Als de zon schijnt op een zonnige woensdag dan gaan wij picknicken. Net zoals vorige week hadden we nu ook weer een stralende namiddag. We deden net hetzelfde als dan, maar dan nu met een iets andere menu. Op een regendag als vandaag is het dankbaar terugkijken naar de zonnestraaltjes. Want elk goed moment moet je met beide handen grijpen. Dat is hetgeen dat ons weer moed geeft voor de mindere dagen. En dat geldt niet alleen voor het weer! 

Aan picknick recepten geen gebrek in mijn hoofd. In de voormiddag bak en prepareer ik hier alles en na school gaan we naar onze bloementuin in Baal. Gezellig samen eten en dan speelt Sien nog wat in de tuin, zaai ik nog bloemetjes in de serre en  kijken we onze bijenvolkjes na. En Lieze die doet met Suki een wandelingetje.
We zijn al behoorlijk verwend geweest afgelopen weken met dat mooie weertje!

Wat zat er gisteren zoal in mijn houten krat?

• broodpudding (van restjes brood, speculaas, ...)
• koud pastaslaatje (pasta, erwtjes, blokjes ham, kerstomaatjes en bieslook vinaigraitte)
• lunchbokaaltje met sla, tomaten, worteltjes, pasta, appel, noten, rucola ...
• wafels op een stokje
• framblijtjes
• druifjes
• verse bokes
• wraps (met kippenwit, appel en philadelphia kruidenkaas)
• komkommer en worteltjes
• Ritchie limonade
• thermosje koffie

Het zijn er nog niet veel, maar die eerste viooltjes mogen al eens een wafeltje opfleuren. Wat kijk ik uit om weer te gaan bakken en brouwen met mijn bloemekes!

Haar kleine oogjes verklappen al dat ze weer wat last heeft van haar luchtwegen/hooikoorts. Voor alle zekerheid moest ze weer maar eens een Coronatest laten doen. Maar zoals ik verwacht had was het toch negatief. Ik heb alweer het potje (zelfgemaakte) borstbalsem bovengehaald en de pot honing doet ook weer zijn dienst. 

Vijf weken na haar verjaardag kreeg Lieze eindelijk haar verjaardagscadeau. Een beetje te laat want ik kon maar niet beslissen over het eindresultaat. Maar het was het wachten ook meer dan waard! 16 jaar worden in deze tijden ligt erg gevoelig bij de jeugd.. Dus probeerde ik er ondanks de beperkingen een fijn  weekend van te maken. Met de onverwachte sneeuw en de overnachting in de tent hebben we mooie herinneringen gemaakt. 
Maar voor haar cadeautje wou ik ook iets speciaals, niet iets dat je in een winkel koopt. Maar iets van betekenis. Ik heb erg lang nagedacht over een mooi juweeltje, maar ook dat kreeg ik maar niet gekozen omdat het niet juist voelde. 
Tot ik in mijn mama haar juwelenmandje begon te rommelen. Zij was dol op juwelen en dan vooral op ringen en armbanden. Ze had altijd wel iets aan. Dat kon iets van op de markt of een rommelwinkeltje zijn maar evenzeer dure juwelen

In overleg met mijn papa koos ik er bedeltjes uit van een armband en een oorbelletje met een diamantje. Dit stuurde ik aangetekend op naar Joyce in Nederland. Ik volg haar al enkele jaren op Instagram en er is geen enkele website waar ik zo vaak op ronddwaal dan op die van haar. Joyce is goudsmid en ze maakt de mooiste spulletjes en deelt ook regelmatig filmpjes van haar werk. Zo fascinerend, authentiek en met zoveel liefde maakt ze al haar juweeltjes.. Ze is net als ik ook gek op hartjes. Vandaar misschien wel de match. ;) Twee jaar geleden bestelde ik er voor Lieze ook al een mooie hartjesketting die ze elke dag draagt. 

Maar deze keer liet ik Joyce aan de slag gaan met onze juweeltjes. De zilveren bedeltjes smolt ze samen tot een ringetje en het diamantje werd uit het oorringetje gehaald. Ik tekende een hartje (op mijn manier die mijn dochters uit honderden zouden herkennen). En ook dat verwerkte ze in het ringetje. 

Van zodra het klaar was wou ik ook geen foto zien, want ik wou het zelf ook als verrassing pas en dat Lieze het eerst zou .mogen bewonderen. 

Donderdag was het eindelijk haar dag. Ze had zelfs niet meer naar haar cadeautje gevraagd, want hoewel ik er niks over gezegd had, had ze wel een vermoeden van wat. Maar van alle details wist ze natuurlijk niks.

Ik gaf Joyce alle vertrouwen omdat ik wist dat ze er iets heel bijzonder en waardevol van zou maken. Maar zelfs dit overtreft onze verwachtingen. Zo intens blij en ontroerd was ze met haar ringetje! Het was het wachten meer dan waard. En zo draagt Lieze haar oma en mij altijd dicht bij haar. 
Als extraatje had ik ook nog een kaartje dat mijn mama voor onze meisjes schreef, op de dag van haar afscheid. Iets waarvan alleen ik op de hoogte was. Na 4,5 jaar vond ik dat een mooi moment om dit aan ons Lieze -samen met het ringetje- te overhandigen.
Mijn hart slaat dubbel voor zoveel liefde Zo schoon. 

Ook het pakketje openmaken is een feest op zich! De restjes van de juweeltjes. Het plakje waar ze het hartje uit sneed. Hartjessnoepjes en haar alombekende hartjespins. Een groen en een roze, ééntje voor ons Lieze en ééntje voor mij die we ook met veel liefde zullen dragen! Zoals op mijn eerste foto bovenaan.

Ik droom ook nog van een ketting met restjes goud van mijn mama en mijn grootouders. En een armbandje met 3 hartjes; die mijn meisjes en Steven voor mij tekenen. En die mag Joyce voor mij ook maken. Dat is het meest kostbare dat ik zelf nog van mijn moeke en vake heb, en dat zou ik aan niemand anders durven toevertrouwen. Al durf ik die juwelen niet met een pakjesdienst opsturen. Daarvoor gaan we wel eens naar Nederland rijden.

In elk geval, kijk zeker eens naar Joyce haar website (via deze link) en ik durf ervoor wedden dat je verkocht bent aan al dat moois. Ik bestelde ook al hartjesoorbellen, een armbandje en Lieze haar hartjesketting uit haar collectie. 

Wij doen niet aan Valentijn. Want zorg dragen voor de hartjes die je graag ziet, moet je elke dag doen. Niet alleen vandaag, maar ook morgen en gisteren. Ik liet me vandaag wel eens goed gaan met hartjesgebak. En elke reden is goed voor een brunchke. 
Bakken is voor mij een teken van aandacht en liefde delen. Dat is hoe ik laat zien wat mijn kroost en de mensen rondom ons voor me betekenen. 

Onlangs vroeg ik aan Steven waarom ik niet gewoon iemand ben dat naar de bakker gaat om een taart; in plaats van er zelf uren aan bezig te zijn. Maar hij antwoordde zo schoon dat dit is wie ik ben. Dat is mijn hart, tijd en liefde op tafel toveren. Niet alles ziet er perfect uit, maar dat moet ook niet. Zolang het met liefde gemaakt is en het smaakt, dan is het goed. 

Ondertussen is het 16u en we zitten nog steeds aan tafel. Het eten aan de kant en gezelschapsspelletjes spelen. Perfecte ZONdag dus! Geniet er nog van!

Het was toch wel een aantal jaar geleden dat we zo een koude winterprik hadden. Het was bibberen, maar anderzijds ook kei hard genieten. De sneeuw was een extra cadeautje dat we erbij kregen. Dat maakt alles natuurlijk ook nog zoveel gezelliger.
Vandaag was de laatste ijsdag en ik kijk nu toch wel uit naar de lente. Laat maar komen, ik ben er helemaal klaar voor.

Bij deze nog een fotoverslagje van wat we de afgelopen week allemaal deden. Van de zon zien opkomen op de koudste ochtend, een ijsvaasje- en kandelaartje maken, bevroren zeepbellen en een bloemenijshartje om aan de ramen te hangen. Maar ook smoutebollen bij de vuurschaal eten, gezellige wandelingen met Suki en plezier op de slee.

De ijshartjes zijn toch mijn favorietjes geworden. Ik experimenteerde er in het begin van de week mee. Maar na enkele pogingen zijn deze twee toch echt de mooiste. Mijn droogbloemen in ijs. Het is weer eens iets anders!

Mijn bloemenijshartjes in de zon hangen was niet zo een goed idee. Al snel ontstonden er ijspegeltjes door het smelten. Al had dat ook z'n charme. 

Volgende week lente temperaturen en de start van ons bloemenseizoen met als eerste het plaatsen van mijn serre. Zoveel zin in! En vakantie voor onze meisjes. 

We zijn het Covid-19 jaar bijna rond en iedereen heeft zijn of haar verjaardag een beetje anders dan anders moeten vieren. Bij de ene was het in volledige quarantaine, sommigen hadden al wat meer geluk met een klein tuinfeestje. Maar groots was het zeker niet. Lieze keek heel erg uit naar die 16de verjaardag. Tot we al door hadden dat er niks zou mogen. En ook dat zorgde hier wel voor een dipje in huis. Het maakte echt niks meer uit. Zelfs een klein feestje onder ons vond ze niet de moeite. Maar ik weet hoe erg ze er achteraf van zou hebben afgezien en hoe teleurgsteld ze zou zijn. Je wordt maar 1 keer zestien, en ook al volgt er in de zomer -of wanneer het kan- nog een feestje, die dag is en blijft speciaal. Ik heb voor mijn dochters altijd geprobeerd om er een fijne verjaardag van te maken. Niet met een groot familiefeest en heel veel tralala, maar gewoon iets plezant waar een schone herinnering aan verbonden is. Dus ook deze keer.

Ik herken mezelf heel erg vaak in ons Lieze, dus wist ik dat ze best wel een duwtje in de rug kon gebruiken. Ze mocht van ons 1 knuffelcontact uitkiezen om haar verjaardag mee te vieren. En zo maakten we er onder ons een plezant 22 januari verjaardagsweekend van.

Ik kon me nog eens uitleven in roze versiering, met veel ballonnen en bloemen. Het houten kaartje brandde ik met de pyrographypen. Als eerste cadeautje 's morgens kreeg ze een hoodie met 'sweet sixteen' erop. Daar had ik een ontwerpje voor gemaakt en bij Els Rits laten uitsnijden. De avond daarvoor streek ik dat stiekem nog op haar trui. Dat zijn zo van die dingetjes waar ik me echt kan in uitleven! Haar speciaal verjaardagsgeschenk is nog in de maak, maar dat wordt het wachten meer dan waard!

​De cijfers in karton verfde ik roze en werd met de hulp van het lijmpistool vol gekleefd met droogbloemetjes.

Op donderdagavond bakte ik hartjesbroodjes voor het ontbijt (op bed, met een kaarsje en een liedje) en als extraatje in de lunchbox. Want ook zestienjarigen vinden dat nog steeds leuk!
​Voor 's avonds koos ze frietjes met stoofvlees en bakte ik haar lievelings chocolademoussetaart.

Ze wou al lang heel graag enkele roze lokken, dus bestelde ik een pakketje bij onze kapper. Maar omdat ze zo donker haar heeft, moest dat eerst ontkleurd worden. Je moet weten dat ik zelfs niet overweg kan met een haardroger of stijltang, laat staan met haarverf. We spendeerden er heel wat uren mee in de badkamer. En ik mocht ook nog mijn hulplijn bellen omdat ik even een paniekske had. We probeerden 3x opnieuw met het ontkleuren, en dat was nog schoon gelukt. Alleen was het roze niet echt zichtbaar, daarvoor durfde ik haar lokken niet nog lichter te bleachen. Maar we hadden ons geamuseerd en ze is blij met het eindresultaat. Dat is het belangrijkste. (foto volgt nog wel)

Ondertussen rommelden we onze kampeerspullen door elkaar en zette Steven onze kleine katoenen tent in de tuin. We bouwden twee bedjes met paletten, matrassen, heel veel dekens en lakens. Ik versierde ze met ballonnen, lichtjes en wat lekkers.
De vuurschaal ging in brand als extra opwarmertje.. 

Tussen al dat gerommel bakten we binnen ook nog eens pizza's en toastten we nog een keertje op haar verjaardag. ​

Zondagochtend stond ik heel vroeg op en bakte een tafel vol lekkers. Want bij een feestje hoort hier ook een brunchke. Natuurlijk veel te veel om onder ons vijf op te krijgen. In de namiddag aten we de restjes pizza op. 

​Omdat Lieze geen zin meer had in taart, vroeg ze pannenkoeken, als in een taart. En net dat was er te veel aan. ;)

Heel mijn jaar staat in het teken van bloemen. Dus wou ik deze feestdagen ook wat extra kleur aan tafel. Geen kerstgroen, maar droogbloemen in aardse tinten. Vorige week maakte ik al een wolkje, met nog heel wat restjes van de zomerwolk uit onze tent. De pampas en grasjes konden zeker nog een keertje dienen. Verder werkte ik het af met zaaddoosjes van juffertje in 't groen en papavers, strobloemen, amarant, gedroogde takjes hop, saffloer, enz. Van dezelfde soort bloemen maakte ik ook een stukje voor op tafel, alsook om mijn kaarsvazen te decoreren.
Mijn tafeldoek en servetten kostten minder dan 10€ want die kocht ik bij Zeeman. Een mooi linnen tafeldoek of een kaasdoek om zelf te verven staat al even op mijn lijstje. Maar met deze was ik ook al blij, want je hoeft niet altijd veel geld uit te geven om een mooie tafel te maken.

Een mooie tafel is altijd fijn maar het moet vooral ook gemakkelijk en nog aangenaam zijn om alle pannetjes, potjes, flessen en kommetjes bij te zetten. Mijn eerste bloemstukje was eens zo groot, maar toch begon ik opnieuw. Want ook al meet ik me vaak aan de gestylde beelden, dat is geen werkelijkheid. Daar is alles strategisch geplaatst voor het creëren van de mooiste foto. 

Onze kerstavond vieren we sinds het overlijden van ons mama, samen met onze papa en mijn broer. Deze keer kon ik alleen onze papa als knuffelcontact uitnodigen. Voor mijn broer en zijn vriendin stelden we een verrassingsbox samen. Cadeautjes, flessen en kaarsen die als kandelaars kunnen dienen, servetten, zijn lievelingsdrankje, witloofsoep, vol-au-vent en chocolademousse. Lieze maakte het aperitief met bladerdeeg, verse spinazie en kruidenkaas. En Sien schreef een menu. Nog een zak kroketten erbij en ze hadden ook lekker eten op hun tafel. Niet samen, maar wel alles zelf en met liefde klaargemaakt.

Lieze brandde met haar pyrografiepen onze namen in de broodplankjes. Schoon als naambordje en als onderzetter voor de glazen.

Ook voor ons, namen onze meiden de hapjes voor hun rekening. Lieze maakte een kerstboom van bladerdeeg en pesto. Sien smeerde toastjes en decoreerde er een kerstboom mee. Goed gedaan meisjes! 

Mijn kerstbûche was niet wat het moest zijn . Ik had 'm zelfs al opzij gelegd met het idee om opnieuw te beginnen. Maar van smaak was 'm wel kei lekker, dus besloot ik uiteindelijk om het toch af te werken en op tafel te zetten. Want niet perfect kan ook gewoon lekker zijn. Ter decoratie gebruikte ik rozemarijn en enkele gedroogde dahlia's. De vulling is een compote van mango. 

Tussen de hapjes en het dessert was er ook nog witloofsoep, kroketjes met een fris slaatje van appel en rucola, verse spruitjes uit de moestuin, appelmoes en een gebraadje. Als dessert nog chocolademousse, deze kerstbûche en een ijstaart. Dat laatste was het enige dat ik niet zelf maakte. Geen stress, maar gewoon kei hard genoten van lekkers en elkaar. Zoals Kerstmis ook gewoon moet zijn. Ik wens iedereen zoveel warmte en liefde toe. 

Net zoals de afgelopen jaren heb ik dit jaar ook weer een aftelkalender gemaakt. Dat is hier ondertussen al zowat een traditie geworden. Eind november duik ik in mijn foto's van het afgelopen jaar en kies daar een 50tal leuke herinneringen uit. En geloof me gerust, dat is echt de lastigste opdracht van de hele kalender. (Ik fotografeer elke dag) Door Covid en de bijhorende lockdown, mijn ingreep en alles wat er bij kwam kijken dacht ik dat het maar een triestig jaar was. Maar 2020 was vooral ook een schoon jaar in beelden. We hebben er ondanks alles iets moois van proberen te maken. En dat bewijzen deze foto's. De picknick momentjes, weken logeren in onze canvastent, mijn bloemen, de wandelingen en vooral de tijd en gezelligheid samen. 

24 envelopjes met leuke taakjes en kleine cadeautjes, tijd en gezelligheid samen. Extraatjes en onnozeligheden. Na een jaar als dit mag het al eens wat meer zijn. 

Dit jaar eens geen ladder maar een grote kader. Die kleedde ik een beetje aan met klimop en hop, wat grasjes, amarant,  droogbloemen en een lichtsnoer.

1 december was voor ons Lieze. Dat was de dag dat ze naar de orthodontist mocht voor het verwijderen van haar blokjes. Na 2 jaar met een buitenbeugel, ingreep met complicaties en blokjes heeft ze eindelijk haar mooie glimlach weer terug! Dus kocht ik voor haar een pak nougat en veel kauwgom. Want daar had ze zo hard naar uitgekeken dat ze dat terug kon eten!

Maak een chocoladereep en ontwerp een wikkel.

We bakten en decoreerden ook 525 koekjes die Sien mee als traktatie uitdeelde. 

Wij spelen hier samen heel vaak gezelschapsspelletjes, behalve Monopoly. Als er 1 spel is dat ik echt niet leuk vind, dan is het dat. Dus vandaag stond deze in de kalender voor ons Lieze. Helaas lag ons speldoos nog bij opa. Ik stuurde een appje naar de buren en na 2 minuten stond de buurvrouw al aan de deur. Wat een leuke uitgave is deze! Het maakte het spel eens zo gezellig!

Ik kan nog even doorgaan met de voorbeelden, maar misschien moet ik dat eens bundelen in een ander blogje. Want nog heel wat plezants gedaan en nog te doen. Raamtekening, piñata voor op kerstavond, geef Oscaar en Suki een verwenbeurt, schuur de houten kerstboom en maak er een smulboom van, popcorn aan de vuurschaal, een oogmasker voor Lieze na de examens, 

Deze feestdagen staat echt alles in het teken van mijn bloemen. Dus waarom zou ik ze ook niet gewoon in onze kerstboom hangen? Dit jaar geen goedkope gouden plastic balletjes, maar veel kleur met mijn droogbloemekes. In glazen kerstballen, mini boeketjes, aan houten ringen en zelfs dennenappels. Onze kerstboom is op zich geen superschoon exemplaar, maar dat hebben we ruimschoots goedgemaakt met alle natuurlijke materialen. Een foto verslagje en een plekje in mijn dagboekje waard dus!

Voor wie af en toe mijn blogje leest, kan zich misschien ons hartjes avontuur nog herinneren. Laat me nu net nog een spuitbusje met rode krijtverf hebben om daarmee aan de slag te gaan. Herfstige zonnestraaltjes en veel nood aan frisse lucht, een vlammetje en mijn krijtverf vulde onze dag. 

Voor de 'warmste week' en als steun deelden wij ons vlammetje in de straat en het verlengde langs de vaart in Tildonk!

Elke dag passeer ik Stageco in onze straat en dan breekt mijn hart een beetje bij het zien van de lege kantoren sinds de eerste lockdown. De vrachtwagens die nog steeds staan waar ze in het voorjaar geparkeerd werden. Terwijl het daar anders altijd een bedrijvigheid is van jewelste. Zij verdienden zeker ook een vlammetje omdat we die sector ook een warm hart toedragen!

Nog even zeggen dat deze verf; gewoon krijtverf is. Veilig voor natuur en dier! Na een tijdje verdwijnen ze gewoon door de regen;  net zoals krijttekeningen.

We vonden zelfs nog wat hartjes, die nu vergezeld zijn door een vlammetje!

​Extra: Voor wie niet van kaneel houdt; kan je de vulling ook veranderen in chocopasta (Nutella) en fijngehakte hazelnootjes. 
Voor het verjaardagsontbijt verdeelde ik het deeg in twee. De ene helft van de bakvorm (de buitenkant) vulde ik met kaneel en de binnenkant met Nutella. Voor ieder wat naar zijn smaak dus!

Zondag maakte ik nog een andere versie en probeerde ik er met appel een roosjesversie van te maken. Uiterlijk is het nog niet helemaal wat het moet zijn, maar de smaak zat wel goed. En door het experimenteren, weet ik nu wel hoe ik het de volgende keer beter moet aanpakken. Zo dus;

Het deeg maakte ik op dezelfde manier klaar als hierboven beschreven staat. Maar daarbij maakte ik ook nog een appelroosje. Het principe zoals je dat doet met bladerdeeg, maar voor het midden, gebruikte ik alleen appelschijfjes. Dat doe je door een appel fijn te snijden in de mandoline. Besprenkel het met wat citroensap en een beetje water. Voor wat extra smaak voegde ik hier een lepel kaneel en kandijsuiker aan toe. (voor de vulling gebruikte ik dat net minder). Warm het geheel even op tot de appelschijfjes buigzaam zijn zonder te breken. Leg enkele schijfjes dakpansgewijs over elkaar en rol ze op, voeg er telkens ééntje aan toe tot je roosje groot genoeg is. Zet deze in het midden van je bakvorm. Rol het deeg uit en smeer de vulling met de roomboter erop uit. Snij deze in gelijke repen. De eerste reep draai je rond het appelroosje. Steek er telkens weer wat appelschijfjes tussen en vouw de volgende reep er weer langs. Blijf zo in lagen opbouwen. Let er wel op dat het niet al te strak zit want je deeg moet nog even rusten en zal ook nog rijzen. 

Bak dit geheel gewoon af zoals beschreven staat in het recept.
Neem uit de oven en laat even afkoelen. Ondertussen heb ik het 
suikersiroopje van de appeltjes even laten inkoken en dat nog over het gebak verdeeld. Dat is maar een lepel of drie, maar het zorgt wel voor wat extra smeuïgheid. 

Dit is echt iets waar ik me ziek in kan eten. Zo zo lekker! Wij aten het zondag samen buiten, rond de vuurschaal. Voorlopig heb ik me nog niet kunnen inhouden, want deze cinnamon rolls hebben hier afgelopen maand, elk weekend op tafel gestaan. Maar ze halen de volgende avond alvast niet. Dan heb ik alweer spijt dat het op is. Er is geen enkel gebak dat hier zo geliefd is door ieder van ons.
​Benieuwd wat jullie ervan vinden. Laat het me zeker weten als je dit recept ook eens wil uitproberen. Hopelijk zijn jullie er even zot van als wij!