Van de 577 foto’s nam Lieze er vijf waarvan deze twee prachtige beelden. Deze foto straalt echt onze liefde en connectie uit. Altijd aan mijn zijde. (En het kakzakje achter mn rug ;) )

Uitslapen aan zee, dat kan ik echt niet. Hoe moe ik ook ben. Het is het schoonste moment van de dag. In alle stilte, de zon zien opkomen, je even alleen voelen op de wereld in de grootsheid van de zee. Als je dan in Oostduinkerke logeert krijg je er ook nog een extraatje bovenop; de garnaalvissers te paard. Ik heb hier al meermaals een fotoverslagje gedeeld maar deze moeten er ook nog bij. Mijn lijf doet altijd een vreugdesprongetje als ik ze in de verte kan zien. Jammergenoeg zijn ze dan ook echt ver af en durf ik me al eens te vergissen in de afstand. Je ziet altijd hun karren op het strand staan, maar eens ze in zee zitten, weet je niet waar en wanneer ze naar het strand komen. Dat is een beetje geluk hebben dan. Er zijn vaak ook zwinnen waar je gemakkelijk doorstapt, maar bij vloed komen ze dan samen en kan je al eens voor uitdagingen komen te staan. Koud water is een trigger voor een hartritmestoornis door mijn hartziekte. Heel complex allemaal, maar daar moet ik steeds rekening mee houden. Het is dan zeker geen goed plan om tot aan mijn heupen door het koude water te lopen. .Deze keer voelde ik me niet zo veilig, dus nam ik het risico ook niet. Zelfs niet door de geulen die maar tot aan mijn knieën kwamen. Zodus maakte ik maar enkele foto's vanop afstand. Daarna had ik dus wel chance, want de vissers kwamen net uit het water, waar ik wel tot bij hen kon stappen. 
Zo schoon hoe ze zo geconcentreerd, bijna synchroon hun taken afwerken. Ik heb het al zo vaak gezien maar het blijft me fascineren. Dus foto's horen daar dan ook bij.

En deze keer was ik niet alleen op mijn vroege wandeling; want ik heb nu eindelijk een compagnon die graag met me mee gaat. Daarover vertel ik morgen in een nieuw blogje!  

Onze Paasvakantie was eerlijk gezegd geen pleziertje voor onze meiden. Het inpakken, opruimen, sorteren en de slechte dagen voor mijn lijf zorgde voor wel wat onrust. Omdat Pasen voor ons altijd iets is waar we enorm naar uitkijken. Een Paasbrunch, veel lekkers bakken, knutselen en eitjes uitblazen en noem maar op. Ik voelde me enorm schuldig dat we dit jaar écht niks hadden gedaan. In volle inpakmodus en een week voor onze verhuis; besloot ik om toch nog een weekendje naar zee te gaan. Heel wat mensen verklaarden me voor gek; maar we hadden zoveel nood aan wat rust en plezier om onze batterijtjes even goed op te laden. En waar kan je alles even vergeten en heerlijk uitwaaien? Het zeetje natuurlijk! Ik pakte het minimum aan spullen in, een hoop chocolade in de frigobox en verraste onze meiden met een weekendje weg. Het zal een driedelig fotoverslagje worden, want zondagavond stonden we weer thuis tussen de bananendozen en 577 foto's. Maar deze moet hier gewoon tussen als schone herinnering. Naar mijn gevoel zijn we die ambetante inpakweken al vergeten en is dit wat onze herinnering aan de paasvakantie overstijgt! Mijn hart vult zich nog steeds met zoveel liefde en energie als ik de foto's bekijk. 

Voor paashaas spelen en 's avonds laat chocolade aan het balkon hangen, bleek spannender dan gedacht. Ook al was het al donker en vrij laat en denk je er niet zo bij na. Maar als het appartement op de dijk gelegen is, is het schrikken als je plots nog kinderen ziet rondlopen en vreemd naar boven zie kijken. 

Als je aan zee bent moet je picknicken en waarom dan geen gekke Paasbrunch op het strand? Ik stond al vroeg pannenkoekjes te bakken, kookte een pastasalade, de meiden maakten eiersalade en ik stuurde Steven naar de bakker voor nog meer lekkers. Alles in een mandje en onderweg naar de duinen. Hadden we nog geluk met het weer ook!

Sien was echt zo aan het genieten dat ze niet door had dat er achter ons ook nog chocolade in de duinen lag. En dat begon allemaal te smmmmelten. Ze snapt er nog steeds niks van!

Wie mijn blogje over de verkoop van ons huurhuis gelezen heeft, weet hoe zwaar me dat viel. Op zoek moeten naar een andere, nieuwe thuis. Een plekje waar ik me veilig kan voelen, een huis waar we met veel liefde kunnen bouwen aan nieuwe herinneringen.

Immoweb werd mijn meest bekeken website en we hebben heel wat huizen bezocht. Uit wanhoop zelfs woningen met een huurprijs die ver boven ons budget lag. Huizen die tot in het kleinste detail in orde waren, maar waarbij we echt niks voelden. Geen klik, geen woaw; ook al zag het eruit alsof het uit een boekje kwam. Sien is meer dan eens buitengekomen waarbij ze riep dat ze het maar niks vond. (Subtiel zijn staat niet in haar woordenboek.) Want dat was een voorwaarde; ieder van ons moest zich er goed bij voelen. We hoeven geen huis met gemillimeterd gras, grote luxe of een plek dat zo perfect is waar je schrik zou hebben om te bewegen. Het gevoel moet juist zitten.
Maar voor de ligging waren er ook wel wat eisen; omdat het voor mij en onze meiden haalbaar moet zijn met de fiets. Ze hebben allebei een school waar ze zich goed voelen en onze  hoogsensitieve Sien is geen kind dat je zomaar kan oppakken en ergens anders kan zetten. Met de ervaring van de vorige school weet ik wat dat kan doen met een kind.

Heel veel onrust die ik moeilijk naast me neer kon leggen. Af en toe kon ik het vertrouwen bovenhalen dat er vast iets op ons pad zou komen. Dat er een dag zou komen dat die puzzel zou kloppen. Al was dat niet elke dag zo. Maar dat stukje puzzel kwam in de vorm van een privébericht op mijn Facebookpagina.
Er was iemand die mijn blogje had gelezen en dacht dat haar huis wel iets voor ons zou kunnen zijn! Haar huis zou binnenkort te huur komen en ze vroeg of we eventueel interesse hadden. Ik heb nog even geprobeerd om dat hier thuis stil te houden en te wachten op wat foto’s. Want ik durfde ook niet te enthousiast te zijn. Maar echt, hoe zot is dat?! Onwaarschijnlijk dat mijn blogje met mijn woorden en foto’s dit in werking heeft gezet.

Ik denk dat het die dag was dat ik naar Genk naar mijn cardioloog moest en thuiskwam met een link met foto’s in mijn mailbox. Het was liefde op het eerste gezicht ondanks dat we alleen maar enkele foto’s hadden gezien.
Het was toch wel even afwachten of dat ook nog echt zouden voelen als we er werkelijk in stonden. Als ik kan zeggen dat Lieze met een mega glimlach achter mn rug stond te knikken en Sien voluit riep dat se daar wel wou wonen. En Steven en ik hadden maar één blik naar elkaar nodig om te weten wat we voelden.

We blijven dus in Haacht maar verhuizen wel naar een andere deelgemeente. De afstand naar school is zeker haalbaar met de fiets, ook al gaat het tijdens moeilijke dagen voor mij best pittig zijn om Sien naar school te brengen en op te halen.
Mijn cardiotraining gaat hier wel deugd van hebben. En mijn extra winterkilo’s ook!

Al even is het hier complete chaos in huis en struikel je over de bananendozen. Het voordeel van verhuizen is dat je echt een grote opruim houdt en eindelijk afstand doet van al die rommel in huis. Een beetje minimaliseren is niet slecht. Tot het laatste legoblokje en pareltje werd er gesorteerd. Als de verhuis achter de rug is hoop ik dat de orde en de nieuwe start me ook weer rust geeft in mijn hart.
Want er is daar misschien veel minder opbergruimte, des te meer ruimte voor het maken van nieuwe herinneringen!
Het is een huis en een plek dat ruimte uitstraalt.

Hopelijk houdt mijn lijfje nog even stand (want het licht ging al een paar keer uit) en vind ik daar ook mijn veilige plek en kan ik er mijn coconnetje creëren met een mooie thuis voor ons gezin.


Zo werd de onrust in mijn hart en de vragen in mijn hoofd  ondertussen opgelost! Volgende week verhuizen we naar een huis dat helemaal bij ons past. Een plek waar we alle vier op slag verliefd op waren. Helemaal tussen de velden omringd door stilte.

Al heeft dit alles wel een zware impact op mijn hartjesgezondheid. Gezien mijn energie beperkt is ga ik ook nu keuzes moeten maken. En dat heeft gevolgen voor mijn bloementuin. Want al mijn energie steekt nu in de verhuis ipv de tijd die ik in mijn tuin zou spenderen. Maar ik heb er vrede mee omdat het zo juist aanvoelt. Dat en nog veel meer vertel ik jullie snel.

Zijn jullie ook al een beetje benieuwd naar de foto’s?

Ik ga het niet ontkennen, de afgelopen maanden waren zwaar. Na tien jaar thuis sinds mijn eerste hartstilstand en reanimatie, zag ik deze jaren alleen maar als 1 groot falen. Ik heb op mijn weg naar volwassenheid niet bereikt wat ik wou bereiken. Het besef dat dat nooit zou komen, is heel hard aangekomen. Geen job, geen financiële zekerheid.
Dat mijn draagkracht als pleegouder niet groot genoeg bleek te zijn. De komende verhuis en het op zoek moeten naar een nieuwe thuis. Ik vind het ontzettend jammer dat ik mijn meisjes die zekerheid van onze eigen plek niet kan geven. Als je bij een eigenaar langsgaat en je telkens weer moet verantwoorden dat we de huur wel kunnen betalen,
dan heb ik er al genoeg van. Een beetje wederzijds vertrouwen en respect, moet van twee kanten komen. Ook al leg je de situatie duidelijk uit.
De afgelopen maanden is er zoveel gebeurd dat ik het schone kwijt was. Het intense hartjesverhaal was weg. Ik zag het alleen maar als een persoonlijk falen.
Hoe hard ik ook blijf vechten om sterker te worden. Om voor mijn gezin te zorgen, mijn plekje te zoeken in deze maatschappij; het evenwicht bewaren en mijn grenzen aftasten. Er is nog steeds zoveel onbegrip want uiterlijk zie je niets aan me.
Vandaag had ik een afspraak bij mijn cardioloog. Een arts en professor die gespecialiseerd is in onze hartziekte. Een arts die zijn tijd neemt om te luisteren, naar wat ik de afgelopen maanden heb doorstaan, gevoeld en niet verwerkt krijg. Hij is geen arts die alleen maar kijkt naar wat de ekg en mijn defibrillator vertellen,
maar ook naar het menselijke aspect.
En wat doet het dan verdorie zoveel deugd om je hart eens te kunnen luchten. Iemand die luistert en begrijpt welke impact dit heeft op mijn leven. Naar de dagelijkse strijd om een juist evenwicht om overeind te blijven. Na wat tranen vertelde hij me dat ik het bijzonder goed doe in mijn zoektocht, in mijn zijn. En echt, wat betekenen zijn woorden veel en vooral om dit van hem te horen. Hij vertelde me dat hij te maken krijgt met heel wat andere verhalen, zonder hier neerbuigend op neer te kijken. Maar om me te zeggen dat ik wel goed bezig ben, ondanks dat ik het momenteel even allemaal kwijt ben.
Mijn ekg en de fietsproef waren goed met standaard een verlengd qt interval. Alleen blijft het oppassen want bij de inspanning waren er onmiddellijk episodes zichtbaar.
Het blijft streng en strikt opvolgen wat mag en niet.


Ik hoop dat zijn woorden nog even in mijn hoofd blijven nazinderen en dat ik snel weer de kracht vind om de lichtpuntjes op ons pad te zien.
Nu zit ik even nog te huilen op de trein. Want na amper 3 uur nachtrust, de treinrit van vanmorgen, de onderzoeken en de fietsproef, weet ik even niet hoe ik thuis moet geraken. Nog even 1,5 uur doorbijten en hopen dat mijn lijf het nog even uithoudt tot thuis.

Mijn dochters hebben het van geen vreemde. Ons verkleden, daar houden we eigenlijk niet zo van. In de verkleedmand liggen genoeg verkleedpakjes en onesies; maar dat willen ze voor carnaval al helemaal niet. Maar moeder vindt het wel leuk om iets in elkaar te knutselen wat ze dan weer wel graag dragen. Het slakje van vorig jaar heeft Sien nooit aangehad. Maar dit keer viel het wel in de smaak. Iets opdringen is voor haar helemaal not done, dus koos ze om nog eens een ballonvaarder te zijn. In het eerste kleuterklasje deden we dat ook al eens; zo last-minute, zonder al te veel voorbereiding. Deze keer nam ik er wat meer mijn tijd voor. 

In de kringwinkel kocht ik een rieten mandje waar ik het handvat en de bodem uitsneed. Van katoendraad knoopte ik in macramévorm hengsels om de mand op haar schouders te kunnen dragen. Krafzakjes werden gevuld met oud papier als gewichtjes. En Lieze die naaide een vlaggetjeslijn. Hoera voor mijn handige dochter!
In de ballonnenwinkel liet ik mijn mandje en idee zien en zochten we een ballon uit. Al had ik het liefst zo een grote ronde ballon laten vullen met helium, maar die 30€ vond ik toch iets te veel! Dus vonden we genoegen met een maatje kleiner. Dat netje er rond was nodig om er niet te veel stress om te hebben dat hij zou gaan vliegen!

Sien kennende zou het me niet verbazen als ze 's morgens toch zonder naar school zou gaan. Dus bedacht ik me een leuk plannetje om voor Suki ook een mandje te maken met een kleine ballon aan. Sien vond nog een zacht jasje dat we over haar schouders legden en vastmaakten rond haar leiband. Dus vanmorgen groot plezier om samen te voet naar school te gaan. Ik moet niet zeggen dat we toch wel wat bekijks hadden. De buschauffeur stak zijn duim ophoog en meerdere keren zag ik mensen achter hun stuur lachen om ons tafereeltje. 
Maar wat een koude wind was dat vanmorgen! Samen met een andere school gingen we op carnavalsstoet doorheen het dorp. Het was bibberkoud en Sien haar grote ballon vloog echt alle kanten op! Ik was ze bijna kwijt! 

Gelukkig was er na school nog wat speel- en poseerplezier. Al had ik ze toch liever bij een zonnetje in een grasveld gaan fotograferen. Maar kijk, die twee, hoe schoon dat die matchen zeg! Oprechte liefde! 

Dit doet me er opeens aan herinneren dat we onze bon nog hebben voor mijn vlucht in de Pur Natur luchtballon die ik vorig jaar won! 

Ik zoek
een hoekje
heel geheim

een plaatsje
in mijn huis

waar niemand
mij ooit
vinden kan

en in mijn ééntje
denk ik dan
weg zijn
en toch thuis

​(Nannie Kuiper)

21 december. De donkerste en kortste dag. De dag met de meeste tranen. Tranen van herinneringen aan die dag en mijn grote geluk. Mijn geluk en dankbaarheid voor elke dag dat ik nog gekregen heb. Het licht ging uit, mijn hart stopte met kloppen. Alsof de energie op was. Leeg, uitgeput. Maar gelukkig was er mijn engelbewaarder en Tine. Samen hebben ze 45 minuten voor me gevochten en de strijd met mijn hart aangegaan.
10 jaar vandaag, het voelt als een mijlpaal en een heel speciale dag. Ik doe een vreugdedansje door de living en tegelijkertijd stromen de tranen over mijn wangen. De herinneringen en de beelden aan deze dag, het gevoel in mijn hoofd en hart lijkt met de jaren intenser te worden. En dat blijf ik elk jaar herhalen.
De wind is buiten hevig aanwezig, af en toe een zonnestraaltje licht, de geur van een taartje in de oven, een berichtje van Tine en 'Over the rainbow' op StuBru terwijl ik dit aan het schrijven ben.

Dit voorjaar won ik een poster van MrStarsky met de sterrenhemel, van mijn dag, boven Haacht. Het is nu pas dat de poster in een kader is geraakt en ik hem een plaatsje in huis kon geven. Ondertussen heb ik er al uren naar staan kijken. Welke energie en licht was er op dat moment aanwezig, hoe intens was die dag voor mijn naasten. Deze sterrenhemel is voor mij meer dan maar een poster. 

Vandaag wou ik graag vieren met een feestje. Maar jammer genoeg zijn de omstandigheden er niet naar. Net als elke dag zal ik van deze dag genieten, het leven vieren, de liefde doorvoelen.
Dankbaar voor elke hartslag, voor mijn liefdevol gezin en de mensen die me omringen, dankbaar voor elk hand als ruggesteun in de moeilijke dagen. Dankbaar, al tien jaar lang. 

​Vorige week donderdag deelde ik deze foto op mijn Instastories dat het ‘morgen’ op mijn blogje zou staan. Ondertussen zijn we dinsdag en probeer ik tijdens mijn half uurtje op de fiets in de fitness dit hier neer te schrijven. Wanneer het artikel online geraakt weten jullie wanneer je dit leest. Dat het leven bij ons nooit saai is, zeg ik je. Maar ja, bij wie wel hé?!
-Dit stond in mijn drafts, maar ondertussen zijn we nog eens 2 weken verder. Het woord saai is ondertussen ook niet meer van toepassing. Maar goed. Het is dit jaar dus nog online geraakt!-

Dankjewel aan het team van HelloFresh voor jullie enthousiasme en het bezoekje aan mijn bloementuintje. En dikke merci aan al mijn lieve Facebook vrienden om jullie stem uit te brengen. Dankzij jullie heb ik via deze weg ook de kans gekregen om alweer mijn stukje te mogen delen. Trots! 

Op Pinterest, bij made by Ellemieke vind je een verzameling van mijn bakseltjes.

Morgen hoop ik weer een beetje nieuwe energie bij elkaar te verzamelen en bak ik deze keer voor mezelf. Want dan is het feest voor mijn tiende herleefdag.  ​

Zelf vetbollen maken is een blogpostje dat ik in 2014 schreef. Dat is zowat de meest gelezen blog (mede dankzij de Pinterest waardige foto's en een link op de website van Buitenlevengevoel.nl :) dat in deze tijd van het jaar dagelijks  bekeken wordt. Het is voor mij ook een goede reminder dat het tijd wordt om weer aan de slag te gaan.
Sien was vrijdag thuis met de windpokken. Welgeteld 7 vlekjes en 7x zoveel energie; dus moest ik met haar buiten iets gaan doen. We hebben lang op het zonnetje gewacht, maar die geraakte niet door de wolken. .Geen erg, een dikke fleece aan en in de kasten rommelen op zoek naar materialen die we kunnen gebruiken.

• ossewit om te smelten
• een gedroogde zonnebloemknop
• halve appelsienschillen
• vogelvoer
• oude tasjes uit de kringwinkel
• gedroogde veenbessen
• een puddingvorm
• apennootjes
• grote dennenappels

We begonnen met het smelten van het vet. Hierbij voegde ik het voer, enkele bessen en gedroogde zonnebloempitten.

In de plastic bekertjes (I know, slecht voor het milieu, maar die liggen hier al jaren bij ons knutselgerief, dus kunnen we het maar beter nuttig gebruiken.) hangen we een touwtje waar we onderaan een apennootje aan vastknopen. Deze bekertjes vullen we met ons vogelvoedermengsel. Wanneer het vet gestold is, knippen we de bekertjes stuk en hang ons vetbolletje aan ons touwtje. 
Het tasje vul ik met het mengel en steek er onmiddellijk een touwtje bij in. Hierop kunnen de vogeltjes gaan zitten om de graantjes eruit te pikken.
De halve appelsienen vullen we ook met het mengsel, net als de puddingvorm. Deze laatste wordt na het ontvormen die mooie taart. Zo simpel, en zo tof! Zo blijf ik genieten van het maken van taarten. :)
De grote dennenappels gebruik ik om de restjes te verwerken. Ik overgiet het telkens met de overschot van het vet en de graantjes. Die kruipen zo tussen de schubjes terwijl het vet stolt.

Het nuttige aan het aangename koppelen; is appelsientjes persen en ondertussen zelf wat vitamientjes opdoen met een vers sapje!

Gesmos als dit doe ik altijd buiten met mijn elektrisch vuurtje. De restjes van gestold vet haal ik eraf door het te laten smelten door er met een haardroger even op te blazen. Daarna even snel met een keukenpapiertje overwrijven en het ziet er weer netjes uit.

Vandaag was het zonnetje wel aanwezig en dat zie je op de foto's met de afgewerkte lekkernijen die ik in mijn bloementuin heb achtergelaten. 

Sien knoopte ook nog een slinger van apennootjes. 

De vogeltjes hun ontbijt en taart staat klaar zodat ze de eerste koude zondag te baas kunnen. Hier staat er ook nog een pot pindakaas om wc-rolletjes in te smeren en moet ik de blikjes ook nog verder afwerken. Dan is het op de uitkijk staan en met mijn camera wachten op de eerste smullers. 
Ik probeer Steven nog te motiveren om samen met Sien een voedertafel met een dakje te maken. Om de taart te bewaren zodat ze niet al te snel een dikke smurrie wordt door regen en ijs. Hoe helpen jullie de vogeltjes? Nieuwe ideetjes zijn nog steeds welkom!