Maanden aftellen naar je vakantie, naar dat heerlijke moment van zomeren. Even weg van alles. Gewoon genieten van het samen zijn. De zorgen gewoon even thuislaten. En dan plots in een vingerknip is het alweer voorbij en sta je 3 dagen later alweer in het ziekenhuis op de afdeling functiemetingen cardiologie. Dit keer niet om mijn defibrillator te laten uitlezen, maar wel om mijn conditie te laten testen. Onder grote belangstelling (grapje) met kiné, cardioloog en arts in opleiding stonden ze me aan te kijken terwijl ik in mijn bh, aangesloten op de ecg, bloeddrukmeter en met een onnozel zuurstofmasker de ziel uit mijn lijf zat te fietsen. Mijn hartslag en pols, zuurstofgehalte en de hele reutemeteut werd netjes opgevolgd. Daarna mocht ik ook nog even langs bij de professor om mijn rapport te gaan bespreken. Geslaagd voor fitheid met 78% (van het gemiddelde van een vrouw van mijn leeftijd) Haha, ik heb nog nooit zo goed gescoord in mijn schoolcarrière op het vak LO. En dan nu, ondanks 8 jaar thuis sinds mijn eerste hartfalen, en volgens de adviserend geneesheer in een 'stuurloos' huishouden waarbij ik de ganse dag in mijn zetel hang; is dat toch niet zo slecht gescoord. Omdat ik niet wil blijven hangen in zelfmedelijden en mijn aanhoudende vermoeidheid, mijn pijnlijk lijf nadat ik telkens weer over mijn schreef ben gegaan; werd er mede op mijn vraag en door de reumatoloog en cardioloog beslist om te starten met cardiale revalidatie. De combinatie van mijn huishouden, mijn bloementuin, blogje, foto's, het 2 jaar durende TAZ (project activeringsbegeleiding waarbij ik niet-toeleidbaar werd verklaard; maw: nog niet klaar om weer te gaan werken), de zorg en het afscheid van mijn mama; het was kei hard balanceren om alles een beetje in goede banen te houden of gewoon al overeind te blijven.
Waarom dat dat nu pas na acht jaar ter sprake komt? Wel, geen idee. Misschien omdat ik nooit echt openlijk over mijn vermoeidheid durfde te klagen, omdat ik dacht dat dat er nu eenmaal bij hoorde. Wat voor een stuk natuurlijk ook zo is; mijn hartziekte, de lange reanimatie, ingrepen, medicatie, het speelt allemaal mee. Maar enkele maanden geleden had ik een andere cardioloog die naast me kwam zitten en vroeg hoe het écht met me ging; ondanks dat er geen interventie van mijn defibrillator was geweest. Al dat heeft ervoor gezorgd dat ik morgen start met mijn revalidatie om mijn conditie onder begeleiding weer wat beter te krijgen, om te leren waar mijn grens ligt, om weer een beetje sterker te staan in het dagelijks leven. Het wordt kei kei zwaar, maar toch kijk ik ernaar uit. 3x per week met de trein en de bus naar Gasthuisberg, om 1,5 uur te gaan werken aan mijn hart én mijn lijfje.

Stel dat ik mijn huisarts nog gelijk mag geven dat ze binnen 3 maanden nog een sportvrouw van me gaan maken. Ha! Dan hoef ik alvast niet meer jaloers te zijn op al jullie loopjes en mooie sportoutfits. De mijne ligt al klaar voor morgen. 

​Enkele weken geleden schreef ik hier een stukje over dat nieuwe projectje waar ik aan heb mogen meewerken. Dankjewel om zo massaal te lezen. Zo enthousiast dat jullie reageerden! Sinds vorige week ligt het boek SuperBUIKgevoel in de winkel mét de coverfoto die ik gemaakt heb. Ik kon het pas geloven toen ik het boek in mijn handen had! Echt, ik kan niet omschrijven hoe trots ik ben dat ik met deze geweldige madam mocht samenwerken. En vooral omdat ze zoveel vertrouwen in me heeft gesteld. Onbewust is het boek ook een héél klein stukje van mij  geworden; ook al gaat ALLE eer natuurlijk naar Anntje met haar onuitputtelijke kennis. 
​Maar wat is het leuk om alle boekenwinkels die op onze weg liggen binnen te gaan en op zoek te gaan naar hét boek. Samen met onze meiden maken we er nu al een sport van. Wie vindt het eerste het boek! Zalig is me dat!

​Ondertussen gaat het boek vlotjes over de toonbank. In vele Standaard Boekhandel winkels was het na enkele dagen uitverkocht en opnieuw in bestelling! Maar het beste nieuws is dat het na 1 week in de top 10 is beland! Op nummer 6 dan nog wel! Het is dan ook zeer welverdiend voor het harde werk van Anntje haar afgelopen jaar. Ze verdient echt de erkenning want er gaan zoveel mensen hun ogen opengaan die zich herkennen in haar buikjesverhaal. Nog beter is dat er evenveel mensen gaan geholpen worden door al haar kennis en informatie dat in het boek gebundeld is. 

​Dat ze vast al aan haar vreugdedansje begonnen is!

Omdat ik zelf ook al wat gestoeft heb over het boek, is me ook de vraag gesteld of je het via mij kan bestellen. Wel, dat is binnenkort mogelijk. Na onze vakantie kan je SuperBUIKgevoel ook via mij kopen. Heb je graag een gesigneerd exemplaar? Dan zorg ik ervoor dat Anntje het voor je tekent. Stuur me gerust een berichtje bij interesse.

Omdat ik zo zot ben van Instagram en ik best een hoop foto's heb van Anntje (sinds onze fotoshoots) en kruiden, ga ik dat combineren. Deze week heb ik (in samenspraak met Anntje) een account aangemaakt op de naam kruidigleven.be . Hier post ik nieuwtjes over het boek, tips over kruiden, of over blogjes waar Anntje over schrijft. Let wel, het gaat echt om haar kennis en informatie. Mijn taak is gewoon om het een mooi geheel te geven op Instagram. Ik hoop jullie daar ook te ontmoeten! ​Heb je het boek al in huis, deel gerust jouw ervaringen of post een foto en tag kruidigleven.be . 

Ik ga er even tussenuit om mijn batterijtjes weer op te laden en te genieten met ons gezinnetje. Een kleine digitale detox kan eens deugd doen. Maar fijne berichtjes zijn natuurlijk wel welkom!
​Tot snel! x

Nog even en dan gaan we er weer tussenuit. Dan gaan we zomeren! Goh, wat hou ik toch van dat woordje, en alles wat het omschrijft. Even alles vergeten, en terug naar onze basis. De natuur, ons gezin (en mijn papa), samenzijn, genieten. Kamperen in de tipi, lezen in de hangmat, geen wifi, gezelschapspelletjes spelen, en natuurlijk ook heel veel fotograferen. 

Omdat dit plekje ons hart veroverd heeft, kiezen we voor het derde jaar op rij voor Le moulin du Rivet. We vinden er de rust die we nodig hebben om onszelf en elkaar weer op te laden. 
​Leni en Alistair (de eigenaars van de chambres d'hôtes en de camping) hadden vorig jaar het idee om een blogje op te starten om het leven op en rond de Moulin te delen. Gezien dat dat nogal moeilijk in hun website te verwerken was, boden Tine en ik onze hulp aan. Tine kent de omgeving erg goed, weet alles over kamperen en is bijzonder goed in organiseren en structuur en ik weet uit 6 jaar bloggen al een beetje hoe dat dat hier werkt. Na enkele afspraakjes en babbels tussen de zwemlessen van onze kleuters, chatsessies op Messenger maakten we samen deze nieuwe website én blog over ons favoriete plekje.

Als je iets doet dat uit je hart komt, hoe klein ook, dat krijg je altijd terug. En dan gaat het niet over op vakantie gaan en bij elke foto het reisbureau vernoemen en na 4 dagen al een blogverslag schrijven.

Waar mijn hart wel warm van wordt, dan is het een berichtje als deze van Leni (op hun fb pagina en de nieuwe blog)

De tent van de nummer 10" heeft nu een naam gekregen: "Love & Peace"! omdat we ouwe hippies zijn natuurlijk, maar ook voor Elke, -één van de maaksters van deze site- de lieve "hartjes-vrouw"die hier zeker, in momenten van innerlijke stilte , Liefde en Vrede en intense vreugde zal voelen... xxx
Bloemekes gaan er ook staan, en verse kruiden om te gebruiken in de keuken... aan de binnenkant moeten we nog even verder doen en wat meer bergruimte maken.. maar voorlopig ziet het er zo uit:

Zalig, toch?! De tranen stonden in mijn ogen. Het omschrijft helemaal hoe ik me daar voel. Zodus zijn we heel erg aan het aftellen. Mijn fotoboek is nog altijd niet afgewerkt, maar dat is het voordeel aan bloggen; mijn digitale fotoboek heb ik altijd bij me. (het is een excuus als een ander natuurlijk) Vorig jaar kon ik maar niet kiezen uit al mijn foto's dat ik er dan maar een hele week blogjes over heb gedeeld. Bij deze nog eens de 5 linkjes naar ons concept 'zomeren' en wat het voor ons betekent. Maar ook tussenin waarom mijn babbeltje met Tine zo speciaal was.

Le Moulin
zeepbellen
tussen de lavendel
​zomeren vanuit je hart deel2
​zomeren deel 1​

Dus binnenkort valt het hier even stil, net zoals op Facebook en Instagram. Zomeren omvat ook een beetje digitale detox. 

Wat versta jij onder zomeren? Wil je graag ook een fijn plekje delen? Stuur het gerust door in de comments. 

​30 juni. De laatste schooldag van 2016-2017, de laatste voor Lieze in de lagere school en de laatste ook in Bukadie; net als voor Sien. We nemen afscheid, zeggen tot ziens. We sluiten het hoofdstuk in Buken af, met een blij maar oh zo emotioneel hart.

​Ik heb zo afgeteld naar dit moment, naar de laatste autorit hier naartoe. Elke dag opnieuw was voor mij een moment waar ik me even moest overzetten. Het autorijden -vooral als het een verplichting wordt- werd zwaarder met de dag. Enkele maanden geleden besloot ik op een moment dat het genoeg was geweest. Dat ik op zoek moest naar een oplossing  voor meer rust in mijn hoofd en hart. Lieze gaat naar het humaniora en waarom geen nieuwe school zoeken voor Sien? Dichter bij huis, waar we met de fiets naartoe kunnen. Ook al leek dat de beste oplossing, ik vond het enorm moeilijk om dat te moeten gaan uitleggen naar ons kleutermeisje. Sinds dit jaar heeft ze ook echt goede vriendinnetjes waar ze dagelijks over praat en mee speelt. Maar totaal onverwacht reageerde ze enorm positief op mijn voorstel om eens te gaan kijken in een anders schooltje. Het eerste klasje waar we naartoe gingen in ons dorp vlakbij, viel zo goed mee dat ze op slag verkocht was. Afgelopen donderdag ben ik er met haar opnieuw langs geweest om de laatste documenten te tekenen. Hoewel ze haar vriendinnetjes erg zal missen, kijkt ze toch uit om weer op ontdekking te gaan. Ik hoop dat ze op 1 september nog even enthousiast zal zijn! Ook met haar nieuwe juf verliep de kennismaking vlot als bleek dat ze me al een beetje kende doordat ze me op Instagram al volgde. (Waar ik absoluut niks van afwist :)

Voor de 2 juffen knutselden we afgelopen week nog iets in elkaar. Als dank en appreciatie. Bij het opruimen van onze bureau en administratie vond ik kladwerk van Lieze haar laatste eindtoetsen. De lesjes Frans scheurde ik in stukjes en werd in water geweekt om nieuw papier mee te scheppen. We werkten het netjes af in hartjes met gedroogde bloemblaadjes en bloemenzaadjes. 

Sien nam voor haar juf een boeketje 'JUFfertjes in 't groen' uit mijn bloementuin mee. Lieze koos voor een kleurrijk wildboeketje.

Maar dan kwam het moeilijke moment eraan. Naar jaarlijkse gewoonte knutselen alle kinderen een handje waar ze iets persoonlijks op mogen noteren en mag het uitgedeeld worden aan de 6dejaars. Lieze keek zo tegen dit moment op, omdat het dan tijd werd om afscheid te nemen van haar beste vriendinnen. In deze school wordt er ook nog in graadklassen lesgegeven. En laat Lieze nu net een goede en sterke band hebben met 3 meiden uit het 5de leerjaar, die wel bij haar in de klas zitten en nog een jaartje blijven. Dat maakt het natuurlijk iets moeilijker om ze achter te laten. 

Mooi op een rijtje, de 7 schoolverlaters die klaarstaan om uitgezwaaid te worden. Bij het aannemen van de knutselwerkjes en de knuffels kwamen de tranen al snel tevoorschijn. Het werd zo emotioneel dat we allemaal samen mee stonden te snotteren. Bij mij liepen de tranen ook over mijn gezicht. En het is misschien vreemd dat ik maar bleef foto's maken, maar ook dit is zo intens. De mooie vriendschappen en sterke band die hier zijn ontstaan. Het was ontzettend emotioneel maar ook hartverwarmend, zoveel liefde dat ik in mijn hart voelde stromen. 
Afscheid nemen is ook een beetje groeien, een nieuwe start, plaats maken maar met mooie herinneringen in ons hart. 

*teachers plant seeds of knowledge that will grow forever* 
​en een dikke knuffel van haar juf Liesbeth!

Ook al gaan ze elkaar niet zo vaak meer zien, zo een mooie vriendschap draag je voor de rest van je leven mee. Ik vond het echt bijzonder om te zien hoe sterk ze samen waren, deze 4 kanjers! 

Als afscheid kregen ze hun groene turnshirt mee met een woordje van afscheid van elke leerkracht. En Lieze was zo slim om vrijdag nog een wit t-shirt en haar doosje textielstiften mee te nemen om ook zo ééntje te maken met haar vriendinnen. 

zo ontzettend trots op mijn 2 wijfjes! 

Ondertussen zijn we onze zomer gestart, werden schoolwerkjes opgeborgen en gingen de kapotte boekentassen in de vuilbak. We stoppen onze stress om het nieuwe schooljaar nog even in een doosje en gaan proberen om kei hard te genieten van elkaar en het samen zijn. Nog even en dan gaan we ZOMEREN. Wat dat voor ons inhoudt, daar vertel ik volgende week meer over. 

Van wie zou ze dat toch hebben, haar liefde voor bloemetjes? ;) Voor haar 5de verjaardag wou ze graag bloementaart en-feestje. Daar zei ik geen nee tegen! Integendeel. <3

Het was naar de complimentjes te horen, de lekkerste biscuit dat ik al gemaakt heb. Rijkelijk versierd met Oost-Indische kers, goudsbloemen en kanariekers. 

Brownie met lavendelganache (naar het recept van Anntje Peeters op kruidigleven.be) en soesjestoren, afgewerkt met witte chocolade en eetbare bloemetjes zoals komkommerkruid, viooltjes, kanariekers en goudsbloemblaadjes. Het was de eerste keer dat ik soesjes bakte, de smaak zat al goed. Nu nog wat oefenen op het spuiten van de vormpjes en grootte. Maar al bij al, goed gelukt. 

Ook al ben ik al enkele weken op mijn eten/suikers aan het letten (-4 kg!) aan deze kon ik écht niet weerstaan. Zoooo lekker, dus proefde ik er nog 1 extra. 

Alle bloemetjes komen rechtstreeks uit mijn bloementuin fleur d'Ellemieke! Zo zalig om er ook op een andere manier mee aan de slag te gaan. De taarten zijn ondertussen echt wel mijn favoriete experimentjes! ​Deze biscuits bakte ik afgelopen weken ook nog. 

Dit moet zowat de heetste dag van het jaar geweest zijn. Och ja, 't is omdat de zomer begint zeker hé. Sientje had woensdag haar feestje met haar beste vriendinnetjes uit de klas. Chapeau voor ouders die de ganse klas uitnodigen, maar eerlijk gezegd, ik zou het niet bolgewerkt krijgen. Met deze hitte -en de last dat ik daarmee heb- was 4 meiden + Sien en ons Lieze een mooi aantal om goed bezig te houden. Ik plukte een boeketje in mijn tuintje en vond knutselen met bloemen wel een fijn ideetje. Naar mijn gevoel hadden deze vijfjarigen het daar iets moeilijker mee. Bloemen horen in een vaas of in de tuin, ermee mogen knutselen vonden ze een beetje vreemd. Eén voor één kozen ze uiteindelijk toch een bloemetje om op hun canvas te plakken. De terracottapotjes kregen ook snel een likje verf en daar zaaiden we nog een zonnebloempje in. Na de picknick werd er af en toe binnen gespeeld en mandala's gekleurd en zorgde het plonsbadje en de waterballonnen voor de nodige afkoeling. En Sien, die genoot van de eerste tot de laatste minuut. Vandaag nog een beetje feest in de klas en thuis en zondag wil ze bbq'en. 

Ik ga nu efkes crashen en duik snel weer op voor nog meer bloemenfeest, -foto's en taart! Dankjewel aan de mama's van deze meiden voor de aanwezigheid van hun schattige dochters én de leuke cadeautjes! 

Hoorntjes in een laagje chocolade doppen, bestrooien met gekleurde sprinkles en vullen met fruitsla van gele en groene kiwi, meloen, watermeloen, aardbei, appel, peer, appelsien, druifjes, en ananas. Daar moet elke kleuter toch wel iets van lusten? Zoet en gezond, een goede combinatie als klastraktatie, toch?!

*Life will only change when you become more committed to your dreams than you are to your comfort zone*

Eindelijk mag en durf ik jullie vertellen waar ik de afgelopen weken mee bezig was. Ik heb mezelf verbaasd want ik wist niet dat ik zo goed kon zwijgen, over het mooiste dat ik al heb mogen doen met mijn foto's.
​
Soms komen er mensen op je pad waarvan je weet dat het zo moest zijn. Hier op mijn blogje heb ik al een paar keer kort over 'auteur' Anntje verteld. In oktober 2015 liep ik snel de standaard boekhandel binnen voor een bepaald boek. Ik had me op voorhand voorgenomen om zeker met niets anders buiten te komen. Maar dan zag ik Anntje haar boek staan. "Puur natuurlijk vrouw" en ik was verkocht. Dat boek moest mee. Ik was zelfs vergeten waarom ik eigenlijk kwam.

Zo inspirerend dat deze vrouw kan vertellen, maar vooral de kennis dat ze bezit. Ongelooflijk. Ik ben elke keer opnieuw onder de indruk van al haar tips, verhalen en ze blijft me boeien. Door haar boek leerde ik ook haar blogje kennen en ging ik meer op zoek naar natuurlijke middeltjes om mezelf beter te leren voelen. Zo  begon ik zelf tincturen en zalfjes te maken, leerde bloemetjes en bloesems herkennen en nog zoveel meer. Ze inspireerde me zo erg dat ik bij haar een workshop volgde over natuurlijke cosmetica en alles van Nivea tot Clinique uit mijn kast deed. Tot mijn grote verbazing woont ze in de straat waar mijn papa werkt en haar vriend een straat van ons vandaan! Toevallig toch?!Stilaan leerden we elkaar een beetje beter kennen via Fb en Instagram. In januari 2016 was ik heel erg ziek en had ik op dat moment ook 2 kindjes extra in tijdelijke (pleeg)zorg. Door mijn hartziekte kon ik niet de nodige medicatie nemen en overeind blijven was toen kei hard overleven. Tot die lieve Anntje plots voor mijn deur stond met een tasje gevuld met zelfgemaakte tincturen en siroopjes. Dat moment vergeet ik nooit! Ze was echt mijn redder in nood die me erdoor heeft gesleurd. De hartjeselixir was een echte hartjesopener!
​
​Wat was ik dan ook zo verheugd om te horen dat Anntje aan haar tweede boek was begonnen. Wat zou ze gaan schrijven? Over natuurlijke verzorging, kruiden, tincturen? Haar kennis is zo uitgebreid dat het allemaal mogelijk is. In superBUIKgevoel helpt ze je op weg naar een betere spijsvertering en een leven zonder intoleranties.  Dat ik samen met vele anderen met de maand meer en meer uitkeek naar dat boek. Maar niet alleen naar wat er geschreven staat, ik hou ook van foto's die erin staan. Benieuwd naar het hele concept dus.

Dat Anntje fan is van mijn foto's en mijn manier van fotograferen dat had ze al eens verteld. Maar dat ze ook nog met de vraag zou komen of ik foto's voor haar boek wou maken. Wel, dàt had ik niet verwacht. Gehoopt, misschien zo stiekem. De uitgeverij had al een fotograaf voorzien, want die had ook alle recepten al mooi in beeld gebracht. Dus dat werd even overleggen. Ik heb er geen moment aan getwijfeld of ik het wou doen, wel of ik het kon. Tot enkele dagen geleden, tot ik zeker wist dat alles zo goed als klaar is om in druk te gaan, kon of durfde ik het niet geloven. 

Het is zo bijzonder als mensen de liefde en het gevoel in mijn foto's ook zien. Al bezit ik niet de grote technische kennis maar fotografeer vooral vanuit mijn hartjesenergie. In mijn foto's probeer ik weer te geven hoe ik de wereld zie, vanuit mijn kracht en energie. Het is ook zo dat de coverfoto is ontstaan.
We hadden een foto nodig die positiviteit uitstraalt én vooral ook een super buik. Hoe pak je dat dan aan? Ook dat is dan de taak van de fotograaf om je model te begeleiden. Op een zonnige lentedag had ik een heel mooi plekje uitgezocht, te midden van de natuur waar we echt mooie beelden hebben gemaakt. Een plekje waar ik enkele jaren geleden mijn rust vond, en waar mijn blogje ook begonnen is.  Maar dat ene beeld voor de cover, dat hadden we nog niet. Je moet natuurlijk ook letten op de verhouding en de afmetingen en die ervaring mis ik toch nog. Het hele plaatje moet kloppen. 

Op de momenten dat ik mijn camera in mijn handen heb verlies ik mezelf erin. In de positieve zin natuurlijk. Dan probeer ik echt naar mijn buikgevoel en hartjesenergie te gaan en daar mijn kracht uit te halen. Het bracht ons op een wonderschone plek wat ons allebei deed stralen én uit onze comfortzone deed treden. Daar, ergens in de Haachtse velden. We probeerden enkele leuke vrolijke poses uit en hadden er best wel plezier in. Tot we in een weggetje aangetrokken werden door de intense geur van de meidoornbloesem. Laat het net dat zijn waarvan Anntje een hartjeselexir voor mij had gemaakt. Dat is dan ook hetgeen wat ons met elkaar verbindt. Net daarnaast viel ons een magisch plekje op waar het heerlijk leek om te fotograferen. Na enkele hallookes bleek er toch niemand in de verlaten stacaravan te wonen en verhuisden we al onze spullen naar dat ene plekje. Voor mij voelde het  alsof we door de meidoornbloesem ons hart konden openzetten en door de dankbaarheid van dat schoon stukje te ontdekken écht in ons gevoel konden gaan.
We gingen aan het brainstormen om tot die ene foto te komen. Tot ik het wist; we moeten rond die buik werken. Daar draait het boek om. Een blije super -blote- buik. Zodus vroeg ik haar om zich weer om te kleden en haar witte blouse op te knopen tot boven haar buik. En écht een van de eerste blije- blote-buik foto's dat we maakten, wisten we het, beide kei hard overtuigd! Dat wordt dé coverfoto! Ik denk dat we er samen bijna een vreugdedansje hadden gedaan. Achteraf vertelde Anntje me dat haar buik haar stukje complex is waar ze toch wel wat moeite mee heeft. Laat staan om er dan efkes mee op de cover te gaan staan en binnenkort mee in alle boekenwinkels te liggen, ook al ziet die er perfect uit! Net zoals dat voor haar een moeilijk stukje is, is dat voor mij en mijn foto's. We zijn allebei heel erg in ons gevoel moeten gaan en hebben elkaar meegesleurd om er alles uit te halen. Onze energietjes samen waren zo sterk dat we een krachtig en sprekend beeld hebben ontwikkeld. ​

En ook die energie en kracht hebben we nodig gehad om de uitgeverij te overtuigen van dit beeld. De foto is wat betreft kadratie niet perfect maar wel het gevoel dat er vanuitgaat! Less perfection, more authenticity. Soms moeten we even naast de perfectie kijken maar wel naar het gevoel dat dit bij je oproept!
Ik hoop heel erg dat iedereen die binnenkort het boek ziet liggen het gevoel en de energie aanvoelt zoals ik het op beeld heb gezet. Maar vooral de positieve energie die Anntje uitstraalt, op welke manier ze je leert om goed voor jezelf te zorgen.

Aldus eind deze maand ligt dit prachtig boek in elke boekenwinkel met in elk boek een stukje van mijn hart. En zo is dit ook een klein stukje mijn droom die uitkomt. Ik ben Anntje dan ook ontzettend dankbaar voor haar vertrouwen dat ze in me stelde. Ze heeft me wel ontelbare keren moeten overtuigen dat de foto's echt wel goed waren en ze in het boek zouden komen. Want ondanks dat we mooie beelden hadden bleef ik twijfelen of het technisch gezien wel voldoende zou zijn en goedgekeurd zou worden voor druk.

Mijn camera van 6 jaar oud met meer dan 132000 clicks op de teller, 2 lenzen en mijn buikgevoel hebben dit voor elkaar gekregen! Dat ik het nog steeds te zot vind om waar te zijn! Waarschijnlijk ga ik het pas écht kunnen geloven als ik het boek in handen ga hebben en mijn naam rechts onderaan op de cover zie staan.

En zoals het bij een boek hoort, hoort daar ook een dankwoordje bij: Allerliefste Anntje, dank je wel om me te zien voor wie ik ben, om me een kans te geven mijn hart en ziel te tonen en voor het vertrouwen dat je afgelopen weken wist uit te sturen. Ik vind het ongelooflijk bijzonder dat ik een stukje van jouw avontuur mee mocht beleven. Ik wens je een super goede verkoop en heel veel mensen met een superbuikgevoel!

​Het persbericht dat ondertussen reeds werd uitgestuurd met meer info over het boek, vind je via deze link. 

​Om maar te zeggen, er staat in het boek ook een stukje over wat 'te veel' koffie met je lichaam doet. Je zou nog gaan denken dat ik het eerst gelezen had voordat ik twee weken geleden besliste om  af te kicken van koffie en cafeïne. Nu weet ik ineens ook waarom ik me al zoveel beter voel! Of had ik al gezegd dat Anntje zo inspirerend is?! Nog even en jullie kunnen ook meelezen! Schrijf deze alvast maar op je boekenlijstje! 

I believe in the sea curing all bad moods.
​I believe in the waves wiping away worries.
​I believe in seashells bringing good luck.
​I believe in toes in the sand grounding my soul.

Er zijn van die momenten dat je het gevoel hebt dat het op is. De energie, de moed en soms zelfs de tranen. De plek die me dan alleen nog kan helen is het zeetje. Even weg van thuis, uitwaaien, het geruis van de golven, die heerlijke zeelucht. Net tijdens het eerste warm verlengd weekend mochten we daar weer naar onze favoriete plekje in Oostduinkerke. Het kwam perfect op tijd, want die hitte, daar kan ik absoluut niet tegen; dan heb ik zo een ontzettend drukkend gevoel op mijn borst. Aan zee was er een verkoelend briesje aanwezig, wat het allemaal perfect draagbaar maakte. Gezien ik zelf niet (ver) met de auto rijd, is dat niet altijd gemakkelijk om ergens te geraken. Steven heeft als zelfstandig tuinaannemer nu zijn handen meer dan vol. Even een verlengd weekendje ertussenuit, dat is niet haalbaar. Maar gelukkig hebben we dan nog mijn papa, die graag mee wou. Hij kon ook wel wat goede zeelucht gebruiken. Maar dan komt toch ook even die klop, en de realiteit. 6 maanden geleden waren we hier ook op hetzelfde plekje, maar deze keer zonder ons mama. Dat besef dat ze weg is, slaat kei hard in je gezicht. We hebben daar ieder op zich best wel emotionele momenten gehad. Maar ondertussen waren we dan ook wel ontzettend dankbaar voor de mooie tijd dat we hier samen hebben doorgebracht. Het zijn momenten geweest die we zo intens koesteren, die nog steeds heel mijn hart verwarmen met liefde; ondanks het verdriet en het gemis van ons mama en oma. 

Het leukste moment van de dag vind ik de ochtend. Lekker vroeg opstaan en genieten van de eerste zonnestraaltjes. Met het gevoel dat je daar alleen bent. 

Deze tafereeltjes, daar word ik zo blij van. Dan zet ik me neer en aanschouw al dat zeeplezier. Het enige wat ik dan kan doen is glimlachen en foto's maken; zonder een hoofd vol gedachten. 

Oscaar, de zeehond.

Als je in Oostduinkerke bent, dan moet je naar de garnaalvissers gaan kijken! De passie dat deze mensen uitstralen, chapeau!

Ik ben absoluut geen held in het maken van foto's met mijn iPhone, maar toch komen daar soms ook wel eens pareltjes tevoorschijn. Net als deze. Voor een wedstrijd, georganiseerd door Koksijde-Oostduinkerke, heb ik deze foto ook ingediend. Je kan namelijk een strandcabine winnen voor 1 maand. Ik wil dan ook graag een poging wagen om wat stemmen bij elkaar te krijgen. Als ik zou winnen (of liefst de 2de plaats), dan schenk ik deze prijs aan vriendin Hilde en haar gezin. Zij hebben ons in november de kans geschonken om samen met ons mama een week in Oostduinkerke te verblijven in hun appartement. Zo konden wij haar laatste wens vervullen in samenwerking met AmbulanceWens. (het verslag lees je hier). Op deze manier kan ik ook eens iets terugdoen voor hen. Ze verblijven in augustus 3 weken in Oostduinkerke.  Dus bij deze, wie Facebook heeft en graag een like wil geven aan deze foto, dan kan dat via deze link. Even doorklikken en dan zou je onmiddellijk op onze foto terechtkomen. We staan 7de, en hebben om z'n minst nog 200 stemmen nodig, dus wat extra power zal nodig zijn! Stemmen kan tot 18 juni! Dankjeveel! 

Een foto van het Hallerbos zien en beseffen dat het nu of voor volgend jaar zal zijn. Een oproepje op Facebook om tien minuten later een vriendin aan je deur te hebben staan en samen heel impulsief te beslissen om efkes tot daar te rijden. Gezien ik deze namiddag ook nog een afspraak had, moesten we op tijd weer thuis zijn. We vonden een plaatsje aan parking nummer 4, wat best wel een rustig plekje bleek te zijn. Dus van die drukte hebben we niet veel gemerkt. Dit wandelingetje deed deugd. Merci Tina. Voor de veilige rit en de babbel. Zalig dat we dit vandaag konden delen! Voor wie nog niet geweest is, snel! Haast je! Het is de moeite. Foto's zeggen niets tegenover hetgeen je daar te zien krijgt. Zo schoon!

Veel hyacinten, maar ook hartjes. Een boodschapje denk ik zo.