Drie jaar zonder mijn liefste mama en oma voor onze meisjes. Dat is nog steeds op dagen niet weten hoe ik zonder haar moet leven. Dat is nog steeds de telefoon willen nemen om haar op te bellen. Dat is nog steeds haar geur opsnuiven aan haar sjaaltjes.
Afgelopen week was er ééntje van veel tranen, maar ook de warmte in mijn hart, troost om alle liefde die ze ons naliet.

Mijn jaarlijkse vergeet-mij-nietjes-dag had ik nog altijd niet kunnen houden. En dat zorgde voor onrust in mijn hart. Ik had het gevoel dat ik niet naar de feestdagen kon als dit niet gebeurd was. Op deze dag wil ik haar herdenken in alles wat ze ons schonk, de gezelligheid waar ze altijd voor zorgde, haar groot hart en de liefde die zo puur was. 

Donderdag kreeg ik het in mijn hoofd dat zondag een schone dag zou zijn voor ons samenzijn. Ik stuurde last-minute een uitnodiging en ging aan het plannen. 

Taartjes, verse erwtensoep met zuurdesembrood, warme melk en chocolade, marshmallows voor s'mores, … een mand vol dekentjes, heel veel kaarsjes en een schaal met knetterend vuur.

Door de gezelligheid van het moment vergat ik mijn camera maar mijn hart was 's avonds zo gevuld dat deze dag ons nog heel lang gaat bijblijven. Mooie herinneringen, tranen bij onze papa bij het weerzien van vrienden, zoveel te vertellen met een lach en een traan. Hoe iets kleins toch zo groot van betekenis kan zijn! 

En wat wij dan soms toch niet durven of kunnen uitspreken, dat doet ons Sien dan op haar manier. Ik had nog een kommetje met gedroogde salie en laurier klaar gezet voor op het vuur. Waarop zij het dan gewoon meedeelt om allemaal een kruidje te nemen, er een wens voor oma in te stoppen en het op het vuur te gooien. Zodat alle wensen samenkomen en naar de hemel en haar sterretje gaan. <3 Ik had haar daar niets van gezegd maar het was wel mijn intentie. Alleen kreeg ik het niet zo goed verwoord.

Er zijn geen woorden of foto's die de dankbaarheid en de liefde van deze dag kunnen omschrijven. Voor diegenen die er niet konden bij zijn, komen we op een winteravond zeker nog eens samen rond het vuur! 

Dank je wel mama, om ons weer samen te brengen. Dit is allemaal voor en dankzij jou! *Liefde is de erfenis van ons hart*

​De eerste vorst hebben we al gehad. Dat wil ook zeggen dat het tijd wordt om aan onze vogeltjes te denken. Naast mijn bloemen en taarten is dit iets waar ik vaak ons geknutsel of brouwsels over deel. Op een zonnige frisse herfstdag is er niks zo leuk om met de kinderen buiten aan de slag te gaan. Om daarna binnen aan het raam te genieten van het schouwspel is dubbele pret.

In de herfstvakantie was Sien ziek. Tijdens die slapeloze nachten en de aanhoudende hoestbuien heb ik haar proberen af te leiden met de vraag welke herfstknutsels ze graag wou maken. Een voederhuisje voor de vogeltjes was haar eerste idee. Ze tekende   ‘s morgens een idee uit en zocht op Pinterest naar voorbeeldjes. Dat ze dat dan niet kan loslaten is haar niet vreemd. Ze tekende zelf een plannetje van een voorbeeld en ging met haar papa op zoek naar restjes hout. Want ja, het moet dan ook uitgewerkt worden. Als het in haar hoofd zit dan ... .
Enkele houten plankjes van een oud zandbakje waren al voldoende om hier 's middags al een vogelhuisje op tafel te toveren. Zeg nu zelf, wat een schoon project?!

Sien vulde ook nog een zandbakvormpje met water en daar matcht dit roodborstje dan nog mooi mee op de foto! ;)

​Omdat ik tegenwoordig ontspanning vind in macramé (dat zie je aan het raam aan de binnenkant wel) knoopte ik een hanger voor een voederpotje.

Wat heb je hiervoor nodig?

• Macraméhanger voor plant
• Terracotta bloempotje met schoteltje
• Terracotta schoteltje dat min 2 maten groter is
• Een steenboor

Boor enkele gaatjes in het grootste schoteltje. Hierdoor kan er geen water in blijven staan. Anders gaat het gemakkelijk kapotvriezen.
In het potje zelf boor je ook enkele gaatjes waardoor het vogelvoer kan uitgepikt worden.

Stapel op elkaar, vul het potje met zaadjes en hang het geheel in de macraméhanger. Hang aan een tak of aan je raam.

Blije vogeltjes verzekerd!

In de klas knutselde Sien ook dit mini kleurrijk voederplankje. 

Vorige jaren maakten we ook al deze:

• zelf vetbollen maken (en trouwens ook mijn meest bezochte pagina van mijn blog, elk jaar opnieuw! (2011)
• smulkerstboom waarmee we een wedstrijd op vtm wonnen (2015)
• wc-rolletjes met pindakaas en zaadjes (2017)
• taart voor de vogeltjes (2018)

Voor de link naar deze blogjes kan je gewoon p de blauw gemarkeerde woorden klikken.

Hoe helpen jullie de vogeltjes de winter door? 

Tussen de donkere dagen en het ziek zijn, scheen gisteren de zon. Hoog tijd om onze schade in te halen en wat gezonde boslucht op te snuiven. Twee uurtjes genoten van dit. 

Van wie zou Sien dit hebben? Samen op speurtocht naar mooie paddenstoelen om te fotograferen. 

En dit kunnen ze ook om het beste. Een wandeling door het bos is niet geslaagd als je geen slijkspoor mee naar huis neemt. 

Gevangen in de avondzon.

Omdat het in en rond het bos erg druk was, moesten we zoeken naar een parkeerplaatsje.

Hierdoor deden we onze vaste wandeling andersom en eindigden we tegen zonsondergang waar we anders starten. Hier ontdekten we nog een stukje veld; ingezaaid met kleine zonnebloemen in combinatie met kool-, mosterd- of raapzaad. (Ik ken ze niet uit elkaar). Dat we hier net passeerden in een heerlijke gloed van de herfstige avondzon was mijn magisch momentje. 

Of ze stonden te wachten om weer verder te wandelen? Sien wou niet op de foto, maar bij het opladen zag ik toch een extra zonnebloemetje op mijn foto! <3

​Ik hoop dat ik volgend jaar hier in Tildonk ook zo een stukje veld kan creëren. Naast al mijn plannen heeft dit me ook weer op ideeën gebracht!Stel dat me al de rest niet lukt, dan is dit een zeer mooi alternatief. 

Geen kerkhofbloemen hé. Dat zei ze altijd, want daar hield ons mama niet van. 3 jaar geleden knipte ik het laatste boeket van cosmea en verbena uit mijn tuin voor haar. Haar laatste verse boeket. Ik herinner me nog als de dag van vandaag hoe blij ze daarmee was.

De geur van Cosmea doet me nog steeds aan dat moment terugdenken. Dat halfuurtje dat ik in mijn bloementuin rondliep, begin november en op zoek naar de laatste mooie bloemetjes.

​Afgelopen week katapulteerde de geur van de Cosmea me terug naar dat moment. Er waren nog zoveel mooie kleurtjes in mijn tuin. Nog zoveel vrolijkheid waar mijn hart blij van werd.
Begin deze week, kwam de eerste koude sneller dan voorspeld. De Bloemen waren omhuld in een laagje ijs. Bij het dooien was het voorbij. Al mijn mooie dahlia’s, zinnia, zonnebloemetjes en zoveel meer, alles is zwart gekleurd. Nog amper een kleurtje waar te nemen. Zaterdag gaf mijn thermometer 21 graden aan. Enkele dagen later deed de eerste vorst alles verdwijnen.

Voor ons mama, vandaag, alweer mijn laatste boeketje.

​We gaan niet vaak naar het kerkhof en daar voel ik me best schuldig om. Want dat is gewoon te confronterend. Voor ons is ze niet daar, maar nog wel steeds bij ons. Ook al blijft het gemis zo intens aanwezig, ik voel ze nog steeds. Als ik mijn ogen sluit kan ik haar hand op mijn gezicht nog voelen, haar lach nog horen en haar parfum nog ruiken.

​Ik wil niet dat november weer die donkere maand van verdriet wordt, maar een maand met mooie, kleurrijke liefdevolle herinneringen. Net als dit boeketje dat ik vorige zaterdag knipte en onze living en haar foto nog steeds opfleurt.

Een warme hartjesknuffel voor elk hartje dat vandaag iemand mist.En morgen.

Zoals ik in mijn blogje hieronder al schreef, genoten we van een zalige nazomerdag in Oostende. Ik had een enorme zware en slechte week. Dan is een dagje dat wel lukt zoveel meer waard! Mijn hart voelde zo zacht en intens gelukkig. Dankbaar voor mijn gezin, het samenzijn en even weg van alle pijn. Het heeft me zoveel deugd gedaan en weer gezorgd voor nieuwe energie.

Omdat ik nood had aan een rustig plekje én omdat er geen honden op het strand mochten in het drukke Oostende, reden we naar Oosteroever. Lieze ging daar eens op zeeklassen en sindsdien weten we er de rustige plekjes. Gratis parkeren, de auto in de buurt en in de duinen een stilteplekje voor onze kroost. 
Het was de eerste keer deze zomer dat we aan de Belgische kust waren geraakt, hoe erg is dat voor een zeekind en -moeder?! 
Want hoe gelukkig worden wij van het zeetje?!

We vonden een klein stukje waar nergens een bord stond dat Suki niet op het strand mocht, dus lieten we die twee madammen even spelen en zich uitleven. 

en dan naar huis met een natte hond en een natte kont!.

Afgelopen zaterdag organiseerde WalkieTalkie een workshop in Oostende. Op ontdekking door de stad, op zoek naar de gigantische muurschilderingen en kunstinstallaties van The Chrystal Ship. Dit onder begeleiding van Fujifilm X-fotograaf Tom Museeuw en gids Niel van Herck. Tom zorgde voor heel wat tips & tricks rond fotograferen met de X-T100 en X-T30. Deze Fujifilm camera's werden ter beschikking gesteld om ze te leren ontdekken en te fotograferen. Niel gidste ons door de stad en wist ons heel wat details te vertellen over de kunstwerken. Hoe kan je op een betere manier 3 dingen combineren dan in deze workshop?! Hier wou ik absoluut bij zijn om verschillende redenen. 

Vorige week was voor mij een enorme zware week voor mijn lijf. Tot zaterdagochtend was het afwachten of het me zou lukken. Gelukkig voelde ik me iets beter en durfde ik het proberen om toch te gaan. Lieze mocht met mij mee naar de workshop en Steven, Sien en Suki trokken in Oostende naar het park en het strand tot wij klaar waren met de workshop. We werden verwacht in het Upstairs hotel. Eerlijk gezegd had ik daar nog niet van gehoord, maar wauw, wat een toffe plek! We vonden het met dit mooi nazomerweer jammer dat er geen kamer meer vrij was, anders had ik een overnachting geboekt. Staat zeker op ons lijstje genoteerd. 

Over mijn liefde voor het fotograferen heb ik hier al heel veel geschreven. Vooral over de gemiste kansen in mijn studiejaren dan. Als er iets is waar ik echt spijt van heb in mijn leven, dan is het dat ik op mijn 17de gestopt ben met school. Na mijn humaniora wou ik kei graag fotografie gaan studeren in Mechelen. Maar ik durfde die stap niet te zetten en het is ook jammer dat mijn ouders mij die stamp onder mijn kont niet hebben gegeven. 
Het fotograferen heeft me wel geholpen in die laatste tien jaren thuis. Mijn foto's bezorgden me rust tijdens momenten van overprikkeling. Dan nam ik mijn camera en trok in de natuur in. Ik leerde het leven vanuit een ander standpunt te bekijken; namelijk dat vanuit mijn camera. Ik werd me meer bewust van de kleine dingen waar we zo snel overheen gaan, waar we anders geen oog voor hebben. Zo ontstond mijn blog en ging ik meer en meer fotograferen en durfde ik weer op pad in mijn ééntje. 

Bij fotografen die me aanspreken in hun manier van fotograferen durf ik al wel eens een workshop te volgen. Want elke tip helpt me om weer nieuwe dingen te ontdekken. Enkele jaren geleden volgde ik er ééntje bij Nicky Jacobs in samenwerking met Peter Nackaerts. Daar zat ik aan tafel met allemaal pro's en de naam van fotograaf Tom Museeuw is daar meermaals gevallen. Als je bij iemand een workshop moest gaan volgen, dan was dat bij hem. Die naam is altijd in mijn achterhoofd blijven hangen. Sinds enkele jaren is hij ook ambassadeur voor Fujifilm. Top combinatie dus!

Twee jaar geleden besloot ik om van mijn Nikon spiegelreflex camera over te stappen naar de X-serie van Fujifilm. Het heeft heel wat maanden geduurd voor ik de liefde voor mijn Fuji had gevonden. Heel veel tranen en gevloek omdat ik er geen weg mee kon. Mijn budget is zeer beperkt en als je spaargeld dan ergens naartoe gaat waarvan je vreest dat dat een verkeerde keuze is; dan doet dat heel veel pijn. Maar gaandeweg leerde ik mijn plan trekken. De kleuren van mijn foto's zijn veel mooier dan de Nikon. Ik zie aan oudere foto's onmiddellijk met welke camera ik ze genomen heb.. Want aan Photoshop en filtertjes doe ik niet mee. Ik fotografeer manueel en vanuit mijn buikgevoel. De camera is zoveel compacter en gaat altijd en overal mee. Geen cameratas, maar wel met een extra lens in een toilettas en zo in mijn handtas, rugzak of in mijn rieten mandje naar mijn bloementuin. Er gaat geen dag voorbij dat ik mijn camera niet vastgenomen heb. In mijn archief sorteer ik per jaar/maand/dag mijn foto's. De lege folders van data zijn de dagen dat ik in het ziekenhuis doorbracht. 

Ik zou echt niet meer terug willen naar de spiegelreflex. Maar het vraagt tijd en aandacht. Fotograaf Tom Museeuw vertelde ook dat hij een jaar nodig had voor de overschakeling. Want het is een hele andere manier van fotograferen, menubediening, … .
Wat ik zelf ook geweldig vind aan Fujifilm is de reeks gadgets die ze tegenwoordig op de markt hebben. Zo won ik enkele maanden geleden de Instax Share SP-3 printer. Via een app op mijn iPad laad ik mijn foto's van mijn camera op en dan print ik die op een retro vierkant fotootje. Daar moet ik zeker ook nog eens iets over schrijven, want die wordt hier zo vaak gebruikt!

Elke avond kruip ik met mijn camera en de iPad in de zetel en dan laad ik via de app enkele foto's van die dag op. Daarom ook dat ik op Instagram altijd zo laat mijn foto's post. ;)

Lieze fotografeerde met de X-T100 en maakte écht wel toffe beelden. Deze foto's heb ik gemerkt met 'Zetta'. De andere foto's maakte ik met de X-T30.

Als ik nu opnieuw de keuze voor een camera zou maken, dan zou ik zeker voor de X-T30 gaan. Hierover kreeg ik van Tom Museeuw nog heel wat tips en waarin hij nog zoveel beter is dan de X-T20 die ik nu heb. Op Instagram heeft Fujifilm België een wedstrijd lopen met weekopdrachten. De beste, leukste of origineelste foto van die week wordt gedeeld en krijgt een vermelding. De beste foto wint op het einde van het jaar een X-T30. Deze zomer werd ik weekwinnaar met een foto van mijn bloementaart. Geen idee wat de reden was; de schoon taart of de foto?! Maar 1 kans op de zoveel misschien hé. Wie niet waagt, niet wint. Het is trouwens al heel lang geleden dat ik nog iets gewonnen heb. :)

Maar hoe meer ik op Instagram ronddwaal, des te meer ik twijfel aan mijn foto's en mijn blog. Soms is het lastig om dicht bij jezelf te blijven. Ik wil gewoon graag mijn verhaal vertellen op mijn manier, vanuit mijn hart. Tegenwoordig blijk je maar mee te tellen als er veel nummertjes staan en je alles in je schoot geworpen krijgt. In mijn grote bubbel van onzekerheid is dat niet altijd motiverend. 

In mijn volgend blogje deel ik de foto's van onze namiddag aan het strand. Niets speciaals, maar wel zoveel dankbaarheid en liefde voor deze dag. Het zijn de dagen die gewoon lukken, die me dan zo blij maken. En dat was ik die dag écht intens. 

Bij deze dus ook een dikke dankjewel voor de fijne ontvangst door WalkieTalkie. Fujifilm om ons te laten kennismaken met deze X-serie. Tom Museeuw voor alle tips en raad. En Niel van Herck voor de plezante rondleiding en info over de kunstwerken. Bij ons volgend bezoek aan Oostende gaan we op zoek naar meer moois van The Chrystal Ship!

Het einde van de vakantie komt heel dichtbij. Verdorie, nog maar een week voor het school weer begint. Ik word dan altijd een beetje misselijk dat die zomervakantie dan alweer voorbij is. Na twee weken zitten we weer in heel dat schoolse ritme en ligt die vakantie precies al zo ver achter ons. Maar ik voel me ook een beetje schuldig naar mijn meisjes toe. We hadden toch heel wat plannen, maar we hebben uiteindelijk zo goed als niks gedaan. 
Amper 1 keer met de trein op uitstap naar Mechelen. Geen pretpark bezocht en zelfs de zee niet gezien. Er zijn best wel wat moeilijke dagen gepasseerd waardoor een uitstap echt niet haalbaar was voor mij. De kinderen zijn op geen enkel kampje geweest, dus even me-time of wat recuperatie zat er ook niet in. 
Wat we wél gedaan hebben is genoten van het samenzijn en dat niks moest. We hebben al 27 dagen in onze tent geslapen (die ondertussen alweer opstaat) en dat was elke dag een avontuur op zich. Deze zomer is alvast gelinkt aan de zomerse avonden met gezelschapsspelletjes, de tent en onze vlinders.

Gisteren stelde ik voor om eens vroeg op te staan om de zon te zien opkomen. Sien zag dat helemaal zitten. Gisterenochtend had ze er toch geen zin in en liet ik ze maar slapen. Maar vanmorgen was ze zelf al vroeg wakker en besloten we om de weides in te wandelen. Dat kan hier gewoon ook, om 6u, in onze pyama en ongekamde haren. We werden beloond met zowat de mooiste zonsopgang van deze zomer. De lucht kleurde aan elke kant in alle kleuren. Het begon met oranje, dan rozig terwijl de andere kant een mistbank verscheen. Aan de andere kant, werden we dan ineens ook omhuld in de mist. Het was echt fascinerend en een schoon uurtje samen in de koude ochtend.

Sien vroeg zich af of we zelf ook in de mist stonden, en of ze erin kon verdwijnen. Zodus liep ze de weide in en riep ze om de 5 meter f ik haar nog kon zien?!

Nadat de mist zo fel opkwam stelden we ons de vraag of de zon echt zo sterk kon schijnen om door de mist te breken. Om ons te gaan opwarmen wandelden we maar terug naar huis. 4 minuten na de bovenste foto zagen we deze heerlijke zonnegloed. Het antwoord was dus JAAAAAA! En toen liepen we terug om nog eens te gaan kijken.

Het zijn deze kleine momenten die het doen voor ons. En hopelijk is het dat wat ze zich binnen enkele jaren herinneren. Weet je nog mama, die keer dat we in de tent sliepen en het 's morgens zo koud was en we opstonden om de zon te zien opkomen … .
Ik koester en geniet nog van de laatste week!

De eerste week van de vakantie werd er al gezeurd om de tent op te zetten. Maar het kleine pop-up tentje (zie vorige blogjes) bleek toch niet echt te voldoen aan hun eisen. Als je kussen 's morgens helemaal nat is door de vochtigheid, is dat alles behalve aangenaam. We deden ook van beoordeling zoals in het tv-programma 'met 4 in bed'. Gelukkig kreeg het ontbijt en de activiteit wel een positieve review. Maar de accommodatie kon beter. Daar moesten we dus iets aan doen.

Wie me al even volgt, weet vast dat we elk jaar op vakantie gaan naar een kleine camping waar we een belltent (soort tipi) huren Eentje zoals deze dus! In mijn archief vind je er massa's foto's van terug onder de titels 'zomeren'. Van het eerste moment was ik op slag verliefd op deze tent en het glamping. Want het is natuurlijk iets beter slapen in een bed in uw tent. Het geeft ook een open en groot ruimtegevoel.
Enkele weken geleden begon ik op 2de hands wat zoekacties naar een tweedehands exemplaar, want deze zijn in aankoop best wel prijzig. Ik vermoed dat de meeste mensen zo content zijn van hun katoenen tent, want je vindt ze amper 2de hands te koop. Ik vond er ééntje in Nl, tegen een betaalbare prijs, maar daar moesten we wel 6 uur voor rijden. Dat was toch iets te ver want je weet ook niet of deze nog in goede staat is natuurlijk. Zeggen en zijn kan nogal een verschil opleveren. 
Uiteindelijk kwam ik op een Nederlandse website van kampeerartikelen terecht waar er een grote promo werd aangeboden nav hun 60 jaar bestaan. Na heel veel getwijfel en overleg besloten we dan toch om een nieuwe canvastent te kopen. Op zondag besteld, dinsdag geleverd! 

Ik nam onze meiden mee naar mijn bloementuin en een uur later had Steven de tent alleen uitgepakt en opgezet! Onze madammekes wisten van niks en konden hun ogen niet geloven wanneer we thuiskwamen. 

De dagen erna gingen we op zoek naar leuke spulletjes om ze gezellig in te richten. Houten appelbakken en wijnkistjes dienden als tafeltjes en kastje voor Sien haar speelgoed. Van bij opa bracht ik de matrassen van hun logeerbed mee. In de kringwinkel vond ik de roestkleurige doeken voor op de grond en oude gordijnen gebruikte ik eveneens om onder de matrassen te leggen. Een droogboeketje en een lichtjesketting op batterijen zorgen voor wat extra sfeer 's avonds.  Ik koos er bewust voor om geen nieuwe dingen te kopen om ze in te richten. Het was wat zoeken naar toffe dingetjes, maar een mens heeft overal nog wel iets liggen wat kan dienen. 

Zelfs Suki vindt het plezant op onze camping! Ze kreeg een nieuw kussen en haar plekje in de tent. Wanneer ze samen met mij vroeg opstaat, gaat ze op het matje liggen wachten wanneer ze terug bij onze meisjes mag gaan liggen. 

Sien is na zeven jaar nog steeds een moeilijke slaper. Behalve in de tent. Ze slaapt nergens zo goed en vast als hier. Ik lig dan 's morgens gewoon te genieten en te kijken naar mijn schone slaapsters! Geluksmomentjes zijn dat.

Sien stelde zelf haar spulletjes samen voor in de tent. Zelfs haar Ukelele voor de juiste sfeer kreeg een plaatsje!

Lieze en ik waagden ons aan een vlaggenlijntje om de tent wat kleur te geven. We kregen onlangs een zak met restjes stof en met nog wat samenraapsels konden we een mooie kleurenlijn samenstellen. Ik tekende, knipte en spelde, zij naaide alles aan elkaar. Ik kan nog geen knoop aannaaien, maar zij dus wel! 

We hebben natuurlijk ook een hordeur die altijd dicht blijft. Hierdoor hebben we geen last gehad van de muggen, wat we in huis wel hebben. 

Vrijdag hebben we heel hard getwijfeld maar besloten we om de tent even leeg te maken en op te bergen. Met het voorspelde onweer en de regendagen, leek het ons verstandig om voor de veiligste optie te kiezen. Zo een canvastent is daar zeker tegen bestand en mag daar niet van weten. In Frankrijk blijft die tent die we er huren 3 maand staan, en de onweders daar in de bergen zijn een pak intenser dan hier. Maar toch, het zorgde bij mij voor te veel onrust, dus koos ik voor gemoedsrust. Net voor de opruim (en de zeer donkere wolken in aantocht) maakte ik nog snel deze foto's. Vandaar dat het er nogal rommelig uitziet. Maar voor sfeer en gezelligheid krijgt het zeker een dikke voldoende! En zo snel gaat dat dus! Met de iPad maakte ik dit timelapsfilmpje.

We zijn er zeker van dat ze snel weer haar plaatsje in de tuin krijgt. Want we missen haar al! Na 10 dagen in deze tent slapen, vielen de eerste nachten in ons bed dik tegen. Vooral voor ons Sien dan, want dat slapen lukte weer voor geen meter. 

Nog enkele grappige anekdotes.
Wonen tussen de velden, dat is soms ook nog eens schrikken. Tijdens een nacht van de warmste dagen besloot de boer om z'n graan nog af te doen. Ik dacht dat hij elk moment onze tent zou binnenrijden! Het bleek uiteindelijk twee velden verder te zijn. En toch vielen we in slaap met het enorme lawaai. En Sien, die sliep er gewoon door!

Eén van de laatste nachten kwam er 's nachts nogal wind opzetten. Als er iets is wat echt in mijn systeem kruipt dan is het dat. Het maakt me enorm onrustig en zenuwachtig. Zelfs als ik binnen in huis zit heb ik er last van, dus nu in de tent al zeker. Ik maakte Lieze wakker door mijn schrik en onrust. En Suki kwam al even onrustig tussen ons zitten, alsof ze het oppikte dat we zenuwachtig waren. Uiteindelijk besloten we om naar het toilet te gaan en merkten we dat die wind amper iets voorstelde. We hadden het onszelf gewoon moeilijker gemaakt. Na de slappe lach om onze onnozelheden, vielen we dan toch in slaap en genoten we van een lange ochtend en ontbijt in bed. Want zelfs tijdens de hete dagen, was het er 's nachts en 's morgens heerlijk vertoeven! Het was ook mijn redding tijdens de warme dagen om 's nachts te kunnen slapen zodat ik toch wat kon recupereren. 
​
In mijn blogje hieronder staan nog wat sfeerfoto's en de gezelligheid er rond. Denk dan vooral aan een prachtig gekleurde zonsondergang enzo. 

Wie heeft er zin om eens te komen logeren? <3

Mijn maag geraakt al in de knoop als ik eraan denk dat juli al op z'n einde loopt. De zomervakantie is al halverwege. Kan er iemand de klok even stilzetten ajb? De weken vliegen voorbij en we willen nog zoveel doen. Sommige dagen lukt het, andere helemaal niet. De hitte van de afgelopen week zorgde ervoor dat er niet veel uitstapjes mogelijk waren. De eerste warme dag lette ik niet goed op en dat heb ik zwaar moeten bekopen. De dagen erna was het luisteren naar mijn lichaam en de tips van de cardioloog in het achterhoofd houden. Het was uitkijken naar de gezellige avonden, naar het moment dat we weer buiten konden gaan zitten en Qwirkle op tafel kwam. Wij hadden overigens geen last van de warme nachten. Samen met onze meisjes sliep ik in onze nieuwe tent. Dat was 's nachts zelfs een extra dekentje nodig hebben. Dat moet een beetje mijn redding geweest zijn afgelopen week, want dankzij de goede nachtrust kon ik wel recupereren. 

De details en foto's van de inrichting van onze belltent, deel ik graag in een volgend blogje. Anders wordt het hier een beetje te veel. Maar kort samengevat. Dit is de aanpassing van onze accommodatie van camping "Ster en weerelt" (naam door ons Sien bedacht en uitgeschreven, en ja, het is niet helemaal juist gespeld. Maar ik vond het te schattig om het te verbeteren.)
We hebben hier al 10 dagen in geslapen. Elke dag genoten van het wakker worden met de zon die opkomt, de schaduw van de bomen die je door de tent ziet. De vogeltjes horen fluiten en heerlijk buiten ontbijten. 's avonds is het uitkijken naar de prachtige zonsondergan, elke dag opnieuw een mooi kleurspel. . En het beste van al? Sien, onze moeilijke slaper; slaapt hier kei goed! Een fotoverslagje van de afgelopen tien dagen. 

Ontbijt en lunch, de ene keer al wat uitgebreider dan de andere. 

Vroege ochtenden. Suki kreeg een nieuw kussen en slaapt mee in de tent. Die ochtend stond ze samen met mij vroeg op. Daarna had ze duidelijk spijt en bleef ze voor de tent liggen wachten tot ze er weer in mocht. 

Zalige ochtendsnuitjes! 

Tijd om onze bloemen water te geven. Wat dan ontaardt in een ongelijk watergevecht. Waterpistooltjes versus de tuinslang. 

Elke avond opnieuw, maar toch ook telkens weer anders. 

Met ledlichtjes voor wat sfeerverlichting zorgen.

Zonsondergang versus opgang. 

Tijdens de warme dagen bleven we wel binnenshuis. Lieze en ik maakten een vlaggenlijntje voor in onze tent. Ik knip en speld, zij naait. 

Ontbijt op bed, dat mag ook wel eens! 

Vrijdag besloten we om de tent af te breken. Met de voorspelling van het onweer en de regendagen durfden we geen risico's nemen. Ook al weten we dat deze tent hiervoor bestand is. Maar de onrust in mijn hoofd was te groot. Van zodra het weer beter wordt, zetten we ze terug op. Want ik mis ze nu al! 

Tijdens de week moet ik alle uitstapjes met onze meisjes met de fiets of het openbaar vervoer doen. Planckendael is hier in de buurt en daarvoor kunnen we gemakkelijk de bus nemen. Of in het weekend, samen met Steven, met de auto. Tijdens de tweede week van de vakantie trokken we naar Planckendael. Dat was al even geleden, maar we wilden kei graag het zebraatje en het vernieuwde park van de apen zien.. Hoewel we al veel jaren hier naartoe komen, was het deze keer een absolute tegenvaller. Het verblijf van de Bonobo's was nog niet klaar. Dat was toch wel balen. Net als de vele werken doorheen het park. Er wordt natuurlijk hard gewerkt achter de schermen, en zulke projecten vragen tijd. Maar in het hoogseizoen vind ik dat een domper. Meerdere keren waren weggetjes afgesloten en we hadden het gevoel alleen maar rond te lopen op zoek naar een uitweg. Wanneer Sien dan ook nog kei graag naar de speeltuin wou om ons bezoek af te sluiten; bleek ook deze compleet afgebroken te zijn. Zeer teleurgesteld dus. Bij thuiskomst hoorde ik dat er kennissen die dag ook een bezoek brachten, maar zelfs als abonneehouder, toch nieuwe inkomtickets kregen. Als compensatie voor deze ongemakken. Helaas werden we daar niet over ingelicht of werd het ons niet gemeld. 

Maar gelukkig kwam de ooievaar wel langs en bracht die een zebraveulentje dat de naam Uzuri kreeg. Schattig, dat wel!

Onze andere uitstap die week was daarentegen gratis maar wel een aanrader! We trokken met de trein en de bus naar het Tivolipark in Mechelen. Met een goed gevulde picknicktas spraken we daar af met Sien haar vriendinnetje Suze, broertje Seppe en mama An. Ook zij had een overvloed aan lekkers bij! Veel Tupperwarepotjes samen en een goed gevulde tafel. 

Het Tivolipark is niet zomaar een parkje. Zoveel te beleven hier. Er is naast de speeltuin ook een bijenhal, kinderboerderij met knuffelhoek, tutjesbomen, blote voetenpad, ruilboekenkastjes, kruidentuin, speelbos en een megaschattig pannenkoekenhuisje. 

En dan heb je ook nog Kadodder. de mascotte van de kinderboerderij. Hij symboliseert de waarden die het park uitdraagt: respect en liefde voor de natuur, het milieu en het leven in al zijn facetten. Marc de Bel schreef het fantasierijk verhaal en Marijke Meersman tekende de schattige Kadodder. Door het park en het bos ga je op zoek naar dit guitige mannetje. Hij zingt zelfs een mooi verhaaltje wanneer je hem vindt. Suze had haar prentenboek bij en leerde Sien er alles over. 

Niet alleen op de kinderboerderij, maar ook in het speelbos draait alles rond Kadodder. Er valt hier heel wat te ontdekken en te leren over de dieren en de natuur. 

Na al dat gespeel was er tijd voor een ijsje voor de kinderen en een koffietje voor de mama's. 

In de namiddag is er een uurtie tijd om de diertjes te komen knuffelen. 

Zelfs de toiletdeuren zien er hier geweldig schoon uit!

Een superfijne dag samen met mijn meisjes! Zotte toeren horen daar dan ook bij!

Voor wie binnenkort het park eens zou bezoeken moet maar eens op zoek gaan naar de deur met het kijkgaatje waardoor ik toevallig deze hartjesboom zag! Benieuwd wie hem ook kan vinden! 

Wie nog leuke uitstapjes en tips heeft, mag ze me gerust delen!