Wonen jullie in een regio waar vaak luchtballonnen te spotten zijn? In onze kinderjaren zagen we er regelmatig over ons huis in Baal vliegen. Dan sprongen we op onze fiets om te gaan zoeken waar hij geland was. Want dat was echt altijd toch een avontuur. Sinds de vliegroutes in Zaventem aangepast werden, zien we er geen meer. Ook in Tildonk, waar we nu wonen, mogen er geen luchtballonnen meer in het luchtruim passeren. 
Sinds ik zo graag fotografeer stond dit op mijn lijstje. Niet het vliegen zelf, maar het fotograferen ervan. Ik heb er heel lang van gedroomd om het eens van dichtbij te mogen fotograferen. Liefst op een zeer vroege zomerochtend, bij zonsopgang of met een schone zonsondergang. Ik moet bekennen dat ik wel eens een mailtje heb gestuurd om te vragen of ik eens mee mocht. Maar helaas nooit enige reactie gekregen. 

Vorige maand kreeg vriendin Agnes een ballonvlucht van haar zoon als verjaardagscadeau. Met Step In Balloons zouden ze samen de lucht ingaan. Dat was dus twee vliegen in 1 klap. Ik kon heel dat gebeuren eens fotograferen en zij kreeg een herinnering aan een supergezellige avond en ervaring. Gelukkig mocht ik ook mee. ;) Bij het klaarmaken van de ballon werd ik zenuwachtiger dan hun vermoed ik. Maar met de professionaliteit van de ballonvaarder en zijn team, stelde me dat toch gerust. De routine, hoe ze op elkaar ingespeeld zijn, het was echt tof om dat van dichtbij eens mee te maken. 

En dan gaat het opeens snel vooruit en zijn ze de lucht in. Na de opruim mocht ik mee in de volgwagen van Step in. Spannend om de ballon te kunnen volgen, want met alle wegenwerken is dat niet altijd even evident hoor. Natuurlijk willen ze er graag bij zijn wanneer de ballonvaarder zijn landing inzet; maar blijkbaar is dat niet altijd haalbaar. Een paar stopjes onderweg en snel uit de auto springen voor een foto te maken en dan weer verder. 

Van een zachte landing gesproken! 

Samen de ballon inpakken, napraten en nog klinken met een glaasje cava! Daarna kregen we opnieuw een lift naar Herselt. Wat een ervaring! Iedereen had duidelijk genoten van deze zalige vlucht! De volgende keer wil ik het toch graag eens vanuit de luchtballon fotograferen. :) Wie van jullie vloog wel al eens mee? 

Dit was onze Rock Werchter. Een fotoverslagje dat zeker in mijn blogarchief moet. Een jaar om niet snel te vergeten want het was op zaterdag echt bloedheet op de wei.

Een uurtje voordat de deuren opengingen en de stroom aan festivalgangers kon beginnen. 

Onze Muzetoog en mijn jobke. Pintjes aan de sneltap.

Dit is zondag middag, bloedheet en ik heb geen idee hoe mensen het er zelfs maar een uur in die felle zon kunnen volhouden. Wij stonden gelukkig wel in de schaduw en achteraan onze toog stond er een ton met fris water, om er af en toe onze voetjes eens in te steken om te kunnen afkoelen. Ik heb nog nooit zoveel liters water op 1 dag gedronken. 

Voor mij is twee dagen helpen echt de limiet, zelfs met telkens een rustdag tussen. Maar deze twee, die doen de 4 dagen en pikken daarna ook nog de optredens mee. 

In mijn dagboekje van de vorige jaren staat steeds hetzelfde. Enerzijds de teleurstelling dat ik om 21u alweer thuis was omdat mijn lijfje niet meer verder kon. Maar ook de dankbaarheid, dat ik het toch enkele uurtjes heb kunnen volhouden en daar dan ook intens van genoten heb. Sinds onze verhuis wonen we nu vlak aan de crew parking, dus ben ik op enkele minuutjes fietsen thuis. En daar werd ik nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Voor mij de perfecte afsluiter!

Het eerste leerjaar zit er voor Sien ook al op. Het was even wennen om haar plekje te vinden in alle chaos van de klas. Want als hsp'tje is het niet altijd gemakkelijk om zo overladen te worden met al die prikkels. Maar met heel wat begrip van de juf en kleine hulpmiddeltjes van ons, lukte dat toch. 
Goede resultaten en fijne commentaren doet een moederhart altijd dansen. Dat ze mooi kan schrijven (volgens de juf), hebben we dan maar via dit cadeautje bevestigd. 

Ik ben iemand dat alles graag op voorhand plant en wil weten waar ik aan toe ben. Maar mijn inspiratie is de laatste tijd nogal zoek. Ook deze keer was het last-minute dat ik nog iets moest bedenken als afscheidscadeautje. We willen graag altijd iets persoonlijks of toch iets waar we zelf aan geknutseld hebben. 
Een cadeau kopen hoeft natuurlijk niet, want het is ook hun job. Maar een attentie en uw appreciatie tonen is altijd fijn. Want een juf of meester is alles bepalend voor het schooljaar én het welzijn van je kind. Een dankjewel vind ik dan echt wel het minste. 
Veel pinterestideetjes later had ik nog steeds geen idee, tot ik het in mijn hoofd gewoon voor me zag. Woensdag fietste ik naar Blokker en kocht er deze bamboo brood/snijplankjes van Point-Virgule. Ik liet Sien de vrijheid om zelf iets voor de juf te schrijven. Wat natuurlijk al even voor een drama zorgde omdat het eerst niet volgens haar zin was. Maar het is dan voor mij ook een lesje om los te laten en haar haar plan te laten trekken, zonder aanwijzingen te geven. Na schrijven en herschrijven, een tekeningetje en haar naam was ze blij met het eindresultaat. Dit kopieerde ik via carbonpapier op het broodplankje en brandde ik met de pyrografiepen in. 

Als extraatje maakte ik een flowerhoop met gedroogde bloemetjes uit mijn tuin. Want ik geraakte niet meer over en weer met de fiets naar mijn bloementuin voor een boeketje. Gezien ik hier nog twee bananendozen heb staan met gedroogde papierbloemetjes, moest ik dat toch eens proberen. 

Alweer een mooie herinnering voor in mijn blogjesarchief. 

Ons zomerkind was vorige week jarig. Zeven zeg! En zie ze stralen! De dag begonnen we met de eerste kaartjes, cadeautjes en een ontbijt op het terras.

Ons bloemenmeisje kreeg dan ook een heerlijk zomerfeestje! 

Zeven zevenjarige meiden op de eerste zomerdag. Veel drinken, iets zoets en gezond, cadeautjes, bloemenkransjes, en natuurlijk een waterbalonnengevecht. We hingen de balonnen als een pinata aan de wasdraad; plezier verzekerd. Wanneer ze bijna stuk waren werden ze kapot geknepen. Die verfrissing konden we wel gebruiken. Ik had nog wat geknutsel met bloemen voorzien, maar daar hadden ze geen tijd voor. Gewoon spelen en genieten. Perfect dus!

Sien had geen zin in taart maar verkoos onze zelfgemaakte donuts met bloemetjes!

En 's avonds na de opruim ging het feestje gewoon door. Onder een prachtige zonsondergang mocht ze dan eindelijk haar cadeau uitpakken! Haar eerste echte muziekinstrument: een ukelele dus!

Zondag deden we dat met de familie gewoon nog eens over met een bbq'tje en deze keer wel met taart!

Na een heerlijk feestweekend was mijn energie op zondagavond wel helemaal opgebruikt. Tijdens de laatste opruim bedacht ik ineens dat er ook nog een traktatie voor school nodig was. 
Mijn inspiratie zat even hoog als mijn energie, dus ging ik slapen en stond ik maandag heel vroeg op om wafeltjes te bakken. Ter compensatie van al dat zoet, zorgde ik dan ook maar voor een verfrissend stukje watermeloen. Dat was zowat het gemakkelijkste dat ik op dat moment kon bedenken, want ik moest het ook veilig en wel op de fiets mee naar school krijgen.

Als dat geen vreugdedansje waard was zeg! Dat deed ik daarna thuis stiekem ook. Blij kind, is blije moeder hé. <3

Hier is het ondertussen aftellen naar de zomervakantie. Sien is 's avonds zo moe, huilerig en helemaal overprikkeld. Deze avond doken we samen in de wei om kamille te knippen en even tot rust te komen. Haar zin om te helpen was snel over, dus ging ze binnen haar stoeltje en d'r dagboekje halen en kwam ze er gewoon mee in de wei zitten. 

Aan Sien vragen om te poseren? Dan krijg je dit snuitje te zien, want ze vindt daar echt niks aan. Dus laat ik haar maar gewoon zelf haar bloemetjes knippen of spelen en dan doen we het op haar manier. Dat levert nog steeds de mooiste en spontane foto's op. Al heb ik natuurlijk wel geluk dat ze ook zo houdt van al mijn bloemen. En ondertussen wil ze alles weten wat we met de kamille allemaal kunnen doen na het drogen. 

Ik weet vanavond nog wat te doen! 

Een moeder-dochter weekend; hoe fijn klinkt dat?! Probeer je daar maar eens iets bij voor te stellen. Welnee, geen trip naar Parijs of weet ik veel waar. Maar een weekendje in de puurste vorm. Sarah droomde er al even van om dit op haar 'Balkende (ezels) Hoeve te organiseren. En of ze dat deed!
Ze werkte een hele planning uit en zorgde voor inspirerende workshops voor mama's en hun dochters tussen 5 en 18 jaar.
Een op en top natuur/ezel/verwen/moeder-dochter weekend.
Het thema voor dit weekend waren bloemen. Wie aan bloemen denkt, denkt dan ook wel eens aan mij.
​Net voor onze verhuis kreeg ik van Sara al de vraag of we samen iets konden doen, een ideetje voor een workshop en of ik een bloementaartje zou kunnen bakken. Ideetjes genoeg; maar toch moest ik haar het antwoord even schuldig blijven. Mijn hoofd en lijf was samen zoveel chaos, dat ik niet kon inschatten of het mogelijk zou zijn om iets te kunnen plannen. Ik wou eerst onze verhuis achter de rug hebben en weer wat rust in mijn hoofd krijgen. Pas dan kon ik ruimte maken voor meer of iets extra. Dit is de manier dat ik het voor mezelf moet leren aanpakken. Naar mijn lichaam, hart en hoofd luisteren hoe het voelt.

Vrij last-minute besloot ik toch wat energietjes te sparen om mijn bloemetjes met haar te delen. Woensdagavond vulde ik een houten bak kleine vaasjes met bloemen uit mijn tuin. Jammer genoeg was het aanbod nog vrij beperkt, om voluit te kunnen gaan. Had ik op voorhand geweten hoe groot haar ezelweide en ruimte was, had ik beter het dubbele voorzien. ;) Naar mijn gevoel verdween het een beetje in het niets omdat er zoveel ruimte was. Vrijdagochtend bakte ik 3 taarten en 18 cupcakejes die ik versierde met eetbare bloemetjes uit mijn tuin. 
Opa gaf ons een lift naar Aarschot (wat een avontuur in de auto met al die taarten en mijn papa als chauffeur ;)) en wij bleven de rest van de dag daar.

Met een voorbeeldje van pitriet als basis liet ik zien hoe ik zelf bloemenkroontjes maak. Ik doe ook maar wat en volg vooral mijn gevoel, dus hoopte dat de moeders en dochters dat ook zouden doen. En echt, wat een prachtige, originele bloemenkroontjes zag ik daar tevoorschijn komen. Tussen al dat geknutsel door  maakte ik wat sfeerfoto's en moeder-dochter portretjes om hun kroontje te showen. 

Het moment dat het echte werk voor mijn eraan kwam, begon ik het toch wel even warm te krijgen. Tijd om mijn bloementaarten op tafel te toveren. Mijn ego kreeg daar wel even een boost want ik heb nog nooit zoveel jolijt gezien van 26 vrouwen aan een tafel met mijn taarten voor hun neus. Ik hoop dat ze even hard gesmaakt hebben als hun enthousiasme! Er bleef 1 stukje vlierbloesemcake over uit Sien haar bord; dat de hond wist te bemachtigen. 

Na de taart was er ook nog een prachtig momentje samen voor een lied, intuïtief gezongen door Marieke van der Leijé, waarbij ze begeleid werd op de piano door haar partner Roger. Van het moment dat ze begon te zingen raakte ze mijn hart en als ik voor de ganse groep mag spreken; dat van iedereen erbij! Zo blij dat ik het ook gefilmd heb om het nog eens te kunnen herbeluisteren. Sien zei haar achteraf, tussen de bokes en de soep, dat ze zooooo mooi kan zingen. Ha! Haar hart had ze dus ook geraakt!

Voor 's avonds had Sara voor een ware afsluiter van hun tweede dag gepland. Syntia en haar team zorgden voor een vuurloop. Het opbouwen van de houtstapel, een wens utspreken en aansterken met witte salie, het samen aansteken van het vuur, Al dit werd gevolgd door een krachtige voorbereiding om daarna het pad met de gloeiende houtskolen te kunnen trotseren. 
Wat een energie en liefde hadden deze moeders en dochters samen opgebouwd. Elkaar aansterken en motiveren, samen zingen en aanmoedigen, tranen van geluk en dankbaarheid!

Sien vond het 's avonds toch wel jammer dat we niet konden blijven slapen. Maar misschien doen we dat een ander keertje wel eens. Meer over De Balkende Hoeve van Sara vind je via deze link of op Facebook! Ik kan hierover blijven vertellen en foto's laten zien, maar geen woorden of beelden kunnen deze ervaring weergeven. Dankjewel Sara, dat ik er bij mocht zijn met mijn bloemetjes!

En volgende week alweer een leuk afspraakje in Aarschot bij een andere bijzondere vrouw! 

In maart kreeg ik van vriendin Birgit een berichtje dat haar papa plots overleden was. Zowel haar vader als die van mij waren vorig jaar samen ziek en zo praatten we er wel eens over. We wisten zonder al te veel woorden hoeveel onze papa's voor ons betekenen. Ze vroeg me of ik een bloemenkransje wou maken voor bij het afscheid. Daar wou ik graag met heel mijn hart aan werken, ook al had ik zoiets nog nooit gemaakt. Omdat ik haar niet wou ambeteren met onnozele vragen, werkte ik zelf iets uit.

Niet alleen met bloemen, maar ook met kruiden ging ik aan de slag. Deze hebben ook altijd een extra symbolische waarde. 

• eucalyptus: In de geschiedenis werd eucalyptus gezien al seen heilige boom. Hij vertegenwoordigt de onderverdeling in onderwereld, aarde en hemel.
• rozemarijn: staat als symbool van nagedachtenis, liefde en vriendschap
  
• salie; werkt reinigend en zuiverend
  
• gele roosjes staan voor verbondenheid
  

Wat mijn bloemen voor mij betekenen, probeer ik dat vanuit mijn hart ook over te dragen aan anderen. Met heel veel liefde, in alle stilte maakte ik de kransjes met dit als eindresultaat. Ik had geen idee hoe zij het zag en wat ze voor ogen had; maar ondanks mijn onzekerheid, vertrouwde ik er wel op dat ze ze mooi en betekenisvol zou vinden. Net omdat het recht uit mijn hart kwam.

En Birgit is een ongelooflijk attente vriendin. Zij is de eerste om een kaartje te sturen bij een gebeurtenis, of gewoon zomaar. Soms maar met 1 zinnetje erop dat ze wou delen of dat haar aan mij deed denken. Post krijgen van haar is dan altijd super leuk. 
Maar deze week vond ik een pakketje op een fiets, onder de carport. Met de wegenwerken is het hier een gedoe met het afleveren van pakjes en de post. Geen idee wie dit pakje er wanneer had achtergelaten.
​Ik was helemaal ontroerd door zoveel moois in 1 doosje. De woorden op de doos, alle verschillende cadeautjes die stuk voor stuk bij mij passen en ze voor me had uitgekozen. Bij het openen van het pakketje voelde ik de liefde en het plezier die ze er had ingestoken om het samen te stellen. Wat een bijzondere vrouw, die Birgit! 

I plant roots so deeply in the people I love that I Always lose a piece of myself when they go. *Beau Taplin

Van de 577 foto’s nam Lieze er vijf waarvan deze twee prachtige beelden. Deze foto straalt echt onze liefde en connectie uit. Altijd aan mijn zijde. (En het kakzakje achter mn rug ;) )

Uitslapen aan zee, dat kan ik echt niet. Hoe moe ik ook ben. Het is het schoonste moment van de dag. In alle stilte, de zon zien opkomen, je even alleen voelen op de wereld in de grootsheid van de zee. Als je dan in Oostduinkerke logeert krijg je er ook nog een extraatje bovenop; de garnaalvissers te paard. Ik heb hier al meermaals een fotoverslagje gedeeld maar deze moeten er ook nog bij. Mijn lijf doet altijd een vreugdesprongetje als ik ze in de verte kan zien. Jammergenoeg zijn ze dan ook echt ver af en durf ik me al eens te vergissen in de afstand. Je ziet altijd hun karren op het strand staan, maar eens ze in zee zitten, weet je niet waar en wanneer ze naar het strand komen. Dat is een beetje geluk hebben dan. Er zijn vaak ook zwinnen waar je gemakkelijk doorstapt, maar bij vloed komen ze dan samen en kan je al eens voor uitdagingen komen te staan. Koud water is een trigger voor een hartritmestoornis door mijn hartziekte. Heel complex allemaal, maar daar moet ik steeds rekening mee houden. Het is dan zeker geen goed plan om tot aan mijn heupen door het koude water te lopen. .Deze keer voelde ik me niet zo veilig, dus nam ik het risico ook niet. Zelfs niet door de geulen die maar tot aan mijn knieën kwamen. Zodus maakte ik maar enkele foto's vanop afstand. Daarna had ik dus wel chance, want de vissers kwamen net uit het water, waar ik wel tot bij hen kon stappen. 
Zo schoon hoe ze zo geconcentreerd, bijna synchroon hun taken afwerken. Ik heb het al zo vaak gezien maar het blijft me fascineren. Dus foto's horen daar dan ook bij.

En deze keer was ik niet alleen op mijn vroege wandeling; want ik heb nu eindelijk een compagnon die graag met me mee gaat. Daarover vertel ik morgen in een nieuw blogje!  

Onze Paasvakantie was eerlijk gezegd geen pleziertje voor onze meiden. Het inpakken, opruimen, sorteren en de slechte dagen voor mijn lijf zorgde voor wel wat onrust. Omdat Pasen voor ons altijd iets is waar we enorm naar uitkijken. Een Paasbrunch, veel lekkers bakken, knutselen en eitjes uitblazen en noem maar op. Ik voelde me enorm schuldig dat we dit jaar écht niks hadden gedaan. In volle inpakmodus en een week voor onze verhuis; besloot ik om toch nog een weekendje naar zee te gaan. Heel wat mensen verklaarden me voor gek; maar we hadden zoveel nood aan wat rust en plezier om onze batterijtjes even goed op te laden. En waar kan je alles even vergeten en heerlijk uitwaaien? Het zeetje natuurlijk! Ik pakte het minimum aan spullen in, een hoop chocolade in de frigobox en verraste onze meiden met een weekendje weg. Het zal een driedelig fotoverslagje worden, want zondagavond stonden we weer thuis tussen de bananendozen en 577 foto's. Maar deze moet hier gewoon tussen als schone herinnering. Naar mijn gevoel zijn we die ambetante inpakweken al vergeten en is dit wat onze herinnering aan de paasvakantie overstijgt! Mijn hart vult zich nog steeds met zoveel liefde en energie als ik de foto's bekijk. 

Voor paashaas spelen en 's avonds laat chocolade aan het balkon hangen, bleek spannender dan gedacht. Ook al was het al donker en vrij laat en denk je er niet zo bij na. Maar als het appartement op de dijk gelegen is, is het schrikken als je plots nog kinderen ziet rondlopen en vreemd naar boven zie kijken. 

Als je aan zee bent moet je picknicken en waarom dan geen gekke Paasbrunch op het strand? Ik stond al vroeg pannenkoekjes te bakken, kookte een pastasalade, de meiden maakten eiersalade en ik stuurde Steven naar de bakker voor nog meer lekkers. Alles in een mandje en onderweg naar de duinen. Hadden we nog geluk met het weer ook!

Sien was echt zo aan het genieten dat ze niet door had dat er achter ons ook nog chocolade in de duinen lag. En dat begon allemaal te smmmmelten. Ze snapt er nog steeds niks van!