!

Omdat ze er 's avonds nog altijd zo schattig uitzag kocht ik haar om, zodat ik nog wat foto's kon maken. Haha, in ruil voor 2 Leonidas pralines kreeg ik een superschattige bijtjeskoningin voor mijn camera! Fijne vakantie en dankjewel voor de vele lieve reacties! Sien vond het alvast BIJzonder fijn!

Even weg met ons gezin, daar waren we zo erg aan toe! Ik boekte een weekendje Texel en probeerde dat voor onze meiden toch nog geheim te houden. Maar dat was ik dus vergeten toen ik er begon over te vertellen. Iets té enthousiast dus. Het is best spannend geweest want 2 dagen voor ons vertrek voelde ik me weer opnieuw heel slecht en moest ik een RX van mijn longen laten maken. Alweer een longontsteking. Het weekendje verplaatsen lukte niet meer en omdat de zeelucht me altijd enorm veel deugd doet, vertrokken we toch. Maar laten we eerlijk zijn. Het is een hele rit en ik ben een enorme stresskip in de auto. Gelukkig waren we nog net op tijd voor de laatste veerboot in Den Helder. Bij de receptie van Roompot hadden ze op ons zitten wachten; want ondertussen was het al voorbij 22u. 
Sien is altijd een vroege vogel, ook nu dus. Omdat ik niet in de bungalow wou blijven zitten trokken we er een gans weekend op uit.
​Op zaterdag ochtend kwamen we hier uit en we waren allemaal op slag verkocht. Het was echt koud en enorm veel wind. Maar het voelde allemaal zo zalig aan. We hadden het gevoel dat we hier helemaal alleen waren. Het eerste wat ik zei was dat het toch fantastisch zou zijn als ik hier een regenboog zou krijgen. De foto's vertellen voldoende! Kijk maar even mee!

Suki is even zot van het zeetje en het gevoel van eens lekker uit te waaien. Maar als ons Lieze haar telefoon boven haalt, dan steekt ze gewoon haar tong uit!

Deze ballon vonden we in de duinen. Het ging echt recht naar mijn hart! <3

Even later volgde dit. Ah ja, met tranen enal! #overtherainbow 

Eten, slapen, rusten en opwarmen deden we in een chalet op Kustpark Texel van Roompot. Spotgoedkoop geboekt via VakantieVeilingen. Maar wel met alles wat we nodig hebben. Netjes ingericht, zeer proper en best gezellig voor de compacte ruimte. Het is ook fijn dat we Suki hier kunnen meenemen. Alleen jammer dat we dan moeten bijbetalen voor de verplichte kuis. Al begrijp ik dat best wel. De foto's zijn die van het moment van ons vertrek. We proberen het hoe dan ook altijd netjes achter te laten. 

Als je naar Texel komt staat een bezoekje aan de vuurtoren hoog genoteerd. We hadden dan ook nog eens geluk met het weer. Stralend blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Mijn lijfje kon de 8 verdiepingen en de 153 treden niet aan, dus bleef ik met Suki beneden wachten. Lieze kreeg mijn Fujifilm mee en maakte volgende geweldige beelden! Hopelijk lukt het me volgende keer wel om naar boven te gaan om dit te bewonderen. 

Enkele weetjes over de vuurtoren:
Ontwerp: Dhr. Q. Harder
​Bouwjaar: 1863-1864, herbouwd in 1948
Lichthoogte: 53 meter boven NAP
Torenhoogte: 34,7 meter
Verdiepingen: 8
Traptreden: 153
Lichtsterkte: 2,85 miljoen candela
Zichtbaarheid: tot 29 zeemijl, 54 km
Karakter: 2 schitteringen per 10 seconden

Een vreugdedansje voor dat moederhart is je kinderen zien genieten van het moment en dat op beeld kunnen vastleggen. 

We hebben intens genoten van elke minuut. Van het samenzijn, het niksen en de liefde in ons gezin. Ik heb lang getwijfeld of ik het zou aankunnen, maar ontzettend dankbaar dat we toch gekomen zijn. Tot we ook nog het bericht kregen dat mijn broer zwaargewond in het ziekenhuis lag. Op dat moment voelde het alsof we heel erg ver van huis zaten op dat (Wadden)eiland. (Ondertussen stelt hij het goed en is hij aan de beterhand.)

Het is ongeveer een 290km rijden tot aan de veerboot in Den Helder. Gezien we ook een beetje wereldvreemd zijn, was dit onze eerste keer op de boot! Wat een spannend avontuur!

Voor de Texel-liefhebbers; stuur me gerust jullie tips door. Wat moeten we zeker gezien hebben? Op welk punt heb je de mooiste zonsopkomst of -ondergang. Zijn er leuke en betaalbare logeer- of kampeerplekjes. We willen er graag alles over weten!

Nog een laatste uitstapje voor we de vakantie afsluiten en weer in de routine duiken. Ik zag onlangs op Instagram foto’s van Winterfloridylle in de plantentuin van Meise. Nog net op tijd kon ik tickets boeken voor zaterdagavond. Een enorme drukte, niet in de tuin of inkom zelf, want dat was goed georganiseerd, maar wel om een parkeerplaats te vinden.
Het was echt genieten van een prachtig spektakel van licht en muziek, mooi op elkaar afgestemd met telkens een knipoog naar de bloemen en planten.
Vooral de gigantische serre was een prachtig kleurenspel. Hier en daar de mogelijkheid om even te gaan zitten aan een vuurtje en iets te drinken om je op te warmen. Ideaal om samen met de kinderen te doen en zeker een aanrader voor volgend jaar.  De foto's spreken voor zich.​

Tijdens de wandeling naar de auto zagen we een ouder koppel die problemen hadden bij het wegrijden. Hun auto stond geparkeerd op het gras en had een serieus slijkbad veroorzaakt. Zonder hulp geraakten ze er niet uit. We wandelden voorbij en lachten even met de opmerking, “deze heeft een probleempje”. We draaiden ons om en ik stelde de vraag of we toch niet moesten gaan helpen. Steven en mijn papa liepen terug en ze besloten toch maar om deze mensen even te helpen. Want iedereen keek wel en liep maar verder. Met als resultaat een dankbaar koppel die eindelijk kon wegrijden en 2 mannen van kop tot teen met slijk. Maar content met hun goeie daad van de avond.​

Wie van planten houdt en wel eens een tuincentra of bloemenwinkel bezoekt, heeft ze vast al eens gezien. De Kokodama. Een plantje dat niet in een plastic potje zit, maar in een bol van kokosvezels. Ze zien er echt wel tof uit en gezien ik heel veel ruimte heb voor hangplanten en macramé, viel mijn oog daar al snel op. Voor deze betaal je al snel min 20€. Dat vond ik best wel prijzig omdat er meestal ook maar een klein plantje in past. Ik heb hier enorm veel stekjes staan (en een tekort aan bloempotjes), dus ging ik op zoek naar de lege Kokodama's. Helaas zijn deze niet zo gemakkelijk te vinden. Dus besloot ik maar om er zelf wat meer over op te zoeken.

De Kokodama is geinspireerd op de Kokedama, oftewel een mosbal. Een Japanse bonsai-technologie om mossen te bewerken.
Google wist me al snel te vertellen dat dat ook gemakkelijk zelf te maken is. Al is gemakkelijk snel gezegd natuurlijk. Maar zeker het proberen waard. 

Wat heb je hiervoor nodig? 

• 1 deel potgrond
• 1 deel potgrond voor bonsaiplantjes
• 1 deel water
• plantjes of stekjes
• plakjes mos
• stevig touw

Aan de slag!

1. meng de 2 soorten potgrond en het water. Kneed goed tot een bol en knijp het overtollige water eruit. Neem de bol in je handen en draai in tegenovergestelde richting. Zo breek je de bol in twee gelijke stukken. (Net zoals je een nectarine of pruim van hun steen kan draaien.)
2. Neem het stekje en verwijder zoveel mogelijk van de aarde en leg het op één helft van de bol. Plak de andere helft ertegenaan en kneed opnieuw tot een mooie bol.
3. Leg wat plakjes mos, met de mooie groene kant op tafel. In het midden leg je de bol neer en vorm je het mos rond de bol. Het is een klein beetje puzzelen, maar dat lukt vrij goed. 
4. Neem het touw erbij en draai het mos vast en zorg ervoor dat het er netjes over verdeeld is. Knoop vast.
5. Laat de bol een dagje uitlekken op een stuk hout of een bordje. Hang dan op aan een macramékoord of leg op een schoteltje.
6. Vernevel of besproei de bol dagelijks even en leg wekelijks even in een schaaltje water. Hang het best niet aan een raam in de volle zon, anders gaat het te snel uitdrogen en/of verbranden. 

Dit is écht super gemakkelijk want het was mijn eerste probeersel en ze zien er best mooi uit. Op een kwartiertje had ik deze 3 mosbollen klaar. Het is nu even bekijken en uitzoeken hoe ik ze best water geef en ze moet verzorgen. Ik had nog dunne schijfjes hout liggen, die ik als ondergrond gebruik. Deze hangen in een macraméhanger zodat ik de bol er gemakkelijk uit kan halen en water geven zonder ze te beschadigen.  

Ook eens proberen of heb je ze zelf al gemaakt? Laat het me zeker weten. Of heb je zelf nog tips, dan zijn die ook welkom.