Blue Monday is het perfecte moment om nog een terug te blikken op het afgelopen jaar. Er is geen enkel jaar geweest dat verdriet en geluk zo dicht en tegelijkertijd afwisselend naast elkaar lag.
Het was in de eerste plaats het jaar van alles de eerste keer zonder ons mama. Zelfs de kleinste details waren confronterend en dat begon zelfs op 1 januari 2017. Sien wou graag haar nieuwjaarsbrief voor oma op het kerkhof gaan voorlezen. Er waren dagen van heel veel tranen, dagen dat ik het allemaal kon dragen en begreep. Maar ook heel erg veel dagen dat ik verdronk in mijn verdriet, dat ik de liefde kwijt was. Ik voelde het niet meer. Het rouwen werd zo rauw dat het alles overheerste. Blij zijn lukte gewoon niet meer. Ik heb ontelbare keren op punt gestaan om een afspraak te maken bij de psychologe. Maar het idee om erover te moeten praten nam me telkens bij de keel waardoor ik het bleef uitstellen. Mijn lichaam reageerde daar nogal heftig op. Zo erg dat ik bij dokters en een professor op de afdeling reumatologie terecht kwam. Vele onderzoeken, gesprekken en consultaties later kwam ik weer uit bij de cardioloog. Dat een lichaam heel erg gaat lijden onder verdriet was wel duidelijk.
Maar toch ging ik niet naar de psychologe, ondanks het me meermaals werd geadviseerd. Ook al heb ik een fantastische therapeut waar ik steeds terecht kan; ik kon het niet.
Er was telkens iets dat me er op het cruciale moment weer doorsleurde. Soms ook heel kleine details. Gebeurtenissen of ontmoetingen. Telkens kwam er iets op mijn pad dat me deed voelen door hoeveel liefde ik word omringd. Elke dag opnieuw. Niet alleen in mijn gezin; maar ook daarnaast, links en rechts van mij. En hierboven. Ik geloof erin dat ik ons mama nog steeds dichtbij draag. Dat ze telkens met een knipoog lachte om alles wat ze een duwtje wist te geven en zo mijn richting uitkwam. Een jaar met een gouden randje en een traan; maar vooral liefde. Ontelbaar veel liefde. (de link naar het desbetreffend blogartikel staat telkens in het blauw gedrukt. Om te herlezen kan je hier gewoon op doorklikken.)
Het was in de eerste plaats het jaar van alles de eerste keer zonder ons mama. Zelfs de kleinste details waren confronterend en dat begon zelfs op 1 januari 2017. Sien wou graag haar nieuwjaarsbrief voor oma op het kerkhof gaan voorlezen. Er waren dagen van heel veel tranen, dagen dat ik het allemaal kon dragen en begreep. Maar ook heel erg veel dagen dat ik verdronk in mijn verdriet, dat ik de liefde kwijt was. Ik voelde het niet meer. Het rouwen werd zo rauw dat het alles overheerste. Blij zijn lukte gewoon niet meer. Ik heb ontelbare keren op punt gestaan om een afspraak te maken bij de psychologe. Maar het idee om erover te moeten praten nam me telkens bij de keel waardoor ik het bleef uitstellen. Mijn lichaam reageerde daar nogal heftig op. Zo erg dat ik bij dokters en een professor op de afdeling reumatologie terecht kwam. Vele onderzoeken, gesprekken en consultaties later kwam ik weer uit bij de cardioloog. Dat een lichaam heel erg gaat lijden onder verdriet was wel duidelijk.
Maar toch ging ik niet naar de psychologe, ondanks het me meermaals werd geadviseerd. Ook al heb ik een fantastische therapeut waar ik steeds terecht kan; ik kon het niet.
Er was telkens iets dat me er op het cruciale moment weer doorsleurde. Soms ook heel kleine details. Gebeurtenissen of ontmoetingen. Telkens kwam er iets op mijn pad dat me deed voelen door hoeveel liefde ik word omringd. Elke dag opnieuw. Niet alleen in mijn gezin; maar ook daarnaast, links en rechts van mij. En hierboven. Ik geloof erin dat ik ons mama nog steeds dichtbij draag. Dat ze telkens met een knipoog lachte om alles wat ze een duwtje wist te geven en zo mijn richting uitkwam. Een jaar met een gouden randje en een traan; maar vooral liefde. Ontelbaar veel liefde. (de link naar het desbetreffend blogartikel staat telkens in het blauw gedrukt. Om te herlezen kan je hier gewoon op doorklikken.)
- De eerste week van januari stonden Tine en ik te blinken in Libelle met ons verhaal. "Engelen bestaan. En op een dag redden ze je leven."
- Op 15 januari kreeg ik een emmer met narcissen van én voor een mooi project.
- Eind januari won ik 'de groene pluim' dat het schoonste toen nog moest komen!
- In februari kreeg ik de verrassing van mijn leven. Els en Tina bekokstoofden een plannetje en organiseerde een soort van crowdfunding. En toen stond er een schattig retro caravannetje in mijn bloementuin en een feestje. En durfde ik de auto niet uit!!. Als dankbaarheid schreef ik me in voor een wedstrijd op Radio2 om een tuinfeest te winnen bij het leukste tuinhuisje. Ik werd er in eerste instantie ook uitgekozen tot de favorieten. Maar een volgend telefoontje kwam er minder goed nieuws. Omdat de hoofdsponsor Yyladecor was en het tuinhuisje uit hout moest bestaan; voldeed mijn caravannetje dus niet aan de voorwaarden. Met wat restjes verf hier en daar, enkele wijnkisten en appelbakken, een leuk stofje uit Ikea en mijn Lieze aan haar naaimachine werd het een schattig en schoon gerestyled plekje.
- Ons eerste weekendje weg zonder ons mama. Dankzij VakantieVeilingen deed ik een koopje en ging ik met onze meisjes en opa een weekendje naar Zeeland. Net dat weekend dat ze 40 jaar getrouwd zouden geweest zijn. De foto's en de hartjeswolken spreken voor zich.
- Dan kwam het mailtje van Anntje waar ik even kei hard moest om lachen om dan te moeten gaan zitten. Ik heb geen moment getwijfeld of ik ja zou zeggen op haar vraag om haar (cover)foto voor haar boek te maken. Dat het daarna nog heel erg spannend is geworden schreef ik neer in dit blogje. Ik kan niet meer zeggen hoeveel keer ik in de Standaard Boekhandel in Haacht naar het boek ben gaan kijken. Dat mijn naam daar vooraan ook nog opstond ook! Te zot voor woorden dit! Wat een avontuur! 6 weken in de top 10. Ook dat nog.
- Door een ingreep in september het jaar voordien; kon ons plan om de cursus imkeren te gaan volgen niet meer doorgaan. Dus begon ik een zoektocht naar een imker die een bijenkast in mijn tuin wel kon appreciëren. Tot ik zelf de vraag kreeg van een imker. Dat die bijtjes het ontzettend goed gedaan hebben op ons plekje! Dit jaar staat de cursus zeker weer op de agenda. Het leven en het harde werk van deze beestjes intrigeren me enorm. Ik kijk al uit naar de eerste bloesem- en bloemenhoning. Maar ook de eerste goudsbloemzalf met bijenwas uit de kast van mijn tuin!
- Ik beloofde ons mama dat we onze papa mee naar Frankrijk op vakantie zouden nemen. In december boekten we onze kampeerplaats, bestelden we een tent en begonnen we te plannen. Maar dan moesten we onze papa nog vertellen en overtuigen om mee te gaan. Ik heb 'm in geen jaren zo ontspannen weten genieten. Geen verantwoordelijkheid, geen zorgen voor, gewoon zitten niksen en genieten. Het was dàt wat ze onze papa zo hard gunde! Dat er zelfs (zonne)bloemen -van zaad afkomstig uit mijn tuintje- op de camping in Frankrijk groeiden. Dat ik met onze papa bij de plaatselijke boer om 7u mee ging goudsbloemen plukken en nog zoveel meer moet ik nog vertellen in een blogje.
- Net terug van onze vakantie begon ik aan een loodzwaar traject op de cardiale revalidatie. Het was afzien, ziek zijn, huilen, lopen voor de trein en vloeken op de bus. Maar ik voelde en zag mijn lichaam veranderen en sterker worden. Het heeft me weer leren houden en vertrouwen op mijn lichaam. Het heeft me onrechtstreeks ook een stuk uit mijn angsten en isolement gehaald. De prestatie en mijn vooruitgang was het schoonste cadeau voor al het harde werk.
- Omdat Lieze afstudeerde aan de lagere school moesten we op zoek naar een nieuwe school. Ook voor Sien gingen we kijken naar een ander klasje. Liefst eentje dichtbij dat we met de fiets kunnen doen. Maar ook een klasje waar ze zich beter in haar vel zou voelen. Na heel veel wakkere nachten hakten we de knoop door. Sien startte in september in het dorpsschooltje in Wespelaar en Lieze naar SMIKS in Keerbergen. Mijn twee dochters bloeiden helemaal open en zitten beter in hun vel dan ooit tevoren. Dat doet wat met een moederhart!
- In oktober organiseerde ik stiekem een feestje voor onze papa zijn afscheid van zijn jaren hard werken op de zagerij. Maar ook een mooi momentje om weer samen te komen als herdenking voor ons mama. Het was een prachtige zonnige dag omring met de liefste mensen.
- Eind oktober, begin november mochten we weer naar het appartementje in Oostduinkerke waar we ons mama haar laatste wens vervulden. Emotioneel maar ook heel liefdevol om op Allerheiligen daar te zijn.
- Tussen al dit moois was er ook mijn bloementuin die ontzettend veel mooie verhalen wist te ontvangen. Ik organiseerde er een bloemenfeestje, nodigde enkele vriendinnen uit en bakte een kleurrijke bloementaart en soesjes. In mijn geweldige rode brievenbus vond ik elk weekend post. Zoveel lieve woorden van dankbaarheid voor mijn stilteplekje en de kleurrijke bloemen. Ik kreeg de vraag of er een fotoshoot mocht gehouden worden of een picknick voor een teambuilding onder collega's. Een berichtje met de vraag of ik enkele frisdrankflesjes wou vullen als vaasjes voor een tuinfeest; een taart wou bakken met eetbare bloemetjes voor een eerste verjaardag van een tweeling. Nicky van iFocus kwam langs en was zo lief om me te fotograferen op mijn plekje tussen de goudsbloemen. Met een prachtige fotoreeks als herinnering.. Ook in Rondom kreeg ik dit jaar 2x een plaatsje voor een artikel. Over mijn bloementuin en nogmaals over mijn foto's in SuperBuikGevoel. Zo grappig dat ik zelfs eens gevraagd werd om het boek te signeren als fotografe van. *bloos. Ontmoetingen met heel erg leuke verhalen. Zo vertelde een gezinnetje dat de dochters een huis (was het Lego of Playmobil?) hadden gebouwd met een mooie bloementuin die ze 'Ellemieke' hadden genaamd. Hoe geweldig is dat niet?!
- Maar het allermooiste is dat mijn bloementuin niet alleen voor ons een troost was maar ook van betekenis was voor iemand anders. Op een dag ontmoette ik er Caroline. De sterkste en zachtaardigste vrouw die in mijn tuin ook haar stukje rust vond in het moeilijkste jaar van haar leven. Tijdens haar loopje 's ochtends of een moeilijk momentje kwam ze regelmatig aan mijn caravannetje zitten; op het blauwe stoeltje. Dan nam ze daarna een boeketje mee naar huis. De bloemetjes uit mijn tuin zorgde voor de kleur tijdens de laatste zomer samen met haar man. Begin september moest ze na een lange en moeilijke strijd afscheid nemen van haar grote liefde. Tijdens één van onze WhatsApp gesprekjes vond ik tussen mijn foto's een hartjeszonnebloem. Deze foto stuurde ik haar door en werd een deel van Carl zijn rouwprentje. Samen zochten we zonnebloemzaadjes uit en vouwden we in alle stilte envelopjes. Ik ontwierp een kaartje met de hartjeszonnebloemfoto met op de achterzijde Caroline haar woorden. Deze werden tijdens het afscheid ook uitgedeeld aan haar naasten. Omdat ze het afscheid ook zag als een laatste feest voor haar man wou ze kleur en mooie zonnebloemen bij de uitvaart. In grote vazen vulde ik de aula met kleur en prachtige zonnebloemen zonder dat het opzichtig werd. Tijdens het voorlezen van de afscheidsrede kwam de bloementuin ter sprake en wat deze plek voor hen samen had betekend. Mijn ogen vulden zich met zoveel tranen en mijn hart met evenveel liefde van dankbaarheid dat ik dit voor iemand kon betekenen! Het is iets wat ons voor altijd zal verbinden. Samen met haar kijk ik uit naar een nieuw bloemenseizoen. Ik hoop dat tijdens het eerste jaar zonder haar man, mijn bloemetjes hun huis weer kleur zullen geven!
Dankjewel voor al jullie liefde en voor alles wat jullie samen gedeeld hebben. Zoveel moois en waardevol waar velen onder jullie een stukje hebben aan bijgedragen. Het was een blogjaar met heel veel persoonlijke berichtjes; een jaar waarbij ik mijn verdrietigste kant heb laten zien. Dank jullie veel voor het lezen en luisteren, voor de warme woorden van troost tijdens mijn rouwproces. Dankzij dit alles voel ik me elke dag een beetje sterker. 2017 was er écht ééntje met een gouden randje én een traan x1000. <3
